Chapter Two

It seems like I was destined to meet Rowan again because the next day, I saw him attending the same party where I am. As usual, he was with his cousins.

All eyes were fixated at them upon their arrivals. They are showing off their signature cold and blank faces as they are walking with their head held high not minding the eerie stares of the guests.

Ang lakas ng mga datingan nila, pero hindi ko maintindihan kong bakit mas nangingibanaw si Rowan sa paningin ko.

He looks so fine in his white buttoned long sleeves and black pants.

His medium length texture haircut is messy, but it made him more attractive.

While staring at him, I felt a warm feeling envelope me.

I blink multiple times. What is happening to me? May sira na ba ang mga mata ko? Wala naman akong pakialam sa kanyang itsura dati.

"Oh! The dela Cruz cousin's is here. Come Avyanna, we should greet them." Iniwas ko agad ang mga mata ko nang marinig kong nagsalita si Mira sa tabi ko.

Hinawakan niya ang braso ko, pero mabilis ko itong iwinaksi.

"Why should we greet them? Tayo ba ang may panauhin sa kanila?"

"Alam mo, napaka naive mo talaga. Nakita mo namang kasama nila si Finn diba? At alam mong gusto ko siya. It's only natural for me to approach him."

"Edi ikaw na lang ang lumapit sa kanila. Isasali mo pa ako sa kaharutan mo."

Mira maliciously grin at me.

"Why? Ayaw mo bang makita nang malapitan si Rowan? I saw you oggling at him." She teased.

Nag-iwas agad ako ng tingin bago pa niya makita ang pamumula ng mga pisngi ko.

"What are you saying? Hindi siya ang tinitignan ko." Agad na pagtanggi ko.

Mira smiled teasingly and it made me annoyed so I turned my back at her and turned away.

Kung hindi ako lalayo ay baka mas lalong makahalata si Mira. Kung bakit naman kasi hindi ko napigilang titigan ang lalake.

Nang makaramdam ako ng pananakit sa aking mga paa ay tumigil ako sa lamesang bakante ang mga upuan.

Habang minamasahe ko ito ay nag-iisip na rin ako ng paraan kong paano makakaalis dito.

Ano kaya kong uuwi na ako? Pero kailangan kong sabihan si Mira at siguradong hahanapin ako ng babae.

Tatalakan nanaman niya ako buong linggo kapag iniwanan ko siya dito ngayon.

Tinignan ko ang banda kong saan ko siya iniwanan kanina, pero wala na siya doon.

Huwag niyang sabihing talagang nilapitan niya sina Rowan?

Napailing na lang ako. Humahanga talaga ako sa umaapaw na determinasiyong taglay ni Mira sa sarili. Hindi naman siya pinapansin ni Finn at kung papansinin naman siya ay palagi namang naka-angil sa kanya ang lalake, pero sige parin sa pagpapapansin ang ginagawa niya.

Hindi talaga madala-dala si Mira. Kahit nga bulag e mahahalatang walang gusto ang lalake sa kanya. Hihintayin pa siguro nitong ipamukha ni Finn na wala itong gusto sa kanya bago ito tumigil.

Nagpakawala ako ng isang buntung-hininga. Tumayo ako para hanapin si Mira, pero nakakadalawang hakbang pa lang ako nang may tumawag sa palayaw ko.

"Yanna?"

Lumingon ako para hanapin kong sino ang tumawag saakin.

Napakunot ang nuo ko nang makita ang isang lalaking naka undercut ang buhok. Malawak ang ngiti nito habang papalapit saakin. Nakasuot ito ng asul na button down long sleeves at white pants. Ang dalawang biloy sa magkabilang pisngi nito ang agad kong napansin at isa lang ang kilala kong lalaking merong biloy dito sa bayan namin.

"Yanna, ikaw nga?" Nagniningning ang mga matang sambit nito nang makalapit saakin.

Ngayon ay mas naging malinaw na saakin kong sino ang nasa harapan ko.

"Evan?" Naniniguradong tanong ko.

"The one and only." Sagot naman nito.

Hindi ko napaghandaan ng bigla niya akong yakapin ng mahigpit at iyon ang tagpong naabutan ni Mira na kasama si Rowan na walang kangiti-ngiti.

"Ehem...Ano ang ibig sabihin nito? Bakit may payakap yakap ka pang nalalaman Evan?" Nakataas ang kilay na tanong ni Mira, pero nakangiti naman.

Mabilis pa sa alas kwatro na kumalas ako mula sa pagkakayakap ni Evan.

"Sobrang namiss ko lang kasi si Yanna kaya hindi ko napigilang yakapin siya." Mabilis naman na paliwanag ng lalake.

Lumayo ako ng konti at akward na ngumiti.

"Kung ganoon, ituloy niyo na mamaya ang pagyayakapan dahil may gusto daw sabihin si Rowan kay Yanna."

Napatingin agad ako kay Rowan na nakatingin din pala saakin. Hindi ko maipaliwanag kong ano ang ekspresiyon ng mukha nito.

Nagtataka namang nagpalipat-lipat ang tingin ni Evan saamin.

"Ano ang sasabihin mo?" Deretsong tanong ko kay Rowan.

"I want to talk to you in private." Pormal na sagot niya.

Tinitigan ko siya, iyong titig na nang-aarok, pero nag-iwas din agad ako ng tingin dahil hindi ko matagalang titigan ang kanyang mga mata lalo na kong nakikipaglaban din siya ng tingin saakin.

"Fine. Lead the way." Napipilitang sagot ko.

"Yanna, bumalik ka mamaya ha? Ipapakilala kita sa mga magulang ko." Biglang sabi ni Evan.

"Let's go Evan. Ako muna ang ipakilala mo sa mga magulang mo." Sabat naman ni Mira.

Iniangkla nito ang braso sa braso ni Evan at hinila paalis ang lalake.

Ipinagpapasalamat ko ang ginawamg iyon ni Mira. Wala akong planong magpakita pa kay Evan mamaya. Kilala na nga ako ng mga magulang niya kaya bakit pa niya ako ipapakilala?

Nang tumalikod si Rowan ay sinundan ko siya. Doon niya ako sa likod-bahay dinala.

Malayo palang kami ay nakikita ko na ang isang expansive man made pond.

There is a few lanterns that lights the way. We stopped at the small arched bridge and when I looked down, my mouth parted in awe.

The ponds are sorrounded with different kinds of flowers and on the water is a different kinds of fishes swimming back and forth while some of them are playing in the water lilies.

Meron palang ganito kagandang tanawin dito sa likod ng bahay nila Evan. Kung noon ko pa sana alam ay siguradong kakapalan ko ang mukha ko na pumunta dito para lang makapag tambay rito.

"Look Rowan, the fish flew on top of the water lilies." Tuwang tuwa na sambit ko.

Sa sobrang saya ko ay nakalimutan kong hindi nga pala kami close ng lalake.

Nang maalala ko ay tumikhim ako at tahimik na lang na pinanood ang mga isda.

Dumaan ang ilang sandaling nakabibinging katahimikan sa pagitan namin.

Pinapakiramdaman ko si Rowan, pero walang kakilos-kilos ang lalake.

Akala ko ba may sasabihin siya?

Nang hindi na ako makatiis ay lumingon ako sa kanya. Malayo ang kanyang mga tingin. Mukhang malalim ang iniisip niya.

"Akala ko ba may sasabihin ka?" Pambabasag ko sa katahimikan.

Mula sa pagtitig sa kawalan ay lumingon siya saakin.

Tumiim ang panga nito. Ikinagalit ba nito ang pagtatanong ko?

"Bakit kayo nagyayakapan ni Evan? At sa maraming tao pa talaga?" Nang-aakusang tanong niya.

Nagsalubong ang dalawang kilay ko. Ito ba ang sinasabi niyang pribado na itatanong niya?

"Seryoso ka? Iyan ang itatanong mo saakin?" Hindi makapaniwalang balik tanong ko.

Kung sana itinanong niya iyan kaninang kaharap namin si Evan e baka nagkaliwanagan kami agad.

Hindi iyong dadalhin pa niya ako dito para lang akusahan, mabuti sana kong may katotohanan.

"No. I just want to ask."

I pursed my lips. Hindi ko alam na may pagka marites din pala si Rowan.

"Para sa ikapapanatag ng loob mo, hindi ako nakikipag-yakapan kay Evan. Siya ang yumakap saakin." Pagbibigay linaw ko.

He stared at me intently. Mukhang tinitimbang niya kong nagsasabi ako ng katotohanan.

"Hindi ka naniniwala?" Nakataas ang kilay na tanong ko.

He looked away and cleared his throat.

"It's better to be clear. As much as possible, don't get too close with other man while you are married to me."

Naalala ko ang babaeng niyakap niya sa mall noong isang araw.

Ano ang ibig niyang sabihin? Siya lang ang pwedeng makipagyakapan?

Humalukipkip ako.

"I know my limitations. Baka ang iba diyan ay hindi alam." Pagpaparinig ko.

"What do you mean? Are you insinuating something?" Nakakunot nuong tanong niya saakin.

"Ang ibig kong sabihin, naiintindihan ko ang ibig mong iparating. Huwag kang mag-alala, hindi ako gagawa ng anumang ikasisira ng pangalan mo. Wala namang nakaka-alam na kasal tayo kaya ipanatag mo ang isipan mo."

"About that." Tumingin siya ulit saakin.

Iyan nanaman iyong mga tingin niyang nakakapag-pairita saakin. Para kasing minamaliit niya ang buong pagkatao ko kapag ganyan siya makatingin.

"I do hope that you won't tell anyone especially to your friends that we are married. This marriage is already complicated. I don't want you to complicate it more."

Napakuyom ang mga kamao ko. Nakaka-init ng ulo ang kanyang sinabi.

Sa tingin niya, gustong gusto kong ipangalandakan na kasal ako sa kanya? Napaka assumero naman pala niya kong ganoon.

"Huwag kang mag-alala, wala akong balak ipagsabi kahit kanino." Kalmadong sagot ko, pero sa isipan ko ay sinisigawan ko na siya.

"And one more thing, sana ito na ang huling pagkikita natin."

Napakuyom ang mga kamao ko. I know how cold Rowan is, but I didn't know that he was this harsh.

Is it possible for us not to see each other again if we are breathing the same air? Not to mention that our house is just right infront of their house. Kalsada lang ang pagitan ng mga bahay namin. Pinaglololoko ba ako nito?

"I agree. Sana nga huwag na tayong magkita."

Syempre hindi ako magpapatalo. Kung kinakailangang naka pikit akong lalabas sa bahay namin ay gagawin ko huwag ko lang makita ang nakakabwisit niyang pagmumukha.

"About your company, you have nothing to worry about. My grandmother promised to help your family. Not less than a month or two, I am sure that your family business will be back to it's normal operation again."

"Maraming salamat kong ganoon." Bored na sagot ko.

Naghikab pa ako para ipakitang hindi ako nag-eenjoy na kausap siya.

"Kung wala ka nang sasabihin maiwan na kita rito."

Hindi ko na hinintay ang kanyang sagot. Basta ko na lang siyang tinalikuran at nagmartsa paalis.

Nang makalayo ako ay huminto para ikalma ang sarili. Nanginginig ang mga kalamnan ko sa nararamdamang galit. Si Rowan pa yata ang magiging dahilan ng kamatayan ko.