"Apo, kahit magmakaawa ka sa harap ko ngayon, depende pa rin sa mood ko ang lahat!"Nakangusong sabi ni Magnus habang papalapit sa kanya si Jasper. "Ginawa ko na ang lahat ng legal na pamamaraan at lahat ay sumusunod sa mga regulasyon para sa aking restaurant. Higit pa rito, ito ay palaging maayos na pinapatakbo. Anong karapatan mong isara ang restaurant ko?" Kalmadong sabi ni Jasper habang sinusulyapan ang mga tao mula sa self-regulatory council na nakatayo sa paligid ni Magnus.Tinitigan ni Magnus si Jasper na parang tulala. “Tanga ka ba?” natatawang tanong niya."Tinatanong mo ako kung ano ang karapatan kong gawin ito? "Sige, sasabihin ko sa'yo. Magagawa ko ito dahil ang tatay ko ang chairman ng self-regulatory committee ng food and beverage industry sa Nauritus City! Kung sasabihin niyang may problema ang restaurant mo, para sa negosyo mo iyon!"Magnus tumawa na parang baliw. Nagtawanan din ang mga taong nakapaligid sa kanya. Napatingin silang lahat kay Jasper na may pang
Si Secretary Lee, ang unang kalihim ng Pamahalaang Lungsod ng Nauritus, ay nabigla nang makatanggap ng tawag mula kay Jasper Laine.Matapos matanggap ang tawag mula kay Jasper, naglakad siya sa isang liblib na sulok at sinagot ang tawag. "Mr. Laine? Haha, busy kang tao. Bakit mo ako tinawagan?” magalang na tanong niya."Huwag kang mag-alala, talagang tutulungan kita hangga't hindi ito lumalabag sa batas."Sa kabila ng katayuan at posisyon ni Secretary Lee, kitang-kita kung gaano niya pinahahalagahan ang tawag ni Jasper mula sa magalang na paraan ng pakikipag-usap nito sa kanya. Si Jasper ay sikat na sikat ngayon sa mga opisyal ng probinsiya. Nabalitaan ni Secretary Lee na isa sa mga middle-ranking executive mula sa ICBS ay na-scout ng Agricultural Bank dahil lang malapit siya kay Jasper. Nahirang pa nga siya bilang vice president ng provincial branch. Isang bagay na katulad nito ang kinaiinggitan ng lahat ng nagtatrabaho sa Pamahalaang Lungsod ng Nauritus. Ramdam ni Jasper ang
Dahil sa katayuan at posisyon ni Jerome, hindi pa rin siya kuwalipikadong makilala ng personal si Secretary Lee.Gayunpaman, kilalang-kilala niya si Direk Sund, na sumusunod sa pangunguna ni Secretary Lee mula sa likuran. Pagkatapos ng lahat, siya ang direktang superbisor ng self-regulatory council. Siya ang namamahala sa konseho ni Jerome. Nagtungo si Jerome para batiin si Director Sund nang mapansin niya ito. Gayunpaman, nang mapansin niya si Director Sund, na kadalasang palakaibigan sa kanya kahit na hindi sila gaanong malapit, na pinadalhan siya ng matalas na titig, agad siyang huminto sa paglalakad patungo sa kanya. Kasabay nito, ang isang pakiramdam ng pagkabalisa ay lumitaw sa loob niya."Paumanhin sa pagdating ko ng late, Mr. Laine."Nagmamadaling pumunta si Secretary Lee sa harapan ni Jasper. Iniabot niya ang kanyang kamay patungo sa kanya mula sa malayo at magalang na nakipagkamay kay Jasper, nagsasalita sa kanya na may taos-pusong ekspresyon sa kanyang mukha.Tumaw
"Hindi hindi Hindi. Hindi na kailangang gawin ito. Hindi na talaga kailangang gawin iyon."Si Jerome ang pinaka sabik na tao sa lahat ngayon. Sumugod siya at buong lakas na nakiusap, “Walang problema sa restaurant na ito. Hindi ako nagsagawa ng imbestigasyon ngayon. Nagkamali ako sa pagbibigay ng notice na ito. Hindi mo kailangang magsagawa ng imbestigasyon!" pagmamakaawa niya.Tumingin si Jasper kay Jerome at sinabi sa mahinahong tono, “Oh? Mr. Canne, ikaw ang nag-claim na may problema sa restaurant ko kanina lang. Ngayon, ikaw ang nagsasabi na wala ring problema. Maaari mo bang sabihin sa akin kung may problema sa aking restaurant o wala?" "Hindi! Ginagarantiya ko na walang problema dito!" sigaw ni Jerome sa sobrang takot. Desperado na siya na malapit ng tumulo ang mga luha niya. Lumakas ang ekspresyon ni Jasper. "Dahil walang problema, paano mo ipapaliwanag ang abisong ito?" tanong niya. Nanghihinayang napatitig sa notice si Jerome. "Isa lamang itong hindi pagkakaunawaan..."
"Bis Sis Schuler, hindi iyon nararapat. Maaari akong magstay sa dormitory…” sabi ni Tiffany sa naguguluhan na tono."Ayos lang. huwag kang matakot. Malungkot ako kapag mag-isa ako sa bahay. Pwede mo akong samahan sa bahay." Isang taimtim na ngiti ang sumilay sa mukha ni Wendy. Masyadong abala sina Jasper at Dawson ngayon. Wala siyang makakasama pagdating niya sa bahay. Wala siyang mapagkwentuhan. Kung tutuusin, babae siya. Higit pa rito, mayroon siyang napakabigat na gawain. Nais niyang magkaroon ng tunay na kaibigan na makakasama rin niya. Umaasa siyang may kausap siya sa tuwing siya ay pagod. Si Tiffany ay nag-iwan ng magandang unang impresyon sa kanya. Sinimulan na niya itong tratuhin bilang sarili niyang nakababatang kapatid. “Tiff, makinig ka kay Wendy! Hindi madali para sa iyo na manirahan sa labas ng mag-isa," sabi ni Jasper. “Kung ganoon…” "Nakapagdesisyon na, kung gayon. Maaari kang manatili sa amin. Hindi ligtas para sa isang batang babae na tulad mo na manirah
“Kalahating buwan na ang nakalipas, hindi ka ba nakakuha ng manufacturing order para sa tatlong 5,000-toneladang cargo ship sa pamamagitan ng iyong mga koneksyon sa Harbor City? Ito ay orihinal na isang magandang bagay. Ang buong shipyard ay nagtutulungan upang makumpleto ang order na ito.“Gayunpaman, ilang araw na ang nakalipas, biglang dumating sa shipyard ang buyer para inspeksyon. Nalaman niya na gumagamit kami ng isang batch ng mga imported na steel plate na may mababang kalidad. Galit na galit siya dito at nagpatuloy siya sa pagpirma ng bagong kontrata sa isa pang shipyard. “Nakatanggap ako ng balita na ang kabilang shipyard ay palihim na nakipag-ugnayan sa buyer noon pa man. Nag-alok sila sa kanya ng presyo na halos 20% na mas mababa kaysa sa amin. "Samakatuwid, ang deal na ito ay determinadong gawin. Ang matandang ginoo at ginang ay labis na nababahala tungkol dito kamakailan kaya't hindi sila makapag-focus sa anumang bagay." Matapos pakinggan ang sinabi ni Lucas ay kum
Si Wendy at Tiffany ay naging maayos sa isa't isa. Laking ginhawa ni Jasper nang makita ito.Gusto niyang bumawi sa mga pinagsisisihan niya sa nakaraan niyang buhay. Gayunpaman, dahil inayos na ng tadhana ang muling pagkikita nina Jasper at Tiffany, hindi niya maatim na panoorin si Tiffany na patuloy na namumuhay nang kaawa-awa gaya ng nangyari sa nakaraang buhay niya.Si Jasper ay hindi gumawa ng maraming mabubuting gawa, ngunit hindi niya naisip na maglagay ng ilang pagsisikap na mabigyan ng magandang kinabukasan ang kaawa-awa na batang babae tulad ni Tiffany. Kinabukasan, maagang nagising si Jasper dahil kailangan niyang magtungo sa Brac County. Pagkalabas na pagkalabas niya ng kwarto niya ay napansin niyang bukas ang pinto ng kwarto sa dulo ng corridor. Si Tiffany na tapos na maghilamos ay lumabas ng kwarto dala ang mga bagahe. Natigilan si Jasper. "Saan ka pupunta dala lahat ng bagahe mo?" tanong niya.Parang nabigla si Tiffany sa biglang pagsulpot ni Jasper. Pagkatapos ng
"May iba pa... Kuya Laine, pwede mo ba akong pahiram ng 1,000 dollars?"Parang maiiyak na si Tiffany. “Alam kong mali na gawin ko ito, pero halos isang linggo ng atraso ang bayad sa paaralan ng kapatid ko… Ayokong minamaliit siya ng iba sa school,” sagot nito.Bahagyang napabuntong-hininga si Jasper habang tinitingnan ang magkasalungat na ekspresyon ni Tiffany.Ang 1,000 dolyar ay wala sa kanya.Ang mga kita na natamo niya nang walang kahirap-hirap mula sa mga kumpanyang nasa ilalim ng kanyang pangalan ay lumampas sa halagang ito ng malaki. Gayunpaman, ang halagang ito ng pera ay sapat na upang maging sanhi ng pagkakasalungatan at alanganin si Tiffany.Kumuha siya ng 2,000 dollars na cash mula sa kanyang wallet at inilagay ito sa mga kamay ni Tiffany. Pagkatapos ay kinausap niya si Tiffany na desperadong naghahanap ng mga tamang salita na sasabihin sa kanya sa mabait na tono."Narito ang 2,000 dolyar. Ang 1,000 dolyar ay para sa mga bayarin sa paaralan ng iyong kapatid, at ang na