"Patawad Elena. Hindi na kita iiwan muli," sambit ni Jacinto.
Naestatwa ako sa kinatatayuan ko nang marinig sa kaniya iyon. Sandali, hindi na dapat ako magulat dahil magkasintahan sila. Oo nga Adelia. Ngunit, hindi pa ako handang harapin sa Jacinto nang ganito matapos ang dalawang araw sa bilangguan.
"Bakit basang-basa ka? Umulan ba?" tanong ni Estella nang makarating ako sa kalesa.Muli, nakarinig ako ng pagtama ng bakya sa ulo, "Mukha bang umulan? Nasaan ang iyong utak Estella?" puna ni Constella.
"Wala akong kilalang Ayang."Dahan-dahan kong inangat ang ulo ko sa kaniya ngunit nakatanaw pa rin siya sa panig ni Tay Nesto."Wala akong kilal
Kinuha ko ang aking talukbong at niyakap habang nag-iingat na umalis sa kwarto namin nina Estella at Cristella rito sa bahay-tuluyan.Sandali kong sinulyapan ang dalawa bago buksan ang pinto, may mga ngiti sa kanilang labi at kalmado ang mga mukha habang natutulog ng matiwasay sa malambot na kutson.
Tumayo kami sa harap ng libingan. Nakayuko ang lahat.Marahil ay dahil sa pagpapakita nila ng respeto o baka dahil sa labis na takot. Ang kabaong ay hinugot ng anim na malalakas na kalalakihan mula sa kotse, lahat ay may suot na itim na mano.
Kumawala ako mula sa halik.Naalala ko na lahat."Jacinto..." mahina kong bulong at lumayo ng kaunti sa kaniya. Nakakapit pa rin ang kaniyang mg
Tatlong araw na ang nakalipas simula nang nakitira kami kina nay Neng. Sinubukang kausapin ni Jacinto ang kaniyang ama sa hindi pagpapatuloy ng kasal, ngunit lubos na ang pagkamuhui ni Don Felipe sa kaniya.Sa sobrang pagkamuhi, pinag-empake pa siya at hindi na pinabalik pa. Hindi na rin siya nagpasyang pumunta kina Elena. Doon ko na siya naramdamang gumuho ang mundo niya at wala siyang magawa kundi titigan ang pagbulusok pababa ng buhay niya.
Pananaw ni ElenaAng kayumangging kape ay lumikha ng isang kaikaibang samyo sa baso na nakapatong sa maliit na mesa sa aking harapan. Ang marikit
Pananaw ni JacintoDahan-dahan akong napatingin sa tali sa aking pala-pulsuhan. Maging sa tagiliran ko ay nakatali sa puno.