CHAPTER 10.1

Sandali akong nawala sa sarili. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdam gayong kaharap ko na taong nanakit sa akin matagal na panahon nang lumipas.

"Sophie..." Banggit ko sa pangalan niya. Mahi-himigan ang gulat at pagka-lito sa boses ko.

"I miss you so much, king... I'm sorry," sabi niya at mas lalo pang hinigpitan ang pagkaka-yakap sa akin.

Sa umpisa ay hindi agad ako nakagalaw dahil sa gulat, pero nang maalala ko si Tiburcio, mabilis kong kinalas ang mga braso niya sa pagkaka-yakap at inilayo siya sa akin.

"Stop calling me king. Matagal na tayong tapos." Walang emosyong sabi ko

King at Queen ang endearment naming dalawa noong kami pa. Pero ngayong wala na kami, wala na rin dahilan para i