เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 189
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 190
จดหมายเชิญจากองค์หญิงใหญ่ถูกส่งไปยังจวนเสนาบดีกั๋วกงจริง ๆ และเนื่องจากวันเกิดคือพรุ่งนี้ จึงถูกส่งไปในวันนี้เท่านั้น เห็นได้ชัดว่านางไม่มีเวลาเตรียมของขวัญวันเกิด ดังนั้นจึงต้องเลือกพวกมันจากโกดังแม่นมเหลียงกังวลมาก "องค์หญิงใหญ่ไม่ชอบจวนเสนาบดีกั๋วกงของเรามาโดยตลอด ตอนฮูหยินอยู่ ไม่เคยเชิญฮูหยินไปงานเลี้ยงใด ๆ ที่นางจัดเลย ทำไมครั้งนี้นางถึงได้เชิญท่าน? คงไม่ได้มีฮูหยินปากมากเป็นกองรอท่านอยู่นะ?"ซ่งซีซีจดหมายไว้ข้าง ๆ "นั่นแน่นอน"นางยังได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีตระหว่างพ่อแม่กับองค์หญิงใหญ่ด้วยหลังจากที่พ่อและพี่ชายถูกสังหารในสนามรบ ในปีที่นางกลับมาจากภูเขาเหม่ยชาน องค์หญิงใหญ่ได้ให้คนมามอบ "ของขวัญ" ให้นาง ของขวัญนั้นเป็นซุ้มประตูพรหมจรรย์เล็ก ๆ ที่นางตั้งใจให้คนแกะสลักและเขียนคำว่ามรดกอย่างใจร้ายช่างเลวร้ายเหลือเกิน การได้รับมรดกจากพรหมจรรย์หมายความว่าผู้หญิงในตระกูลซ่งจะต้องยังคงเป็นม่ายและไม่สามารถแต่งงานเป็นครั้งที่สองได้ครั้งนี้ที่เชิญนางไปน่าจะเป็นเพราะนางได้ทำผลงานกลับมาและมีสถานะเป็นบุตรีของฮูหยินเอกเสนาบดีกั๋วกง แต่งงานกับนางก็สามารถเป็นผู้สืบทอดได้ มักจะทําใ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 191
แม่นมเหลียงเม้มริมฝีปากอย่างไม่เต็มใจเล็กน้อย " ภาพวาดนี้เหมือนจริงราวกับว่าดอกเหมยกำลังเบ่งบานอยู่ตรงหน้า กิ่งเหมยแข็งแรงและดอกตูมสีเขียวกำลังแตกหน่อ บอกว่าทิ้ง แต่ข้าน้อยดูแล้วมันสมบูรณ์แบบ ให้องค์หญิงใหญ่มันเสียของมาก""ไม่เป็นไร มีภาพดอกเหมยมากมายจนเราไม่สามารถนำไปวางห้องหนังสือได้ ศิษย์พี่ชอบวาดรูปดอกเหมยมากที่สุด ใช่แล้ว ต้องมอบให้ฮ่องเต้ด้วยภายหลัง"ฮ่องเต้ชื่นชมศิษย์พี่เป็นอย่างมาก และยังสะสมภาพตัวอักษรของศิษย์พี่ด้วย เขาไม่ได้รับภาพวาดดอกเหมยของศิษย์พี่ซึ่งมีมูลค่ามาก แต่นางก็มีมากมายถวายภาพตัวอักษรของศิษย์พี่ นางได้เริ่มจัดการความสัมพันธ์กับเป่ยหมิงอ๋องแล้ว เรื่องที่ฮ่องเต้ถามในตำหนักฉือหนิง ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจดังนั้นการใช้ภาพวาดของศิษย์พี่เพื่อสอบถามแนวทาง อย่างน้อยก็แสดงถึงความปรารถนาดีของนางและท่านอ๋องแม่นมเหลียงหยิบไปสองสามอันแล้วค้นหาในโกดังเป็นเวลานานพบว่าภาพดอกเหมยที่เหมาะสมกว่าวัตถุสีเหลืองขาว หยิบออกมาก็ทำให้เป็นเรื่องตลก องค์หญิงใหญ่เป็นคนอย่างไรไม่รู้ แต่เคยชินกับความสง่างาม แต่ไม่ค่อยรู้จักชื่นชมจริง ๆ"อี๋ นี่อะไรน่ะ?" หมิงจูพบผ้าเช็ดหน้าจำนวนมากจา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 192
นางกัดฟันพูดกับแม่นมเหลียงว่า "ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป ท่านสอนงานฝีมือข้าหน่อยเถิด ข้าต้องการปักผ้าเช็ดหน้าที่สมบูรณ์แบบ"หลุมที่ขุดเมื่อยังเป็นเด็กจะต้องถูกเติมเต็มนางยอมรับได้ว่าตัวเองไม่สมบูรณ์แบบ แต่ยอมรับไม่ได้ว่าแจกของมีตำหนิไปทั่วแค่สับสนเล็กน้อย นางเข้าใจที่ท่านแม่เก็บผ้าเช็ดหน้านาง แต่ทำไมเป่ยหมิงอ๋องถึงเก็บมันไว้? ยังพกติดตัวไปด้วยอีก?มีบางอย่างแวบขึ้นมา แต่นางไม่ทันได้คิดเรื่องนี้ สงสัยว่าเป่ยหมิงอ๋องชอบสิ่งที่น่าเกลียดหรือเปล่า?ความชอบนี้เป็นเอกลักษณ์จริง ๆขณะที่แม่นมทั้งสองกำลังทำความสะอาดโกดัง เฉินฟูบอกกับซ่งซีซีว่าท่านลู่ได้จัดสมุดบัญชีมาให้นางตรวจสอบ"ได้ เอาไว้ในห้องหนังสือ ข้าจะดูคืนนี้" ซ่งซีซีกล่าวเฉินฟูพยักหน้า "ร้านค้าในเทียนจวงก็จัดการเรื่องนี้เช่นกัน ท่านลู่สรุปบัญชีเป็นยอดรวมและแบ่งย่อย ข้าน้อยดูสองสามครั้งแล้วรู้สึกว่าพวกเขาทำงานได้ดี ผู้คนที่ได้รับการว่าจ้างจากนายท่านซ่งนั้นช่างดีจริง ๆ เชื่อถือได้"นักบัญชีได้รับการแนะนำโดยซ่งซื่ออัน ตระกูลซ่งดำเนินธุรกิจได้ดี ดังนั้นคนที่เขาแนะนำจึงเป็นคนดีเป่าจูพาหมิงจูและคนอื่น ๆ มาจัดเสื้อผ้าของคุณหนูในวั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 193
เป่าจูมองดูมันแล้วพูดว่า "สีขาวพระจันทร์ก็ใช้ได้ สีฟ้าอ่อน แถมยังทำให้ผิวขาวด้วย เครื่องประดับล่ะ? ใส่ปะการังสีแดงสักเส้นไหม?""ไม่ใส่สีแดง ง่าย ๆ ดีกว่า ไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่เกินไป" ซ่งซีซีหยิบปิ่นปักผมหยกสีขาวด้วยตัวเองแล้วจับคู่กับริบบิ้นสีขาวพระจันทร์"นี่มันธรรมดาเกินไป" เป่าจูกล่าว"ธรรมดาไม่ธรรมดาใส่แล้วถึงจะรู้" ซ่งซีซีถือเสื้อผ้าเข้าไปในหลังกั้นแล้ว ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา หวีมวยผมเรียบง่าย ใช้ผ้าไหมรัดมวยผมและตกแต่งปิ่นหยกสีขาวอีกอันนางยืนขึ้นหันกลับมา และถามจูทั้งหลายว่า "เป็นยังไงบ้าง?"ดวงตาของจูทั้งหลายตกตะลึง นี่ยังไม่ได้แต่งหน้าเลย ก็เหมือนนางฟ้าแล้ว โดยเฉพาะริบบิ้นผ้าไหมสองเส้นที่ผูกอยู่บนมวยผม เพิ่มสีสันให้กับกระโปรงสีขาวพระจันทร์ของนางไม่น้อยเป่าจูรีบพูดกับหมิงจูว่า "สีทาปาก ต่างหู ถุงหอม หรือจี้หยก เร็วเร็วเร็ว""ได้เลย!" จูทั้งหลายเริ่มหมุนไปรอบ ๆ ทันทีเพื่อค้นหาสิ่งของที่เข้ากันเป่าจูกดซ่งซีซีที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ทาลิปสติก เขียนคิ้วใหม่ แขวนสร้อยคอไข่มุขยาว ๆ และจักจั่นหยกแขวนที่เอวการสวมเสื้อคลุมผ้าเนื้อบางเบาช่วยเพิ่มบรรยากาศของนางฟ้าเป่าจูคิดอยู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 194
วันรุ่งขึ้น งานเลี้ยงวันเกิดองค์หญิงใหญ่ตั้งแต่เช้าตรู่ รถม้าจอดอยู่ที่ประตู พรมแดงยาวเหยียดออกไปถึงทางเข้าซอย นอกจวนสามสิบกว่างานมีพื้นที่โล่ง ทำเพิง ตั้งเสื่อน้ำสามสิบไหล ชาวบ้านมาก็แค่รวบรวมคนเต็มก็สามารถกินได้องค์หญิงใหญ่ทำเช่นนี้ทุกปีในงานวันเกิด เรียกว่าสนุกสนานกับผู้คน แต่จริง ๆ แล้วเป็นเพียงข้ออ้างที่จะส่งเสริมชื่อเสียงนางในด้านความมีน้ำใจนอกจากทำเสื่อน้ำแล้ว นางยังเตรียมอาหารมังสวิรัติเพื่อเลี้ยงพระภิกษุอีกด้วย องค์หญิงใหญ่เป็นชาวพุทธ อย่างที่ทุกคนรู้กัน นางบริจาคเงินจำนวนมากให้กับวัดทุกปีคนทำชั่วมากมายมักจะขอพรจากเทพเจ้าและพระพุทธเจ้าเสมอองค์หญิงใหญ่ได้ต้อนรับแขกจำนวนมากในงานเลี้ยงในวันนี้ และแม้แต่แม่ทัพจ้านก็ได้รับเชิญจ้านเป่ยว่างและยี่ฝางไม่ได้มา นับตั้งแต่เขาพบว่าแม่ของเขาและพี่ชายคนโตและพี่สะใภ้ไปที่จวนเสนาบดีกั๋วกงเพื่อก่อปัญหา เขาก็จากไปและไม่เต็มใจที่จะกลับบ้าน ส่วนยี่ฝางไม่อยากมาอย่างแน่นอน ใบหน้าของนางถูกทําลายครึ่งหนึ่งและเสียชื่อเสียงแบบนั้น นางไม่อยากมาถูกคนอื่นหัวเราะแต่ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านมาร่วมงานกับนางหมินลูกสะใภ้คนโต จ้านเป่ยเซินลูกชายคนที่สาม และ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 195
เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินนางพูดถึงซ่งซีซี ก็สับสนอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่รู้เหตุการณ์ในอดีตระหว่างองค์หญิงใหญ่กับซ่งฮูหยิน คิดเพียงว่าตอนนี้ซ่งซีซีได้ทำผลงานแล้ว ราชวงศ์ก็ให้ความสำคัญกับนางตอนนี้นางกำลังบอกซ่งซีซีกตัญญู กำลังออกหน้าแทนซ่งซีซีหรือเปล่า?แต่เมื่อมองนางที่สายตาอ่อนโยน ก็ดูไม่เหมือนเลยในขณะที่ทำอะไรไม่ถูก ฉีฮูหยินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ยินจึงพูดว่า "องค์หญิงใหญ่ ความกตัญญูนี้ทำให้คนอื่นเห็น หย่าแล้ว แม้แต่ความตายของอดีตแม่สามีก็ไม่สนใจ ความกตัญญูที่ไหน? การกระทำผิวเผินใครทำไม่ได้? ก่อนหน้านี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็ทะเลาะกันที่หน้าประตูจวนเสนาบดีกั๋วกงแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าทําอะไรไม่ได้ ใครจะยอมเสียหน้าล่ะ?"ฉีฮูหยินคนนี้เป็นพี่สะใภ้ของครอบครัวมารดาของหวงโฮ่ว ท่านฉีเป็นขุนนางระดับสามและเป็นแกนหลักในราชวงศ์ทันทีที่ฉีฮูหยินพูด ก็มีคนข้างล่างที่ต่างเห็นพ้องต้องกันว่า "ไม่ใช่เพียงเพราะตัวเองทำผลงานทางทหารก็เลยไม่เห็นใครในสายตาเลย? คนเนรคุณเช่นนี้ถูกทุกคนดูหมิ่นหมด""ฮูหยินผู้เฒ่าจ้าน ได้ยินว่าตอนตระกูลนางถูกกำจัดไป เจ้าดูแลนางอย่างพิถีพิถันและถึงกับอยู่กับนางทั้งวันทั้งคืน กลัวว่านางจะเสี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 196
แต่นางเชิญแล้ว ตัวเองไม่มา กลับไปไม่รู้ว่านางจะเรียบเรียงอะไร เลยกลั้นลมหายใจไว้แล้วตามมาเมื่อได้ยินพวกนางพูดถึงซ่งซีซี สนมฮุ่ยไทเฟยก็โกรธมากจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือดโชคดีที่ทุกคนไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะแต่งงานกับโม่เอ๋อ ถ้ารู้ล่ะก็จะต้องโดนองค์หญิงใหญ่ว่าแน่ นางก็คงต้องอายมากยิ่งขึ้นนางนั่งข้าง ๆ และองค์หญิงใหญ่ก็จงใจไม่สนใจนาง และนางก็ไม่ได้ตั้งใจจะคุยด้วย อย่างไรก็ตาม ท่านหญิงเจียอี้ ลูกสาวคนโตขององค์หญิงใหญ่เห็นสนมฮุ่ยไทเฟยแล้วยิ้มว่า "เฮ้ สนมฮุ่ยไทเฟยก็มาด้วย? เอาของขวัญวันเกิดอะไรมาให้แม่ข้านะ?"ท่านหญิงเจียอี้คว้าตัวนางและถามคำถามนาง โดยไม่ถามคนอื่น เห็นได้ชัดว่ามีความตั้งใจที่ไม่ดีที่จะทำให้นางอับอายก็รู้ว่าการมางานวันเกิดครั้งนี้ต้องถูกกลั่นแกล้ง สนมฮุ่ยไทเฟยไม่เต็มใจพูด "ได้ยินว่าองค์หญิงใหญ่นับถือพระพุทธเจ้า มอบพระพุทธรูปทองคำองค์หนึ่ง โปรดรับด้วย"นางสั่งให้แม่นมเกาส่งของขวัญและมอบให้องค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่เพียงเหลือบมองแล้วพูดอย่างใจเย็น "ถึงแม้จะมีพระพุทธรูปทองคำเช่นนี้มากกว่าสิบองค์ในวังแห่งนี้ แต่ความเมตตาของสนมฮุ่ยไทเฟยข้าจะรับไว้"ทัศนคติที่เย่อหยิ่งนั้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 197
ซ่งซีซีเข้ามา ก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนฮูหยินขุนนางหลายคนเคยไปเยี่ยมนางแล้ว แต่เมื่อเห็นนางแต่งตัวธรรมดา ก็ยังยากที่จะปกปิดรูปลักษณ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ และยังเพิ่มทัศนคติที่ผิดโลกอีกด้วยลิปสติกสีแดงอ่อนเพิ่มความมีเลือดฝาดให้กับผิว ผิวแก้มที่ดูเรียบเนียนราวกับหยก คิ้วของก็ถูกปัดเบา ๆ และติ่งหูก็ประดับด้วยสีเขียวเล็กน้อย ทำให้พวกมันเปล่งประกายยิ่งขึ้นเหมือนดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ ทำให้หญิงสาวที่แต่งตัวอย่างพิถีพิถันในงานถูกเบียดลงไปวันนี้ท่านหญิงเจียอี้แต่งตัวดีมาก โดยกระโปรงจับจีบปักด้วยด้ายสีทอง เสื้อคลุมสีแดงเข้มปักด้วยผ้าซาตินดอกโบตั๋นและเมฆที่คลุมเข่า ถักเปียสีแดงปักด้วยด้ายสีทองและเงิน มวยผมเหมือนเมฆ มรกตเต็มหัว แพงแค่ไหน หรูหราแค่ไหนแม้ว่าจะแต่งตัวอย่างพิถีพิถัน แต่ก็ถูกบดบังด้วยความสง่างามและความบริสุทธิ์ของซ่งซีซีนางเป็นคนดื้อรั้นและเอาแต่ใจมาโดยตลอด แต่เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาที่น่าทึ่งของซ่งซีซี ก็ยิ้มอย่างเย็นชาว่า "วันนี้เป็นวันเกิดแม่ข้า เจ้ามาที่นี่โดยแต่งตัวเรียบ ๆ มันแสดงให้เห็นว่าเจ้าไม่มีความตั้งใจที่จะแสดงความยินดีกับแม่ของข้าในวันเกิดของนาง"ซ่งซีซีมองนางแล้วพูดด
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1603
ก่อนจะไปยังหนานเจียง ข้าไม่เคยมีแผนการใดในชีวิต ไม่มีเป้าหมาย ไม่เคยมีสิ่งใดที่อยากทำเป็นพิเศษเมื่อยึดหนานเจียงกลับคืนมาแล้วเดินทางกลับสู่เมืองหลวง เสียงโห่ร้องยินดีจากราษฎรทำให้ข้ารู้สึกว่า หากมนุษย์ใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายไปวันๆ เช่นนั้นจะไม่สูญเปล่าหรือ?ข้าจึงเริ่มครุ่นคิดถึงความหมายของชีวิตจากการติดตามย่างก้าวของซีซี ข้าก็ได้ทำสิ่งต่างๆ มากมาย ตั้งแต่โรงงานช่างไปจนถึงสถาบันการศึกษาหย่าจวินหญิงมากหลายล้วนประสบชะตาน่าเวทนา และข้ามีความสามารถที่จะช่วยพวกนางได้ ข้าคิดว่า นี่คงเป็นหนึ่งในความหมายของชีวิตว่าเป็น “หนึ่ง” ก็หมายความว่ายังอาจมี “สอง” และ “สาม” ตามมาได้มิใช่ข้าจะโอ้อวดตนเอง แต่เนื้อแท้ของข้าคือคนที่ชังความชั่วโดยสันดานดังนั้น เมื่อได้ยินว่ามีฆาตกรฆ่าคนจำนวนมาก แต่กลับลอยนวลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ ไม่อาจเอาผิดได้ ข้าย่อมโกรธเคืองนัก ข้าเห็นว่า คนฆ่าย่อมต้องชดใช้ด้วยชีวิตแรกเริ่ม ข้าไม่ได้กระทำการอันใดหุนหันพลันแล่น เพียงแต่เดินตามแนวทางของสำนักเขตจิงจ้าว สืบสาวเรื่องราวต่อไป และส่งมอบหลักฐานที่ได้มาให้แก่เจ้ากรมแห่งสำนักเขตจิงจ้าวจนกระทั่งข้าได้พบกับคดีหนึ่งที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1602
ดอกเหมยบนภูเขาเหม่ยชานบานแล้ว ร่วงโรยแล้วเช่นกันในใจข้าย่อมอดเคืองนางไม่ได้ กลับบ้านไปแล้ว ก็จะทอดทิ้งพวกข้าด้วยหรือ? ไม่นึกถึงน้ำใจไมตรีที่มีต่อกันตลอดหลายปีมานี้เลยหรือ?เฉินเฉินก็ด่านางว่าไร้หัวใจ ไปก็แล้วไป ไยจึงไม่แม้แต่จะส่งจดหมายมาสักฉบับ?นานวันเข้าพวกข้าก็เลิกพูดถึงนางเสียเอง ราวกับว่าการไม่เอ่ยชื่อนางเลย คือการแก้แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อผู้ละทิ้งพวกข้าต่างก็ตกลงกันไว้ว่า หากนางกลับมายังภูเขาเหม่ยชานอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็จะไม่ไปพบนาง ไม่พูดกับนางสักคำ แม้นางจะให้คนส่งจดหมายมา ข้าก็จะไม่ตอบกลับ แม้แต่จะอ่านยังไม่อ่านวันเวลาผ่านไปกลางดาบคมและเงาเย็น พวกข้าทุกคนต่างฝึกฝนวิชาให้แกร่งกล้า ราวกับได้ตกลงกันไว้แล้วว่า หากยังไม่ตาย ก็จะฝึกจนสุดกำลังแม้ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจา แต่ข้าย่อมรู้ว่าในใจของทุกคนคิดไม่ต่างกัน ย่อมไม่มีวันเป็น ‘นางที่ยิ้มแย้ม’ ได้อีกแล้ว เพราะเจ้าหวังห้าเล่าว่า ตั้งแต่นางจากเขาลงไป ท่านอาจารย์ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดทุกเมื่อเชื่อวันพวกข้าไม่รู้ว่านางประสบเรื่องราวใด แต่ข้าก็ฝึกฝนจนกล้าแข็ง เพียงรอวันที่นางต้องการข้า ดาบในมือย่อมพร้อมชักออกจา
