Chapter 2: Carrie

Zaine 

I can't imagine life without them. Third year ko pa lang ito, oo. Though, I'm already 17 years old. Sabi ng mga magulang ko nahinto ako sa pag-aaral noong grade 3 ako. Dahil nabubully daw. 

Now, I know what to do I just don't know how to do it, without them. 

Days passed at hindi ko na binilang ang mga araw na iyon. Hindi ako pumasok sa eskuwelahan simula ng iburol sila. Our school principal allowed me. Sabi niya ay pumasok na lang daw ako kung kailan kaya ko na. Paano y’on? Hinding-hindi ko ito kakayanin. Ulila na ako, I have no parents, grandparents. I have no family left. 

A tear rolled down my cheeks while I’m looking at my parents’ coffin. Naalala kong kahapon pa ako pirming naka-upo sa inuupuan ko. Wala pa akong kain, tulog, ligo o ano pa man yang dapat gawin araw-araw. Nakatitig lang ako sa litrato ng mga magulang ko. There were massive flowers beside their coffin. It almost look like a garden, but unlike butterflies, we have coffins with my parents breathless inside it. 

“Zaine, iha, kumain ka muna..” Narinig ko ang boses ni Tita Vicky, kapatid ni Daddy. 

Tiningala ko siya atsaka umiling ng nakangiti. 

“Ayos lang po ako.” sagot ko, narinig ko naman itong bumuntong-hininga na para bang naiinis na ito sa akin.

Ngumiti ako kahit na ba hindi ako nakikita ni Tita. “Hindi po ako nagugutom, salamat po.” 

“Kailangan mong kumain, Zaine. Dapat ay makapasok ka na sa susunod na linggo, para hindi ka matambakan ng gawain sa eskuwelahan.” Mahabang paliwanag nito.

Tumango na lang ako para matapos na ang usapan. Ayoko munang magsalita, nakakapagod. 

“Sige maiwan na muna kita.” 

Umalis ito.

Nakaburol ang mga labi ng magulang ko sa maliit na simabahan ng village na tinitirhan namin. Sa village namin, na hindi ko alam kung kanino na ipapasa. Wala pa ako sa tamang edad para humawak sa ganitong kalaking bagay. 

Madami-dami ang mga taong bumibisita sa mga magulang ko. Kanina ay pumunta ang mga ka-trabaho nila dito at bumisita. Neither atleast one of them spoke to me. Siguro ay sinasabi din ni Tita Vicky na wala ako sa mood. Atleast all of them mumbled their condolences to me, that's fine.

Makalipas ang ilang oras at namalayan ko na lang na nakatulog na ako sa isa sa mga upuan dito sa simbahan. Patagilid akong nakahiga sa mga ito. 

Kahit na ba antok na antok pa ako ay pinilit kong idilat ang mga mata ko dahil sa mga ingay na naririnig. I'm clearly aware that I'm still at our chapel. So the noise is bothering me. 

Nung una ay akala ko nakapikit pa rin ako dahil puro itim ang nakikita ko, pero ng may tumalikod sa isa sa kanila ay kumunot ang noo ko.

Ano 'to? Sino ang mga 'to? Bakit sila nandito? 

Gustuhin ko mang bumangon ay hindi ko magawa. Pakiramdam ko ay may pumipigil sa katawan kong parang isang malaki at mabigat na bakal para hindi ako makatayo. 

Tinignan ko muli ang mga ito at nakitang lahat sila ay sa akin na nakatingin. Hindi ko makita ng malinaw ang mga mukha nila dahil may nakatakip na itim na tela sa kalahati ng mukha nila. Pero sigurado akong ako ang sentro ng atensyon ngayon. 

Napapikit ako ng maramdaman ang patulo ng pawis sa mukha ko. Dahil doon ay hindi ko na naidilat pang muli ang mga mata ko. Nagtuloy-tuloy na ang tulog ko. 

Clueless of what's happening, I fell in a deep sleep. 

Next morning, gising na ang diwa ko pero nanatili pa rin akong nakapikit. 

I need more sleep. Pakiramdam ko ay sa haba ng tinulog ko, kulang pa rin. 

Kahit ayoko ay bumango ako. Naramdaman ko na rin ang maliit na kumot na nakapatong sa katawan ko. 

Its just a dream..

“Zaine, sakto at gising ka na. Buti na lang at naisipan mong matulog.” 

Tipid akong ngumiti kay Tita Vicky. 

Hindi ko ho naisipang matulog, nakatulog lang talaga ako. 

Inalis ko ang kapirasong kumot na nakatakip sa katawan ko at tuluyang tumayo. 

Hinanap ko ang lamesa ng mga pagkain at pumunta roon. Kumuha ako ng nakabalot na sandwich at kinagatan kaagad iyon.

Napalaylay ang balikat ko dahil sa kinakain. 

Mmm, I felt like I haven't eaten for years. 

Iyan kasi, ayaw kakain. 

“Zaine! Ano ka ba?” 

I was about to take another bite when Tita Vicky scolded me. 

I looked at her, confused, “Po? Bakit po?” 

Napapikit ito at lumapit sa akin. “Para sa mga bisita iyan, lubayan mo. May pagkain dito.” 

My eyes widened when she said the sandwiches are for the visitors, I didn't know. 

“Sorry po, pero ayos na po ako dito.” Ngi-ngiti-ngiting sabi ko atsaka nagpatuloy sa kinakain

“What? No, kumain ka ng totoong pagkain dito.” 

“Ayos lang po talaga, tsaka pagkain din naman po ito.” I tried to laugh to ease the awkwardness between us, but instead, she just shook her head at me. 

Nagkibit-balikat na lang ako at kinuha ang teleponong akala ko ay chinarge ko kagabi. 

To my surprise, its fully charged. Siguro ay tinanggal lang ni Tita or whoever concerned pips. 

Ngayon ko na lang yata nabuksan ulit ang account ko kaya inasahan ko na ang pagragasa ng notifications ko. 

Maraming messages sa akin pero ilan lang ang binuksan at nireplayan ko. Kadalasan ay mga teacher ko. 

Even the FMA Principal messaged me. 

Napapikit ako habang binabasa ito. 

Kailangan ko na daw pumasok. Masyado na akong maraming lesson na kailangan habulin.

At isa pa, Cultural Festival's just in few days. Wala pa akong practice. Ni hindi ko nga alam kung Casali pa ba ako. But, as they said, it is noteworthy.

I closed my phone and sighed. 

Mukhang Kailangan ko na talagang pumasok. 

My parents’ funeral is on Friday. I still have a couple of days to be, you know, quiet.

-

Friday came fast, I’m now in a black jumpsuit with a pair of black glasses. Walking in the streets among others, whom I didn’t know. 

Deretso ang tingin ko kahit na ba walang nakakakita sa mga Mata ko. Marami akong naririnig na umiiyak sa likod ko. 

My parents sure did make quite an impression while they were here. 

Maraming nagmamahal sa kanila, to the point that I can’t even think of them having enemies. 

I kept looking at the white rose in my hands. Tears slowly fell down my cheeks through the rose. 

Umalis na ang mga nakalibing at kasalukuyan silang kumakain sa bahay namin. Tita Vicky arranged an ‘after-party’ at our house. 

Here I'am sitting all alone in front of my parent’s grave. I’m looking at their smiling faces on their picture. 

I don’t think I have the strength to leave this place. I feel like I’m leaving them also.

Ah hour has passed and I’m still in the same spot. 

I don't even remember moving. My feet sure is numb. 

Napatingin ako sa telepono sa bag na nasa tabi ko. I saw Tita Vicky’s name on it. Tumatawag siya. 

Kinuha ko iyon at bumuntong-hininga bago sagutin. 

“Tita, bakit po?” My voice is unrecognizable. 

“Zaine, andyan ka pa rin ba?” 

“Opo, bakit po?”

“Wala nang tao sa bahay niyo, baka gusto mo ng umuwi?” Nahihimigan ko ang pagiging maingat nito. 

“Sige po, uuwi na po ako maya-maya.” Matamlay kong sabi. 

“Nga pala, nakausap ko ang principal ng school niyo. May event yata kayo bukas?” 

“Ah, yes po. Meron po.” Mariin akong napapikit ng maalalang mayroon nga akong gagawin bukas. 

“See? Kaya dapat umuwi ka na talaga, magpahinga ka.”

“Yes, tita. Salamat po.”

“Sige..”

I ended the call. 

Napatitig nanaman ako sa litrato ng mga magulang ko.

“I need to go.. And I’ll figure out things you want me to know.” 

Kahit kailan ay hindi nawala sa isip ko ang nangyari nung gabing nawala sila. Kahit na hindi ko ’yun maintindihan ay sigurado naman akong may explanation ’yun. 

Dahan-dahan akong tumayo mula sa pagkakaupo. Ngumiti ako sa mga nakangiti nilang litrato—iniisip na iyon na lang ang tanging paraan para makita sila. 

“Goodbye, Ma, Dad. I’ll forever love you.” 

-

Saturday.

As much as I hate going out on Saturdays, alam kong kailangan ko itong gawin. If my parents we’re here, pipilitin din nila akong pumunta. 

Wearing a plain shirt and a boot - cutted jeans, naghanda na ako sa pag-alis. 

Tita Vicky was so nice offering me a ride to school. Sabi pa nga niya ay babayaran niya na lang ang service ko. 

“Wala kang bag, or anything?” She said sitting in the driver's seat. 

“Wallet lang po dinala ko, di naman po ako magtatagal doon.” 

Kasya naman ang cellphone at earphones ko doon. May space pa nga. 

“Gan’on ba? Okay. Anyway, may pera ka ba? I can give you some if you want.”

Napangiti ako. “Meron naman po.”

Sumakay ako sa sasakyan niya at umalis na kami. 

Maya-maya pa ay natatanaw ko na ang malaking arko ng FMA. Matagal-tagal ko din itong hindi nakita, pero hindi ko naman na-miss. 

“We’re here. Call me if you need anything, okay?”

Tumango ako dito at ngumiti habang umaalis ng sasakyan. 

“Thank you, Tita.” Nakangiting sabi ko dito bago isara ang pintuan ng sasakyan. 

Hinintay ko muna siyang umalis bago ako pumasok sa loob. 

Kahit naglalakad pa lang ako papasok ay ang ingay-ingay na kaagad. Isa pa, nakita ko na agad si Stella na nakasandig sa isang pader, hindi kalayuan sa akin. 

Nalintikan na, ang aga ah. 

Inalis ko ang tingin ko dito ng makita niya ako. Pero kita ko pa rin ang pag-alis niya sa niya at paglapit sa akin.

“Hey..” Her voice is unusual. 

Naguguluhan akong nagpatuloy na lang sa paglalakad. Siya naman ’tong sumunod din. 

“Look, we’re sorry.” 

Natigilan ako. 

I know I heard it wrong. 

“We’re truly sorry for everything we did to you. You don't deserve that.”

“Did you hit your head?” I said, smirking. 

And for a split second, I think I saw fear in her eyes. 

“No,—I, W-we,.”she struggled.

Kumunot ang noo ko sa pinapakita ni Stella. She look so sincere while saying her sorry. But I still feels this is just one of their games. 

“Kaming lahat, nagsisi kami sa ginawa namin sa’y—.”

“Mga. Mga ginawa niyo sa’kin. Madami ’yun eh.” I squinted my eyes while looking at her.

“Right.. We’re sorry sa mga ginawa namin sa’yo. I felt so guilty while thinking about it.”

“Wait.. Why the hell are you doing this?” Huminto ako sa paglalakad. 

“K-kasi naisip namin na m-malungkot ka. You know, your p-parents..?” Nakayukong ani nito. Pahina rin ng pahina ang boses niya. 

Matunog akong napangisi. “So you’re telling me that you’re doing this because you felt sad knowing my parents died. And I’m alone?” 

“Yes, we just thought you needed some comfort.” Lumitaw ang maliit na ngiti sa mukha ni Stella. 

“Yeah, but definitely not from you.” Umalis ako at nagpatuloy sa paglalakad. 

This is annoying. So annoying. 

Stella followed me in our room. Our classmates are looking at us. But something is different. Kung noon ay puro ngisi at naglalarong ngiti ang makikita sa mukha nila ngayon ay hindi na. Iba na. 

They were really sorry? I can not process it. 

“Okay, everyone! Listen, we still have an hour before our performance. Be ready, we’ll meet at the back of the stage in 10 minutes.” 

Stella came back to her senses. Sabi ko na nga ba at hindi naman tatagal ang pagiging ‘kakiba’ nito. 

“Zaine..” I almost jumped out of my seat nang biglang sumulpot si Lucy sa gilid ko. 

“L-lucy,” Nagtatakang bati ko dito. 

“Here,” Ngumiti ito sa akin sabay abot ng isang plastik. 

Tinignan ko ang hawak niya. “Ano ’yan?” 

“Ahh, damit para mamaya. I also packed make-ups in there. Sana magamit mo.” 

This. Is. Weird.

“Uhm, thanks, but I really don't need it.” Naguguluhang umiling ako dito at binalik ang atensyon sa pinakikinggan mula sa earphones. 

“Please? Just consider is as our peace offering. Sige na..” Lucy sounded candid. Lalo niya inilapit sa akin ang supot. 

Muli ko itong tinignan at wala na kang nagawa kundi kunin iyon. 

Lucy, on the other hand, was clapping and hopping happily. 

“Gusto mo ba ayusan kita?” She offered willingly. 

“I.. really don’t.” Umiling ako dito. 

Alright, something is going on here. Anong nangyayari. Gad, ngayon pa lang nagsisisi na ako. Dapat pala sa bahay na lang ako. 

Few minutes has passed at kakaunti na lang kaming nasa room. Nag-aayos sila habang ako ay naka-upo lang. 

Nahagip ng mata ko ang supot na binigay ni Lucy kanina. Wala sila ngayon at nasa labas na. 

Dinampot ko iyon mula sa sahig at kinuha ang nasa loob. 

It's a white plain long sleeves dress. Its.. stunning.

Kinuha ko pa ang ibang laman nito, and none of them are knowledgeable to me. 

Binalik ko ang lahat ng iyon sa supot at tumayo para magbihis. 

The make-ups, though, are staying where they are. 

I was lucky enough to have this cubicle all for me. Wala akong nadatnang tao dito. So, I thought, locking it won't hurt me.

Sinuot ko ang dress at nagulat na lang dahil kasyang-kasya ito sa akin. 

Napatingin ako sa salamin at sinuri ang sarili dito. 

My clothes changed, not the face. 

Bumuntonh-hininga ako at inayos ang damit ko.

The dress is really simple, really plain. 

Bago umalis ng cubicle ay sinipat ko pang muli ang sarili. 

A knee-long dress, half-ponytail, and a pair of white rubber shoes—by accident—covered me. 

There was nothing else to check kaya umalis na ako. 

One group is already performing in the stage.  

Huli pa naman kami at ang pagpapakilala sa mga ‘cast’ ay huli pa rin naman. 

-

Its time. Ipapakilala na kami.

Natapos na sila sa performance nila. We’re done. I’m just waiting for the emcee to say my name and I can go home. 

“Music director, Miss Zaine Sy!” 

I smiled as the bright light almost made me blind. Naglakad ako papunta sa harap ng may pilit na ngiti. The crowd is wild and they are all cheering for me. 

This is new.. and, I like it. 

As I was about to wave my hands at the crowd, a heavy, thick, wet thing scattered all over me. 

I gasped. 

Nakita ko ang malagkit na pulang likidong nagkalat sa tinatayuan ko. Basically they are also on me. 

Hindi makalaniwalang napatingin ako sa mga braso ko. 

Ang kaninang sigawan at nakakatuwang palakpakan ng mga tao ay napalitan ng malalakas na tawa at insulto. 

I can't hear anything but their laughs. 

Please, I want this to end.