Chapter 3

“Hindi ako makakapasok next meeting so use your vacant time wisely, guys. Mag-iiwan na rin ako ng extra tasks para pang-cover sa absent ko.”

Lumilipad ang utak ko habang nasa klase. Okupado ang isip ko kaya’t hindi ako makapag-participate nang maayos sa discussions at recitations. Iniisip ko kasi si Jimin; oo yun ang ipinangalan namin sa lalaking napulot namin sa lawa. Alam kong tunog k-pop siya pero wala na kasi akong maisip.

Tumawag ang hospital sa hacienda kanina at nanghihingi sila ng pangalan dahil ililipat na daw ito sa mental mamaya. Kailangan may mai-register silang pangalan dahil mahihirapan daw itong hanapin kung maisipan kong bumisita. Eh sa Jimin ang unang pumasok sa isip ko dahil ‘yon ang bukang-bibig ng best friend kong adik sa BTS!

Isang linggo na ang nakakalipas, hanggang ngayon ay hindi pa rin ako nakakabisitang muli. Ang sabi ng doctor ay madalas lang itong tulala mag-isa sa kwarto o minsan ay umiiyak at naghahanap ng Mummy.

“Let’s go, Mal?” Umangat ang tingin ko at doon ko lang namalayang uwian na pala. Nagmadali akong iligpit ang mga gamit sa desk ko.

“I’m sorry, guys. Hindi ako makakasama sa inyo ngayon, may lakad ako.”

Tuwing uwian kasi ay tumatambay kaming tatlo ng barkada sa katabing Starbucks ng school. It’s like a daily tradition. Parte na rin siya ng schedule ko sa pang-araw araw. Kung hindi sa Starbucks ay sa mall naman kami.

“Huh? Seriously? Anong pupuntahan mo? Mukhang seryoso iyan, ah.” Lance commented while eyeing me curiously. Never pa kasi akong tumanggi sa gala namin, ngayon lang talaga.

“Oo nga. Pwede ba kaming sumama?” ani Lovely.

“H-huh? Pupunta ako sa hospital.”

Lumabas na kami ng classroom. Nakasunod naman sa akin ang dalawa.

“Omg! Sino ang na-ospital sa inyo, Mal? Don’t tell me may sakit ang Brandon my loves ko?!”

I chuckled at her cuteness. Patay na patay kasi itong si Lovely sa pinsan ko. Hawig daw kasi ni Taehyung ng BTS ang triplets pero si Dondon ang nakakalamang sa tatlo. Well, I kind of agree. Brandon has the personality and charms. Mas mabait at mas friendly ang isang ‘yon kumapara sa dalawa pang kapatid na parehas ay suplado.

“Hindi siya! Si ano…s-si Ate Sabel! Tinamaan ng dengue kaya ayon…naka-confine.” Mabuti at magaling akong umisip ng palusot. Ayaw ko munang ipaalam sa iba ang tungkol kay Jimin. Sa amin na lang muna ng pamilya ko iyon.

“Oh, alright! Get well soon to Ate Sabel. Tell her I badly miss her cooking.”

Tumango lang ako.

“Una na kami, Mal. Susunduin ka ba ng driver niyo?”

“Hindi, Lance. Bukas pa ang uwi ni Kuya Waldo. Magta-tricycle na lang ako papunta roon.”

“Huh? Marunong ka ba mag-commute?”

“Of course! Ano ka ba, isang sakay lang naman papunta sa hospital. Sige na, umuna na kayo. Maghihintay na lang ako dito- oh ayan na pala…”

Nakangiwi akong sumakay sa tricyle na pumarada sa harap ng gate. Kumaway ako sa mga kaibigan ko na parehas ay nakangiwi rin habang pinapanood nila ang papalayong sasakyan.

“Saan po tayo, Miss Romano?”

This is a small town. Romano is one of the richest family in this place at kilalang kilala ang bawat miyembro ng pamilya namin. Halos pag-aari ng pamilya ang mga lupain sa lugar at halos trabahador namin sa nagkalat na negosyo ang kalahati ng komunidad. When my parents died on a plane crash, half of this land was mourning together with us.

“Sa hospital po, Manong.”

Halos naninigas ako sa aking pagkakaupo. Ingat na ingat kasi akong hindi mapadikit sa dumi at kalawang ng tricycle. Puting-puti pa naman ang suot kong blouse, siguradong magpi-piyesta sa damit ko ang dumi pag nagkataon. Ayaw ko namang pahirapan sa paglalaba si Ate Sabel, ‘no!

“Keep the change po!” Nag-abot ako ng buong two hundred bill sa driver matapos nitong iparada ang tricycle sa harap ng hospital. Agad akong tumakbo papasok at sakto namang nakasalubong ko ang doctor ni Jimin. Si Doctor Toledo!

“Hi Doc!”

“Miss Romano! Good thing you’re here.”

“Kumusta po si Jimin- I mean…yung lalaking may amnesia? Nailipat na po ba siya sa kabila?”

At dahil tinatahak namin ngayon ang second floor patungo sa kwarto ni Jimin ay mukhang nandito pa siya.

“We had to postpone his transfer for the mean time, Miss Romano. Nagkaroon siya ng lagnat kaninang umaga at may sinat pa rin siya hanggang ngayon.”

Naabutan naming bukas ang telebisyon sa kuwarto ni Jimin. Hindi naman ito nanonood dahil nakatulala lang ito sa katabing bintana. Lumabas ang babaeng nurse na nagbabantay sa kanya nang pumasok kami. Nangunot ang noo ko. Siya ba ang nag-aasikaso kay Jimin? Ibig bang sabihin ay siya ang nagpapaligo dito at nakita na niya ang-

Suminghap ako, bahagyang nairita.

“Ang sabi ng nurse ay ayaw nitong kumain kagabi. Iyak din nang iyak kaya siguro sumama ang pakiramdam at nilagnat.”

Tumango ako, nakaramdam ng awa. Napansin ko ang bahagyang pamamayat ng lalaki.

“Maiwan ko na kayo, Miss Romano. Bukas ay babalitaan kita pag umayos na ang pakiramdam niya upang mailipat na siya sa kabila.”

“Sige po, Doc. Salamat.” Tumango ang doctor bago kami iniwan sa kuwarto.

Mabilis ang paglingon ni Jimin sa aking puwesto nang marinig ang boses ko. Agad na nanlaki ang mga mata nito nang makita ako, pagkatapos ay agad iyong nagtubig. Bumilis ang tibok ng puso ko.

“M-mum..” Umawang ang aking bibig nang tumayo ito mula sa pagkakahiga at inisang-hakbang ako. Agad akong binalot ng mainit niyang katawan. Umiiyak nanaman ang baby damulag! Naramdaman ko ang pamamasa ng balikat ko.

“Mummy,” bahagya itong humiwalay sa akin para tingnan ako. Nangingitim ang ilalim ng mga mata niya pero nababanaag ko roon ang pagkasabik. Kusang umangat ang kamay ko para punasan ang mga takas na luha sa kanyang pisngi.

I sighed. Bakit pakiramdam ko ay miss na miss ko rin siya kahit hindi naman kami magkakilala? Napailing ako. Siguradong naaawa lang ako sa kanya. Maawain kasi ako. Hmp!

“Halika nga rito,” hinila ko si Jimin pabalik sa higaan niya at umupo kami roon.

“Mummy?” nagtatanong ang mga mata nito. Ang amo talaga ng mukha niya! Ang sarap panggigilan grrr!

Hinawakan ko ang noo nito at may lagnat nga ang damulag.

“How are you? Ang sabi ni Doc, hindi ka raw kumakain. Ayaw mo ba ng pagkain dito? Anong gusto mo?” Tanong ako nang tanong as is naman sasagutin niya ako.

“Mummy,” itinuro nito ang dibdib ko. Ay taray, dede ko raw ang gusto niyang kainin.

“A-ah…hindi ‘yan pwede,” tinampal ko ang kamay niya. “Bakit ba Mummy ang tawag mo sa akin? Hindi ako ang nanay mo. Kaloka, ha!”

Ngumuso ito at mariing umiling. Mukhang nakakaintindi naman siya, hirap lang siguro magsalita.

Nagulat ako nang yumakap nanaman siya sa akin. “Mummy..”

“Jimin, hindi ako ang nanay mo. Utang na loob, ha? Sugar mommy pwede pa,” mahina ko itong itinulak para kumalas sa yakap niya. Nagtatanong ang mga mata nito.

“Ano? Feeling sisiw ka diyan! Unang mulat ng mata mo ako yung nabungaran mo kaya inisip mo agad junakis kita? Like omg?!” I flipped my hair and I heard him giggled. Aww, ang sarap naman sa tainga ‘non! Lalaking lalaki ang tunog. Kung wala lang sayad ‘to si Jimin baka hinarot-harot ko na siya.

“Nagugutom ka ba? Lalabas ako saglit para bumili ng meryenda mo. Wait ka lang dito, ha? Mabilis lang ako.”

“Mum,” takot nitong hinawakan ang braso ko, mariin ang pag-iling.

“Hindi ka gutom o ayaw mo lang akong palabasin?” tinaasan ko siya ng kilay. Sunod sunod itong tumango. Ay ewan!

“Fine. ‘Lika dito, magselfie na lang tayo. Ang gwapo-gwapo mo, dapat sayo ginagawang laman ng MyDay,” kinuha ko ang cellphone sa aking bag at binuksan ang camera. Hinigit ko papalapit sa akin si Jimin. Ngumiti ako at nagpeace-sign sa camera.

Mukhang nakakaintindi ng selfie ang damulag dahil naki-pose rin ito. Halos punuin ko ng mukha namin ang gallery ko. Balak ko sanang i-post sa IG story ang mga pictures pero baka makita iyon ng friends ko at usisain pa ako. Isinend ko na lang sa group chat naming magpipinsan.

Isa-isa kong tiningnan ang selfies namin. Nakikinood naman si Jimin sa aking tabi. My gee, ang gwapo talaga ng buang na ‘to! Kahit may eye bags ay mukha pa ring fresh. Samantalang ako ay parang pugad ng kuwago ang buhok dahil sa lakas ng hangin sa tricycle kanina!

Pasimple ko siyang tiningnan. Ang laki pa ng katawan, parang ang sarap sumandal sa kanya! Lihim akong napa-irit sa isip ko. Ang sama ko! Wala sa tamang pag-iisip yung tao tapos pinagpapantasyahan ko pa!

Pumulupot ang isang braso niya sa aking bewang at hinigit niya ako. Ayun nga, napasandal ako sa kanya nang wala sa oras! Ang init ng singaw ng katawan niya. Gawa siguro ito ng lagnat.

“Jimin, may sasabihin ako sa ‘yo!”

“Mummy?” nagtatanong nanaman ang mga mata niya.

“Hindi ako ang nanay mo, okay? Simula ngayon, Mal ang itatawag mo sa akin, ha? Mal! Say it, Mal!”

Ngumuso ito at umiling. “Mum.”

“No! Magagalit ako, isa!”

Binitiwan niya ako at tumalikod sa akin. Aba! Marunong nang magtampo ang damulag!

“Jimin! Isa!”

I heard him huffed.

“Mal ang pangalan ko at ‘yon ang itatawag mo sa akin. Understand?”

Hindi pa rin ako nito nililingon. Sinundot ko nga sa tagiliran.

“Mum!” Parang bulate itong namilipit at napabungisngis. Natawa naman ako. Ang cute cute ng baby!

Sa huli ay hindi ko rin siya napilit kahit anong gawin ko. Mukhang kailangan ko na lang tanggapin na nagkaroon ako ng instant baby damulag.

Tumunog ang telepono ko. Tumatawag si Kuya Dylan.

“Hello, Kuya?”

“Mummy?”

“Shh!” sinenyasan ko itong manahimik.

“Nasa hospital ka?”

“Oo, Kuya. Tumawag kasi ang hospital sa akin kanina, ngayon daw ang lipat ni Jimin sa mental kaso nilagnat kaya na-cancel. Bumisita lang ako para tingnan ang lagay niya.”

“Jimin?”

Natawa ako. “Bakit? May iba ka pa bang suggestion na pangalan diyan?”

“Jimin talaga, Mal? Hindi man lang Gong Yoo?” Muli kaming natawa. “Anong oras ka uuwi? Magpapasundo ka ba?”

“Haller, of course! Nag-tricycle ako kanina papunta dito, nagmukha tuloy kinuryente ang buhok ko! Feeling ko ang dungis-dungis ko na tuloy!” Grrr!

“Bakit kasi hindi mo dalhin ang sasakyan mo? Marunong ka naman mag-drive at may lisensiya ka na. Pahirap ka sa buhay ni Kuya Waldo, eh!”

“Edi nawalan ng trabaho yung tao? Ako na nga lang ang ipinag-dadrive ‘non dahil may kanya-kanya rin kayong sasakyan.”

“Fair enough. Anong oras ka magpapasundo?”

“Uhm,” sinulyapan ko ang wristwatch ko. “Omg, six na pala? Sunduin mo na ako, Kuya. Hindi pa tapos ang ineedit kong video, nakaschedule pa naman akong mag-upload tuwing nine pm pag Lunes.”

Binaba ko na ang tawag. Umupo ako sa tabi ni Jimin, tahimik lang ako nitong pinapanood.

“Uuwi na ako Jimin, ha? Wag kang magpapasaway kay nurse mo. Kumain ka palagi.”

Nalungkot ang mukha nito. “Mummy..” hinila nito ang aking braso at umiling-iling.

“Promise, babalik ako,” sinuklay ko ang malambot nitong buhok gamit ang mga daliri ko. “Bibisita ako palagi, promise. Hindi man araw-araw dahil busy ako sa school, pero pupunta ako dito at least twice a week. Okay ba iyon sayo?”

Tahimik itong napayuko.

“Magpapadeliver ako lagi ng favorite foods mo dito. Ano bang gusto mo?” patuloy kong sinusuklay ang buhok niya. “Chicken? Pizza? Burger? Ano?”

Hinubad ko ang suot na bracelet at sinuot iyon sa kanya. Simpleng pulseras lang iyon, hindi mamahalin. Ako lang ang gumawa galing sa makukulay na beads na binili ko sa mall.

“Gift ko iyan sayo para gumaling ka na.”

Namamangha niyang tinitigan ang bracelet. Medyo sumigla ang kanina’y malungkot nitong mukha. Tumingala siya sa akin, nanghihingi nanaman ng yakap.

Aww, parang ayaw ko na tuloy umalis. Iuwi na lang kaya kita? Niyakap ko siya.

“M-mal…Mal…”

Umawang ang bibig ko. Did I heard it right? He said my name?

Muli siyang tumingala sa akin, nakangiti na ngayon. “Mal.”

“Aww! Very good, Jimin!” Hinaplos ko ang mukha niya. He automatically leaned into my touch.

“Do you remember your name now?”

Tumitig lang ito sa akin. Nevermind.

“Okay, what do you want to eat? Magpapadeliver ako bago kita iwan dito.”

Nalukot nanaman ang mukha ng baby damulag. Maya-maya ay itinuro nito ang dibdib ko. Gulat kong nahampas ang kamay niya.

“Jimin, no! Bad iyan, ha!”

Ngumuso siya.

“Mag-jollibee ka na lang,” hinugot ko ang telepono sa bulsa at nagtext kay Kuya. Nagbilin akong bilhan ng pagkain si Jimin on his way here.

“Mal…”

“Hmm?” Nilapag ko ang cellphone sa bedside table at nilingon siya. Nagulat ako sa sunod na ginawa ng buang na lalaki.

“J-jimin..” I felt his lips touched my cheek gently. Natulala ako.

When I looked back at him, hayun at bumalik na ng higa sa kama at nakatalukbong na!

“Jimin!”

I heard him giggled.