Chapter 2

Napabalikwas ako ng bangon.Masyado na palang tirik ang araw.Natitiyak kong late na ako sa trabaho.Dali dali akong bumaba ng kama at dumiretso ng banyo upang maligo.Siguro napuyat ako kagabi dahil sa pagtataboy ko kay Diego.Ayaw kasi nitong umalis.Masyado itong mapilit na patawarin ko.Hindi rin makapal ang mukha niya.Pagkatapos niya akong saktan? Kung ano man ang hirap na nararanasan niya sa ngayon, ay sa tingin ko deserve niya iyon.

Pagkatapos kong maligo ay nagbihis na rin ako.Hindi na ako nag-almusal pa dahil tiyak kong lalo akong male-late sa trabaho.Subalit, pagbaba ko hindi ko nanaman inaasahan ang makikita ko.Dali-dali akong humakbang palapit kay diego upang kumprontahin ito.

"Sino ang may sabi na pakialaman mo ang kusina ko?" 

Kaagad naman itong lumingon subalit naroroon parin ang lungkot sa mga mata nito.

"Wala naman, naisip ko lang na lutuan ka ng paborito mong sinigang sa miso." Anito at alanganing ngumito.

Tumaas ang kilay ko.

"Talaga? Kailan mo pa ako ipinagluto?kahit kailan hindi ko naramdaman na minahal mo rin ako Diego," wika ko sa medyo may hinanakit na tono.

"Kaya nga ako bumabawi di'ba?bumalik ako para humingi ng tawad at pagsilbihan ka bilang asawa ko."

Parang umakyat ang dugo sa ulo ko dahil sa sinabi nito.

"Too, late." saad ko.

Yumuko ito.

"Kahit isang milyon ko pang sabihin ang salitang sorry, hindi ako mapapagod." malungkot nitong saad.

"Wala akong pakialam." mariin kong wika.

"Kumain ka na." Anito habang inilalapag ang mainit pang sinigang sa miso.

Napako ang paningin ko sa pagkaing nasa mesa.Ilang taon kong pinangarap ang ganun pero, bigo ako.Tapos ngayon niya gagawin ang bagay na iyon, kung kailan wala nang halaga saakin ang mga iyon.

"Kumain ka mag-isa mo." sabi ko at tinalikuran na nga ito.

"What? muling nagparamdam sa'yo si papa Diego? Hindi makapaniwalang tanong ni Joy.Naikuwento ko kasi ang muling pagpapakita saakin ni Diego.

"Oo." tipid kong sagot habang hawak hawak ang blueprint at ipinatong iyon sa table ko.

"O ano naman ang sinabi mo? Ano ba ang dahilan ng pagbabalik niya sa buhay mo?" Usisa ni Joy.

Bumuntong hininga ako at tumitig sa malayo.

"Humihingi siya ng tawad dahil saka pa niya na napagtantong mahalaga pa pala ako sa buhay niya." matabang kong wika.

Tila bigla namang naging interesado si Joy.Mas lumapit pa ito sa kinaroroonan ko.Wala talaga itong inuurungan basta tsismis ang pag-uusapan.

"Tapos ano, pinatawad mo ba?

Umiling ako.

"Akala ko ba hindi ka na galit sa kanya? o bakit hindi mo pa siya napatawad? 

Hindi ako sumagot.

"Alam mo, may galit ka parin na ikinikubli diyan sa puso mo." Seryoso nitong wika.

Napabaling naman ako dito.

"Paano mo nasabi?"

"Kasi, kung hindi ka na galit, ay handa mo nang patawarin siya.Kaso, kabaliktaran e hindi mo pa siya mapatawad kasi galit ka parin sa kanya kahit hindi mo sabihin." 

Sa totoo lang naguguluhan ako.Ilang beses kong kinapa ang dibdib ko kung may galit pa ba ako towards Diego pero wala akong nararamdaman.Subalit, sa tuwing nakikita ko ang mukha nito tila ibinabalik nito ang nakaraan.

Hanggang sa pag-uwi ko ng bahay, nasa isipan ko parin ang mga sinabi saakin ni Joy kanina.

Umiling ako at ipinagpatuloy ang pagbubukas ng gate.

Ilang sandali lang ay, natigilan at napahinto ako sa paghakbang ng makitang kaydilim sa loob ng bahay.

"Ate soni," Tawag ko sa isa sa mga katulong.Pero walang sagot.Humakbang ako palapit sa pintuan at kinapa mula sa bag ko ang susi niyon.

Subalit biglang nahulog ang susi kaya nahirapan akong kapain iyon.

"Ay kabayong malandi!" bulalas ko ng makapa ang isang kamay.Kamay iyon ng isang lalaki natitiyak ko.

"Nagkaroon ng power interruption." Wika ng pamilyar na boses.

Tila biglang uminit ang ulo ko ng marinig ang pamilyar na boses ni Diego.Bakit nandito nanaman ito sa bahay ko? 

"What are you doing here?" iritado kong tanong habang pilit na kinakapa ang cellphone ko sa loob ng bag ko upang i-on ang flashlight.Subalit nauna na itong buksan ang sariling flashlight sa cellphone.

Lalo akong naalibadbaran ng makita ang napakaguwapo nitong mukha.

napakaguwapo? no way!"

"Naisip ko lang samahan ka lalo at madilim," seryoso nitong wika.

"Hoy! hindi na ako bata! hindi ko kailangan ng pangit na kasama!" asik ko.

Nakita kong napangiti ito kaya mas lalo akong nainis.

Nang sa wakas mahanap na nito ang susi, ito na mismo ang nagbukas ng pinto.Inalalayan ako nito na makapasok sa loob.

"Alis na!" pagtataboy ko ng mapansing pati sa loob ng kwarto ko ay nakasunod ito.

"Puwede bang makitulog dito?" nakangising tanong nito.

Halos lumuwa ang eyeballs ko dahil sa sobrang inis.

"Hindi tayo bati kaya huwag kang feeling close!" inis kong wika.

Mabuti nalang at madilim kaya hindi nito nakita kung gaano nasira ang mukha ko dahil sa mga sinabi nito.

"I was just joking." natatawang saad nito.

Naramdaman kong humakbang ito patungo sa pintuan.Mukhang lalabas na ito.

"I'm sorry, I Love you."

Hindi ko alam ang mararamdaman ko sa mga sandaling marinig ang iniwan nitong mga katagang iyon bago nito lisanin ang kwarto ko.

Maya-maya ay biglang bumalik ang power ng kuryente.

Nakahinga ako ng maluwag.Bumaba ako para maghanda ng hapunan.

"Let's eat."

"Ikaw nanaman? kailan mo ba ako tatantanan? inis kong tanong kay Diego at mukhang ito pa ang naghanda ng hapunan.

"Pinagday-off ko ang mga katulong natin." 

Ang kapal talaga nito para iparamdam saakin ang presensya ng isang asawa! Feeling niya nagsasama parin kami para pakialaman niya ang desisyon ko.

"Katulong natin?" sarkastiko kong tanong. "Hindi na tayo mag-asawa Diego kaya wala ka nang karapatan saakin at lalo sa pangingialam mo sa mga desisyon ko! hindi ko sinabing pag day-off-in mo ang mga katulong!" nanggagalaiti kong wika.

Bumuntong hininga lang ito.

"Naiintindihan ko kung bakit ganyan nalang ang galit mo saakin,"malungkot nitong wika.

"Let's eat." Kapagkuwan ay wika nito.

Sinulyapan ko ang pagkaing nakahain sa mesa.Parang biglang kumulo ang sikmura ko ng makita ang masasarap na putaheng nakahain.

"No ayaw kong kasabay ka! mariin kong wika.

"Okay." anito.

"O bakit hindi ka pa maglaho?" inis kong tanong ng mapansing hindi pa rin ito umaalis sa harapan ko.

"Babantayan kita,"

Naiinis kong sinulyapan ito.Hindi ko na pinansin pa ang sinabi nito.Kumain ako kahit nasa harapan ko ito at nakatanaw.Wala akong pakialam! maglaway siya sa gutom!

"Akala ko ba gusto mong mapatawad kita? tanong ko ng matapos kong kumain.

Tila naging interesado naman ito kaagad sa sinabi ko.

"Oo so please forgive me."

"Okay but layuan mo ako." pinal kong wika at tinalikuran ito.

Biglang napalis ang mga ngiti nito dahil sa mga sinabi ko.

"Hindi ko kaya, Venice."

"Huh? talaga?" sarkastiko kong saad.

"Nakaya mo akong iwan noon Diego kaya nasisiguro kong makakayanan mo parin ito ngayon." mariin kong saad.

"Psst..! ipanatatawag ka ni sir June sa office niya ani Joy habang papalapit sa working station ko.

Kumunot ang noo ko.

"Bakit daw?"

"Hindi ko alam."

Tumayo ako kaagad at nagtungo sa office ni sir June.Binuksan ko ang pinto at nagulat ako ng mamataan ko si Diego mula sa loob.

"Come, here." ani sir June kaya agad akong humakbang palapit at umupo sa bakanteng upuang kaharap kay diego.Naramdaman ko ang pagtitig saakin ni diego subalit, hindi ko na pinansin pa iyon.

"We have a big project from a famous businessman," umpisa ni sir June. Magpapatayo sila ng Hotel and I need you two," turo ni sir June kay Diego at saakin.

"An excellent engineer needs an execellent Archetict too.At kayo ang naisipan kong magsama para sa project na ito." seryosong saad ni sir June.

Sa totoo lang, hindi ko talaga inaasahan ito.Parang bigla akong nawalan ng gana.Ayaw kong makasama si Diego sa iisang project.

"Akala ko po ba, naka-asign si Diego sa makati branch? kunot-noo kong tanong.

"Noon iyon Venice.Since inilipat ko naman sa ibang branch ang isa sa magaling na engineer dito sa branch natin,Napagdesisyunan kong muling ilipat dito si Diego,"

Napaawang ang mga labi ko habang nakatitig sa mukha ni Diego.Bakas sa mukha nito ang labis na saya.

"I was glad for having my wife for this big project,"

Hindi ako makapaniwalang tumitig kay diego.Ang kapal talaga ng mukha nito.

"We're legally separated baka nakalimutan mo."

Pero hindi ako nito pinansin.

"Sir, baka puwedeng ibigay niyo nalang sa ibang archetict ang project na ito." baling ko kay sir June.

Kumunot ang noo nito.

"Alam kong may nakaraan kayo ni Diego, Venice.At gusto ko lang ipaalala sa'yo na, trabaho lang, walang personalan." mariing saad ni sir June..

"Don't bring up your past with your exhusband, while at work, it couldn't help."

Palihim kong sinulyapan si Diego.Nakangiti ito subalit nakayuko ang loko.Sarap hambalusin ng hayup na 'to.

"Huwag ka nang mamili Venice, let's be thankful dahil sa dinami-rami ng Engineer at Architect sa branch na ito, ay tayo ang napili ni sir." Kapagkuwan ay wika ni Diego.Inirapan ko lang ito at hindi na ako nagsalita pa.

"I think everything is clear, dismiss."

Halos magkapanabay pa kaming tumayo ni Diego.Saglit kaming nagkatitigan at ako na mismo ang unang nag-iwas ng tingin.

"Venice, let's talk." Ani Diego habang papasok ako sa isang elevator.Talagang hinabol talaga ako nito.

"Please patawarin mo na ako,"

Pero hindi ko ito pinansin.

"Please.."

"No." mariin kong tugon.

"Please hindi ako magsasawang magmakaawa para patawarin mo ako," nagsusumamong tumingin ito ng diretso saaking mga mata.

Nakita ko ang matinding lungkot at pangungulila mula sa magagandang mga mata nito.Pero hindi ko dapat pang pansinin iyon.

Nakita kong lumuhod ito sa harapan ko.Mabuti nalang at walang ibang tao sa loob ng elevator.

"Tumayo ka diyan diego! hindi bagay sa'yo ang lumuhod!! hindi ka kapani-paniwala!"

"Ano ba ang gusto mo para patawarin mo lang ako?" malungkot nitong wika habang nakaluhod parin.

"Lubayan mo'ko! iyon lang naman ang hinihingi ko! at kapag nagawa mo'yon ay mapapatawad na kita."

Labis na lungkot ang rumihistro sa mga mata nito.Hindi ko alam pero parang, unti-unting nahahabag ang puso ko.Pero hindi iyon maaari.

Wala siyang karapatang magtamasa ng awa mula saakin.Hindi siya naawa saakin noon kaya ipaparamdam ko rin sa kanya ang lahat ng sakit na naramdaman ko noon.

Nakahinga ako ng maluwang ng biglang bumukas ang elevator.Patakbo akong lumabas at iniwanan si Diego.

Kinagabihan, umasa akong nandoon nanaman si Diego sa loob ng bahay ko katulad ng palagi nitong ginagawa lately.Subalit bigla akong nalungkot ng hindi ko ito makita doon.Dapat nga ay masaya ako.Siguro tinupad na nito anh hiling kong lubayan ako.

"Alam mo, kahit hindi mo sabihin, alam kong may nagkukubli paring sakit diyan sa puso mo."

"Nasasaktan ka parin, kaya hindi mo siya pinatawad.

Pabiling biling lang ako saaking higaan.Hindi ako makatulog kaya bumangon ako at nagtungo sa veranda.

Dumaan muna ako sa kitchen at uminom ng tubig.

"It's already eleven in the evening, ba't gising ka pa?"Halos mapatalon ako sa labis na gulat ng magsalita mula sa likuran ko si diego.Para talaga itong kabuti basta nalang sumusulpot.

"At saan ka naman dumaan at bakit nakapasok ka dito sa bahay ko?"Inis kong tanong at bahagyang lumayo.

"Bahay natin."

Natigilan ako.Oo nga pala tama ito.Kami kasing dalawa ang nag-plano sa bahay na ito noon.

"Okay, hayaan mo next month, aalis na ako dito para ikaw na ang tumira! maghahanap nalang ako ng matitirahan inis kong saad.

Napaatras ako ng makitang humakbang ito palapit sa kinatatayuan ko.

"You don't need to." anito habang nakatitig saaking mga mata.

Napalunok ako at hindi ko malaman ang sasabihin lalo na nung maramdaman kong malapit na pala ang mukha namin sa isa't-isa.

"What are you doing?" kinakabahan kong tanong ng makitang mas inilapit pa nito ang mukha sa mukha ko.

Tila natuod na ako doon sa kinatatayuan ko.

"I just wanna taste your sweet kiss." namumungay ang mga matang saad nito.

Awtomatiko akong napapikit.Tila may mahika ang paglapat ng mga labi nito sa mga labi ko.Hindi ko maintindihan kung bakit tumugon ako sa mga halik nito.Ang alam ko, wala siyang karapatang gawin iyon.

"Hindi mo ako mauuto Diego!" wika ko at saka tinuhod ang p*********i nito dahilan upang mapaigik ito habang sapo ang bahaging tinamaan ng malalakas kong tuhod.

"Stop pretending Venice! I know you still love my kiss!"Anito habang nakangiwi.

"Eww!"