Kabanata 4

I've never imagined that being a secretary coul be this hard. Ngayon ay masasabi kong mas okay ang maging office clerk lang. Bakit ba kasi Secretary pa ang naisipan ni Eric na maging posisyon ko? Naaalibadbaran pa rin ako kay Max.

"Here's the financial report from the latest project, Miss Raimundo," saad sa akin ng isang empleyado na pinakisuyuan kong kuhanin ang mga dapat kong pagaralan pa at ayusin.

Hindi ko inasahang napakarami palang gawain ang iniwan ng dating secretarya ni Max.

"Thanks," sambit ko saka ngumiti ng tipid sa empleyado bago tumalikod at umalis.

Kung pwede lang na maging secretarya ako ng hindi kinakailangang magtrabaho ng totoo... Sa misyon ko bilang espiya ng Zachi, para ko na ring pinasok ang dalawang trabaho. Well, kaya ko naman. Mas magaan ito kesa sa tatlong shifts na pinapasukan ko kada araw noong college.

I'm walking down the hallway tow,ards Max's office, when my phone suddenly rang na bahagyang nagpatigil sa akin nang makitang si Eric iyon.

"What?" pagsagot ko ng may bahid ng pagkairita.

"Kalma, I just want some updates," tugon naman nito habang tumatawa sa kabilang linya.

Napairap ako sa hangin dahil sa dahilan ng pagtawag niya. Isa pa itong hayop na ito...

"Seriously? An update? Kakapasok ko pa lang and I need to----"

Natigilan ako nang biglang lumabas si Max sa opisina niya kaya't naputol ang dapat sana'y sasabihin ko kay Eric. He walked in my direction and slightly stopped when he saw me standing a few meters away from him with my phone next to my ear.

"I'm working asshole, I'll talk to you later," blanko kong sabi saka pinatay ang tawag at ibinalik ang mga mata kay Max.

I started to walk towards him and he flashed an explainable smirk as he started to walk towards me as well. Sinalubong ko siya saka sinabayan sa paglalakad palayo sa opisina. Kailangan ko pang ipaliwanag sa kaniya ang schedule ng bawat meeting niya ngayong araw.

"Using your phone during working hours is strictly prohibited here. Hindi mo ba alam?" turan nito habang dere-deretsong naglalakad.

"Sorry. Hindi na po mauulit," magalang kong sabi ngunit walang emosyon. "You have a scheduled meeting with the board members at 2:00 PM today. You also has an appointment with Mr. Castalejo at 5:00 PM..." Panimula ko sa pagiisa-isa ng mga dapat niyang gawin habang binabaybay ng tingin ang hawak kong schedule niya.

Dere-deretso kaming naglakad tungo sa elevator. Masyado akong okupado ng mga detalye na kailangan kong ipaalala sa kaniya kaya't hindi ko na namalayan ang pagsara ng elevator.

"...But before that, you have a scheduled meeting after 10:00 AM today with Mr--"

"Cancel all my appointments today," pagputol niya sa sinasabi ko na nagpaangat ng tingin ko sa kaniya. Seryoso lang siyang nakatingin sa harapan habang niluluwagan ang necktie niyang suot. He looks frustrated.

"But they are all important agendas. Should I just adjust the time or shou--"

"You heard me right? Cancel it all," madiin niyang sambit saka ako tinapunan ng isang seryoso at delikadong tingin.

I stared at him as the familiar feeling started to creep all over me. That look means he's not in a good mood. Napangisi na lang ako saka marahas at iritadong isinara ang folder na hawak ko. Naiinis ako na abala kong inasikaso ang schedule niya kaninang umaga tapos ay ipapacancel niya lang pala.

"Alright. You're the boss anyway," sambit ko saka siya nginitian ng pilit at plastic.

Hindi siya sumagot bagkus ay nakita kong hinugot niya ang cellphone niya sa bulsa saka may tinawagan.Walang imik lang niyang hinintay ang pagsagot ng kung sino sa kabilang linya habang minamasahe ang nosebridge niya, at pagkatapos lang ilang segundo,

"I need you to come over the company," bungad niya saka isinuksok sa bulsa ang kamay niya. Seryoso ang tono ni Max, bagay na nagpapaisip sa akin kung anong meron. Pinanood ko lang siya habang nakikinig sa mga sasabihin niya sa kausap niya dahil una, hindi naman ako maaaring makisabat o makiusisa.

"Damn! I said I need you here, asshole! Bring your bitch, I dont care! Just get your fucking ass off that darn place and come here!" iritado niyang sigaw nang tila tanggihan siya ng kausap niya.

He listened intently as the person on the other line spoke and I saw how he bit his lower lip aggressively before saying another word.

"Damn it! Fine," ibinaba ang phone niya saka iyon isinilid muli sa bulsa, at kitang kita ko ang pagkunot ng noo niya at ang pagtagilid ng ulo niyang senyales na hindi makakapunta ang kung sino rito kagaya ng inuutos niya.

I saw him smirk bitterly, then quickly change his expression into a blank face again. I wonder what is the matter.

Lumingon siyang muli sa akin at nakita niyang minamasdan ko siya. Muling sumilay ang nakakalokong ngiti sa kaniyang labi nang tignan niya ako.

"Still hasn't gotten over me?" mapangasar na tanong niya sa akin, na nagpabalik sa iritasyon ko.

Automatikong naging blanko ang mukha ko saka siya tinignan ng deretso sa mata. I can still see the bitter smile that he flashed a while ago. He's still my open book. I can still see through him. Umiwas ako ng tingin dahil sa pamilyar na kyuryusidad na gumagapang sa akin. Kung ano man ang dahilan ng mapait niyang ngiti kanina ay wala na akong pake alam. Ayoko nang alamin iyon.

"Assume all you want. I'm no longer a fool to stay into you after all the things that had happened. You're not even worth it," malamig kong tugon na may halong galit, at hindi ko na iyon pinagabalahan pang itago.

I saw how he maintained his smirk when I took a quick glance at him, which I instantly regret-- I saw that bitter eyes again. Hindi ko alam kung ano namang meron sa buhay niya ngayon pero wala na talaga akong pake alam. The sadness and bitterness serves him, right? He deserves it!

"That's good to hear. I don't like recycled bitches," saad niya sabay sa pagbukas ng pintuan at paglakad niya palabas.

Natigilan ako sa sinabi niya at automatikong nanikip ang d****b ko. Mabigat na hakbang palabas ang ginawa ko saka nilingon ang likod niyang naglalakad na palayo. I am still a bitch to him. He never treated me more than that. I hate him.

Nanggilid ang luha ko sa sinabi niyang iyon na mabilis ko namang pinigil. I am over him, but not over the pain. Ang sakit pa rin at nakakababa na marinig iyon muli sa kaniya. I don't know why I still feel this way, and why can't I get used to this. Nagmartsa ako kasunod niya habang pinipigil ang luha ko at galit na namumuo sa d****b ko.

One day, I'll watch you suffer, Max. One day, you'll beg for forgiveness.

Sinundan ko siya palabas ng building at palapit sa isang kotseng nakaparada sa labas. Bumati sa kaniya ang driver pati na rin sa akin. I was expecting him to get inside the car but he took the car keys from the driver and told him to go home for today. Labis iyong ikinatuwa ng driver kaya't nagpasalamat ito pero hindi siya pinansin ni Max bagkus ay sumakay na lang. Mabilis akong kumilos at sumakay sa front seat. Hindi ko alam kung saan kami pupunta pero may misyon ako, so I need to know.

Tinignan niya ako nang ikabit ko ang seatbelt ko kaya napatingin ako sa kaniya.

"Did I ever told you to come with me?" tanong niya sa akin ng seryoso at inis.

I shrugged.

"I'm your secretary, so I need to come with you all the time, I believe," sambit ko lang saka umupo ng maayos at ipinatong sa hita ko ang mga folders.

Umiling siya saka isinuksok ang susi sa ignition.

"Will you be okay as my secretary while doing some illegal stuff? Don't you want to live peacefully?" tanong niya habang minamaniobra ang sasakyan.

"My life was never been at peace; I don't mind," sagot ko sa kaniya saka sinuklay ang buhok ko patalikod.

I am wearing a brown long sleeve with a plunging neckline and a black Pencil skirt. I am trying my very best to get his attention, but not to the point of seducing him. Magmumukha lang akong tanga. I can try to seduce him, yeah, but the greatest product would be him, with me, on a single bed, doing something hot with no feelings involved. That---I would never wish to happen again. Not now that I finally managed to let go of my feelings. Not again. Not anymore.

Hindi na siya muling umimik pa bagkus ay nagmaneho na lang ng tahimik. I kept my head lock to prevent any memories from coming back. I don't wish to reminisce those times. Those are the memories I badly wanted to erase. Those memories I had with him in the past.

Binagtas niya ang daan na hindi ko alam kung saan patungo. I'm sure, whatever the matter is, it is something that has to do with his underground businesses---something like that.

I know that Fontanilla is a huge name in the underground world. Dumating ang puntong naging mahina ang pangalang iyon pero kahanga-hanga ang pagbangong ginawa ni Maximus sa pangalang iniwanan ng kaniyang yumaong ama na si Damian Fontanilla. I know nothing about the Fontanilla's downfall, but I watched how Maximus stood up and rebuilt their ruined empire. Max managed to keep their name in line with the powerful names in the underground society.

There are three names ruling this world: The Alpha Organization, Mafia Alvarez, and the Fontanilla.

Alpha Organization was composed of most wanted syndicate leaders. Ayon na din sa pagaaral ko tungkol sa mundong ito ay binubuo ang Alpha Organization ng Tatlong malalaking ulo ng pinakang malalakas na sindikato na umiiral hindi lang sa bansa o sa kontinente ng Asya. Smith and Billy. Iyan lang ang tanging pagkakakilanlan ng dalawang ulong iyon. At ang isa? Walang nakakaalam maliban sa dalawa. Umiiral ang mga ilegal na transakyon ng Alpha Organization maging sa Europa at Estados unidos.

Mafia Alvarez, on the other hand, is One of the most known Mafia in Asia. Kahit hindi kasing lawak ng koneksyon at pag iral ng Alpha Organization, umiiral ang mga ilegal nilang transaksyon sa buong Asya at ilang bahagi ng estados unidos. May mga koneksyon din sila sa mga Mafia sa ilang bansa ng Europa. Isa sa pinakang malakas nilang koneksyon sa Asya ay ang Ching at Yang Mafia sa China, Mizushima Mafia sa Japan at Mafia Jung sa South Korea. Marami pang iba pero ayoko nang isa-isahin.

Ang mga Fontanilla naman, hindi kasing lakas ng mga iyon pero dahil sa naging koneksyon at ugnayan niya sa Jaranilla group at iba pang mga bigating sindikato at Mafia sa iba't ibang bansa mula sa estados unidos at ilang bahagi ng Asya, naging makapangyarihan at malaking pangalan ang Fontanilla. Halos kapantay ng pangalang iyon ang mga Jaranilla.

Sila ang mga pangalan na hindi mo gugustuhing banggain sa undeground society. Pero nandito ako, espiya, para pabagsakin ang isang Maximus Fontanilla. Malinaw na sinuong ko ang panganib dahil ako lang naman na isang hamak na espiya ang naglakas loob na banggain ang isang matibay na pader.

Wala na akong pake, wala na din naman akong dahilan para mabuhay. I can say that this job is worth dying for. Dahil kapag bumagsak na si Max, wala na akong ibang gugustuhin pa.

Naputol ang mga iniisip ko nang tumigil siya sa tapat ng isang malaking mansyon na hindi mo gugustuhing pasukin sa kabila ng karangyaan nito. Sa labas pa lamang kasi ay malalaman mo nang ang malaking gate na nasa harapan ngayon ay ang bukana ng impyerno.

Pinagbuksan kami ng gate kaya't ipinasok niya ang sasakyan saka ipinarada sa hangganan ng driveway. Bumaba siya kaya't ganoon din ang ginawa ko. I looked around. I never expected hell can look this wonderful. Just like Max. Looks can be deceiving. Who would ever thought that a beautiful man like Max who seems so perfect for a hot and manly husband is actually a monster? No. He's a Demon.

"Have a nice visit," sambit niya saka ako iniwanan doon at dere-deretsong naglakad papasok sa loob ng mansyon.

Pinagmasdan ko lang siyang naglakad na tila ba napakahalaga ng bagay na ipinunta niya rito kaya't ang paganyaya sa akin papasok ay isang napakalaking abala. Walang ipinag bago. Kung ano ang turing niya sa akin noon ay ganoon pa rin hanggang ngayon. Napatawa ako ng pagak sa sarili ko.

I thought he would be surprised to see me after two fucking years, at least. Pero sino nga naman ba si Rheij Raimundo para maalala ng isang Maximus Fontanilla? Just a bitch. A desperate obsessed bitch who parted her legs willingly for him. The most stupid bitch that ever existed.

I knew it. Tanggap ko. But I can't seem to ignore the pinch of pain somewhere in one of the corners of my heart.

I won't fall for him again, Rain. I'll keep my promise.