Chapter 3: Goodbye

BUMANGON ako na may ngiti sa aking labi. I can't believe, after 2 years ay napanaginipan ko ang aking mga magulang. We are so much happy in my dreams.

I am eager to call them, kahit si mommy man lang o ang isa sa matalik ko na kaibigan na nasa Pilipinas.

"Why not, ano naman ang problema kung makikibalita ako sa kanila. Yes, I should call Nancy. It's been a while since we talked." Wika ko sa aking sarili.

Bago ko pa man nai-dialed ang numero na tatawagan ko ay may nauna nang tumawag sa akin. Ngumiti ako nang si Nancy mismo ang tumatawag sa akin.

"Hello, Nance. How are you? Tatawagan na sana kita pero naunahan mo—"

"Aurora..."

"Yes?"

"N-nandito ako sa hospital ngayon."

"A-anong nangyari sa 'yo? Are you fine?"

"Yes, I'm fine, but..."

Nangunot ang noo ko. "But, what? Anong ginagawa mo diyan sa hospital."

"Y-your mom..."

Bigla akong kinutuban. "Si mommy? Anong, nance, sinong mommy?"

"Tinawagan kasi ako ni Tita Helen kanina—"

"And?" Hindi ko mapigilan ang kabahan kaya napalakas ang boses ko. "What happened to my mom, Nancy?!"

Isang impit na hikbi ang narinig ko mula dito.

"Shit! Nance, ano ngang nangyari kay mommy?"

"It's not your mom, Aurora... She's okay, b-but your— daddy Raul."

Napaawang bigla ang labi ko ng banggitin nito ang pangalan ng daddy ko. "Anong nangyari kay, Daddy?"

"He's in a critical condition right now. P-pasenya ka na huh, kung napatawag ako sa 'yo. Kasi naaawa na ako sa mommy mo. I'm so sorry kung ginambala kita." Impit pa rin itong umiiyak sa kabilang linya. "Aurora, please, talk to me, my friend—"

"Nance, a-anong nangyari kay Daddy?"

"Inatake siya sa Puso. Kahapon lang nangyari. Then tita inform me what happened. Tapos agad akong napasugod sa hospital ngayon."

"W-what?"

Sunod-sunod ang mga luha kong bumagsak sa mga oras na iyon. Nanikip bigla ang dibdib ko sa nalaman. Nanghihina ang tuhod kong napaupo sa dulo ng aking kama.

"Tita don't know what to do when there's something bad happened to Tito. Masyado siyang natataranta. Kaya hindi agad niya ako natawagan kahapon. Namumugto ang kanyang mga mata sa kakaiyak nang maabutan ko siya rito sa labas ng ICU. S-sabi niya— natatakot siyang iwan ng ama mo. Wala na raw matitira sa kanya dahil ikaw ay nagpakalayo-layo na sa kanila, at wala raw siyang karamay rito sa hospital."

Napapahikbi ako at ang Puso ko ay parang dinudurog sa sobrang sakit habang nakikinig rito. I feel pain inside... Iniisip ko pa lang ang kalagayan ni mommy na walang karamay sa hospital kung saan naroon si Daddy ay mas lalo na akong nasasaktan.

"Nagmakaawa si Tita na sana ipaalam ko sa 'yo ang kalagayan ng Daddy mo ngayon."

"Nance—"

"Tita. A-ano hong nangyari sa loob? Nagkamalay na ba si Tito?"

Napatayo akong bigla.

"P-pinalabas nila ako..." Isang umiiyak ang narinig ko na sumagot. And I am sure that it is my mother, it is her soft voice.

"Mommy..." I cried. Awang-awa ako sa bawat hikbi nito na naririnig ko.

"The doctors are trying to save his life. I don't want him to go. Hindi pa umuuwi ang Aurora namin... Hindi pa niya nakikita ang anak namin."

Nabahala ako sa narinig ko mula sa kabilang linya. I feel afraid. "No! He won't leave! Hindi mangyayari 'yan. Mommy... Mommy..." Mas nagtatangis ang loob ko. "Nancy, give your phone to mom. Kakausapin ko ang mommy ko."

"Tita, calm down. Please, calm down. Hindi mangyayari 'yon. Uuwi pa si Aurora. Yayakapin pa niya si Tito. Here's the phone. It's Aurora. Please, tita... lakasan mo ho ang loob mo. Aurora will be coming home soon."

"Anak..." Umiiyak nitong salita sa kabilang linya.

"Mommy, I'm so sorry... Uuwi na ako, uuwi na ho ako ngayon din. Please, let daddy be alive. Mommy maglalaro pa kami ni Daddy ng chest board."

"A-anak... Aurora, please, uwi ka na. Hindi ko kaya na magisa habang hinihintay na maging okay na ang Daddy mo. Please, kailangan kita rito sa tabi ko anak. Kailangan ka namin ng Daddy mo..." Hagulhol na pagmamakaawa ni mommy na siyang lalong nagpahapdi ng dibdib ko.

"Wait for me, mom. I'll be coming home as soon as possible."

"Aurora, a-ang Daddy mo... Ang Daddy mo." Patuloy na iyak ni mommy.

"Mom, please calm down. Promise, dadamayan kita diyan. Pareho nating babantayan si Daddy."

Nang namatay na ang tawag, agad akong tumawag sa kakilala kong may alam na travel agency. Nagpa-book agad ako ng ticket pauwi ng Pilipinas. As soon as possible ay kailangan ko nang makarating agad upang damayan ang ina ko sa hospital at nang makita ang ama ko na nagaagaw buhay.

When I already have my ticket— agaran akong kumilos at nag impake ng mga kagamitan ko.

I have five hours left. Kailangan kong pumunta muna sa Bélla Resort upang magpaalam, sa may-ari at lalo na sa hawak ko na tao sa restaurant.

Hindi ako nagaksaya ng oras. After my boss signed up for my emergency leave, nagpaalam na agad ako rito. Saka naman ako tumungo sa restaurant.

"Pakabait kayong lahat rito habang wala ako ha? I will miss you all." Naluluha kong paalam sa kanilang lahat. "Kung hindi lang talaga importante ay hindi ako aalis ngayon. But don't worry dahil babalik din ako kapag okay na ang lahat at kung okay na rin ang kalagayan ng tatay ko sa Pilipinas." I doubt to keep my promise.

"Magingat ka, ma'am Aurora. Mamimis ka naming lahat rito sa restaurant." Ang halos sabi ng lahat.

"Salamat sa inyo." I tried to smile a bit.

"Ingat ka, Ija. Hangad namin na maging maayos rin ang kalagayan ng ama mo." Napalingon ako kay Kuya Edwin.

"Salamat. So, alis na ako. I only have a few hours left before my flight. Habang wala ako, si Ma'am Joyce ninyo muna ang tatayong manager rito."

Nakikita ko ang lungkot na nakabalot sa bawat mukha ng mga empleyado ko. I know, they will surely miss me here at ganoon rin ang mararamdaman ko.

Pagkalulan ko sa aking kotse, nag desisyon na ako na puntahan muna si Travis sa tanggapan nito.

"I think, it's a sign. A sign that we are not meant to each other. I really need to do this." Malakas ang loob ko na puntahan ito at kausapin ng masinsinan.

Malakas na buntong hininga ang pinakawalan ko bago tuloyang kumatok at pumasok sa opisina nito sa hotel na pinapasukan.

"Honey? Oh, come, come. Did my girlfriend miss me?" Masaya itong tumayo at lumapit sa akin. Nagtaka ito ng bahagya akong umiwas nang yayakapin at hahalikan niya ako sa aking pisngi. Kumunot ang noo nitong tumingin sa mga mata ko.

"I came here because—"

"What happened, hon? Bakit namumugto ang mga mata mo?"

"Travis, listen."

"Sit down,"

"No. I only have a few hours left. Nandito ako para— para magpaalam sa 'yo." Mas kumunot ang noo nito. "My family needs me right now, u-uuwi na ako sa Pilipinas. A-and I already book my flight."

"You want me to come with you? Sasamahan kita—"

"No." Umiiling kong tugon rito. "The main reason why I am here is... I-is to formally part with you. M-makikipaghiwalay na ako."

"What?" Nagulat ito sa sinabi ko. "A-anong... No, Aurora. Ano 'to? Dahil lang sa uuwi ka ay agad ka na ring makikipaghiwalay sa akin? For what reason? Is there any problem aside with your family?"

Hindi ako sumagot habang nakatitig sa mga mata nito. Wala akong maisagot at mas lalong hindi ko maisagot rito na oo, kailangan kong humiwalay rito matapos kong marinig kay mommy ang lahat na naging problema ni Daddy.

I am guilty big time. Masyado akong pabayang anak sa mga magulang ko, and also I feel guilty about the chance that I give to Travis. Iisipin nitong pinaasa ko siya. Oo, may nararamdaman akong pagmamahal sa kanya, ngunit mas malalim ang pagmamahal ko sa aking mga magulang and I am willing to sacrifice all I have right now just to be with my parents.

"Aurora, tell me kung ano ang maitutulong ko sa 'yo?"

Napatingin ako sa mga kamay nito na mahigpit na humawak sa mga kamay ko. He also kissed it, ngunit agad kong binawi ang mga kamay ko rito. Naluluha akong tumitig rito at umiiling.

"Travis, please... T-tanggapin na lang natin na hanggang dito lang tayo. There's a woman who deserves your love, at hindi ako 'yon."

Nakita ko ang pagtigas ng anyo nito. He wipes his tears when it comes out. Malalim itong bumuntong hininga ito.

"Okay, alam ko na may malalim ka na dahilan. I have no right to keep you, ramdam ko na wala talagang pag-asa na mahalim mo ako."

"No, it's not like what you think—"

"Aurora, please I don't want to hear any words dahil ramdam ko na kahit kailan ay hindi mo kayang ibigay nang buo ang puso mo sa akin. I feel it—"

"Travis,"

"Hangad ko na maaayos mo ang kung ano mang problema mo sa paguwi mo."

Mariin akong napalunok. I feel hurt and guilty. Pero nagpapasalamat na rin ako na hindi lumalim ang ugnayan ko rito bago pa mas masasaktan ko ito ng sobra.

"Thank you..." Mahinang bulong ko. "Magingat ka rito."

Tumango ito na may lungkot ang kislap ng mga mata. Gumalaw ako at lumapit rito, walang pagaalinlangan na niyakap ko ito ng mahigpit.

"I hope you will forgive me. I'm so sorry, Travis. Sorry..." Hindi ko mapigilan ang pagpatak ng aking mga luha.

Ramdam kong kumalas ito sa akin. "Be safe to your flight, Aurora." Ang tanging huling sinabi nito sa akin.