Kabanata 7

Noong kinagabihan, pumasok sina Thomas at Emma sa kwarto.

Kahit na pareho silang mag-asawa at dapat matulog sa iisang kama, pero pareho silang parang hindi kilala ang isa’t isa. Samakatuwid, nasumpungan nilang pereho na mahirap silang makatulog sa parehong kama.

Para rin ito kay Emma. Ni hindi nga siya natutulog kasama ang mga babae, paano pa kaya ang isang lalaki na ngayon lang niya nakilala, sa kabila ng ang lalaking iyon ay ang asawa niya.

Hindi siya inilagay ni Thomas sa isang mahirap na posisyon. Agad niyang kinuha ang kumot at inilapag ng maayos sa sahig.

"Anong ginagawa mo?" Tanong ni Emma.

"Matutulog ka sa kama, Matutulog ako sa sahig."

"Ito ..."

"Hindi mo kailangang maawa sa akin. Sanay na akong matulog sa sahig ng isang buong taon. "

Hindi gaanong nagsalita si Emma. Pinatay niya ang ilaw at humiha na sa kama.

Sa kadiliman, biglang sumabog si Thomas, "Humihingi ako ng paumanhin."

Nanginginig si Emma. Hindi niya akalain na sasabihin talaga iyon ni Thomas sa kanya.

Nagpatuloy si Thomas, "Sa lahat ng kilala ko, sa dalawang tao lang ako lubos na naaawa. Ang isa sa kanila ay kapatid ko, ang isa ay ikaw. Kung bumalik lang ako ng maaga, hindi siguro namatay ang kapatid ko. Kung makakabalik lang ako ng mas maaga, hindi ka masyadong nagdurusa. ”

Sa pagkakataong iyon, luha ng hinaing ang dumaan sa mukha ni Emma— luha na taon na niyang pinipigil.

Sa nagdaang limang taon, kailangan niyang tiisin ang iba`t ibang uri ng tsismis. Matapos siyang pagtulungan, wala siyang kahit isang tao na malapitan paraibuhos ang kanyang damdamin. Samakatuwid, tahimik lamang siyang umiiyak sa isang lugar kung saan walang tao sa paligid.

Sawa na siya sa buhay niya.

Nagpatuloy si Thomas, "Ngunit, makatitiyak ka na ang aking pagbabalik ay hindi magdulot sa iyo ng karagdagang mga hinaing. Ibibigay ko sa iyo ang aking salita."

Hindi mababawi nii Thomas ang nangyari sa kanyang kapatid. Ang pinakamagagawa niya ay ibigay ang kanyang makakaya upang makabawi sa kanyang asawa niya sa lahat ng hirap na dinanas nito.

......

Kinaumagahan, bumangon ng maaga si Thomas at ginising si Emma.

"Ano ang point ng paggising ng maaga?"

"Dumalo kami sa seremonya."

Natigilan si Emma, at tinanong, "Anong uri ng seremonya?"

"Ngayon ang seremonya ng succession para sa opisyal na mamamahala sa tatlong distrito. Humiling ako sa isang kaibigan na kumuha ng dalawang pass para sa atin. Maaari kang dumalo sa seremonya kasama ko."

Medyo nagulat si Emmas. Tinanong niya si Johnson, at sinabi niya na ang karapat-dapat na dumalo sa seremonya ng succession ay ang mga matataas. Kahit na ang isang beteranong tulad ng kanyang sarili na nagtrabaho ng higit sa dalawampung taon sa lungsod ay maaaring makakuha ng pass pagkatapos ng maraming mga pagpipilian.

Ang mga ordinaryong tao ay hindi na kailangang isipin tungkol dito.

Napakahirap makuha ang pass para sa pagdalo, lalo na ang dalawang pass. Marahil, isang tao lamang sa antas ni Donald ang madaling makakuha sa kanila.

Gayunpaman, mukhang hindi siya nagbibiro.

Binigyan siya ni Emma ng isang benefit of the doubt. Bumangon siya, mabilis na kumuha ng agahan, at hinatid si Thomas sa gusali kung saan ginanap ang seremonya ng succession.

Nandoon, ang karamihan sa mga marangyang kotse na naka-park ay nagkakahalaga ng higit sa milyun-milyong dolyar. Kinakatawan nito ang marangal na katayuan ng mga dumalo.

Ang kotse ni Emma ay parang hindi nararapat na nandoon.

"Thomas, sigurado ka bang karapat-dapat tayong dumalo sa seremonya?" Tanong ulit sa kanya ni Emma. Totoong nakakahiya kung gumawa sila ng malaking kaguluhan tungkol dito sa paglaon.

"Magtiwala ka lang sa akin."

Inakay ni Thomas si Emma sa pasukan ng gusali. Sa sandaling iyon, tatlong mga anino ang nakita na nakahabol sa kanila ng pahilis sa likuran nila.

"Yo, Jade, Donald, tignan kung sinoang andoon?"

Pagkarinig ni Emma ng boses, agad niyang nakilala ang boses ng kanyang pangalawang kapatid na si Harvard. Tumalikod siya, at nakitang siya talaga ito, kasama sina Jade at Donald. Lumakad sila papunta sa kanila.

Masayang sinabi ni Harvard na, “Isang pagkakataon! Talagang nagkikita kami sa isang lugar na tulad nito. Yo, nagdala ka rin ng kakaiba! Ano ang ginagawa ninyong dalawa dito? "

Hindi nagbago ang sagot ni Thomas, "Hindi ba tayo narito upang dumalo sa seremonya ng succession?"

Bahagyang nagulat si Harvard. Tumingin siya kay Donald at tinanong, "Donald, nakuha mo rin ba ang mga pass para sa kanila?"

Umiling si Donald at sinabi, "Sa aking awtoridad, ang pinaka-nakukuha ko ay tatlong pass lang."

"Oh?" Nagpatuloy si Harvard, "Kinuhanan ba sila ni Johnson?"

Ngumiti si Donald nang may pagkukunwari at sinabi, “Johnson sino? Nakiusap siya sa iba na kunin ang pass para sa kanya na may dahilan ng pagpapakita ng regalo sas uperyor. Paano niya makukuha ang mga pass para sa iba? "

Natawa si Harvard nang marinig ang kanyang mga sinabi.

"Kung ganoon, Emma, ​​kayo ay hindi karapat-dapat na dumalo sa successionna seremonya. Kaya, bakit nandito pa kayo? Sa palagay mo ba ito ay isang merkado kung saan maaari kang pumaroon at makapunta ayon sa gusto mo? "

Sumimangot si Emma. Sa totoo lang, nagsimula rin siyang mag-alinlangan sa mga pass ni Thomas kung totoo sila o peke.

Tulad nito, naging mas kahina-hinala siya nang marinig ang mga sinabi ni Donald.

Sa sandaling iyon, si Thomas ay tumagal ng isang hakbang pasulong, at sinabi nang mahinahon, "Alam na alam natin ang ating sarili kung karapat-dapat tayo. Hindi tulad ng isang taong hindi man alam kung karapat-dapat siya. Nakakaawa! "

Maliwanag, tinatarget niya si Donald at ang dalawa pa.

Hindi natuwa si Harvard, kaya’t sinabi niya, "Ano ang pinagsasabi mo?! Huwag mong isiping bahagi ka ng pamilyang Hill dahil lamang kasal ka sa isa sa aming pamilya. Kung maglakas-loob kang magpakitang muli, magtiwala ka sa akin, sasampalin kita! "

Pinahinto ni Donald si Harvard.

“Huwag ka nang magulo dito. Mag-usap na lang tayo sa bahay. "

"Noted, Donald."

Si Donald ay tumingin ng isang mapanghamak na tingin kay Thomas, at sinabi, "Bilang isang tao, ang pagkakaroon ng kamalayan sa sarili ang pinakamahalagang halagang yakapin. Ang pagtatangka ng imposible sa pamamagitan ng labis na pag-abot sa sarili ay mapupunta lamang sa kahihiyan. "

Matapos magsalita si Donald, tumalikod siya at naglakad papunta sa pasukan ng gusali.

Lumakad si Jade kay Emma at binigyan siya ng isang payo, "Emma, ​​ang asawa ko ay galing sa warzone at mainit ang ulo. Matigas ang kanyang mga salita, sana ay hinayaan mo lang ang mga bygones na bygones. Pinag-uusapan kung saan, huwag ilabas ang kakatwa nang madalas, i-drag ka lang niyan pababa. Papasok ako upang dumalo sa seremonya. Iyon lang sa ngayon, maaari ka munang bumalik. "

Ang mga salita ni Jade ay kaaya-aya sa mga tainga. Sa katotohanan, ang bawat isa sa kanila ay tumusok sa kanyang puso.

Nang lumingon palayi si Jade ay bigla siyang ngumiti.

Mula pagkabata, si Jade ay mas mababa kay Emma. Sumabog siya sa excitement na hindi katulad ng dati para masungitan ang mukha ni Emma. Lahat ng salamat sa kanyang pagpapakasal sa isang ideyal na lalaki.

Pawang nangitim ang mukha ni Emma. Tumayo siya sa lugar at nanatiling hindi gumagalaw ng mahabang panahon.

'Ang pananatili sa bahay ay magiging mabuti. Bakit kailangan kong pumunta sa lugar na ito upang magpakatanga?! '

"Let's go," mahinahon na sinabi ni Thomas.

"Pumunta? Saan tayo pupunta?" Matigas ang tunog ni Emma.

"Hindi ba sinabi ko sa iyo na dadalo tayo sa seremonya ng succession?"

"Hindi pa ba sapat ang ginawa mong pag-abala sa lahat ng ito?!" Hindi na napigilan ni Emma ang sarili, "Hindi kita sisihin sa pagiging walang kakayahan, ngunit maaari mo man lang labanan ang ilang dignidad para sa iyong sarili. Dapat kang maging makatotohanan, kaysa kumilos ng mapaghangad at mapagpanggap. Kung di mo ito gagawin mas lalo akong madidismaya sa iyo!"

Sa instant na iyon, lahat ng mga mata ay nakatingin sa kanila.

Tumayo si Thomas sa pwesto.

Matapos ang tatlong segundo, siya ay masayang ngumiti, at dahan-dahang sinabi, “Emma, ​​magtiwala ka muna sa akin. Kung hindi kita maihatid, handa akong makipaghiwalay sa iyo ng agaran. "

Nanigas si Emma. Napakasungit ng kanyang mga salita. Tila hindi siya nagbibiro.

Sineryoso niya ito.

Saglit na nag-atubili si Emma. Nag-pout ang labi at sinabing, “Sige. Bibigyan kita ng isa pang pagkakataon. "

Humakbang siya pasulong sa pasukan ng gusali.