เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 194
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1642
ค่ายกองทัพต้าเซี่ย หลี่หลงหลินกำลังก้มหน้าอยู่ภายในกระโจมแม่ทัพ ทอดสายตาลงบนแผนที่ดินแดนทางเหนืออันกว้างใหญ่ กำลังวางแผนเส้นทางการเดินทัพในขั้นต่อไป ซูเฟิ่งหลิงรีบเดินเข้ามาในกระโจมแม่ทัพอย่างร้อนรน “องค์รัชทายาท มีราชโองการด่วนจากเสด็จพ่อส่งมาจากเมืองหลวง!” “มีรับสั่งให้ท่านไปรับตำแหน่งท่านข่านแห่งสวรรค์แทนพระองค์ด้วยตัวท่านเอง!” หลี่หลงหลินรับราชสาส์นมา เหลือบมองอย่างรวดเร็ว ก่อนพยักหน้าเล็กน้อย “ข้ารู้แล้ว” หลี่หลงหลินคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะเป็นเช่นนี้ เพราะเส้นทางจากเมืองหลวงนั้นแสนไกล อีกทั้งสภาพอากาศในเป่ยจิ้งยามนี้ก็เลวร้าย ไม่เหมาะที่องค์ฮ่องเต้จะยกทัพมาด้วยพระองค์เอง แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่จะต้องถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ และจะคงอยู่ไปชั่วกาลนาน เขาไม่อาจตัดสินใจแทนฮ่องเต้หวู่ได้ จึงจำเป็นต้องส่งเรื่องราวทั้งหมดไปที่เมืองหลวง ดวงตาของซูเฟิ่งหลิงเป็นประกาย “องค์รัชทายาทเพคะ แล้วพวกเราจะรออะไรอยู่เล่า? รีบเรียกเหล่าทหารมาเตรียมตัวกันเถอะเพคะ!” “ตอนนี้ท่านข่านก็ตกอยู่ในมือเราแล้ว แม้ราชสำนักชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะหลบซ่อนได้ลึกเพียงใด ก็ไม่อาจซ่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1641
เหล่าหัวหน้าเผ่าต่างร้อนใจประหนึ่งนั่งอยู่บนกองไฟ “ท่านราชครู ท่านว่าเราจะไม่ร้อนใจได้อย่างไร!” “ท่านข่านตกอยู่ในกำมือต้าเซี่ย ซึ่งเป็นดั่งหัวใจของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเลยนะ!” “หากท่านข่านเป็นอะไรไป ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็ถึงกาลอวสาน!” เสิ่นชิงโจวทำใจดีสู้เสือ “พวกท่านวางใจเถิด ท่านข่านจะไม่เป็นอันตราย” สีหน้าของเหล่าหัวหน้าเผ่าฉายแววตกตะลึง “ท่านราชครู เหตุใดท่านจึงมั่นใจถึงเพียงนั้น?” “หรือว่าท่านมีแผนการอื่นใดอีก?” เสิ่นชิงโจวแย้มยิ้มเล็กน้อย “ถูกต้องแล้ว ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนอยู่ในความคาดหมายของข้า” ในชั่วพริบตา ภายในกระโจมแม่ทัพพลันเงียบสงัด เหลือเพียงเหล่าหัวหน้าเผ่าที่มองเสิ่นชิงโจวด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ “ท่านราชครู ท่านหมายความว่า แม้แต่การที่ท่านข่านถูกหลี่หลงหลินจับตัวไป ก็เป็นแผนที่ท่านวางไว้?” เสิ่นชิงโจวค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ประสานมือไพล่หลัง แลดูดุจผู้ทรงภูมิ เขากล่าวเสียงทุ้ม “ถูกต้องแล้ว” “ตราบใดที่พวกท่านไม่ยกทัพออกไป ทุกสิ่งก็จะยังคงอยู่ในแผนการของข้า” ซี้ด… ผู้คนต่างสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เหี้ยมโหด! ช่างอำมหิตยิ่งนัก! เส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1640
บนทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล สายลมป่าพัดผ่านเสิ่นชิงโจวคลานขึ้นมาจากร่องน้ำเล็ก ๆ ในสภาพทุลักทุเลสวรรค์ไม่เคยตัดหนทางผู้ใดเสิ่นชิงโจวรอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิดเขาไม่รู้ว่าตนเองสลบไปกี่วัน และยิ่งไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ใดแต่เขารู้ว่าตนต้องรีบกลับไปยังราชสำนักของพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือทันที!เพื่อคว้าโอกาสสุดท้ายนี้ไว้!ขอเพียงคว้ามันไว้ได้ ตาชั่งแห่งชัยชนะก็จะยังคงเอียงมาทางเขา!หลังจากการเดินทางอย่างยากลำบากอยู่หลายวันในที่สุดเสิ่นชิงโจวก็มองเห็นเงาของราชสำนักบนทุ่งหญ้าแต่ราชสำนักในยามนี้กลับโกลาหลวุ่นวาย อยู่ในสภาพเสื่อมโทรมทุกหนแห่งเต็มไปด้วยชุดเกราะที่เหล่าทหารทิ้งไว้ อาวุธและหอกยาวตกกระจายเกลื่อนพื้น กระโจมที่พักเอียงล้มระเนระนาด ดูราวกับเพิ่งถูกปล้นสะดมมาหมาด ๆเสิ่นชิงโจวกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ดูเหมือนว่าเรื่องที่ท่านข่านถูกจับตัวไปจะแพร่มาถึงราชสำนักแล้ว...”เสิ่นชิงโจวคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นแต่คาดไม่ถึงว่าพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะอ่อนแอถึงเพียงนี้เพียงแค่ท่านข่านถูกจับตัวไป ก็มีสภาพราวกับฟ้าจะถล่มหากไม่มีผู้ใดควบคุมสถา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1639
“ให้ราษฎรของพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือทุกคนคารวะข้าในฐานะข่านแห่งสวรรค์!”เขาราวกับได้ความรู้สึกฮึกเหิมเฉกเช่นยามออกรบในสนามเมื่อครั้งอดีตกลับคืนมาเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ในราชสำนักเมื่อได้ยินดังนั้น ก็ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ!การที่พวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยกย่องฮ่องเต้หวู่เป็นข่านแห่งสวรรค์นั้นเป็นเรื่องที่ดีอย่างยิ่งแต่หากฮ่องเต้หวู่ทรงตั้งพระทัยจะเสด็จออกไปด้วยพระองค์เอง นั่นย่อมเป็นเรื่องใหญ่แน่!แม้ว่าศึกสงครามที่ชายแดนทางเหนือจะสงบลงแล้วแต่ก็ไม่มีผู้ใดสามารถยืนยันได้ว่าตอนนี้ปลอดภัยอย่างแท้จริงแล้วหรือไม่อย่างไรเสียที่นั่นก็คือสนามรบ เป็นสถานที่ที่ไม่ใช่จะมาล้อเล่นกันได้ขุนนางทั้งร้อยต่างพากันคุกเข่าลงกับพื้น ร้องคร่ำครวญเสียงดัง“ฝ่าบาท ขอทรงไตร่ตรองด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”“ยามนี้เป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง ฝ่าบาทจะทรงวู่วามมิได้เป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“...”แม้แต่เว่ยซวินในตอนนี้ก็มีใบหน้าซีดขาวราวกระดาษฮ่องเต้หวู่กวาดสายพระเนตรมองเหล่าขุนนาง คิ้วขมวดเล็กน้อย “เหล่าอ้างชิงทั้งหลาย พวกเจ้าหมายความว่าอย่างไร?”“มิใช่ว่าพวกเจ้าควรจะยินดีกับข้าหรอกหรือ?”“เรื่องดีงามถึ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1638
ฮ่องเต้หวู่หัวเราะจนพระพักตร์เปล่งปลั่งสดใสเป็นเวลานานแล้วที่พระองค์ไม่ได้ทรงสำราญพระทัยเช่นนี้ฮ่องเต้หวู่หัวเราะแล้วตรัสว่า “ข้าเคยได้ยินมานานแล้วว่าชนกลุ่มน้อยนั้นร้องรำทำเพลงเก่งกาจ ตอนนี้ดูท่าว่าจะเป็น!”“แม้ว่าท่าเต้นของข่านผู้นั้นฟังดูแล้วน่าขยะแขยงอยู่บ้าง แต่สักวันหนึ่งข้าก็อยากจะเห็นกับตาจริง ๆ!”เหล่าขุนนางต่างกล่าวเสริม“ฝ่าบาท ที่มีสถานการณ์เช่นทุกวันนี้ได้ ล้วนเป็นเพราะแสนยานุภาพของต้าเซี่ยรุ่งเรืองเฟื่องฟู และเหล่าทหารสู้รบอย่างกล้าหาญพ่ะย่ะค่ะ!”“หากมิใช่เพราะเหตุนี้ ต้าเซี่ยคงทำได้เพียงอดทนต่อการรุกรานของเผ่าหมาน และทำเป็นมองไม่เห็นกองทหารม้าของพวกมันที่เหยียบย่ำดินแดนเราตามอำเภอใจ”“บัดนี้ได้เห็นภาพการจับเป็นข่าน พวกกระหม่อมตายตาหลับแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”“ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะพระปรีชาสามารถอันยิ่งใหญ่ของฝ่าบาท!”ตุบ!เหล่าขุนนางต่างพากันคุกเข่าลงกับพื้น“ฮ่องเต้ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่น ๆ ปี!”เสียงถวายพระพรดังกึกก้องพร้อมเพรียง ดุจคลื่นยักษ์ถล่มภูผาฮ่องเต้หวู่พยักหน้าเล็กน้อย บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มสิ่งที่เหล่าขุนนางพูดมานั้นไม่ผิดต้าเซี่ยในวันนี้ม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1637
พระองค์ทรงม้าไปรอบลานหยกขาวหนึ่งรอบม้าตัวนี้สมคำว่าเป็นม้าวิเศษอย่างแท้จริง มีพละกำลังมากกว่าม้าทุกตัวที่เขาเคยขี่มา!ท่ามกลางการควบตะบึงอย่างรวดเร็วดุจสายลม ฮ่องเต้หวู่ทรงสัมผัสได้ถึงความรู้สึกในวันวานกลับคืนมาอีกครั้งเขาทรงม้าพุ่งตรงไปยังท้องพระโรงเหล่าขุนนางเห็นภาพนั้นก็ตกใจจนหน้าซีดเผือดฮ่องเต้หวู่ทรงม้าเร็วจนน่ากลัว หากเกิดพลัดตกจนเป็นอะไรไปจะทำเช่นไรดี?เหล่าขุนนางก้าวเท้าย่างหนัก ๆ วิ่งตามไปติด ๆพลางวิ่งพลางตะโกน “ฝ่าบาท ระวังพ่ะย่ะค่ะ!”“พระองค์ทรงม้าเร็วเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”ณ ท้องพระโรงฮ่องเต้หวู่ประทับบนบัลลังก์มังกร ทอดพระเนตรเหล่าขุนนางที่วิ่งกลับมาอย่างหอบเหนื่อยขุนนางแต่ละคนเหนื่อยแทบสิ้นใจฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “หากพวกท่านไม่มีเรื่องใดจะรายงานแล้ว ก็เลิกประชุมได้”ตอนนี้เหล่าขุนนางอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดอุตส่าห์ออกแรงมหาศาลปีนป่ายขึ้นมาบนท้องพระโรงแห่งนี้ ตอนนี้กลับต้องเดินลงไปอีกครั้ง“รายงาน!!”ยังไม่ทันที่เหล่าขุนนางจะได้เลิกประชุมทหารม้าส่งสารคนหนึ่งก็วิ่งมาถึงหน้าท้องพระโรงแล้วคุกเข่าลง“ทูลฝ่าบาท รายงานศึกด่วนแปดร้อยลี้จา
บางทีคุณอาจจะชอบ
เจาะเวลาหาบูเชคเทียน
ไป๋เหลียนฮวา43 viewsรัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน252.6K viewsย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน
เฟยเทียน / เงาจันทราสีหมึก / กัญญ์ญาภัค380 viewsบัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่
ชวินเป่ยอี๋662.6K viewsชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล687 viewsตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว
หออักษร1.9K viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา657 viewsจะไม่ทนกับบทบาทนางร้าย [รีไรท์ตอนจบ]
คุณยอดวิทย์185 views
