Ikalawang Kabanata

“Kaya nga mag-aahit ako ng balbas, magpapaganda, at gagamitin ko ang middle name ko. Kahit na siya ay maghanap, malamang na hindi niya akalain na si William Manning ay mayamang lalaki na katulad ni Liam Mackenzie, isang regular na lalaki. Nag-set up ako ng ilang profile sa social media bilang regular na lalaki na si Liam, at pansamantalang kinain ng ilang misteryosong virus ang anumang mga larawan ni William Manning sa Internet. Mayroong isang limitadong tagal ng buhay sa virus kaya't maibabalik ang mga ito sa loob ng ilang linggo, iligtas ako na kailangang bumalik at ayusin ang mga ito sa ibang pagkakataon."

Itinulak niya ang pinto sa isang maliit na coffee shop. Sampung tao ang naghihintay sa linya ng order. Sumenyas sa barista sa likod ng espresso machine, nilampasan ni Liam ang mahabang pila at kinuha ang dalawang kape na inilagay niya sa counter. Nginitian niya ang babae, na kulay pink ang pisngi, bago dinala si David sa isang maliit na mesa sa sulok.

“Maghintay ka. Sinabi mo lang bang mag-aahit ka? May nakakita na ba sa iyo na wala ang iyong balbas at bigote?"

“Hindi, at iyon talaga ang punto. Walang makakakilala sa akin, at kaya kong gumanap bilang regular na tao hanggang sa matapos ko ang hangal na librong ito at makabalik sa aking totoong buhay.” Pinasadahan niya ng kamay ang kanyang balbas, medyo mas mahaba kaysa karaniwan dahil hindi pa niya ito pinuputol mula nang mapunta si Marcus sa ospital sa huling pagkakataon. Hindi pa siya nag-ahit simula nang sumibol ang kanyang unang bigote sa edad na labing-anim.

“Anong ginagawa natin dito? Nagre-research ka ba kung ano ang ginagawa ng mga normal na tao sa umaga?" Sumimsim si David sa kanyang kape. Bumalatay sa mukha niya ang pagkagulat nang dumaan ang masaganang lasa sa kanyang dila. "Diyos ko, ito ay mas mahusay kaysa sa crap na karaniwan kong iniinom."

“Mainit kasi yun at bagong gawa. Sa oras na matandaan mong umorder ka ng kape malamig na may scum sa itaas. Hindi sa nagrereklamo ako, ikaw ang pinakamahusay na programmer na mayroon ako. Pinahahalagahan ko ang iyong walang pag-iisip na dedikasyon sa iyong trabaho. Para sagutin ang orihinal mong tanong, narito ako para makakita ng babae.”

“Ano? May aagawan kang babae sa lineup dito?” Ini-scan ni David ang hanay ng mga taong naghihintay ng order.

“Siyempre hindi. Nakapag-ayos na ako.” Umupo ulit si Liam sa upuan niya. Sinubukan niya ang deep breathing technique na ginamit ni Marcus para makayanan ang sakit. Kung sinuman maliban sa kanyang kapatid ang makakaisip ng ideyang ito, sa isang iglap ay binaril na niya ito. Ginugol ni Liam ang huling sampung taon sa pag-iwas sa pag-ibig at relasyon.

Ang dalawang beses na pinadama niya ang sarili niya sa isang babae ay nauwi sa ganap na pagtataksil. Siya ay sapat na matalino upang malaman ang kanyang mga limitasyon. Hindi siya love material. Maaaring sinabi ni Iliana na mahal niya siya, ngunit ang talagang ibig niyang sabihin ay mahal niya ang pera nito at handang tiisin ang natitira sa kanya para sa kapakanan ng maginhawang buhay. Ang katotohanan na nakipag-ugnay siya sa isa pang mayaman sa loob ng isang buwan ng kanilang paghihiwalay ay nagpatunay nito. Pinilit niyang ngumiti upang itago ang kanyang discomfort, sinulyapan niya ang kanyang matandang kaibigan.

"Spill, Liam. Iyan ang hitsura mo kapag malapit mo nang i-crack ang sistema ng isang kakumpitensya."

 

"Nag-research ako kagabi." Ikinaway ni Liam ang kanyang kamay sa isang malabong kilos.

"Sa madaling salita, na-hack ka."

“Shush, hindi masyadong maingay. Gagawin mo ang mga tao.”

"Chill, tao, iniisip ng mga tao na ang mga hacker ay mga bugaw na tinedyer na nakatira sa silong ng kanilang mga ina. Naka suit ka. Walang sinuman ang maniniwala na alam mo ang higit pang mga trick upang i-bypass ang mga sistema ng seguridad kaysa sa sinuman sa mundo."

“Wala akong alam sa iba sa mundo, karamihan lang. Anyway, nagpunta ako sa isang dating site at nakakita ako ng isang babae. Magiging fake girlfriend ko na siya. Ayon sa kanyang bank statement, pumupunta siya rito para magkape tuwing umaga. Gusto kong makasigurado na siya ay nararapat. Ang larawan sa kanyang profile ay tila napakaganda para maging totoo.” Sa kabila ng kanyang pagsisikap na manatiling kalmado, bumilis ang tibok ng kanyang puso.

"Alam ba niya ang tungkol dito?"

“Siyempre hindi. Ang emosyon ay dapat na tunay, sa kanyang bahagi man lang. Kaya hindi ko masabi sa kanya."

"Paano kung nainlove siya sayo?"

“Malamang—hindi naman ako ganoon kamahal. At kahit na gawin niya, siya ay umiibig sa isang regular na lalaki, hindi ako. Pagkatapos kong matapos ang nobela, malumanay ko siyang ibababa gamit ang isang magandang alahas o isang paglalakbay sa Antigua.”

"At kung nainlove ka sa kanya?" Umupo si David sa kanyang upuan na parang sinisigurado na wala siya sa saklaw ng kamao ni Liam.

"Hindi mangyayari, pare. Hindi mangyayari."

Isang bus ang huminto sa harap ng café; bumaba ang mga pasahero. Ang karamihan ay humakbang sa kalye patungo sa kanilang mga pang-araw-araw na trabaho, mukhang naiinip na. Dalawa ang pumasok sa coffee shop—isang matandang lalaki na may mantsa na kapote at isang dalagang nakasuot ng dark-grey fitted pantsuit. Hindi naitago ng madulas na kulay ang kanyang hubog na balakang o buong dibdib. Ang light-brown na buhok, mas ginintuang sa mga lugar, ay hinila pabalik sa isang mahaba, makapal na nakapusod. Napakaganda ng kanyang mukha na may puno, kulay-rosas na mga labi, mga cheekbone na namumugto sa salamin, at mga mata na mapusyaw. Siya ay may uri ng mukha na nananatili sa alaala pagkatapos niyang umalis.

Matagal na humigop si Liam sa kanyang kape, umaasang malunod ang nakakapang-akit na sensasyon ng nakabinbing kapahamakan sa kanyang tiyan. “Ayan na siya.”

Umikot si David at muntik nang mahulog sa upuan niya. “Hindi nagsisinungaling ang litrato niya. Uulitin ko, kaibigan. Napakabaliw mo.”

…

 

Binilang ni Lorelei ang bilang ng mga tao sa kanyang harapan at saka tumingin sa kanyang relo. Kung agad na umorder ang lahat, gagawa pa rin siya sa tamang oras. Ito ay ang mga ditherers na threw ang araw ng pahinga. Paano maaaring gumugol ang mga tao ng sampung minuto sa lineup at pagkatapos ay hindi alam kung ano ang gusto nilang i-order kapag nakarating na sila sa counter? Hindi na niya kailangan pang sabihin sa cashier kung ano ang gusto niya; ito ay pareho araw-araw. Kahit na wala pang isang buwan lang siya sa San Francisco, pumupunta siya sa coffee shop na ito tuwing araw ng trabaho. Nagbigay ito sa kanya ng pakiramdam ng pamilya, nakikita ang parehong mga mukha tuwing umaga, na na-miss niya na lumipat sa malayo mula sa bahay.