“No. But it’s how I start. Because I won’t lie anymore, L-Love. Not about you. Not about us.”Napapikit si Trixie, halos hindi makahinga sa dami ng emosyong bumubulusok sa kaniya.How dare him call me that, again?! Nakahinga ng malalim si Trixie, pilit pinapakalma ang sarili. Ngunit sa kabila ng kanyang kontrol, hindi niya maitago ang pagkabigla, ang galit, at ang matinding pagkalito sa ginawang eksena ng dating asawa.“Talk with explanation, Sebastian. Hindi ako manghuhula! You said you’ll explain. Then do it now before I lose my mind.”“Because I found out, Trix,” mahinang simula niya, “na kaya pala naging ganun kabilis, ganun kasakit ang lahat… ay dahil hindi lahat ng nangyari ay totoo.”Nagtiklop ang noo ni Trixie. “What are you talking about?”“Wendy,” he whispered. “She manipulated everything. She made sure we both believed lies. She intercepted letters. Mails. She fed us both with twisted versions of our decisions.”“Are you—are you even serious right now?”“I went to Rene, th
Tahimik ang buong boardroom. Tila may biglang humigop ng hangin sa silid. Wala ni isang gumalaw nang ilapag ni Sebastian ang maliit na velvet box sa mesa.Dahan-dahan niya itong binuksan. Kumislap ang liwanag sa singsing na iyon, ang singsing na iniwan ni Trixie sa kanilang master bedroom, ilang araw matapos niyang ibigay dito ang divorce papers.Kumakabog ang dibdib ni Trixie, pero hindi siya gumalaw. Nanatili siya sa unahan at kaharap ang bagong dating na si Sebastian, pinipilit na manatiling kalmado kahit na ang buong katawan niya ay tila binubulabog ng papalapit na buhawi.“I found them in our bedroom…” tinig ni Sebastian, paos ngunit malinaw. “And I came here to say sorry. Not to get you back. But because you deserve to hear it, my wife.”Napalingon si Wendy, naguguluhan. “Seb…?”Ngunit hindi siya pinansin ng lalaki. Direkta ang tingin ni Sebastian kay Trixie, tila wala nang ibang taong naroon kundi sila lang dalawa.“I came here not to get you back... but because every day that
“Mr. Valderama?” bulong ng isang matandang babae sa kabilang dulo ng mesa, habang may pagkunot ng noo at pagkakatuwa sa tinig. “What brings you here? Are you perhaps here to come get your fiancée?”Nagkatawanan ang ilang nasa paligid.“Oh right! Your fiancée is Wendy Bolivar, yes?” dagdag ng isa, na mukhang matagal nang kaibigan ng pamilya. “Congratulations!”Nilingon siya ng isang lalaki na naaalala ni Sebastian bilang kaibigan ng kanyang Lola Thalia. “Such a sweet couple!”“Oh my goodness, look who finally decided to clear up the engagement rumors!”“Mr. Valderama! What a surprise!”Kasunod nito, isa-isang nagbatian ang ilang bisita, ang iba’y nakangiti, ang iba’y mukhang excited. Isang matandang ginoo na kilalang associate ng Valderama Group ang unang naglakas loob, hawak ang kanyang baston at may ngiting hindi maipinta.“Sebastian!” ani ng matanda. “Congratulations, hijo! I heard the news, finally settling down, huh?”Hindi pa man nakakasagot si Sebastian ay sunod-sunod na ang bum
“Miss Salvador, would you like to proceed with the final integration results?” tikhim at tanong ni Prof. Soma mula sa dulong dulo ng silid. Ginawa niya iyon para mawala ang tensyon sa pagitan ng dalawang babae.Tahimik ang paligid. Tila lahat ay nag-aabang sa muling pagbabalik ni Trixie sa harap. She nodded. “AURA is no longer a theory. It is now a deployed system, ready for urban-wide implementation. We completed the stress simulations last night, 100% response accuracy within 12 seconds.”Isang banayad na bulungan ang muling umalingawngaw. Si Casper, na nakaupo sa gilid, bahagyang ngumiti. Tahimik lang siya. Proud. Wala siyang balak sumingit. Kayang-kaya na ito ni Trixie.But Wendy didn’t back down just like that. Alam niyang may alas pa siyang nakatago ngunit nais niya lang mawala ang kredibilidad ni Trixie. So, she leaned forward from her seat. “Twelve seconds? That’s suspiciously efficient. How are you simulating chaos? Human unpredictability isn't something you can just code in
“That’s a misinformed interpretation,” mariing sagot ni Trixie. “Pyxis is proprietary and confidential. The breach issue years ago involved a separate shell program unaffiliated with PYXIS’ main kernel. I know that, because I built it.”Parang may pumutok na silent firework sa boardroom. Napatingin ang lahat kay Wendy.“So you’re now publicly taking credit?” tanong ni Wendy, taas-kilay. “After all these years?”Tumingin si Trixie, diretso. “Is that so hard to believe?”“I just find it convenient. You show up after years, now claiming PYXIS, then launching something supposedly revolutionary?”“Convenient to you, maybe,” ani Trixie. “To me? This was earned. You’d understand that if you built anything of your own.”Napakunot ang noo ng isang babae sa panel. May humagikgik sa likod.“Let’s not make this personal,” ani Wendy, agad na defensive.“You did,” sagot ni Trixie. “When you questioned my integrity over my invention. When you walked in here not to learn, but to humiliate.”“Well,” a
Nagmistulang arena ang loob ng executive boardroom sa Astranexis Tower. Sa paligid, may LED walls na nagpapakita ng blueprint ng isang AI system na para bang lumalampas sa imahinasyon ng sinuman. Mainit ang ilaw na nakatutok kay Trixie sa harap ng maharlikang board room na iyon, ngunit hindi siya natitinag. Mula sa glass panel ay tanaw ang makabago’t matayog na lungsod, sentro ng agham, teknolohiya, at kayabangan. Pero ngayong araw… ito ang araw niya.Poised. Elegant. Suot ni Trixie ang isang navy blue silk blazer na eksaktong tumutugma sa kanyang confidence. Sa likod niya, lumulutang ang logo ng AURA o ang Adaptive Understanding & Responsive Algorithm.Nasa gitna siya ng isang malawak na boardroom na puno ng pinakamahuhusay sa industriya, mga eksperto, investors, researchers, and legends of the field. Sa kaliwa’t kanan ng mahabang mesa ay naroon rin maging ang mga kinatawan ng AI think tanks, disaster response councils, at international urban developers. At sa gitna nilang lahat, s