she fell first but he had fallen harder

ในเรือนเหวินซี โคมไฟที่อยู่หน้าทางเดินส่องภาพกระดาษตัดบนโครงตาข่ายหน้าต่าง และสะท้อนมันลงบนผนังบ้านราวกับสัตว์ขนาดยักษ์อย่างไรอย่างนั้น

ซ่งซีซีนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่มีพนักพิง ประสานมือไว้ข้างหน้า ร่างเพรียวบางห่อด้วยเสื้อผ้าเรียบๆ นางมองไปที่คนอยู่ตรงหน้า ซึ่งเป็นสามีที่เพิ่งต่างงานของนาง ซึ่งนางรอคอยมานานหนึ่งปี

ชุดเกราะทหารที่ดูค่อนข้างเก่าของจ้านเป่ยว่างยังไม่ได้ถอด และเขาดูสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาของเขามีความรู้สึกขอโทษแฝงไว้ "ซีซี ได้ออกพระราชกฤษฎีกาให้สมรสกันแล้ว ยี่ฝางจะต้องแต่งเข้ามาอย่างแน่นอน"

ซ่งซีซีประสานมือไว้หน้าลำตัว ดวงตาของนางมืดมัว นางถามอย่างสงสัย "ไทโฮ่วเคยกล่าวไว้ว่าแม่ทัพยี่ฝางเป็นแบบอย่างสำหรับผู้หญิงในใต้หล้า นางยอมที่จะเป็นอนุภรรยาหรือ? "

ดวงตาที่หนักอึ้งของจ้านเป่ยว่างฉายแววความไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย "ไม่ ไม่ใช่อนุภรรยา นางเป็นภรรยาเท่าเทียม ไม่ต่างจากเจ้า"

ซ่งซีซียังคงนิ่งเฉยและพูดว่า "ท่านแม่ทัพรู้ดีว่าภรรยาเท่าเทียมแค่ฟังดูดีเท่านั้น แต่จริงๆ แล้วนางก็เป็นอนุภรรยาอยู่ดี"

จ้านเป่ยว่างขมวดคิ้ว "จะอนุอะไรกัน นางกับข้ามีใจให้กันในสนามรบและตกหลุมรักกัน อีกอย่างเราพระราชทานสมรสโดยอาศัยความสำเร็จทางการออกศึกของเรา การแต่งงานครั้งนี้เราใช้ชีวิตแลกมา อันที่จริงข้าไม่ต้องการขอความคิดเห็นจากเจ้า"

ซ่งซีซีอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยที่มุมริมฝีปากของนาง "ตกหลุมรักกันงั้นเหรอ ท่านเคยพูดอะไรกับข้าก่อนออกศึก ท่านยังจำได้หรือไม่"

ปีที่แล้ว ในคืนวันแต่งงานของพวกเขา เขาได้นำกำลังเสริมออกศึก ก่อนเดินทาง เขาได้เอาผ้าคลุมหัวมงคลของนางออก และสัญญากับนางว่า "ข้า จ้านเป่ยว่างจะรักซีซีเพียงคนเดียวในชีวิตนี้ ย่อมไม่แต่งอนุเด็ดขาด!"

จ้านเป่ยว่างรู้สึกกระดากใจเล็กน้อย และเบือนหน้าหนี "คำพูดแบบนี้ก็ลืมไปซะ ยามเวลาแต่งงานกับเจ้าข้ายังไม่รู้เรื่องความรักเท่าไร ข้าแค่คิดว่าเจ้าเหมาะสมที่จะเป็นภรรยาของข้า จนกระทั่งที่ข้าได้พบกับยี่ฝาง"

เขาพูดถึงคนรักในใจของเขา คิ้วของเขาก็ดูอ่อนโยน และมีความรักใคร่แอบแฝงอยู่ในดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็หันไปหาซ่งซีซี "นางแตกต่างจากผู้หญิงทุกคนที่ข้าเคยพบมา ข้ารักนางมาก และหวังว่าซีซีเติมเต็มความปรารถนาของข้า"

ซ่งซีซีเหมือนกับกลืนแมลงวันเข้าคอ นางรู้สึกอยากคลื่นไส้มาก แต่ก็ยังถามอย่างไม่ยอมว่า "ท่านพ่อกับท่านแม่เห็นด้วยหรือไม่?"

"พวกเขาเห็นพ้องกัน นี่คือพระราชทานสมรสที่ฝ่าบาทมอบให้ อีกอย่างยี่ฝางเป็นคนตรงไปตรงมาและน่ารัก เมื่อกี้นางเพิ่งไปเยี่ยมท่านแม่มา"

พวกเขาเห็นพ้องกันงั้นเหรอ? ฮ่าฮ่า น่าขันจริงๆ ความทุ่มเททั้งหมดในปีนี้ที่นางทำให้มันเสียเปล่าเลยเหรอ

ซ่งซีซีเลิกคิ้ว "นางอยู่ในจวนหรือ?"

เมื่อจ้านเป่ยว่างพูดถึงยี่ฝาง น้ำเสียงของเขาก็อ่อนโยนมากเสมอ "นางกำลังพูดคุยกับท่านแม่อยู่ นางกล่อมให้ท่านแม่มีความสุขมาก ขนาดอาการของท่านแม่ก็ดีขึ้นไม่น้อยเลย"

"ดีขึ้นไม่น้อย?" ซ่งซีซีอธิบายไม่ถูกว่ายามนี้นางมีความรู้สึกอย่างไร "ตอนที่ท่านไปออกศึก อาการของนางก็ร้ายแรงมาก เป็นข้าที่ตามหาหมอมหัศจรรย์ดันมารักษานาง กลางวัน ข้าต้องจัดการกับเรื่องต่างๆ ในจวน เมื่อถึงกลางดึกข้าต้องไปดูแลนาง ข้ากินนอนกับนางด้วยกัน อาการของนางถึงดีขึ้นสักหน่อย"

นางไม่ได้ขอให้อีกฝ่ายชื่นชม นางแค่เล่าเรื่องเฉยๆ ประโยคง่ายๆ ประโยคนั้น มันเป็นการทุ่มเททั้งหมดของนางในปีที่ผ่านมา

"แต่บัดนี้ได้พบกับยี่ฝาง นางก็ดีขึ้นกว่าเดิมมากขึ้น" จ้านเป่ยว่างกล่าวด้วยสายตาจริงใจ "ข้ารู้ว่าเจ้าน้อยใจ แต่โปรดพิจารณาสถานการณ์โดยรวมและช่วยเติมเต็มความปรารถนาของข้ากับยี่ฝางด้วย"

ซ่งซีซีกระตุกมุมปากของนาง และดูเหมือนจะมีน้ำตาในดวงตา แต่หากมองดีๆ มันเป็นแสงบ่งบอกความมุ่งมั่น "งั้นได้โปรดเชิญแม่ทัพยี่เข้ามาพบข้า ข้ามีเรื่องอยากถามนางต่อหน้า"

จ้านเป่ยว่างปฏิเสธเด็ดขาด "ไม่ต้องถามอะไรกับนางเลย ซีซี นางแตกต่างจากผู้หญิงที่เจ้ารู้จัก นางเป็นแม่ทัพหญิง นางไม่สนใจเรื่องราวการแย่งชิงอำนาจในจวนหลังมาก นางคงไม่ต้องการพบเจ้า"

ซ่งซีซีถามกลับ "ผู้หญิงที่ข้ารู้จักเป็นแบบไหนกัน? หรือว่าในสายตาของท่าน ข้าเป็นคนแบบไหนกัน ท่านคงลืมไปแล้วว่าข้าก็เป็นลูกสาวของแม่ทัพจากจวนโหวด้วย ท่านพ่อและท่านพี่ชายหกคนของข้า สามปีที่แล้วเสียชีวิตในสนามรบเขตหนานเจียง…"

“นั่นมันพวกเขา” จ้านเป่ยว่างขัดจังหวะนาง "แต่ถึงยังไงแล้ว เจ้าเป็นสตรีที่บอบบางซึ่งแค่เหมาะที่จะเลี้ยงดูไว้ในจวนหรือในบ้านเท่านั้น ยี่ฝางดูหมิ่นสตรีแบบนี้ และนางก็ตรงไปตรงมา เป็นคนไม่ชอบคิดเล็กคิดน้อย ข้ากลัวว่าเมื่อนางพบเจ้า นางอาจจะพูดอะไรที่ทำให้เจ้าไม่พอใจได้ เหตุใดเจ้าต้องทำให้ตัวเองอับอายด้วยเล่า"

ซ่งซีซีเงยหน้าขึ้น มีไฝใต้ตาของนางดูงามพอดี เสียงของนางยังคงอ่อนโยน "ไม่เป็นไร หากนางพูดอะไรที่ไม่น่าฟัง ข้าก็ถือซะว่าไม่ได้ยินก็ได้ โดยคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวม และทำความเข้าใจสถานการณ์ทั่วไปเป็นแนวทางปฏิบัติขั้นพื้นฐานที่สุดของฮูหยินทุกท่านอยู่แล้ว ท่านแม่ทัพจะไม่เชื่อใจข้าหรือ"