บทที่ 400

“นายเล่นเก่งหรือเปล่า?”

“ก็พอได้ แต่ไม่เก่งเท่าพี่ใหญ่หรอก” นับตั้งแต่ที่เขาเรียนรู้การเล่นหมากรุกมา เขาก็ไม่เคยเล่นชนะ ลู ชินจิน เลย จากเรื่องนี้ก็สามารถรู้ได้ถึงความต่างทางฝีมือของพวดเขา

“ถ้าฉันรู้ก่อนหน้านี้ ฉันก็คงจะขอให้ ชินจิน มาเป็นเพื่อนฉันแทนแล้วล่ะ”

“หืม?” ลู เซียวเหยา สับสนในคำพูดของเธอ

ทัง โรลชูว ยิ้ม “ก็ในเมื่อชินจิน เล่นหมากรุกเก่งกว่านาย เขาก็น่าจะเข้ากันได้ดีกับผู้อาวุโสเฉิน”

ลู เซียวเหยา ชะงักนิ่งไป “พี่สะใภ้นี่พี่กำลังขอให้ผมเล่นหมากรุกกับผู้อาวุโสเฉินอย่างนั้นเหรอ?”

ทัง โรลชูว ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ปิดบังความตั้งใจของเธอไว้ด้วยรอยยิ้ม

ลู เซียวเหยา ถึงกับพูดไม่ออก “พี่สะใภ้ พี่จะชื่นชมผมมากเกินไปแล้วนะ พี่คิดยังไงถึงจะให้ผมเล่นหมากรุกกับผู้อาวุโสเฉิน?”

ทัง โรลชูว เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะตอบกลับ “นายต้องเข้าใจสิว่าเราก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับกิจกรรมยามว่างของเขาเพื่อที่เราจะได้ใกล้ชิดกับเขามากขึ้น มันน่าจะเป็นประโยชน์ต่อพวกเรานะ”

“ปรับตัวเข้ากับกิจกรรมยามว่างของเขาเนี่ยนะ?”

“ใช่สิ” ทัง โรลชูว ตบไหล่เขา ผู้อาวุโสเฉิน ชอบเล่นหมากรุก เราก็ต้องเล่นหมากร