I HAVE A BAD feeling about Allyah Jane Fernandez. I can already feel by her stare that she is not an ordinary person. Ayaw ko namang isipin na siya ang nagpapadala ng mensahe sa nakalipas na mga taon dahil ngayong taon lang nagkrus ang landas namin.
At isa pa, kung isa lang din siyang kasangkapan, sino naman ang nasa likod niya?
O kaya, ano ang pakay niya?
Alam ko, wala akong binabanggang tao. I am living my life in full silence as I make a living with my businesses. Wala rin akong naagrabyado, kaya bakit pakiramdam ko, problema ang dala ng babaeng ito sa akin?
Malaki lang ang boobs niya, kahit sino gugustuhin iyon sa kanya. I maybe attracted to her because of it, but that is all there is to her. Hindi ko gugustuhin na makasama siya sa iisang bubong.
Magre-request ako kay Fred at Paul mamaya na sa ibang lugar na kami maghanap.
Sana pakinggan ako ni Fred. Kapag siya pa naman ang nagdesisyon, hindi ko kayang hindian. Bukod sa lumaki ako sa pangangalaga niya, he has this domineering aura and his authority is way beyond my level. Kahit sino ay mapapayuko kapag nagsalita na siya.
Sana matapos na itong interview at nang maunahan ko si Fred sa pagdedesisyon.
Muling bumalik ang atensyon ko kay Allyah Jane na kasalukuyang tinatanong ang tungkol sa interview na ito. Bakas sa boses niya ang pagdududa.
Why did Paul let her question it?!
But as suspected, she is not an ordinary person. She wasn’t even intimidated by Fred’s presence. Agad akong nag-text kay Paul para sabihin na tapusin na agad ang interview.
Nararamdaman ko na rin ang pananakit sa mga pilat ko. At anumang oras, susunod na ang matinding sinat.
“You’re the boss.”
Napalunok ako ng ilang beses nang sabihin iyon ni Allyah. Ramdam ko rin ang titig niya sa akin. Hindi ko pinahalata ang gulat ko at nanatili lang akong tahimik habang nakaupo patagilid sa kanila. I will let Fred handle her.
Hindi nga nagtagal ay lumabas na si Lyah ng opisina.
Nakahinga ako nang maluwag. Unti-unti na ring nawawala ang pangangati ng likod ko.
“Let’s go back,” ani Fred.
Agad kaming tumalima ni Paul. Nang buksan ni Paul ang pinto, narinig namin ang pag-uusap ni Lyah at ng isang estudyante. Hanggang ngayon, hindi pa rin siya tapos sa paghihinala tungkol sa interview na ito.
Bakit pa siya nagpa-interview? Hindi ba kailangan niya ng pera? Manahimik na lang siya. Hindi rin naman siya mapipili kahit anong pagdududa ang gawin niya.
At hindi ko inaasahan ang sumunod na ginawa ni Paul. Ginatungan niya ang pag-uusap nila. And looking at Lyah’s embarrassed face before she bowed her head in front of us is somewhat satisfying to look at.
And somehow, I want to make her kneel.
Gusto ko sanang sumabat sa usapan nang dumating si Mr. Garcia at pinahiya si Lyah sa harap namin—not a professional way of scolding a grown-up young lady.
I sighed.
Mukhang napansin naman iyon ni Paul at Fred, kaya nagpaalam na sila. At upang hindi na humaba ang panenermon ni Mr. Garcia.
Bago kami tuluyang umalis, muli kong tinapunan ng tingin si Lyah.
She is glaring at us.
She got the nerve.
Napansin ko rin ang iba pang estudyante na matatalim ang tingin sa kanya na tila hindi niya alintana. She is busy cursing us with her deadly eyes.
Nang makapasok na kami sa sasakyan, at paandarin na ni Paul, isang malaking dilubyo para sa akin ang hatid ng sinabi ni Fred.
“I want her to be your wife, Yuri.”
Naibagsak ko ang sarili sa backrest. Kita ko rin ang pag-aalala sa mata ni Paul mula sa rearview mirror. At si Fred, tila hindi alintana ang magiging epekto ng desisyon niya sa buhay ko.
“Pa, bakit naman?” Si Paul na ang nagtanong para sa akin. He knows I can’t fight back when it comes to Fred.
“It’s because she has what it takes to be Master’s wife. Don’t try to talk it out with me. You know that’s final.”
Ito na nga bang sinasabi ko. But I’ll still try my luck.
“F-Fred, we can talk this out. I don’t like that woman!”
“Give me reasons, Yuri—three reasons to change my mind.”
Ano nga ba?
Sariling opinion ko? Tiyak na hindi niya rin iyon tatanggapin.
“She’s not a refined lady—“
“She is.”
“She is young for me.”
“She is.”
“I can’t handle her.”
“You won’t, and you don’t have to.”
I bit my lip. He maybe right about it but still, I don’t want her.
Anong panlalait pa ang pwede kong sabihin? Hindi siya eleganteng tingnan? Baka sabihin lang ni Fred na wala namang mali sa bagay na iyon.
Nerd? Wala ring kaso roon.
Tomboy? Tama ba na husgahan ko ang sexual orientation niya?
I have no choice!
“She’s not attractive at all!” Naitikom ko ang bibig. That is not what I wanted to say.
Maging si Paul ay nagulat din. Alam ko na nagagandahan din siya kay Lyah. Kung wala lang siyang girlfriend, malamang ay kinukulit niya na ng messages si Lyah ngayon.
“Master, you’re way too obvious. Nagkita na ba kayo ni Miss Fernandez dati at parang may ginawang mali sa iyo iyong tao para sabihin mong hindi siya maganda?” tanong niya.
Dαmn it! Wala na akong kakampi ngayon para pigilan si Fred sa gusto niyang mangyari.
Mula sa frontseats, humarap sila sa akin at hinihintay ang sagot ko.
“Forget it. Do what you want.”
“Master, you only have to sign on the marriage contract next to her name. Why the fuss?”
I gritted my teeth. So even Fred see this whole thing as using Lyah to get the inheritance.
Do I need to say that I just wanted to have a wife?
Naalala ko ang eksena kanina. Nakikini-kinita ko na na magiging kumpulan si Lyah ng pambu-bully.
I smirked.
It’s not fair that I am the only one who will suffer. This will be an early revenge for my future wife. If it wasn’t for her, I will never want to marry any women anyway. Hindi ko mararanasan ang malalang allergies na iyon noong nakaraang ilang buwan.
All of these is her fault. Serves her right. I will make her regret everything for crossing path with me.
I don’t like her and I will find all the reasons to hate all of her, except for the bόobs.
THREE MONTHS AGO…“Bring it on, keychain! I’ll take you on.”Ilang weeks kong inabala ang sarili ko sa keychain na ito. I wrote my full name on a small piece of paper at lagyan ng design sa gilid. And the result did not fail my efforts. It fit perfectly sa keychain! Ang ganda niya tingnan dahil ang mga kulay, tila lalong nabigyan ng buhay nang ilagay ko na sa loob ng keychain ang papel.“This is my masterpiece!”Nagpakawala ako ng isang malalim na hininga. Nagbabasa ako ng manga dito sa kwarto ko, pampalipas ng oras habang naghihintay ng alas dose. May inaabangan akong anime sa TV, nang hindi sinasadyang lumipad ang isip ko sa nakaraan. Remembering the past in this unexpected situation is kind of a bad omen. Mamamatay na ba ako?Wala sa sariling kinuha ko ang wallet kung saan nakakabit ang keychain. Naroon pa naman.Naalala ko pa ang sinabi noon ni Mama. Nagandahan siya sa ginawa ko pero pinagalitan pa rin ako. “Bakit full name ang nilagay mo? Baka may mangulam sa iyo niyan, o kaya
IN ONE month, ikakasal na ang ex ko at wala pa akong pangregalo. Tumingin-tingin ako sa online. Marami naman akong nakita, pero parang gusto kong sa bahay na lang ang mga iyon. Ang gaganda kasi. And since I’m not that good with this kind of thing dahil puro lang pera ang binibigay ko as a gift, I will call for help.“Mama!”Hinanap ko sa buong kabahayan si Mama. Nakita ko siya sa likod-bahay na nagdidilig. Sa tabi niya ay ang bantay namin na si Mochi, taga-hila kapag sumasabit ang hose.“Alas kwatro pa lang, Mother!”Sinara ko ang gripo na sinuklian niya ng matalim na tingin. Niyakap ko na lang siya.“Ma, pasama ako sa bayan. Bili ng pangregalo sa kasal ng ka-batch ko.”Marahan na pinalo ni Mama ang braso ko kaya bumitaw ako. Umupo kami sa bench.“Ilang beses na kita sinamahan sa pamimili ng pangregalo mo sa parehong okasyon, magsawa ka naman! We always end up buying for our own, t
PIYESTA NGAYON sa amin. Dalawang buwan na lang, August na—pasukan na naman. At dalawang linggo na nang mawala ang keychain ko, este, kinuha ng Kris na iyon. Iyon ba ang dahilan kung bakit niya sinabi na magkikita ulit kami?He could have just asked me nicely, hindi iyong kukunin niya ang keychain ko!Hindi na rin ako madalas lumabas ng kwarto. Nagtataka na nga si Papa kasi dati, kapag oras ng alas dose, nasa sala na ako at nanonood ng anime. Ngayon, nasa kwarto lang ako at nagmumukmok.“AJ, labas!”Napapikit ako nang mariin nang marinig ang sigaw ni Elsa. Ilipat ko sa may gate si Mochi para hindi na siya nakakarating sa terrace eh.“AJ, labas na muna. Kalimutan mo muna iyang minumukmok mo riyan,” ani Mama.Pinuntahan niya ako rito sa kwarto ko nang hindi ako lumabas para salubungin si Elsa. Alam ko na kasama niya ngayon ang anak niya pero wala talaga ako sa mood.“Ma…” naiiyak na
I AM STAYING in my boarding house with a few bottles of wine and vodka. Sakit ng katawan at ulo dahil sa alak ang hanap ko ngayon, hindi dahil sa mga taong makitid ang utak. At kapag ganito na umiinom ako, gusto ko ay mag-isa lang ako. Pero hindi ko maalala kung bakit at paanong narito si Neil at mataman akong pinagmamasdan.Masikip dito kaya hangga’t maari ay ayaw ko ng kasama.Sa maliit na kwarto ay pinagkasyang maliit na higaan, isang maliit na mesa, at aparador na pawang mga yari sa plywood ang makikita. Nakaupo ako sa sahig. Sa harapan ko ay may Bluetooth speaker, mga bukas na plastic ng junk foods, ang iba ay wala nang laman, at tatlong bote ng alak.Dumako ang tingin ko kay Neil na prenteng nakaupo sa upuan malapit sa pinto. He’s wearing his casual clothes—polo shirt, and shorts. Sa mahabang panahon na bakasyon ngayong taon, wala siyang ginawa kung hindi mag-gym, at kitang-kita naman ang resulta.The last time I saw him was
THE CLASS started and all I did was to be wary about my environment. Simula nang sabihin iyon ni Ninong, hindi na maalis sa isip ko na baka minamanmanan ako ng malaking tao na ito. Huli na nang ma-realize ko na hindi ako kilalang tao pero may nag-request ng presence ko.Mga bugaw ba sila? Hindi naman ako kagandahan!Simula rin ng araw na iyon, araw-araw na rin akong sinasabihan ni Ninong na magdamit pambabae ako, hindi iyong oversized o fitted plain colored T-shirts at jeans ang pinapampasok ko. Palagi ko ring sinasabi sa kanya na bawiin niya na lang ang desisyon at maghanap sila ng ibang babae.Bakit ba kasi ako pumayag sa trip around the world?! May key word pa akong nalalaman, katangahan!Wala pa namang eksaktong araw kung kailan nila ako kakausapin o kukunin.Hindi ko na rin ito sinabi sa mga magulang ko kasi pumayag na ako sa isang bagay na walang kasiguruhan.And what’s worse? This decision was haunting me every night, hindi na a
PRESENT…The whole school turned upside down because of the interview incident. All death glares, cursed words, and backstabbing—ito ang naging kinalabasan ng pagpapahiya sa akin ni Mr. Garcia.Maging sa mga group chat, hot topic ang pangalan ko, and they shamelessly put their own surnames on it.“AJ Nerd.”“Allyah Jane The Shameless Bȋtch.”“AJ Moron.”“Kapag kami, hindi natanggap sa scholarship, mag-empake ka na.”“Petition to cancel Allyah Jane Fernandez.”Hindi ko naman dapat patulan ang schoolmates ko dahil wala silang kasalanan sa akin. Hindi naman sila mag-iisip nang ganito kung walang promotor, pero isang linggo na at wala man lang public apology si Mr. Garcia! Kaya ngayon, magdusa sila!Narito ako sa opisina ni Ninong at marahas na inilapag ang listahan ng mga taong ayaw kong makita sa school. Pa
I took my time walking to Ninong’s office kahit pa sinabihan ako na magmadali. I had this feeling that something wrong will happen again, and I needed to prepare myself. That office is becoming more like a nightmare to me.Napasimangot ako nang makita si Mr. Garcia na nakahalukipkip habang nakasandal sa pinto ng faculty office. Matalim ang tingin niya sa akin.Umiwas na lang ako ng tingin saka patuloy sa paglalakad na tila namamasyal lang. Nang makalapit ako sa pinto ng opisina ni Ninong, nagsalita si Mr. Garcia.“Hindi ka VIP para hintayin. Pasok na.”I hissed. Can’t he just leave me alone? Siya na nga itong may ginawang mali sa akin, siya pa may lakas ng loob na magbunganga.Kakatok na sana ako sa pinto ni Ninong nang lumitaw sa likod ni Mr. Garcia ang mukha ni Mr. Playboy.“It’s ok. She just had a little concert a while ago. Please, Miss Fernandez. Don’t let us wait any longer,” tuloy-tuloy
I AM RIDING a plane with Mr. Playboy na hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam ang totoong pangalan.Mahigpit ang pagkakahawak ko sa armrest. Nang papataas pa lang ang eroplano, ramdam ng buong katawan ko na parang hinihila ako pababa. Parang katulad lang sa tuwing bumabyahe ako sa dagat at malakas at mataas ang mga alon, ang pakiramdam na naiwan ang kaluluwa ko. Kaya kahit ngayon na stable na, hindi pa rin ako maka-get over.“First time?”I didn’t answer. Baka katakot-takot na insulto at pang-aasar ang abutin ko dito kaya matutulog na lang ako.Humugot ako nang isang malalim na buntong hininga saka pumikit. Hindi namin kasama sina Mr. Old Geezer at Mr. CEO.Tulad ng sabi niya, ipinaalam niya ako kay Ninong.Hapon din nang pumunta siya sa opisina. Sakto naman na nag-uusap kami noon ni Ninong. Sa takot ko, mabilis akong tumakbo at nagtago sa likod niya. Hindi pa ako handa. Naalala ko pa ang sinabi ni Ninong bago niya