Chapter 5: In

Zaine

“Zaine Sy died two weeks ago, from a fire.” 

Those words are stuck in my head. 

“What do you mean?” Narinig ko ang kaba sa boses ko. I’m shaking. 

“Here,” nakayukong inabot sa akin ni Skyler ang isang pirasong papel. “It’s a..” he stuttered. Tinuro niya ang papel kaya kinuha ko ito. 

My jaw dropped looking at the paper. Parang hindi kapani-paniwala ang nakikita ko. 

“A death certificate? With my name on it?” I asked Skyler. Umaasa akong sana mali ang nakikita ko. Dahil imposible ‘to. 

Buhay pa ako. I admit that I wanted to die, pero hindi naman ‘yun tinupad ni Lord. 

“Skyler, this is driving me crazy. You have got to give answers, right now!” I shouted.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman dito. Pakiramdam ko ay nababaliw na ako dahil sa mga nangyayari. 

Hindi nagsalita si Skyler at kinuha ang upuang ginamit niya kanina. Nakita ko ring natigilan ito at saglit na napatitig sa sahig. Siguro ay nakita niya ang basag na salamin. Hindi na niya ito pinagtuunan ng pansin at umupo na sa tabi ko. 

Pinakalma ko ang sarili ko at nagpakawala ng buntong-hininga. 

“Do you know your parents’ job?” tanong ni Skyler. 

I grinned loudly after rolling my eyes upward. “Is this necessary?” tanong ko pabalik. 

“Yes, so please, cooperate?” 

Bumuntong-hininga ako. “Entrepreneur and CEO.” sagot ko na lang. 

“Wrong,” he chuckled.”Your parents are the leader of an organization called The Leviathan. Don’t bother searching it up, you’ll get nothing.” 

Tumayo si Skyler at may kinuha sa cabinet na katabi ko. Isa itong brown envelope na mukhang maraming laman dahil makapal. Nilapag niya ito sa kama, sakto lang para maabot ko. Kinuha ko ito at kinuha ang mga laman. 

“Those are proof that I’m not lying nor making this all up. Tignan mo lahat.” 

Hindi ko sinagot si Skyler. Binigay ko ang atensyon ko sa mga litrato na hawak ko. 

“We always take photos of whatever we do. Lalo na kapag kasama namin ang mga magulang mo. Every year we celebrate our winnings–almost everything. Ang pananatiling nakatayo ay isang bagay na dapat ng ipagmalaki para sa amin.” nakangiti niya itong sinabi.

“Nasa dugo na ni Aleciana Filano ang pagiging pinuno. Kahit na eredero siya ay hindi niya ipinakitang iba siya sa mga naunang pinuno.” 

Aleciana Filano, ang maiden name ng mama ko. Bakit ang sarap pakinggan ng pangalan niya? Lalo na’t iba ang nagbanggit nito. 

“Timotheo Sy, ang nag-iisang lalaking may lakas loob na harapin o kausapin man lang ang nanay mo. They were quite the lovers on their time.”

“How did you know? Ka-edad mo ba sila?” Nakangiwing ani ko.

Kumunot naman ang noo ni Skyler sa akin. “It’s always our topic. Simula ng mawala ang mag– uhm…” he cleared his throat. Maybe he thought he shouldn’t say that. “I’m sorry..” 

“Nothing wrong with what you said,” I said tranquilly. “Please continue.”

I said that with pure honesty. Tama naman ako diba? I don’t get it when people tend to feel sad or guilty whenever they accidentally mentioned someone’s death. Siguro ganoon talaga. I haven’t been in that situation so I don’t understand.

“It’s always the talk of the town. Lagi nilang pinag-uusapan ang mga nangyari sa magulang mo noon. Also, Leviathans like me want to know our history so we dug.” Kibit-balikat niya itong sinabi. Tumango naman ako. 

Kadalasan nga ay puro ang mga magulang ko ang nasa litrato. Mayroon pang isang parang nasa trono ng Encantadia si Mama at si Daddy naman ay nasa tabi niya. They were smiling at each other. Napangiti din ako. 

“Leviathan, am I right?” Tumango si Skyler. “Gaano na sila katagal?” 

“No one knows and no one cares to know. Kahit ako ay tinanong ko rin ‘yan sa mga nakakatanda sa’min, pati na rin sa mga magulang mo. Pero ang lagi nilang sagot ay hindi naman daw ‘yon mahalaga para bigyang pansin pa.” Nakangiting sagot ni Skyler. “You’re asking questions about us, does that mean you believe me?” Umaasang tanong ni Skyler.

Matagal bago ako nakasagot. “Ano pa nga ba? Hawak ko na ang sinasabi mong proof. Kahit hindi na ako magtanong kung bakit hindi sinasabi sa’kin ‘to nila Mama ay alam ko na naman ang sagot. They want to protect me.” napatingin ako sa mga kamay ko. I suddenly don’t have the strength to simply look at Skyler. 

“I still have my questions. At nadagdagan pa.” Matunog akong ngumiti. 

“Go on,”

“The officer said I’ve been sleeping here for two weeks, true?” Tumango si Skyler. “And within that two weeks, you got my face changed, without my consent?” Pumait ang tono ng boses ko. 

Totoong nagulat ako, at medyo grateful pa. Mali pa rin silang baguhan halos lahat ng tungkol sa akin nang hindi ko nalalaman.,

Natigilan si Skyler sa tinuran ko. “Zaine believe me, if we have another choice I swear ginawa namin. Pero wala, isa pa kabilin-bilinan din sa amin ng magulang mo–.”

“Don’t,” I said firmly. “Don’t use my parents against me, Skyler. The last time someone insulted them in front of me almost lost her life, finding it hard to breathe.” 

Shitty Stella. I wonder if what I did scare her. 

“I know, nandoon ako, nakita ko lahat.” pahina nang pahina ang boses niya. Para bang ayaw niyang iparinig ‘yon sa’kin pero kailangan.  

Ako naman ang natigilan. “What?” 

“Your parents told me to keep an eye on you, kapag nasa school ka. And I never stopped doing that.” Pormal niya itong sinabi na para bang hindi big deal iyon s a akin. 

“What the hell? Don’t you know the word ‘privacy’?” I sarcastically said. 

Wow, just wow.

“I know my limitations. Sa tingin mo ba pagkakatiwalaan ako ng mga magulang mo kung hindi ko inaayos ang trabaho ko?” Ngumisi ito at sa totoo lang ay naiinis na ako. 

“We’re getting distracted,” Bumuntong-hininga ako. “Why the hell did you think that changing my face will help me?” 

“Because madam, your face got all screwed up in the fire and we thought that you’ll get more devastated if you saw your face like that.” 

He said that sarcastically but I know he doesn't want to offend me kahit na na-offend ako. Wala akong ibang magagawa kundi tanggapin na lang. 

“My relatives, do they know what happened to me?” The atmosphere got dark. 

“Yes,” nag-aalinlangan sagot ni Skyler. Hindi muna ako nagsalita dahil parang may sasabihin pa siya. “And no.” 

Napakamot sa kilay si Skyler dahilan para mapansin ko ang maliit na sugat sa may noo niya. Hindi ko na lang iyon binanggit pa. 

“Ha?” napataas ang kilay ko. 

“Yes, like I told you earlier, Zaine Sy is dead. They had a funeral for you.” 

“Ano? You’re kidding! That can’t be possible–! Just–!  What the hell?!” 

I don’t know what to say. 

“I’m not kidding. Hindi nila pwedeng malaman na buhay ka. Malalagay ka at sila sa alanganin kung ganoon. ‘Yung mga gumawa sa iyo niyan? They want to kill you. At kung malaman nila na buhay ka? They will still kill you.”

“I don’t care! Shit! Skyler, they’re all I have! And you just took them away from me..” 

I can feel my eyes watering. Maya-maya lang ay alam kong tutulo na ‘to. 

Hindi nagsalita si Skyler. Alam kong alam niyang maiiyak na ako. At ayokong nandito siya kapag nangyari ‘yun. 

“Please leave,” inangat ko ang tingin ko kay Skyler. Hindi pa rin siya nagsasalita at nakikita kong ayaw pa niyang umalis. “Leave me, Skyler. I want to be alone.” 

Bumuntong-hininga si Skyler at naghanda na sa pagtayo nang bumukas ang pinto at pumasok dito ang pulis kanina. 

Agad na lumapit sa akin si Skyler na para bang may gustong sabihin ng patago. 

“Do me a favor, don’t tell him you’re Zaine Sy. Or I swear it’ll be a big mess.” Seryosong ani ni Skyler. Pirmi niyang tinitigan ang mga mata ko na para bang sinasabing hindi siya nagbibiro. 

He shouldn’t be joking alright, none of these are funny. 

“It’s already a mess, Skyler. What could be worse?” Seryosong bulong ko dito.

He bit his lip in frustration. Mabilis ngunit marahan niyang hinawakan ang braso ko dahilan para lalo kaming maglapit. Mariin siyang pumikit bago tignan muli ang mga mata ko. “I’ll tell you a thing you wouldn’t want to know..” 

“Which is?” Taas-kilay kong tanong. 

“Ma’am, are you alright?” Tanong ng officer nang makalapit ito sa amin. 

Tinignan ko ito at ngumiti tsaka tumango bago muling ibaling kay Skyler ang atensyon ko, naghihintay ng sagot.

“You’re parents' killer..” Presko niyang sinabi. 

I didn’t know simple words like that can build something inside of me so big anyone wouldn’t want to see. 

Binitawan ni Skyler ang braso ko nang nakangiti bago lalong lumapit at dinampian ng halik ang pisngi ko. 

I was stoned. Dahil sa sinabi at ginawa ni Skyler.

Tinanguan niya ang officer bago tuluyang umalis ng kwarto. 

“Boyfriend?” 

Napatingin ako sa pulis ng magtanong ito. 

I smiled awkwardly, “Kaibigan po.” 

Matunog na ngumisi atsaka umiling ang pulis. “Pasensya na at natagalan ako.”

“Let’s go back to my question..” 

Unti-unting lumakas ang kabog ng dibdib ko. Nagdadalawang-isip pa rin ako kung ano ba ang dapat kong isagot.

Dapat ko bang tanggapin ang mga sinabi ni Skyler? Dapat ko ba siyang pagkatiwalaan? Totoo ba ang mga sinasabi niya?

“Are you Zaine Sy?” the officer asked. 

I sighed. “No,” nag-angat ako ng tingin dito. “I don’t know who you’re talking about.” 

– 

Gabi na at hindi pa rin ulit pumupunta si Skyler sa kwarto na ito. Wala ring ibang pumupunta dito kundi ang mga nurse na wala namang ginawa kundi mag-ayos lang kunsultahin ako. 

Uhaw na uhaw na ako sa sagot. 

Wala tuloy akong magawa kundi titigan na lang lahat ng mga litratong nandito. Hindi naman boring. It hyped me up. 

Nakakatuwang makita ang mga litrato ng magulang ko kung saan lagi sila masaya. 

Speaking of, ano kaya ang ginagawa nila sa Leviathan na ’yun? What’s their purpose? What’s there to celebrate every year? 

Ang tagal ko nang hawak ang mga litrato na ito pero sa tingin ko ay wala pa ako sa kalahati. Kinuha ko ang envelope at nilagay na doon ang mga nakita ko na. 

Kumunot ang noo ko ng makitang mayroon pang isang maliit na puting envelope sa loob. Hindi ko lang siguro napansin kanina. 

Kinuha ko iyon at nilapag muna sa kama ang ibang hawak kong litrato. 

Puno ng mga medical records ang laman ng envelope. Hindi ko naman makita kung kanino iyon dahil parang sadyang tinakpan iyon. 

Gosh, kahit ba ‘to ay itatago sa’kin? 

As I was about to put it back in the bigger envelope, I noticed a blank paper beside it. Kinuha ko iyon at napanganga na lang dahil sa kakaiba ngunit pamilyar na tekstura nuto.

It’s a Phosphorescence paper. In simple words, it’s a glow-in-the-dark paper. My parents always use it whenever they want to tell me something. They usually stick on my bedroom wall so when I go to sleep and turn off the lights, I’ll see them. 

Nakaramdam ako ng excitement at aktong bababa ng kama ng ma-alala ang kalagayan ng paa ko. Napalaylay ang balikat ko. Nilapag ko muna sa kama ang papel na hawak ko. 

Pero desidido na ako, alam kong may nakalagay na kung ano duon at baka galing nga kila Mama ‘yon. I want to know what it is. 

Nakagat ko ang labi ko ng itungkod ang kanang paa sa sahig. Iniisip kong baka kumirot ang kabila kong paa dahil doon. 

Dahan-dahan akong tumalon-talon papunta sa switch ng ilaw, nag-iingat at baka kapag  madulas ako ay naitungkod ko ang paa ko. 

Nang maipatay ko ang ilaw ng kwarto ay napansin ko agad ang kaunting pag-ilaw ng papel na nasa kama. Kulob ang kwarto at walang nanggagaling na ilaw mula sa labas kaya mabilis na dumilim dito. Kaya nga lang ay mayroon pang nakabukas na lampshade sa pinakagilid ng kwarto. Pinuntahan ko ulit ito nang tumatalon atsaka pinatay. 

Now I can’t see anything. 

Pati ang kama ko ay hindi ko na makita. Buti na lang pala at naisipan kong iwanan at ilapag duon ang glow in the dark na papel. Pinuntahan ko lang ito at lalong nag-ingat, baka tumama sa kung saan ang namamaga kong paa.

Agad akong umakyat sa kama nang makapa ko ito, nag-aantay sa kung anong maaaring lumabas sa papel.

Mapait akong napangiti ng lumitaw sa papel ang hindi ko malilimutang sulat ni Mama. 

She wrote a letter. It was for me.

Dear Anak, 

          If you’re reading this then I guess you already know everything. Or something bad happened to us. Anak, please know that everything me and your father did is for your safety. Tinago namin ito sa’yo kasi hindi pa kami handa. Pero ikaw, you are born ready. Kami ng Daddy mo ang natatakot para sa’yo. I don’t want you to live knowing that nowhere is safe. I want you to live normally like other kids. Pero sadyang may mga bagay talagang hindi mapipigilan. Nevertheless, I know you can handle it all. Alam namin iyon dahil lagi namin nakikita ang mga paghihirap mo, and we’re so sorry for not helping you. Kailangan ka naming sanaying mabuhay ng mag-isa. Because at the end of the day, it’s only you who can help yourself. I know this is all confusing for you. But I also know that you know what I mean. By now, sana you met Skyler already. He’s a good boy, trustworthy, and loyal. If you trust me anak, then trust him. Kailangan mo ng magsasabi sa’yo nito. Siya iyon. I want you to remember this, don’t stop being curious. Mahal na mahal kita, anak. I’ll forever love you.

                                                                                                                                          , Mama

“I’ll forever love you too, Ma. Same goes with Dad.” Mapait akong napangiti habang lumuluha. 

– 

Gising na ang diwa ko pero hindi pa rin ako dumidilat. Nakatulog akong yakap-yakap ang sulat na iniwan sa akin ni Mama habang ang kwarto ay nilalamon pa rin ng dilim. Dahil nga kulob, kahit umaga na ay madilim-dilim pa rin. Iisa lang yata ang bintana dito at may kurtina pang nakatakip. 

Agad kong tinakpan ng unan ang mukha ko ng may pesteng nagbukas ng ilaw. Agad ding naglaho ang sulat sa papel. 

“Zaine! Bakit ang dilim ng kwarto mo?” 

Si Skyler ang peste. Si Skyler na sabi ni Mama ay pagkatiwalaan ko daw. Ano pa nga ba?

“Kasi walang ilaw.” prangka kong sagot habang nakatalukbong pa rin. 

Kinakabahan akong baka namumugto ang mga mata ko kakaiyak kagabi at baka makita pa iyon ni Skyler. 

I heard him chuckle. “Get up, I have your breakfast.” Aktong sasabihin ko pa lang na ayokong kumain ay nagsalita agad siya. “Don’t say no, hindi ka naman nag-dinner.” 

“Get up,” he took the pillow off my face. Nakapikit ako kaya hindi ko alam kung ano ang reaksyon niya. 

Halata kayang umiyak ako? Kung gan’on, paano magpalamon sa sahig?

“Ang kalat ng kama mo. Atsaka bakit ka may hawak na papel?” 

I opened my eyes. Hindi ako tumingin kay Skyler kahit na ramdam ko ang tingin niya sa akin. Pinagmasdan ko lang ang kama ko. 

They haven’t figured this paper out? Or maybe my parents didn’t let them figure this paper out. 

Mmm, latter.

“It’s a–Uhm..” I cleared my throat. My voice is rugged because I haven’t spoken for a long time. “It’s a glow-in-the-dark paper.” 

“Really? Kaya pala iba ang texture. Buti na lang hindi ko tinapon.” Mahina ulit itong tumawa.

“It’s a letter from my mother.” 

Kita kong natigilan si Skyler sa sinabi ko. He’s arranging the food on the overbed table.  “Yeah? What did your mother say?” 

Sumandal ako sa pader at pinagmasdan si Skyler na kumilos. Hindi siya makatingin sa akin at hindi ko alam kung bakit. 

“She told me to trust you,” Tipid akong napangiti nang mapatingin si Skyler sa akin dahil duon. “So I did.”