CHAPTER 1
PHOEBE’S POV
“Anak, meet Keyden. He’s the son of your Tita Felipe. Say hi.” Dad introduced.
I glanced at the kid about the same age as me. He’s 15 years old according to my Dad but he’s so different from me. I was told a lot of times that I’m timid and had no confidence but this kid in front of me was standing proudly and even smiling brightly at me.
“Hi! I’m Keyden. You are?” Nakangiting pagpapakilala nito habang sinisilip ako na nagtatago sa likuran ng aking ama.
“P-Phoebe.” Sagot ko. Halos pabulong ang aking boses ngunit hindi nawala ang ngiti sa labi ng lalaking aking kaharap, bagkus ay mas lalong lumiki ang ngiti na ibinibigay nito sa akin.
Hindi ko napigilang mapatitig sa maganda nitong ngiti. He was shining brightly. I couldn’t help but feel my chest when I felt it flutter against his gaze.
Iyon ang unang beses na may trumato sa akin nang ganun. Na para bang importante ako at kahit hindi ako pala-salita ay ayos lang.
I couldn’t imagine that the day will come where I would be sitting silently in a chair and watching Keyden burst out in anger after many years.
“HOW MANY TIMES DO I HAVE TO TELL ALL OF YOU NA MAY IBA AKONG GUSTO AT HINDI IYON ANG BABAENG ITO NA PINIPILIT NIYONG IPAKASAL SA AKIN?!” Sigaw ni Keyden. Ang lalaking ipinagkakasundo sa akin at ang lalaking… Limang taon ko nang minamahal.
Masakit para sa akin na makita ang mukha niya na puno ng pagkadisgusto at pandidiri habang sumisigaw at dinuduro-duro ako na para bang isa akong walang kwentang tao. May kwenta nga ba ako? Mula noong mamatay ang aking ina ay nawalan na ako ng pakinabang sa pamilya ko lalo na sa ama ko.
“Keyden, ihjo, calm down. You don’t want to anger your dad.” Malumanay ngunit matigas na suway ni Tita Felipe sa anak. Wala akong magawa kung hindi ang mapayuko dahil sa hiya at sakit na bumabalot sa buo kong pagkatao ngayon. Ito na naman ako. Pang-ilan ko na nga ba itong fixed marriage? Pero lagi din namang hindi natutuloy dahil kung hindi ako inaayawan ay hindi ko naman maibigay ang kanilang mga pangangailangan. Lagi nalang akong pinagtatabuyan at mukhang ganun din ang mangyayari ngayon. Mas masakit lang dahil mahal ko ang lalaking ito.
Noon ay walang babae ang hindi mapapatingin kapag dumadaan na siya kasama na ako. Pala-ngiti siya at pala-kaibigan. Naalala ko pa na siya lagi ang nauunang lumapit at kumausap sa akin kapag mag-isa ako sa mga parties na dinadaluhan ko kasama ng aking ama ngunit noong napansin namin na pinaglalapit kami ng aming mga magulang ay doon nagsimulang lumamig ang pakikitungo ni Keyden sa akin.
At nangyari na nga ang kinatatakutan namin. Ang i-engaged kami sa isa’t-isa. Kinatatakutan ko nga ba? Masama na ba ako kung sasabihin kong ang isiping magiging misis ako ni Keyden ay nagpapasaya at nagpapa-excite sa akin?
Naputol ang aking iniisip nang maramdaman ko ang isang kamay na mahigpit na humawak sa aking braso at pilit akong pinapatayo. Nang tignan ko kung sino ito ay ganun na lamang ang gulat ko nang makita si Keyden iyon at napakasama ng tingin sa akin ng binata.
“We will just talk outside. If you’ll excuse us.” Magalang na paalam nito tyaka ako masuyong hinila palabas sa kusina at nang makalabas ay naging marahas ang kaniyang lakad at pagkaladkad sa akin na para bang nanggigigil ito.
Nang huminto ito ay nakatalikod itong nakatayo habang nakapamewang at mabilis ang paghinga na para bang pinapakalma ang sarili bago humarap sa akin at magsalita, “Siya ang gusto ko at hindi ikaw. So, I’m sorry pero hindi ako magpapakasal sa’yo.” Deretso nitong sabi at hindi naman ako tanga para hindi malaman kung sino ang tinutukoy nito. Hindi lingid sa kaalaman ko na may gusto si Keyden sa aking matalik na kaibigan na si Charity at alam ko na may gusto rin ang aking kaibigan kay Keyden. In short, hindi ako ang bida sa sarili kong storya kung hindi isa akong kontrabida na sumisira sa magandang samahan ng dalawa.
Habang tinititigan ko si Keyden ay wala akong makitang bakas ng pag-aalangan sa gwapo nitong mukha. Handa nitong ipaglaban ang nararamdaman at naiinggit ako kay Charity na minahal siya ng isang Keyden Sebastian Fuentes. Naiinggit ako dahil napunta sa kaniya ang lalaking matagal ko nang minamahal. Naiinggit ako kasi alam kong kahit kailan ay hindi magiging akin ang lalaking ito.
“Why her?” Halos pabulong kong tanong at maging ako ay halos matawa sa aking tanong. Why her? Tinatanong pa ba iyon? Of course it will be her! She is the best choice. She will always be the best choice.
“Why not her? She’s far more amazing and perfect than you.” Mabilis nitong sagot na nagpangiti sa akin nang mapait. Tama siya. Para ko lang pinagkumpara ang daga at isang diwata.
Kahit parang nagbabara ang lalamunan ko ay pinilit kong ilabas ang nasa isip ko. Ito lang ang naiisip kong paraan para sumaya ang dalawang pinakamahalagang tao para sa akin. Hindi bale nang ako ang mahirapan pero hindi ko ata kakayanin kung makikita kong umiyak si Charity habang ako ay nagpapakasal kay Keyden at habang buhay itong ikulong sa isang miserableng buhay kasama ako. Hindi ko kakayanin kung pati ang dalawang ito ay mahila ko rin paibaba. “Y-you’re right. So let m-me help you.”
Nakita ko kung paano ito natigilan at bumakas ang gulat, pagdududa at pagtataka sa mukha na para bang hindi ito makapaniwala sa aking tinuran. “Help me?” Gulat nitong ulit sa aking sinabi kapagkuwan ay tumawa na parang nangi-insulto.
Tumango ako bago sumagot, “Oo. She’s my bestfriend. Pareho kayong mahalaga sa’kin so let me help you. I promise, after this, hindi mo na ako makikita pa.” Halos pabulong ang pagkakalabas ng mga salita sa aking bibig dahil pakiramdam ko ay ang liit-liit ko habang nakatayo ako sa harapan ni Keyden at tinititigan ako ng kaniyang mata na puno ng pagkadisgusto.
“How can I be sure na tutulungan mo nga ako? Paano ako makakasigurado na wala kang binabalak?” Paninigurado nito tyaka hinawakan ang aking baba at sapilitan akong pinatingin sa kaniyang malalalim at kayumangging mata.
Kahit naiiyak ay pinilit ko ang sarili na ngumiti at sumagot, “Because I’m willing to help you find your happiness even if it means losing my own.” Then my tears started ko fall. Nakita ko pa na sinundan nito ng tingin ang luha na tumulo sa mukha ko bago sumagot,
“Don’t cry. If you’re really willing to help us, you shouldn’t cry. Now, what’s your plan? Be a runaway bride? You can’t. You’re father will be furious. I would know. I won’t come in our wedding day? I can’t. My father has a heart problem and I might be the cause of his death if I runaway.” Paliwanag nito habang nakatitig sa akin ang walang emosyon nitong mata. Binitawan na rin nito ang aking mukha at may distansya na ang aming mga katawan pero bakit ang lakas pa rin ng tibok ng puso ko?
“Let’s give our marriage one year then we’ll file an annulment. Sabihin natin na hindi tayo nagkasundo. Na sinubukan natin pero hindi talaga nagwork. I’m sure na wala na silang magagawa roon. That always happens especially sa mga arranged marriage so they won’t suspect anything then you will be free from me.” Suhestyon ko.
Tumango naman ito kahit pa parang hindi naman ata ito nakinig sa paliwanag ko kanina.
“Sure, just make sure na walang magiging alam si Charity dito kung hindi ay hindi ko alam kung ano ang magagawa ko sa’yo.” Sabi nito bago bumalik sa kusina.
Ngayong nag-iisa na ako at walang nakakakita ay hinayaan ko na malaglag ang mga luha ko na pilit kong pinipigilang tumulo habang kausap ko si Keyden.
Bakit ganun? May nagawa ba akong mali at nangyayari sa akin ito? Naging mabait naman ako ah? Bakit kailangan kong maranasan ang ganitong klaseng sakit?
Ikakasal ako sa lalaking mahal ko. Dapat ay nagtatatalon ako sa tuwa pero paano ko gagawin iyon kung alam kong hindi naman ako mahal ni Keyden at habang kinakasal kami ay iniisip nito ang annulment namin after one year? Paano ako magiging masaya kung alam kong kapalit ng kasiyahan ko ay ang kalungkutan ng dalawang tao na mahalaga asa akin?
But even if it hurts like hell, naniniwala ako na malalampasan ko ito. Sa ngayon, gagawin ko ang lahat para sa best friend ko at para sa lalaking mahal ko. I’ll make sure na magkaka-happy ever after ang storya nilang dalawa.
-END OF CHAPTER 1-
CHAPTER 2 PHOEBE’s POV “I’M VERY MUCH happy for you, bessy.” Nakangiting bati sa akin ni Charity nang makapasok siya sa kwartong inuukupa ko bago ang kasal. Nakabihis na ako at hinihintay ko nalang na tawagin ako ng organizer nang biglang pumasok si Charity. Nginitian ko lamang ang kaibigan at pinakatitigan ang maamo nitong mukha. Itong babae na ito ang mahal ng lalaking mahal ko. May masayang ngiti ito sa labi pero hindi nakatakas sa aking paningin ang pamamaga ng mata nito. Halatang umiyak ito at hindi naman ako tanga para hindi mahalata kung bakit. Alam ko na malaki rin ang pagkagusto nito kay Keyden at alam ko ay bago ianunsyo ang kasal namin ay inaya pa itong lumabas ng binata para mag-date. Mapait akong napangiti. Ako ang dahilan kung bakit nagdudusa ang dalawang pinaka-importantent tao sa buhay ko. What an evil bitch. “I’m sorry.” Wala sa sarili kong sambit na halatang ikinagulo ng isip ni Charity. “What do you mean? Ayos ka lan
CHAPTER 3PHOEBE's POVTULAD ng sabi ni Keyden, maaga nga kaming umalis para pumunta sa vacation house nila para sa honeymoon namin. Sa buong byahe ay hindi kami nag-usap ni Keyden pero nakita ko siya na kausap si Tita Felipe sa telepeno.Nang makarating ay halos mapanganga ako sa ganda at laki ng bahay. It's a modern house pero pagpasok namin ay napaka-cozy pa rin ng pakiramdam. Umakyat agad si Keyden para matulog habang ako ay naglibot at nang makarating sa kusina at makitang madami ang pwedeng iluto sa ref ay agad akong nagsearch ng pwedeng iluto. I can't help but smile while surfing sa internet dahil naalala kong isa ito sa pinangarap ko noon. Ang ipagluto ang mister ko pero kahit kailan ay hindi ako natutong magluto dahil madalas akong nasa ospital noon. There's no harm in trying naman. I wanna cook something for Keyden.FIRST DAY of being Keyden's wife and everything is a disaster! Bakit ko ba ipinagpipilitan na magluto kahit alam ko n
CHAPTER 4PHOEBE'S POVWhere am I? Anong nangyari? I could feel someone holding my hand and hugging me so tight.Gising ako pero hindi ko maibuka ang aking mga mata para tignan kung sino itong yumayakap sa akin. Naririnig ko rin ang mabigat nitong paghinga na para bang kanina pa ito umiiyak at humihikbi."I love you. I love you. I love you. Please come back." Paulit-ulit nitong tanong at gustong-gusto kong sumagot at gumalaw para patahanin ito pero hindi ko magawa. For some reason, his voice felt so familiar at nananakit ang dibdib ko habang pinapakinggan ang boses nito na may bahid ng sakit at paghihirap."Please, Love... I don't like this. Open your eyes. I'll
CHAPTER 5PHOEBE'S POV"Keyden, sandali lang!" Habol ko rito. Kanina pa ito naglalakad at kanina pa ako panay ang sunod rito pero hindi ako makahabol-habol dahil napaka-laki ba naman ng biyas nito!Mukhang napansin nito na hinahabol ko na ang hininga ko kaya bahagya itong tumigil at tinignan ako nang masama. "Sino ba kasi ang nagsabi na sumunod ka sa akin?" Pagalit nitong tanong at sasagot sana ako rito nang maglabas ito ng panyo at marahang ipinunas iyon sa noo kong may pawis.Para akong natulala sa gwapo nitong mukha na napakalapit sa akin.Nananaginip pa ba ako?Nang matapos itong magpunas ay mukhang doon lang nito napansin ang pagkakalapit namin at bumakas ang gulat sa gwapo nitong mukha. Agad itong dumistansya sa akin at mahinang ibinato ang hawak na panyo sa mukha ko."Punasan mo ang pawis mo. Ako pa ang pinagpunas, kapal nito." pabulung-bulong niton
CHAPTER 6PHOEBE'S POVILANG araw na kaming hindi nagkikibuan ni Keyden hindi dahil sa umiiwas ako sa kaniya kung hindi dahil umiiwas siya sa akin. Mula noong umuwi kami galing sa parke ay parang nabalot kaming muli ng yelo. Walang nagtangkang magsalita o iopen-up ang tungkol sa sinabi ni Keyden. Ipokrita ako kung sasabihin kong hindi ako kinilig at hindi ako umasa dahil alam na alam ko sa sarili ko na mas hinigpitan ko ang kapit ko kay Keyden nang sabihin niya ang mga katagang iyon.Akala ko ay may magbabago na sa samahan namin. Well, may nagbago nga pero imbis na mapalapit kami sa isa't isa ay parang mas lalong tumibay ang pader na humaharang sa amin. Para bang mas lumayo kami sa isa't isa dahil lang sa mga katagang sinabi nito noong isang araw at an
CHAPTER 7PHOEBE'S PParang may milyon-milyong kutsilyo ang sumasaksak sa puso ko habang nakatingin sa papalayong kotse ng asawa ko. Umalis siya para pumunta sa iba. Para puntahan yung totoong mahal niya. Alam ko naman eh. Alam ko naman na hindi niya ako kailanman mamahalin dahil inialay na niya ang puso niya kay Charity. Sa bestfriend ko. Kaya dapat, imbes na umasa ako na baka pwede kaming dalawa ay umpisahan ko na dapat ang napagkasunduan namin na paglalapitin ko silang dalawa kahit alam ko na hindi na kailangan dahil halata naman na gusto nila ang isa't-isPumasok na ako sa loob ng bahay at kinuha ang aking cellphone. Tinext ko si Charity upang ipaalam na pupunta na sa kaniya si KeydenI think hindi ko na sila kailangan pang paglapitin. Halata naman na kahit wala akong gawin ay magiging sila pa rin. Pero kung wala naman pala akong gagawin ay bakit pumayag pa si Keyden na pakasalan ako kung gayong
CHAPTER 8 PHOEBE'S POV TULALA ako habang hinahalo ang aking gatas. Hindi parin ako makaget-over sa nangyari kagabi. Hindi ako makapaniwala na nag-momol na kami. Akala ko ay babagsak na ang bataan kagabi pero habang hinuhubad ni Keyden ang damit ko ay bigla na lang siyang nakatulog at nakakahiya man aminin pero sumakit talaga ang puson ko. Pakiramdam ko ay namula ang pisngi ko nang maalala ang pagkabitin ko kagabi. Hindi ako makapaniwala na halos murahin ko si Keyden dahil bigla na lamang itong nakatulog sa ibabaw ko nang akma na nitong huhubarin ang suot ko. Nawala ako sa pag-iisip nang may biglang naglapag ng kape sa aking harapan at umupo doon si Keyden at nagsimulang uminom nang kape nang hindi manlang ako tinitignan o binabati man lang. Ano pa nga bang aasahan ko? Alam ko na mangyayari itong pag-iwas muli sa akin ng asawa ko kapag nasa huwisyo na ulit siya. Hinayaan ko na lamang siya at s
CHAPTER 9 PHOEBE'S POV NAGISING ako nang madilim na sa labas at may kung sinong walang tigil ang pagkatok sa pinto ng kwarto ko. Nang buksan ko ang pinto ay bumungad sa akin ang bagong ligong si Keyden at mukhang kanina pa ito naghihintay sa akin dahil bakas ang iritasyon at pagkainip sa mukha nito pero nang makita ako ay bigla iyong nagliwanag sa isang iglap. Parang gusto ko na naman tuloy magtatalon at magtitili sa kilig. "Hey, sorry, did I wake you up?" Tanong nito pero halata naman na hindi ito sincere sa paghingi ng tawad. Tumango naman ako dahil nagising naman talaga ako dahil sa kaniya. Bigla naman itong ngumiti nang nakakaloko bago nagsalita ulit, "Good. Tara doon sa graden, ang daming stars, ang sarap panoorin." Yaya nito tyaka umalis nang hindi manlang hinihintay ang sagot ko kung payag ba akong sumama. 'Di manlang ako binigyan ng pagkakataong magpabebe diba? Ngunit ilang segundo lang ay bumalik na naman ito sa harapan ko na para bang may nakalimutang sabih