Chapter 4

Wearing a pastel pink off-shoulder dress, I strutted the hallway on my way out of the school. Bibisitahin ko ulit si Jimin sa hospital ngayon bago siya ilipat sa kabilang pasilidad bukas nang umaga. Si Ate Sabel ang muli kong ginamit na dahilan sa dalawa kong kaibigan, mabuti at hindi na sila nagtanong pa. Sa susunod na araw ay kailangan ko nang sumama sa kanila upang hindi sila maghinala.

“Ala-sais mo po ako sunduin, Kuya,” I reminded our driver who just got back this morning. Nakangiti itong tumango bago ako bumaba ng sasakyan at tinahak ang hospital.

Bitbit ang isang box ng pizza at dalawang cup ng milk tea, itinulak ko pabukas ang pinto ng private room ni Jimin. Kagaya kahapon ay bukas nanaman ang telebisyon pero hindi naman ito nanonood. Nang sinilip ko ang lalaki ay nakapikit ang mga mata nito, mahimbing na natutulog. Napangiti ako at inilapag ang mga dala sa mahabang couch sa gilid ng kuwarto.

Muli akong lumapit kay Jimin at naupo sa tabi nito. Bahagyang lumundo ang kama sa pag-upo ko, dahilan kung bakit naalimpungatan ang lalaki.

“Hello!” I greeted, smiling brightly at him. Inaantok itong bumangon at umupo sa kama, pagkatapos ay tinitigan ako. Agad na namilog ang mga mata ni Jimin bago ako nagmamadaling inatake ng yakap. Malakas akong tumawa. I’m not very touchy with people but Jimin is a different case. Wala ito sa tamang pag-iisip kaya hindi na dapat pang haluan ng malisya.

“Mum- Ouch!” he hissed when I pinched him on his arm.

“Anong sabi ko kahapon?” Mahina ko siyang itinulak para magkaharap kami. Tinaasan ko siya ng kilay.

“Mal,” nakasimangot nitong sabi.

Tumayo ako para kuhanin ang dala kong mga pasalubong para sa kanya. Sumingaw ang mabangong amoy ng pizza nang buksan ko ang kahon kaya’t excited siyang kumuha ng dalawang slice, tig-isa sa magkabilang kamay. I giggled, pinching his cheek.

“Sa susunod na bisita ko, dadalhan naman kita ng bagong damit. At burgers!” Nakangiti itong tumango-tango habang ngumunguya. Kumuha rin ako ng isang slice at sinabayan siya sa pagkain.

“Jimin, bukas ililipat na ikaw sa mental. Mag-behave ka roon, ha? ‘Wag kang magpapasaway sa nurse mo.”

Ngayon ay mukhang hindi na siya nakikinig dahil natulala na ito sa telebisyon, ngumunguya pa rin. Itinuro nito ang milktea kaya’t binuksan ko iyon gamit ang straw at inilahad sa kanya. Mabilis naman nitong inagaw sa kamay ko ang inumin.

Binuksan ko ang shoulder bag at kinuha roon ang hair brush ko. Tumayo ako sa gilid ng kama at sinuklay ang malambot niyang buhok. He automatically leaned into my touch.

Amoy head and shoulder ang buhok ni Jimin. Itim na itim ito at medyo may kahabaan pa. Nalilibang kong ipinagpatuloy ang pagsusuklay sa kanya habang nanonood ito ng Spongebob sa TV. Naisip kong padalhan din siya ng toiletries at kung ano-ano pang personal na gamit sa mga susunod kong bisita para mas maging komportable siya rito.

“Mal!” Kinalabit ako nito at itinuro ang telebisyon. Mahina akong napatawa nang makita roon ang commercial ni Kuya Dylan, endorser kasi ito ng safeguard. My cousin is a part-time model dahil nag-aaral pa ito. Ang triplets naman ay pare-parehas na focus sa pag-aaral at onl1ne gaming.

Isang beses pa lang pumaparito si Kuya Dylan pero mabilis na natandaan ni Jimin ang mukha nito. He must have a photographic memory to clearly remember his face.

“Gusto mo pa?” Inilahad ko sa kanya ang  box ng pizza at hindi naman ito tumanggi. Mukhang kaya niyang ubusin ang laman ng box. Well, malaki ang katawan nito so he must have a great appetite. Parang gusto ko tuloy silipin kung may abs ba. Charing!

For sure ay meron naman talaga, halos maghumiyaw nga ang muscles sa braso nito. Sino kaya ang nagpapaligo kay Jimin? Masyado namang sinuswerte ang talipandas na iyon!

Matiim ko siyang tinitigan. His age must be ranging between twenty-one to twenty-five years old. Halos six-footer din siguro siya dahil muntik na niyang sakupin ang espasyo hanggang dulo ng kama. He could be a better model than Kuya Dylan, to be honest. God must’ve taken his time when creating him.

Umuwi na ako pagsapit ng ala-sais. Bahagya pang umangal si Jimin pero hindi naman ako nahirapan na kumawala rito. Kaunting pang-uuto ay bumigay rin.

“Galing ka nanaman sa hospital?” Narinig kong tanong ni Brandon habang nasa laptop ang atensyon ko, tahimik lang akong tumango.

“Ililipat na ba sa kabila si Jimin? At…’wag mo ngang dalhin dito sa hapag iyang laptop mo, Mal! Kumakain tayo!” Singhal ni Kuya Dylan kaya’t nakangisi kong pinatay ang laptop at inabot iyon sa nag-aabang na kasambahay sa gilid ng dining area.

“Sorry. Iwan mo na lang sa living room, Ate.” Bumaling ako sa mga pinsan ko na pare-parehas ngumunguya. It’s seafood night! We have crabs and shrimps on the table. Nagpadagdag rin ako ng grilled squid dahil last week pa ako natatakam dito. “May tinatapos lang akong onl1ne quiz. Mamaya na kasi ang deadline.”

“Hayan! Inuubos mo kasi ang oras mo roon sa lalaking may tililing kaysa magfocus ka sa assignments mo!”

“Hey, don’t call him that! And don’t comment on my business, Kuya. You all know I can perfectly balance my time,” nakasimangot kong ani sa kanya. I heard him snorted sarcastically.

“Eh, bakit? Totoo namang may tililing iyon, ah?”

“Ikaw nga maluwag din ang turnilyo sa utak, pinadala ba kita sa mental hospital? Hindi, diba?” ganting banat ko kaya’t nalukot ang mukha nito. Nagtawanan naman ang triplets, muntik pang mabulunan si Jon.

“’Yan! Pagtulungan niyo pa ako nang matigok na kayo!”

After dinner ay pumanhik na ako sa aking kwarto para ipagpatuloy ang naudlot na gawain. Nang i-check ko ang listahan ng mga kailangan pang tapusin na gawain ay napaungol ako sa inis. May dalawa pa akong essay na due tomorrow. Ang isa ay required pang ma-reach ang three thousand word count. Badtrip! Hindi na rin muna ako siguro sasama sa gala bukas, I need to finish other backlogged assignments sa iba kong subjects.

Kinabukasan ay halos ubusin ko ang concealer para takpan ang pangingitim sa ilalim ng mata ko. To partner my dark bags, nagsuot rin ako ng black na floral blouse at black slacks.

“Puta, saan ang burol?”

Inirapan ko si Kuya Dylan at hindi siya pinansin. Porke’t tanghali pa ang pasok niya?!

Tinawag ko na ang driver para maihatid na ako sa school. Hindi naman ganoon kalayo ang university, halos fifteen minute drive lang. May isang oras pa rin ako bago magsimula ang klase ko nang umagang iyon.

Tiningnan ko ang schedule at halos magdiwang ako nang maalalang half-day lang ang pasok ko ngayon. Tig-dalawang oras lang ang subject ko ngayong umaga. Siguro ay may oras pa ako para makipag-bonding kay Lance at Lovely mamaya.

Marahas na tumigil ang sasakyan, halos masubsob pa ako sa passenger seat kung hindi ko lang mabilis na naituon ang kamay ko roon. Inis kong inayos ang medyo nagulong buhok.

“Ano ba ‘yan, Kuya? Dahan-dahan naman!” I hissed.

“Sorry, Ma’am. May biglang tumawid po kasi, eh.” Hinging paumanhin nito kaya’t napatingin ako sa labas ng sasakyan. Nasa tapat pala kami ng hospital!

Nanlaki ang mata ko nang makitang nagwawala si Jimin sa gitna ng kalsada, nakapalibot sa kanya ang tatlong nurse at may isa ring doctor doon!

“May nakawala yatang baliw, ayaw pang umalis sa daan! Anong oras po ba ang klase niyo, Ma’am? Male-late na ba kayo?” Magalang na tanong ni Kuya Waldo pero hindi ko siya sinagot. Agad kong binuksan ang pinto ng kotse at nilapitan ang nagkakagulong nurses sa harap ng sasakyan namin.  

“Anong nangyayari?” Agad ang pagpaling ng ulo ni Jimin sa direksyon ko. Kumawala ito sa mga nurses at mabilis na nagtago sa likuran ko. Mahigpit pa ako nitong hinawakan sa braso.

“Miss Romano, thank goodness! Nahihirapan kaming ilipat si Jimin sa kabila. Ayaw niyang iwan ang kwarto niya sa second floor,” paliwanag ni Doctor Toledo.

Nakita ko ang pagbaba ni Kuya Waldo sa sasakyan, mukha itong naalarma dahil sa paglapit ng tinatawag niyang baliw sa akin. Sinenyasan ko itong huwag makialam dahil ayos lang.

Nilingon ko si Jimin. Takot ang mukha nito at nanginginig ang labi. Hinaplos ko ang kanyang pisngi.

“Hey, it’s okay. Come here,” hinawakan ko ito sa braso at marahang iginiya patawid ng kalsada, patungo sa katapat na hospital kung saan siya ililipat. Walang angal naman itong sumunod sa akin.

“Diba sabi ko sayo kahapon mag-behave ka? Anong ginagawa mo? Gusto mo bang mainis ako sayo?”

Sunod-sunod itong umiling.

“Edi dapat magpakabait ka, okay? ‘Pag hindi ka nakinig kila Doc, hindi na ko magvivisit dito, sige ka!” pananakot ko pa.

Ang kaninang nanginginig nitong labi’y tuluyan nang bumigay. Humikbi ito at tumulo ang luha, umiiling sa akin. Naawa naman ako kaya’t hinagod ko siya likod, pasimple pa ring iginigiya patungo sa loob ng hospital. The nurses were all behind us while Doctor Toledo walked ahead of us to lead the way.

Sa second floor rin ang kwarto ni Jimin. Mas maliit ang kwarto niya rito kumpara sa kwarto niya sa kabilang hospital. Mas maliit din ang kama at walang telebisyon. The four corners of the white room looks suffocating and dull. May maliit na bintana pero hindi iyon kayang abutin ng pasyente, parang dinisenyo lang talaga para may pumasok na hangin.

Jimin looked hesitant to come inside. Mukhang alam niyang dito na siya maiiwan simula ngayon. Medyo nakaramdam ako ng awa. This room looks uncomfortable and eerie. Puro puti lang ang nasa paligid!

Iniwan kaming dalawa ng mga nurses matapos nilang ihatid ang ilang gamit ni Jimin sa kuwarto. Isinara ko ang pinto at hinarap siya, the fear on his face lingers. Hinaplos ko ang kanyang mukha at iginiya siya paupo sa maliit na kama.

“Dito ka na titira simula ngayon, okay? Bibisita pa rin si Mal palagi pag hindi busy.” Naiiyak itong yumakap sa akin. Humugot ako ng isang malalim na buntong-hininga. This feels wrong. Parang hindi ko siya kayang iwanan dito. Siguro nga ay naninibago lang kami parehas. Siguradong sa susunod na mga araw at linggo ay masasanay din siya.

Sinulyapan ko ang wrist watch at nakitang twenty minutes na lang bago ang klase ko. Mukhang mahihirapan ako ngayong iwanan si Jimin dahil mahigipit ang kapit niya. Siguradong hindi ito papayag na magpaiwan kahit utuin ko pa.

Pumasok si Doctor Toledo, may inilahad itong papel sa akin at pinapirmahan. Ako kasi ang nakalagay na tumatayong guardian ni Jimin. Tumikhim ako at nakangiwing tiningnan ang doctor.

“Uh…Doc? C-can we inject some sleeping medicine to him right now? Mukhang hindi ako pakakawalan nito ngayon, may klase pa naman ako,” nagmamakaawa kong tanong at sumang-ayon naman agad ito. Naramdaman ko ang paninigas ni Jimin sa aking tabi.

“Jimin, k-kailangan ko kasing umattend sa klase ngayong umaga. Kung gusto mo bibisita ulit ako later this afternoon. Pagkatapos na pagkatapos ng klase ko, paparito na ako!”

Malungkot itong tumitig sa akin bago ako pinakawalan at nag-iwas ng tingin. Bahagyang umawang ang bibig ko. Akala ko ay pahihirapan niya ako ngayon pero mabilis ko siyang napakiusapan!

“Mukhang hindi na kailangan ng injection,” komento ni Doc Toledo at nakangiti akong tumango. Iniwan na kami nito sa kuwarto.

Muli akong bumaling kay Jimin. “Aalis na ako, ha? Maiwan ka muna rito. ‘Wag pasaway sa nurses.”

Malungkot pa rin itong tumango. I sighed in frustration. It feels wrong to see him this way!

Hindi ako mapakali habang nasa klase. Ilang araw na akong hindi makapag-focus nang maayos sa school simula nang dumating si Jimin. Palagi kasi akong nag-aalala sa kanya, iniisip ko kung ano bang ginagawa niya ngayon o di kaya’y umiiyak ba siya?

“Saan tayo ngayon? Magaling na ba si Ate Sabel?” Tanong ni Lance habang naglalakad kaming tatlo palabas ng school. Nangako akong sasama sa kanila ngayon pero parang nangngati ang paa kong bumalik sa hospital.

Pilit akong ngumiti. “Ah, oo. Nakauwi na siya kahapon.”

“That’s good to know,” tumango si Lovely. “Oo nga pala, baka sa Hawaii kami sa birthday ko. Magpapakain na lang ako in advance sa inyo para makapagcelebrate pa rin tayo nang magkakasama. Ano bang gusto niyo?”

Oo nga pala, next week na ang birthday ni Lovely. Saktong semester break kaya makakalipad sila palabas ng bansa.

“Pa-buffet ka naman!” Suggestion ni Lance.

“Ikaw, Mal? Okay ba sayo ang buffet?” Tanong ni Lovely at matipid na lang akong tumango. Kahit Jollibee ay okay lang.

Naka-krus ang braso ni humarang sa daan ko si Lovely. “Bakit ang tahimik mo? May problema ba?”

“Wala! Kulang lang ako sa tulog, napuyat ako kagabi gawa ng assignment.”

“Nag-cram ka? First time ‘yan ha?”

“H-hindi. ‘Yung ibang requirements sa subjects natin ang ginawa ko,” tanggi ko pa.

“Really? Ibig sabihin may gawa ka na sa physics? Patingin nga, nahihirapan akong simulan, eh!”

Bahagya akong nataranta sa tanong ni Lance. “Ah…’y-yung sa physics wala pa.”

Takte, gusto ko nang bumalik sa hospital!

“Alam ko na, inom na lang tayo sa birthday mo, Lovely!”

Tumunog ang telepono ko. Agad ko iyong kinuha sa bag at nakitang si Doctor Toledo ang tumatawag. Lihim akong napangisi. Finally, I have a reason to leave!