เทลล์เอลมูคาย์ยาร์ – การ ขุดค้น ทีมของเอลิซาพร้อมมาพักหนึ่งแล้ว พวกเขากำลังรอให้เอลิซามาเริ่มต้นงานวันนี้ แคมป์ฐานประกอบขึ้นด้วยกระโจมประมาณโหลหนึ่งซึ่งคนงานใช้เป็นที่พักอาศัยและนอนหลับในเวลากลางคืน กระโจมสีอ่อนกว่าที่อยู่ตรงรอบนอกของการตั้งแคมป์ทำหน้าที่เป็นโรงอาหาร คนสองคนยุ่งอยู่กับการเตรียมและแจกจ่ายอาหาร กระโจมตรงกลางที่สุดซึ่งใหญ่ที่สุดใช้เป็นห้องปฏิบัติการ สถานีงานของด็อกเตอร์ฮันเทอร์ซึ่งเรียกว่าสปาร์ทานอยู่ข้างในนั้น ประกอบขึ้นด้วยโต๊ะแคมป์ขนาดเล็กที่ทำหน้าที่เป็นโต๊ะทำงาน ที่นั่งผ้าใบสีทรายซึ่งใช้เป็นเก้าอี้เท้าแขน และเก้าอี้พับสองตัวสำหรับอาคันตุกะ บนโต๊ะทำงานมีโคมไฟตั้งโต๊ะสีแดงขนาดจิ๋ว ที่เสียบปากกาเป็นถ้วยสีน้ำตาล และเครื่องรางนำโชคของเอลิซา: ตุ๊กตาไม้แกะสลัก เอลิซาพบตุ๊กตานี้ในระหว่างการขุดค้นครั้งแรกและปกป้องหวงแหนมานับแต่นั้น ทางซ้ายของโต๊ะทำงานเป็นตู้วอลนัตใบเล็กที่เอลิซาเก็บวัสดุเอกสารอ้างอิงที่มีค่าที่สุดไว้ ในกองที่ค่อนข้างไม่เป็นระเบียบตรงด้านตรงกันข้ามกับทางเข้าเป็นอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์บางรายการที่ใช้เพื่อการวิจัย สายเ
ยานธีออส - การค้นพบอัน น่ากลัว เพทรียังคงพยายามกระตุ้นการทำงานของสมองใหญ่อีกครั้งตอนที่มอดูลโอนย้ายได้นำส่งตนมาถึงห้องควบคุม “ เฮ้ยอะไรวะ ฉันเพิ่งผล็อยหลับเอง!” เพทรีกล่าวแก่เพื่อน “ต้องน่าสนใจนะ ไม่งั้นฉันจะหักคอนาย” “ น่าสนใจเหรอ นายตัดสินเองเถอะ” แอซากิสจัดแจงให้ระบบบันทึกเล่นสัญญาณล่าสุดที่จับได้อีกครั้ง เครื่องบินสีเทาเงินลำยาวปรากฏบนจอยักษ์ในห้องควบคุมอีกครั้ง มีแผ่นท้องฟ้าครามระหว่างเมฆสีเทาอยู่ในฉากหลัง “ ดูเหมือนเครื่องบินประเภทหนึ่ง” เพทรีกล่าวโดยสังเกตวัตถุอย่างระมัดระวัง “ ใช่ แต่ดูมันตอนนี้สิ” แล้วกรอบภาพลดต่ำลงเสมือนกำลังถ่ายจากเครื่องบินเอง ขณะนี้ภาพกำลังกะพริบ และเป็นการยากที่จะดูออกว่าพื้นดินอยู่ตรงไหนโดยแทบมองไม่เห็นผ่านเมฆที่อยู่ข้างบน โดยปราศจากการเตือน แสงจ้าชนิดที่ทำให้ตาพร่าจากการระเบิดรุนแรงก็ปรากฏขึ้นจากจุดขนาดจิ๋วห่างจากพื้นดินสองสามร้อยเมตร ควันสีเทาหนาแน่นเป็นลำใหญ่พวยพุ่งขึ้นหาเมฆที่ลอยอยู่อย่างรวดเร็วในขณะที่ลูกบอลสีขาวขยายตัวออกทุกทิศทุกทางด
เทลล์เอลมูคาย์ยาร์ – โลงหิน พันเอกฮัดสันเพิ่งจบการสนทนากับนายพลแคมป์เบลล์ซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาชั้นต้นของตนที่เอลแซดซึ่งได้ยืนยันในที่สุดว่าใบอนุญาตสำหรับการขุดค้นจะขยายเวลาออกไปอีกสิบห้าวัน เขาดำเนินการตัดสายเข้ารหัสที่ใช้เพื่อการสื่อสารในเชิงกลแล้วล้มตัวไปด้านหลังโดยทิ้งน้ำหนักทั้งตัวใส่พนักเก้าอี้หนังที่กำลังนั่งอยู่ เก้าอี้ที่น่าสงสารส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ แต่เคราะห์ดีที่เก้าอี้ยังไม่พร้อมสำหรับกระบวนการรีไซเคิลนักและเงียบไป แจ็กยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อและโทรหาหมายเลขของด็อกเตอร์ฮันเทอร์ เขารอชั่วครู่แล้วเสียงพูดว่า “สวัสดีค่ะที่รัก” อันอ่อนหวานและเพี้ยนเล็กน้อยก็ดังออกมาจากหูฟังที่ยังวางตำแหน่งไม่ถูกต้องในหูข้างขวา แจ็กปรับเสียใหม่โดยไม่หุบรอยยิ้มพอใจ ตอบด้วยน้ำเสียงหวานพอกันว่า “สวัสดีครับที่รัก” “ เรามีอารมณ์อ่อนไหวมากเกินไปใช่ไหมเนี่ย ฉันคาดว่าคราวนี้ไม่มีใครอยู่ใกล้คุณใช่ไหม” แล้วกล่าวเพิ่มเติมโดยแกล้งทำเป็นโกรธว่า “คุณใจร้ายกับฉันมากคราวที่แล้ว น่าเกลียดจัง” แจ็กรักเอลิซาเวลาทำเช่นนี้
ยานธีออส – แถบดาวเคราะห์น้อย นกหลากสีกำลังร้องจิ๊บๆ อย่างร่าเริงในขณะที่กิ่งไม้ที่กำลังเกาะพักอยู่นั้นสั่นไหวอย่างนุ่มนวลในสายลมอ่อน แอซากิสกำลังเฝ้ามองภาพนี้อย่างหลงเสน่ห์ ดูเหมือนเกือบเป็นไปไม่ได้ที่เสียงเพลงอ่อนหวานและไพเราะเหลือเกินจะออกมาจากสิ่งมีชีวิตตัวเล็กเช่นนั้นได้ อย่างไรก็ตาม เสียงร้องเพลงอ่อนโยนเริ่มกลายเป็นมืดมนและไม่ไพเราะ ท่วงทำนองเปลี่ยนไปเป็นจังหวะเร็วซึ่งดังขึ้นและน่าคลั่งมากกว่าที่เคย “ คำเตือน จะถึงขอบนอกของแถบดาวเคราะห์น้อยในสิบนาที ” สัญญาณเตือนเมื่อเข้าใกล้ได้รับการกระตุ้นให้ทำงานแล้ว และเสียงผู้หญิงอันอบอุ่นของระบบกลางกำลังแจ้งลูกเรือให้ทราบตำแหน่งของยาน แอซากิสลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แต่สิ่งที่สามารถเห็นได้มีเพียงแผงควบคุมที่ห่างจากใบหน้าสองสามเซนติเมตร ปุ่มสีต่างๆ จัดเรียงเป็นแถวอย่างมีระเบียบ แอซากิสได้ผล็อยหลับไป เขาพยายามทำให้ตนเองมีชีวิตชีวาอีกครั้งโดยใช้มือที่ชาอยู่ลูบหน้า ความปวดหลังช่วยให้ตื่นตัวเต็มที่ ภาพของโลกยังคงเลื่อนอยู่บนจอยักษ์ตรงหน้า แอซากิสต้องหลับพ
เทลล์เอลมูคาย์ยาร์ – การโจมตียามวิกาล สมาชิกสี่คนของทีมเอื้อมเข้าไปในช่องว่างตรงมุมทั้งสี่ของลูกบาศก์เพื่อพยายามยกทรงกลมลึกลับออกมาอย่างนุ่มนวล พวกเขาต้องทึ่งที่ลูกกลมสีดำสูงขึ้นหลายเซนติเมตรโดยเกือบไม่ต้องพยายาม งานดูเหมือนง่ายกว่าที่ได้ทำนายไว้มาก “ เบาจัง!” คนอายุน้อยที่สุดในสี่คนอุทาน “พนันว่าหนักสิบกิโลเป็นอย่างมาก” “ ระวังหน่อยนะคะ” เอลิซากล่าวอย่างวิตกกังวล “เราต้องไม่บังเอิญไปขูดขีดมัน ทีนี้พยายามยกออกมาพร้อมกัน” ทั้งสี่ทำงานร่วมกันโดยประสานการเคลื่อนไหวของตน และในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ลูกกลมก็ออกมาจากภาชนะหนักเรียบร้อย “ วางลงตรงนี้” เอลิซากล่าวโดยชี้ไปที่ชั้นไม้ที่บุด้วยผ้าห่มอ่อนนุ่มสีสันต่างๆ “ขอเสนอแนะให้เบาๆ มือนะ” คนหนุ่มสาวก้มตัวปฏิบัติตามคำสั่งของด็อกเตอร์อย่างขยันขันแข็งและวางลูกกลมไว้บนเตียงชั่วคราวด้วยความระมัดระวังอย่างที่สุด คนที่เหลือของกลุ่มยืนรอบวัตถุลึกลับโดยรออย่างเงียบๆ ไม่มีใครกล้าหายใจโดยกลัวว่าแม้แต่การสั่นสะเทือนเล็กน้อยที่สุดอาจทำให้สิ่งประดิษฐ์อันมีค่านั้นป่นปี้
ยานธีออส – ใบหน้าบนดาวอังคาร “ บัวเอโนส ดีแอส เมียมีโก ” แอซากิสเริ่มต้นโดยหันไปหาเพื่อนร่วมเดินทางของตนขณะที่เข้าสู่สะพานเดินเรือจากมอดูลโอนย้ายภายในหมายเลขสาม “ อะไรนะ” เพทรีตอบอย่างสงสัยชัดเจน “ อะเปรนดี เอสปานยอล ” แอซากิสกล่าว “ ฉันรู้อยู่แล้วว่างานนั้นจะทำให้สมองของนายแห้งเหี่ยวไม่ช้าก็เร็ว” “ ในทางตรงกันข้าม ฉันแค่กำลังกล่าวอรุณสวัสดิ์แก่นายเป็นภาษาสเปน” “ งั้นเครื่องจักรโหดเหี้ยมก็ได้ผล” “ เอ่อ ฉันคิดว่าฉันคงเที่ยวไปเทศนามวลชนไม่ได้ แต่ฉันคิดว่าอาจออกเสียงประโยคที่มีความหมายสองสามประโยคได้ ฉันเข้าใจส่วนต่างๆ ของการส่งผ่านบางสัญญาณที่เราได้รับในภาษานั้นด้วย” “ ยอดเยี่ยมเลย ฉันไม่เต็มใจใช้เจ้านั่นมาตลอด แต่ฉันต้องพูดว่ามันสะดวกมาก” “ ใช่” แอซากิสตอบ “ลองคิดดูสิว่าบรรพบุรุษของเราต้องพยายามขนาดไหนก่อนที่จะนำระบบการเรียนรู้นี้เข้ามา” “ ฉันจินตนาการไม่ออกด้วยซ้ำว่าคงต้องใช้เวลากี่ปีในการเรียนทุกอย่างที่ตอนนี้แค่ใส่เข้าไปในสมองภายในไม่กี่นาที” แอซากิสเพียงแต่พยักหน้า
เทลล์เอลมูคาย์ยาร์ – ความประหลาดใจในยามวิกาล คาราวานขบวนเล็กที่ประกอบด้วยอูฐสามตัวและคนสองคนที่แต่งกายรุ่มร่ามเป็นชาวเบดูอินกำลังเคลื่อนที่ห่างจากแคมป์ของ ด็อกเตอร์ฮันเทอร์อย่างอืดอาดโดยมีแสงสะท้อนอ่อนโยนของดวงจันทร์ที่ลอยสูงในท้องฟ้าในขณะนี้เป็นตัวช่วย “ ไอ้นั่นไม่ได้แผ่รังสีร้ายๆ ที่ทำให้ไส้ของเราแห้งเหี่ยวใช่ไหม” ชายร่างใหญ่กว่ากล่าวพร้อมกับชี้ไปที่ลูกกลมที่ติดอยู่กับอูฐของเพื่อน “ นายคิดว่ายังไง นายเห็นอาจารย์เขาตอนกำลังวัดขนาดไม่ใช่ เหรอ” อีกคนหนึ่งตอบ “ถ้าอาจารย์เขาตรวจพบอะไรผิดปรกติ เขาคงไม่ทิ้งมันไว้ตรงนั้นถัดจากเตียงแน่นอน” “ แล้วถ้ามันกำลังปล่อยรังสีประเภทหนึ่งที่เราไม่รู้จักล่ะ” “ ฉันไม่รู้ว่ามันจะทำความเสียหายอะไรได้ ไส้ของนายพังอยู่แล้วด้วยของน่ารังเกียจทั้งหลายนั่นที่นายสวาปามลงไปทุกวัน ดังนั้น อย่ากังวล นายจะไม่ตายด้วยการเจ็บป่วยจากรังสีแน่นอน จะเป็นคอเลสเทอรอลสูงที่ฆ่านาย หวังว่าฉันอยู่ตรงนั้นนะ จะได้หัวเราะเวลาเกิดขึ้นจริง” “ นายเป็นเพื่อนที่ดี” อีกคนหนึ่งบ่น ทั้งสองค่อนข้างไกล
ยานธีออส – โคจรรอบโลก “ หนีห่าวมา ? ” เพทรีกล่าวกับเพื่อนร่วมเดินทางผ่านเครื่องสื่อสารพกพา “ อะไรนะ” แอซากิสตอบ “ หนีห่าวมา ?” เพทรีกล่าวซ้ำ “ เพทรี นายได้ยินฉันไหม ต้องมีการรบกวนบางอย่างในระบบการสื่อสารแน่ๆ ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่นายกำลังพูด” “ การรบกวนอะไร” เพทรีผู้กำลังสนุกตอบ “ฉันแค่กำลังถามว่านายสบายดีหรือเปล่าเป็นภาษาจีนกลาง” “ งั้น เซลล์ประสาทสี่ตัวนั้นที่ระเหเร่ร่อนรอบบริเวณรกร้างว่างเปล่าในหัวกลวงของนายจัดการเรียนรู้อะไรใหม่ได้แล้วสิ” “ เป็นภาษาที่ซับซ้อนจริงๆ ถึงอย่างนั้นถ้าจำเป็นฉันคิดว่าฉันจะสนทนาอะไรได้บ้าง” “ ฉันหวังว่าอย่างนั้นอย่างจริงใจ” แอซากิสกล่าว “ และเราหวังกันเถอะว่าที่ไหนก็ตามที่เราลงจอด เขาพูดหนึ่งในสองภาษานี้” เพทรีเพิ่มเติม “ไม่อย่างนั้นเราจะพยายามพวกนี้ไปโดยเปล่าประโยชน์” “ นายเหนื่อยเหรอ เพทรีผู้น่าสงสาร เราจะทำยังไงดี ฉันเรียกเพื่อนผู้หญิงคนนั้นของนายให้มานวดผ่อนคลายสบายๆ ดีไหม ” “ ถ้ามีใครสักคนที่นี่ที่มี “เพื่อนผู้หญิง” สองสามคน ก็นายนั่นแ