The Beginning

I am longing for something i can't have. Even if it's priceless, why can't I have it? Why can't i just feel it. You don't need to spend even a cent. But why can't i just have it?

(Hi! This story is made up of author's imagination. Any similarities to real life situations is just a coincidence. Names, places, events etcetera are purely made up of author's imagination.

There are some typographical errors and grammatical errors. Kaya pasensya na po hehe

ily, (f) Yuniverseee. Hemwe<3)

Allison's POV

"Dalawa lang mali ko kanina, ikaw ba?" Tanong ni Kenji habang nagliligpit ng gamit.

"Perfect." Tipid na sagot ko naman, hindi nagmamayabang.

He slowly clapped his hands and slowly shake his head with open mouth. I just laughed at his expression.

"Edi.. ikaw na. Ninuno mo ba si Albert Einstein?" He said, ewan ko talaga sa bestfriend kong to. Minsan baliw, hmm madalas baliw.

"History doesn't define who you are in the future." I answered at sinukbit ang bag sa likuran ko.

"Ang lalim nun tol, di ko ma dive." He answered and we started walking outside the room.

"Shonga." I just shook my head and gave him a small laugh.

"Maiba ako, isang taon ka ng wala sainyo. Diba?" He questioned which made me stop.

These past few months, i wanted to be so occupied so i can't think of anything related to what happened before.

"Ah yeah.. why did u asked?"

"Siguro, kailangan mo naring magpakita. Kahit, pakita lang ganon."

"I don't want to." I answered with determination. Afraid to lose myself and cry my heart out again.

"Hindi naman masama ang magpatawad at magsimula ulit kayo." He said without looking at me.

"You don't know what I've been through, so don't just give shits about it." I said and walked faster but still he had the chance to grab me.

"Siguro hindi ko alam ang nangyari, pero alam ko ang nararamdaman mo."

"Ano bang alam mo? I just cried in front of you but you don't know how does it feel! So don't act like you know what feel!"

"Wag mo naman silang kunan ng pagkakataon na makabawi muli." Parang nakikiusap na ani niya. Binawi ko naman agad ang kamay ko.

"Bakit? Babawi ba siya? And do you think after what she did, I'm still gonna forgive her?" I asked.

"Alam kong papatawarin mo parin, dahil ganyan ka buti ang puso mo." He said and gave me a small smile.

"You don't know me hundred percent, Kenji." I said and walked away. And I heard Nicole calling him.

These past few months was been so tough to me. I was so hurt, so broken, so miserable. Thanks to the people around me and im able to get through it.

I've lost a mom. Not just a mom, a treasure.

Now im living in a house of our old maid. Manang Amor. I was thankful that she welcomed me in her home. I was thankful there is someone like her who would help me.

Kenjiro's POV.

"oh, san ba pupunta si Ali?" Tanong niya ng mapansin na naglakad palayo si Ali.

Tinatanaw ko lang siya mula sa kalayuan. Siguro masyadong ma personal ang tanong ko. Siguro may trigger akong alala niya na di niya na gustong maalala. I should be sensitive. Sana di ganito ang nangyari.

"Hey, did you fight ba?" Tanong ulit ni Nicole, kaya hinarap ko na siya and ngumiti.

"Ah,ay misunderstanding lang." Sabi ko naman at nag presintang magdala ng bag niya. At nagsimula na kaming maglakad papuntang parking lot.

"You better fix that." Sabi niya naman. Tumatango lang ako at binigay na sakanya ang mga dala niya ng nasa harap na kami ng sasakyan niya.

"Thanks, Kenji. Ingat pauwi." Aniya at hinalikan ang pisngi ko niyakap ko naman siya.

"Ikaw rin, i love you." Sabi ko at hinalikan ang tuktok ang buhok niya.

"I love you too." Sagot niya naman. Napangiti naman ako at napatingin sa driver niya. Natawa nalang ako sa reaction ng driver niya na parang na a-awkwardan sa scene namin.

"Oh Manong Jeff, ingatan niyo po tung girlfriend ko." Habilin ko naman at tumango lang siya at ngumiti sabay thumbs-up.

"Haha, sige na bye." Sabi ni Nicole at sumakay na. Naghintay pa ako saglit hanggang sa mawala sila sa paningin ko.

Mag iisang taon na kami ni Nicole. Ako na siguro yung pinakamasayang tao sa balat ng earth ng sinagot niya ako.

Sino ba namang mag aakala na ang isang gwapong waiter ng fast food chain ay magkakajowa ng isang sikat at maganda na model.

Dati pangarap ko lang siya ngayon abot kamay ko na. Mahal na mahal talaga ako ni Lord! Wooooh! I love you more Lord!

Pagpasok ko sa bahay ni Manang, nadatnan ko si Manang sa pinto ni Ali. Naalala ko kaagad ang naging sagutan namin ni Ali. Agad akong nag-alala at basta nalang tinapon ang bag sa mesa.

"Nako Kenji, mabuti naman at nandyan ka na. Nag-aalala kasi ako kasi umuwing umiiyak. Kanina ko pa sanang gustong kausapin kaso ayaw ako pagbuksan ng pinto." Nag aalala narin si Manang.

"Ako na po bahala, diyan nalang po kayo. Ako na po kakausap." Ani ko naman.

"O sige sige, baka pagbuksan ka na niyan." Sagot niya naman at bumalik na sa Kusina.

Kumatok katok ako pero di niya parin binubuksan. Kasalanan ko to! Sana pinakinggan ko nalang sinabi ni Miss Bea Alonzo na 'dont give comments about my personal life because i don't give comments about yours.'

"Ali-

Malapit kong makatok ang noo niya ng bigla niyang buksan ang pinto. Kitang kita ko ang mugto ng mga mata niya. At ang pulang pula pa ng mukha.

"Ano, may sasabihin ka o wala? Kasi kung wal-

"Sorry, Ali dapat hindi nako nangialam pa sa mga problema mo. Dapat di nalang ako nagtanong, sorry ang insensitive ko. Sorry." Nakayuko kong paghihingi ng patawad.

"It's okay, what you said made me realize of something I must do." She said at dahil don nagulat naman ako.

"Pero hindi pa ngayon, I can't face it pa. I need more time." Dagdag niya at pumasok, iniwang nakabukas ang pinto. Probably, inviting me to go inside. Lupet, english yon men!

"What you said made me woke up to what i really need and have to do. Anger was all over me. Kaya sorry if i said that things kanina." Nag explain siya at umupo sa kama niya.

"Naiintindihan kita Ali, naiintindihan kita" sabi ko at binigyan ko siya ng sinserong ngiti.

"Thank you." Aniya at kinuha ang phone para ma divert ang attention niya. Ganyan siya pag ayaw niyang umiyak, binibusy niya ang sarili niya.

Kinuha ko narin ang laptop niya at nag f******k nalang. Marami akong message na natanggap sa katapid kong makulet.

Nako talaga tong si Kley, kahit mga messages niya parang naririnig ko parin ang matalim at maingay niyang boses. Kala mo nakalunok ng megaphone ang bruha.

Chineck ko si Ali, pagtingin ko. Ayon knockdown si utol. Kaya kinuha ko na ang cellphone niya at tinabi.

Siya ay isa sa mga babaeng nakilala ko na sobrang tapang. Hinahangaan ko siya, dahil kinakaya niya ang mga dumadating sa kanya.

At higit sa lahat siya ay may mabuting puso na kahit bahiran mo man ng anumang dumi hindi tatalab. Busilak ang kanyang puso. Minsan gaga nga lang, pero di maitatago ang kabutihan ng loob niya.