Ang Unang Anino ng Paparating na Gabi
Lumipas ang isang taon. Ang Proyektong Aegis ay nagbunga ng mga himala. Sa pamumuno ni Kaito, nagawa nilang i-reverse-engineer ang mga energy shield ng Hydra, na lumikha ng isang "planetary defense grid" na kayang protektahan ang kanilang mga pangunahing siyudad. Ang mga materyales mula kay Khronos ay nagbigay-daan sa paglikha ng mga mas magaan at mas matibay na baluti para sa kanilang mga sundalo. Ang alyansa ay mas malakas na ngayon kaysa dati.Ang mundo ay nagsimulang maghilom. Si Sarah Jane ay naging pinuno ng isang pandaigdigang ahensya para sa pagpapanumbalik ng kalikasan, ginagamit ang bagong teknolohiya para linisin ang mga karagatan at muling itayo ang mga nasirang ecosystem. Sila ni Winston ay naging isang simbolo ng pag-asa—isang power couple na ang kapangyarihan ay nakaugat sa pag-ibig para sa kanilang mundo.Ngunit ang tagumpay ay may dalang kapabayaan. Ang takot sa Hydra ay dahan-dahang napalitan ng kumpiAng Sayaw ng mga Diyos at ang Puso ng SangkatauhanAng Summerton ay naging isang canvas para sa isang obra maestra ng pagkawasak at paglikha. Ang siyudad, na minsa'y simbolo ng yaman at ambisyon ng tao, ay naging isang larangan ng digmaan para sa mga puwersang hindi kayang sukatin ng anumang yaman. Ang bawat lansangan ay isang ilog ng kaguluhan, ang bawat gusali ay isang tahimik na saksi sa isang sayaw sa pagitan ng mga diyos at mga demonyo.Si Winston, na nakatayo sa sentro ng lahat, ay hindi kumikilos na parang isang mandirigma na sumusugod sa laban. Kumikilos siya na parang isang konduktor ng isang orkestra ng elemental na poot. Ang kanyang mga kamay ay marahang gumagalaw sa hangin, at sa bawat kumpas, ang karagatan na kanyang tinawag sa loob ng siyudad ay sumusunod. Ang mga dambuhalang galamay na gawa sa tubig ay humahablot sa mga lumilipad na gargoyle mula sa himpapawid, dinudurog ang mga ito bago ibagsak sa lupa. Ang mga alon ay rumaragasa sa mga lansangan, t
Ang Pagkagising ng Kaluwalhatian at ang Sigaw ng DigmaanAng pagbabagong naganap kay Winston ay isang bagay na hindi kayang ipaliwanag ng siyensya o mahika. Ito ay isang transendensiya, isang pag-akyat sa isang antas ng pag-iral na dati'y para lamang sa mga alamat. Si Bjorn, na ang sariling Puso ng Yelo ay isang sinaunang artipakto, ay naramdaman ang pagkakaiba. Ang kapangyarihan ni Winston noon ay parang isang marahas na ilog na dumadaloy sa isang makitid na sisidlan, laging nasa panganib na umapaw at sumira. Ngayon, ang kapangyarihan niya ay parang isang malawak at kalmadong karagatan; ang lalim nito ay hindi masukat, at ang kapayapaan nito ay mas nakakatakot kaysa sa anumang bagyo.Habang sila ay nag-uusap, ang lupa ay yumanig. Sa itaas ng New Heaven, isang sugat sa realidad ang muling bumukas, mas malaki, mas marahas, at mas masama kaysa sa nauna. Ang kalangitan ay naging kulay-dugo, at mula sa portal, isang walang katapusang alon ng mga demonyo ang bumuhos—mga
Ang Pagbasag ng Puso at ang Huling Hininga ng BantayAng hangin sa naguguhong templo sa Argento ay mabigat sa amoy ng abo, ozone, at isang uri ng kalungkutang tumatagos hanggang sa buto. Ang katawan ni Winston Lawrence ay nakahandusay sa sahig na parang isang basag na manika, ang kanyang dibdib ay isang mosaic ng sakit at kapangyarihan. Sa gitna nito, ang Bato ng Mundo, ang puso ng planeta na minsan niyang naging sisidlan, ay may malalim na lamat, isang itim na sugat na gumagapang sa kumikinang nitong asul na ibabaw. Ang bawat pagtibok nito ay hindi na isang awit ng buhay, kundi isang mahinang paghikbi ng isang nag-aagaw-buhay na diyos.Si Bjorn, ang Prinsipe ng Yelo, ay nakaluhod sa kanyang tabi, ang sariling Puso ng Iceland sa kanyang dibdib ay malamig na tila isang piraso ng bituin na namatay. Ang pagod mula sa paggamit ng kanyang kapangyarihan laban kay Malakor ay bumabalot sa kanya, ngunit ang kanyang pag-aalala ay nakatuon lamang sa lalaking itinuturing na ni
Ang Pagtakas ni Silas at ang Galit ng Hari Nang makita ni Lilith ang pagkamatay ni Malakor, at ang pagbagsak ni Asmodeus, ang kanyang mukha ay napuno ng takot, na nagpatigas sa kanyang mga balahibo ng ahas. Ang Avatar ng Leviathan ay lumalabas na hindi kayang talunin gamit ang kanyang mga lason at ilusyon, na tila ang kanyang kapangyarihan ay walang silbi sa nilalang na ito. At ang prinsipe ng yelo, si Bjorn, ay nagpakita ng isang bagong kapangyarihan na lumampas sa kanyang inaasahan, isang kapangyarihan na kayang durugin ang mga d*monyo. Ang kanyang hangarin na manalo ay nawala, napalitan ng survival instinct, ang pinakamalakas na puwersa sa lahat ng nilalang. Sa kabila ng kanyang pagod, naramdaman ng Avatar ng Leviathan ang pagbabago sa aura ni Lilith—ang kanyang intensyon na tumakas. Naintindihan ni Winston, kahit sa kanyang anyong Avatar, na plano ni Lilith na tumakas, na ayaw na niyang lumaban. Ngunit sa sandaling iyon, nagsimula nang humina ang ka
Ang Pag-asang Nabasag at ang Galit ng HariNagsimula ang laban. Sumugod si Malakor na parang isang hayop, ang kanyang mga kuko ay handang kumalas, ang kanyang galit ay nagpapatingkad sa kanyang kapangyarihan. Ngunit hindi siya nilabanan ni Bjorn nang harapan. Sa bawat pag-atake ni Malakor, si Bjorn ay gumagawi nang mabilis, ang kanyang katawan ay tila lumulutang sa hangin, kasing-gaan ng niyebe. Habang lumalayo siya, nag-iiwan siya ng mga bakas ng yelo sa bawat hakbang, ang bawat bakas ay isang tanda ng lumalamig na kapaligiran. Ang buong paligid ay unti-unting nilalamig, ang hangin ay naging parang kristal na lamig na dumudurog sa bawat hininga. Ang init mula sa katawan ni Malakor ay tila nasisipsip, ang kanyang galit ay nagiging hamog sa lamig na bumabalot sa kanya. Bawat galaw ni Malakor ay nagiging mabagal, bawat suntok ay nawawalan ng puwersa.Biglang tumigil si Bjorn, at ang kanyang mga kamay ay lumiwanag sa isang matinding asul na kinang. Nagpakawala siya ng
Ang Pagkagising ng Leviathan at ang Galit ng YeloSa sahig ng naguhong templo sa Argento, nakaluhod si Winston, ang dugo at alikabok ay bumabalot sa kanya. Bawat hininga ay isang pakikibaka, bawat galaw ay isang pagpapahirap. Pagod na pagod na siya, ang kanyang katawan ay halos sumusuko sa pasakit. Ang Bato ng Mundo sa kanyang dibdib ay mainit at mabigat, hindi dahil sa kapangyarihan kundi dahil sa hirap na kanyang dinaranas. Ang paggamit sa kapangyarihan ng lupa—ang pagtawag sa mga bato at pagyayanig ng lupa—ay parang pagbuhat sa buong mundo sa kanyang mga balikat. Napagtanto niya na ang paglaban sa mga demonyong ito gamit lamang ang kapangyarihan ng bato at lupa ay tulad ng pagsampal sa isang tsunami na hindi kailanman magbibigay ng epekto. Kailangan niya ng ibang bagay. Kailangan niya ng mas malalim na kapangyarihan, isang kapangyarihan na mas sinauna kaysa sa lupa.Tumingala siya sa portal na pumupunit sa kalangitan, na tila isang sugat sa pagitan ng mga dimens