Bukas ko na damihan. Daming ganap sa last day of class. Yey free na ko huhu. 3rd yr na sa pasukan. Makakasulat na with peace of mind. Cheers!
Natigilan ang Lia at hindi na nagsalita pa. Matagal nakakunot ang noo ni Chastain, at pagkaraan ay nagsalita na may halong inis: "Umalis ka muna. Gusto ko munang mapag-isa."Tumango ang Lia, alam niyang sumobra na siya, kaya umalis siya ng walang imik. Ang tingin ni Chastain ay sobrang lamig, parang nagyeyelong pakiramdam ng kahit sino'ng masulyapan iyon.Sa grupo nila, parang diyos si Chastain. Lahat sila ay may utang na loob sa kanya kaya't nanumpa silang magiging tapat hanggang kamatayan. Hindi rin sila binigo ni Chastain noon — matalino siya, makatarungan, at tinuring silang parang magkakapatid sa bawat laban.Pero limang taon na ang nakalipas mula nung bumagsak ang lahat — matapos ang isang sabayang pag-atake ng Blood Gang at ni Alejandro Patriarch. Binagsak siya mula sa taas at hinila pababa sa putikan.Umabot pa sa punto na pati kilos nila ay mahigpit na binabantayan. Kaya't nanatili ang Lia sa abroad, nag-ipon ng lakas, at naghintay ng tamang panahon para muling magsanib pwers
Chapter 145Sa dim na ilaw ng study room, ang ilaw lang ng desk lamp ang naka-on. Sobrang kalat ng lamesa, halos wala nang bakanteng espasyo. Pero ang bintanang nasa harap ng lamesa ay malinis at maayos. May isang picture frame lang na may litrato sa loob. Nakangiti nang masaya ang babaeng nasa litrato, at ang medyo bilog niyang mukha na hindi naman kagandahan ay parang nababanlian ng araw…Parang kapag nakita mo ang ngiting ‘yon, gumagaan ang pakiramdam mo.Matagal lang nakatitig si Daemon sa litrato sa ilalim ng mahinang ilaw ng desk lamp, parang isang mongheng tahimik na nagmumuni-muni. Nangako siya noon sa sarili na hinding-hindi siya gagawa ng bagay na pagsisisihan niya. Kaya iniwan niya ang lahat para lang hawakan ang babaeng tinawag na Alice. Ngayon, medyo litong-lito na talaga siya…Bagay na dati hindi man lang pumapasok sa isipan niya. Pero ngayon, litong-lito na talaga siya.Nang dumating si Alice, napansin niyang may nabago sa emosyon niya. May kung anong kakaibang hatak an
Yung lamig na nanggagaling sa buto niya, ramdam hanggang kaluluwa.Pero sa sandaling iyon, hindi rin maganda ang ekspresyon ni Patricia. Parang kaharap niya ang isang kaaway—handa sa lahat ng oras.Pinaarangkada ni Chastain ang sasakyan, tumakbo ito ng mabilis sa kalsada... Parang may gusto siyang ilabas, parang may gusto siyang takasan, pero sa totoo lang, parang wala siyang magawa kundi ang humataw lang nang humataw sa gas.Kakaunti lang ang mga sasakyan sa paligid, tahimik ang paligid, kaya ang tanging naririnig ay ang matitinis na preno ng kotse nila kapag lumiliko—nakakabingi sa tenga.Matagal nang sanay si Patricia sa ganitong sitwasyon. Kalma niyang tinitingnan ang daan sa harap. Sa huli, siya ang unang nagsalita: “Chastain, ibalik mo na si Desmond sa akin. At huwag mo nang pahirapan si Queenie.”Napangisi si Chastain at sinabing, “Ibalik? Anak ko si Desmond, bakit ko siya ibabalik sa’yo?”“Alam mong hindi ganun ang totoo!” Naiiyak na si Patricia, nanginginig ang katawan niya..
Chapter 144"Maniniwala ka bang kokotongan kita pag umiyak ka ulit?!" Lalo pang lumakas ang hawak ni Daemon sa balikat ni Patricia, parang gusto na niyang baliin ang mga buto nito.Oo, galit na galit siya sa mga babaeng umiiyak.At hindi naman mukhang iyakin si Patricia, pero sa tuwing nasa harap siya ni Daemon, hindi niya mapigilang umiyak...Siya ang kahinaan ni Daemon, at si Daemon rin ang kahinaan niya."Tinakot ka ba niya o ayaw mo talagang sumama sa akin?!" titig na titig si Daemon sa kanya, parang nakaukit na sa buto niya ang mga mata nito. Ang tingin niya ay parang galing sa impyerno—nakakatakot at nakapangingilabot...Huminga ng malalim si Patricia nang paulit-ulit hanggang sa kumalma siya. Tiningnan niya si Daemon at dahan-dahang sinabi, halos kada salita ay nilunok: "Mr. Alejandro, pasensya na..."Pero hindi na hinayaang tapusin ni Daemon ang sasabihin niya. Hinawakan agad nito ang pulsuhan niya at hinila siya papasok ng villa. Hindi na siya binigyan ng pagkakataong pumalag
Hanggang dito na lang ang magandang panaginip. Kanina lang, parang minsan sa loob ng limang taon ay naging makulit siya. Akala niya, kapag sinundan niya si Daemon, mawawala ang lahat ng problema…Pero ang totoo, siya lang talaga ang pwedeng umako ng lahat ng responsibilidad.Kaya sa huli, simple lang ang sagot niya: “Sige.”Tapos pinatay na niya ang tawag.Paglabas niya ng banyo, nag-aayos na ng pinggan sina Rowie at Darla, nagtatawanan. “Patricia” na nasa lamesa ay parang may alam na, at napangiti na lang.Bihirang katahimikan, bihirang kasiyahan…Pero sapat na rin para sa kanya ang kahit ganito lang kaikling sandali ng lambing.Nakapag-apron na si Daemon. Suot pa rin ang suit, pero parang bagay na bagay pa rin sa kanya ang apron. Nagmukha pa nga siyang chef. Lumabas siya, pumili ng karot, tapos tinanong si Patricia, “Tapos ka na sa banyo?”“Tumulong ka na.” Pagkasabi niya nito, bumalik na siya sa kusina.Parang sigurado siya na susunod si Patricia… Pero imbes na sumunod, tumalikod i
Chapter 143Nagulat ulit ang yaya nang biglang pumasok ang dalawang tao... Ang tahimik talaga ng villa na ‘to; karaniwan, doktor lang at katulad niyang tagapag-alaga ang pumupunta para alagaan ang “Patricia.” Kaya bakit biglang ang daming tao ngayon...Bukod pa doon, gusto talaga ni Daemon ng tahimik sa bahay. Wala talagang naglalakas ng loob na magsalita nang malakas sa loob. Kapag tumaas ang boses mo, siguradong palalayasin ka niya.Pero ngayon, ang tagal nang nagtatalo nina Darla at Rowie, pero si Daemon, tinaasan lang ng kilay at kalmado silang tiningnan. “Tapos na ba kayong mag-away?”Tinapunan ni Rowie ng mapanliit na tingin si Darla, sabay diretso sa sofa, naupo at hinila pababa ang kanyang necktie na may inis sa mukha. “Sino’ng nakikipag-away sa kaniya? Nababawasan lang IQ ko.”“Sino’ng nagpapababa ng IQ mo?” Galit na ulit si Darla, “Isa ka lang namang alalay!”“Ha... Ikaw na assistant lang, may lakas ng loob ka pang sabihing alalay ako?” Tinaasan siya ng kilay ni Rowie, paran