บทที่ 1111

คราวนี้หลิ่วหรูเยียนไม่เพียงแต่ให้ความร่วมมืออย่างดีเท่านั้น แต่ระดับเสียงยังถูกเธอปรับให้สูงขึ้นมาก เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่น่าสงสารปนความตื่นเต้นของเธอดังก้องไปทั่วทั้งวิลล่า

คลื่นเสียงแผ่ขยาย ก้องกังวานยาวนาน จนกระทั่งผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง เสียงร้องขอความช่วยเหลือของหลิ่วหรูเยียนจึงค่อยๆ เบาลง

“นายท่าน... ดูเหมือนจะเก่งขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ...”

มือเล็กทั้งสองข้างของอินซู่ซู่กอดอกด้วยความประหม่า

ตามหลักแล้วเธอควรจะรู้สึกอาย แต่... ทำไมตอนนี้เธอกลับปรารถนาให้ฉู่เฉินเปิดประตูห้องเข้ามากันนะ?

ก่อนหน้านี้ เธอไม่เคยมีความปรารถนาแบบนี้มาก่อน

เกิดอะไรขึ้น?

วันนี้ดูเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

ขณะที่อินซู่ซู่ทั้งตื่นเต้นและประหม่าอยู่นั้นเอง ก็มีเสียงผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคยอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงนั้นเศร้าโศกและโหยหวน เพียงแต่ครั้งนี้ยาวนานกว่าเดิม

ชั่วโมงกว่าที่ผ่านมานั้น สำหรับอินซู่ซู่แล้วช่างทรมานแสนสาหัส

จนกระทั่งหนึ่งชั่วโมงกว่าผ่านไป ฉู่เฉินจึงประคองเอวของตัวเองออกมาจากห้องของหลิงเสวี่ย ช่วยไม่ได้ ในเมื่อเป็นคนใหม่ก็ต้องดูแลเป็นพิเศษสักหน่อย

ในขณะที่ประตูกำลังปิดลง ฉู่เฉินย