Novels by ฬิร์ดาร์ริน

ห้องพักฟื้นผู้ป่วย VIPกลิ่นยาฆ่าเชื้อจาง ๆ คลุ้งอยู่ในอากาศเสียงเครื่องวัดสัญญาณชีพดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอเปลือกตาคีรติขยับช้า ๆ ก่อนจะลืมขึ้นอย่างยากลำบากภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าคนในครอบครัวที่ล้อมรอบเตียงแต่ไม่ใช่คนที่เขารอคอยที่สุด“แม่ครับ…”เสียงเขาแหบพร่า“ณิชาล่ะครับแม่”อรสานิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง“ณิชาไม่ได้มาหรอกลูก”เธอถอนหายใจเบา ๆ“เธอบอกว่าไม่ได้เป็นแฟน ไม่ได้เป็นอะไรกับลูกแล้ว เลยไม่มีความจำเป็นต้องมา”คำพูดนั้นเหมือนของมีคมกรีดลงกลางอกคีรติเขาหันไปมองเตชทัตทันที“แล้วทำไม…ทุกคนไม่บอกเธอครับว่าผมไม่ได้เลิกจริง ๆ”น้ำเสียงสั่นอย่างห้ามไม่อยู่“ไอ้เต มึงไม่ได้ช่วยพูดให้กูเหรอ”เตชทัตขบกรามแน่น ก่อนจะตอบอย่างตรงไปตรงมา“กูพูดแล้ว…แต่เธอไม่เชื่อ”เขาพูดเสียงต่ำ“กูว่ามึงพักให้หายก่อน แล้วค่อยไปอธิบายกับเธอด้วยตัวเอง มันจะดีกว่า”คีรติหลับตาลง น้ำตาซึมออกมาอย่างห้ามไม่ได้“ณิชา…ทำไมใจร้ายกับพี่จัง”เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ“ก๊อก…ก๊อก”ภารดีเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน“เป็นยังไงบ้างคีรติลูก ดีขึ้นไหม”“ดีขึ้นครับคุณแม่”เขาตอบ แม้หัวใจจะไม่ได้ดีขึ

คีรติถูกนำส่งโรงพยาบาลเป็นการด่วน เตชทัตรีบโทรแจ้งครอบครัวของเขา ทุกคนต่างมาถึงพร้อมกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ขวัญที่อยู่คอนโดของณิชาก็ทราบข่างจากเตชทัต เธอไม่รีรอที่จะแจ้งให้ ณิชาทราบ“ณิชา…พี่คีย์ถูกยิง ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล พี่เตให้พวกเราไปเดี๋ยวนี้เลยนะ อาการพี่คีย์ไม่ค่อยดีนัก”ทันทีที่ขวัญพูดจบ ณิชาใบหน้าซีดเผือด หัวใจหล่นวูบลงไปถึงตาตุ่มแม้ในใจจะพร่ำบอกว่าตัวเองเกลียดเขา เกลียดที่เขาทิ้งเธอไปโดยไม่หันกลับมาแต่ทำไม…แค่ได้ยินว่าเขาเจ็บ ใจเธอกลับเจ็บยิ่งกว่า “แล้วขวัญจะให้ณิชาไปในฐานะอะไรล่ะ” เธอถามเสียงสั่น“ในเมื่อเขาก็มีแฟนแล้ว”ขวัญเม้มริมฝีปาก ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างหนักใจ“ณิชา…เรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่อย่างที่ณิชาคิด”คำพูดนั้นทำให้ณิชาชะงัก“หมายความว่ายังไง ขวัญบอกณิชามาเถอะ”ณิชาจับแขนเพื่อนเขย่าเบา ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและอยากรู้จนแทบกลั้นไม่อยู่ขวัญถอนหายใจยาว“มันถึงเวลาแล้วที่ณิชาต้องรู้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา…มันคือเรื่องโกหก”ณิชาจ้องหน้าเพื่อนด้วยความงุนงง รอคอยคำอธิบายด้วยหัวใจที่เริ่มสั่นไหว“ตั้งแต่วันที่พี่

วันนัดหมายอันมืดมนของนายธันวา เด็กหญิงและเด็กชายนั่งเบียดกันอยู่ข้างตู้คอนเทนเนอร์ในท่าเรือ ใบหน้าไร้เดียงสาตัดกับบรรยากาศอึมครึมรอบตัวนายธันวากับคู่ค้าต่างยื่นเงินให้กันอย่างเร่งรีบ ราวกับต้องการปิดดีลให้เร็วที่สุด“ล็อตนี้ส่งไปก่อนสามสิบคนครับ อีกสามสิบผมจะรีบตามไปให้ ไม่เบี้ยวแน่นอน”“ขอบคุณมากครับคุณธันวา”“ยินดีครับ บอกคุณบอสได้เลยยังมีแรงงานแบบนี้อีกมาก”เขาหัวเราะเบา ๆ อย่างไร้ความเมตตาพวกมันเร่งลำเลียงผู้คนขึ้นเรือ เสียงฝีเท้าปะปนกับคำสั่งกระด้างดังสะท้อนในความมืดของท่าเรือ“เอ้า ไป รีบเดินขึ้นเรือ อย่าชักช้า!”เด็กสาวคนหนึ่งสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้มก่อนจะโผกอดพี่สาวแน่น“ฮือ…ฮือ… หนูกลัวจังพี่”พี่สาวก้มลงโอบกอด พลางกระซิบปลอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ทิ้งเธอหรอก จะเป็นตายยังไง เราจะไปด้วยกัน”ยังไม่ทันที่คำปลอบจะจางหาย เสียงตะคอกก็ดังแทรกขึ้นอย่างไร้ความปรานี“หยุดร้องสักที เลิกทำตัวเป็นภาระ! ไป!”ความเจ็บปวดแล่นวาบ เด็กสาวร้องออกมาสั้น ๆ“โอ๊ย!”“รีบเดิน ถ้าไม่อยากโดนดี ไป!”คำขู่กระแทกอากาศในท่าเรืออันมืดสลัว ขณะเดียวกัน รอบพื้นที่เงียบงันกลับถูกปิดล้อมอย่า

ธันวาเดินเข้ามาชนแก้วกับณิชาอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้ถอยออกไปเหมือนก่อนแต่ยืนปักหลักอยู่ตรงหน้า ราวกับตั้งใจว่าจะใช้โอกาสนี้ทำความรู้จักเธอให้มากขึ้นณิชายกยิ้มบาง ๆ ส่งให้เขาอย่างจงใจ เธอรู้ดีว่าการกระทำเล็กน้อยนี้อาจขัดใจคีรติแค่ไหน และนั่นยิ่งทำให้เธออยากทำ"มองมาสิพี่คีย์ ณิชาจะทำให้พี่รู้ว่าพลาดแค่ไหนที่เลิกกับณิชา หึหึ"เธอพึมพำกับตัวเองอย่างรู้สึงเหนือกว่าเขา“คุณณิชา…ไม่ทราบว่าตอนนี้ทำงานอะไรอยู่ครับ เปิดบริษัทของตัวเอง หรือช่วยงานคุณพ่อ”ธันวาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพจริงใจ ก่อนจะเสริมเบา ๆ“เอ่อถ้าไม่สะดวกตอบก็ไม่เป็นไรครับ”“ไม่เป็นไรค่ะ” ณิชาส่ายหน้าเบา ๆ“ณิชาเคยไปเป็นเลขาอยู่ช่วงหนึ่ง แล้วก็คิดว่าจะกลับไปช่วยงานที่บริษัทคุณพ่อค่ะ”ธันวาเลิกคิ้วนิดเดียวอย่างสนใจ“เลขาคุณคีรติหรือครับ เห็นช่วงหนึ่งมีข่าวว่าคุณคบกัน”ณิชานิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบเสียงแผ่วลงเล็กน้อย“ค่ะ…แต่ตอนนี้เลิกกันแล้วค่ะ”“ทราบครับ ว่าเลิกกันแล้ว” เขาพยักหน้าเหมือนรู้อยู่ก่อนแล้ว“เห็นคุณพ่อคุณบอกผมว่าตอนนี้คุณคบกับชาวต่างชาติ”“หา…?” ณิชาเผลออุทาน ก่อนจะรีบปรับสีหน้า“อ๋อ…ค่ะ”คำตอบนั้นหลุดออกไปโดยอั

เขาคว้าแขนเธอไว้อีกครั้งแรงกระชากทำให้ร่างบางเสียหลัก ก่อนจะถูกดันแนบติดกับผนังเย็นเฉียบสองแขนแกร่งยกขึ้นกั้นซ้ายขวาปิดทางหนีของเธอไว้จนมิด“จะทำบ้าอะไร!”ณิชาดันอกเขาเต็มแรง เสียงสั่นด้วยทั้งโกรธทั้งตกใจ“ออกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้นะ!”“ณิชา…พี่”เสียงเขาแผ่วลงแววตาเจ็บปวดอย่างคนที่มีความจริงค้างคาอยู่เต็มอกอยากพูด…แต่พูดไม่ได้“พี่อะไร?”เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ไม่ยอมหลบ“พูดมาสิ ถ้ามีอะไรก็พูดมา! รอฟังว่าจะพูดอะไรออกมา”คีรติกัดฟันแน่นมือที่กั้นอยู่สั่นน้อย ๆ อย่างห้ามตัวเองไม่อยู่“พี่ไม่อยากให้ณิชาไปพูดคุยกับไอ้ธันวานั่น”น้ำเสียงเขาเข้มขึ้น“มันเป็นคนอันตราย”ณิชาหัวเราะหยันแววตาเย็นชาจนแทงใจ“เหรอ?”“พูดจบหรือยังคะ?...ไม่ขอบให้ไปคุยกับคนอื่นเหรอ หึหึ ช่างกล้าเนอะที่จะมาเตือนฉัน”เธอเอ่ยช้า ๆ ชัดทุกคำ“ถ้าพูดจบแล้ว กรุณาเอามือคุณออกไปด้วยค่ะ”สายตาเธอกวาดมองแขนเขาที่กั้นอยู่“ทำแบบนี้ ฉันเสียหายนะคะ…คุณคีรติ”คำว่า คุณคีรติเหมือนมีดกรีดลึกเข้าไปกลางอกเขาทั้งสองสบตากันความเจ็บปวดสะท้อนอยู่ในดวงตาทั้งคู่ไม่มีใครยอมถอยไม่มีใครกล้าพูดความจริงทันใดนั้น“ณิชาอยู่นี่เอง!”เสียงขวั

งานเลี้ยงบริษัทอสังหาริมทรัพย์ครั้งใหญ่ถูกจัดขึ้นอย่างหรูหราแขกผู้มีอิทธิพลในแวดวงธุรกิจต่างทยอยเข้าร่วมทุกคำเชิญ ทุกการจับมือ…ล้วนแฝงไว้ด้วยผลประโยชน์ที่มองไม่เห็นประสิทธิ์และดำรงคือหนึ่งในผู้ถือบัตรเชิญประสิทธิ์มาพร้อมกับ ณิชาขณะที่ดำรงพา คีรติ มาร่วมงานเช่นเดียวกันและแน่นอน…หากพูดถึงงานที่ผลประโยชน์เดินนำหน้าเช่นนี้ชื่อของ ธันวา ย่อมไม่อาจหายไปจากรายชื่อแขกได้เสียงดนตรีแจ๊สคลอเบา ๆ ลอยอบอวลไปทั่วห้องจัดเลี้ยงแชนเดอเลียร์สะท้อนแสงระยิบระยับเหนือศีรษะณิชาในชุดราตรีสีครีมยาวพลิ้วความเรียบหรูตัดกับผิวขาวผ่อง ทำให้เธอโดดเด่นราวกับแสงจันทร์กลางห้องไม่ว่าจะก้าวไปทางไหน ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่เธอโดยไม่รู้ตัวขวัญเดินควงแขนมากับเตชทัตทั้งคู่เป็นที่รู้กันดีในวงสังคมว่ามีแพลนจะแต่งงานกันในกลางเดือนหน้า“ณิชา ทางนี้!”ขวัญเรียกด้วยรอยยิ้มดีใจณิชากำลังจะก้าวเข้าไปหาเพื่อนแต่สายตาของเธอกลับชะงักค้างหญิงสาวผมยาว ผิวขาวลูกครึ่งในชุดราตรีสีดำเข้ารูปยืนเคียงข้างชายคนหนึ่ง…คนที่เธอเคยรักสุดหัวใจ“พี่คีย์…”ณิชาอุทานแผ่วเบา ราวกับกลัวเสียงของตัวเองจะดังเกินไปครึ่งเดือน…ครึ่งเดือนเต็