"A date?" Hinarap ko ulit siya."Yes." Nahihiya niyang sagot, napakamot pa siya sa batok."A friendly kind of date?""No. It's more of a boss and employee type of date. Walang malisya." He answered.Tumango ako at nag-isip ng sandali. Sa huli ay Tumango ako bilang pagsang-ayon."So I'll pick you up at, eight?" he asked."Okay" sabi ko at tumalikod na para umalis.I was about to step outside when I realized..."Alam mo kung saan ako nakatira?""Of course, it's on your resume. Have you forgotten?" He sarcastically asked."Ay, oo nga pala. Uuwi po muna ako, boss.""Wait.” He said with authority. “What you'd call me?" Mataray niyang tanong."I called you boss.” I shyly smiled. “Don't think of it as a formal thing, think of it as an endearment.""Endearment? Okay. Go home. See you at eight."I drove home, still thinking about the date. Hindi ba parang ang aga naman fo

Five o'clock in the morning na nung nagising ako. Nakatitig lang ako sa kisame, inaalala ko ang mga nangyari kagabi. Paano ako naka-uwi? Paano ako naka-akyat sa room ko? Teka, lasing ba ako kagabi? Naisipan ko tumagilid. May katabi ako, si Dianne siguro. Niyakap ko siya mula sa likod. Naisip ko na sanay si Dianne na ginagawa ko kaya wala siyang reaction. Pero teka, tumaba yata siya. At parang panglalake ang amoy niya, yung mabangong amoy.Iniangat ko ang sarili ko para silipin kung sino ang katabi ko. Nagulat ako nung nakita ko na si Gabriel Anderson pala ang katabi ko. Grabe! Ni-rape niya ako? Bigla kong hinatak paalis ng bewang niya ang braso ko. Nagising siya!"Good morning, Anna!" Bati niya nang humarap siya"Good morning." Tulala akong sumagot. “Bakit ka nandito?”"Dito na ako pinatulog ng bestfriend mo." pagpapaliwanag niya."Nababaliw na talaga ang bestfriend ko." pagbibiro ko sa kanya. "Bakit ka daw niya pinatulog d

Gabriel’s Point of View"Second day pa lang kitang kasama pero grabe na ang impact ng personality mo sa akin. Ano ba ang meron ka? Your smile? Your words? Or maybe your whole being.It feels so strange, imposible naman na magkagusto ako sa kanya."Natapos na akong maligo pero wala pa rin si Anna."Saan ka na ba nagpunta, Anna?" nakatitig ako sa upuan niya.Hinanap ko siya sa buong opisina. Wala sa pantry. Wala sa comfort room."What?! Wait! Bakit ko ba siya hinahanap? Malaki na siya. Siguro naman kaya na niya ang sarili niya."Halos kakaupo ko pa lang nung biglang bumukas ang pinto."Sir?" tawag nung guard."Bakit?""Si Ma'am Anna po kasi..." Bigla akong napatayo. Kinakabahan ako."Bakit? Anong nangyari?!" pasigaw kong tanong."Nahihilo daw po siya."“What? Where is she?”“Nasa lobby po, Sir.” Kabado niyang sagot.Hindi ko na hinin

"Ililipat ko muna si Anna sa department ninyo," binigyan ko ng diin ang 'muna' para ipaalam sa kanilang dalawa na pansamantala lang ang desisyon ko. "Pwede mo siyang utusan na gumawa ng ibang trabaho na gawain ng isang secretary. Bawal mo siyang utusan na lumabas ng building not unless pumayag ako. She's still my secretary kaya on call siya. Don't give her something that has to be done continuously para okay lang kung bigla ko siyang kailangan. Am I clear, Miss Jean?" Pina-hintay ko sa kanilang dalawa si Manong Pepito, para masubaybayan sa paglilipat ng mga gamit. Parehas silang umupo sa sofa. Naiinip na siguro si Anna sa pag-iintay kaya inilabas niya ang earphones at nagpatugtog. Anna’s still interesting for me. Kahit naka-earphones, naririnig pa rin namin ni Miss Jean ang kanta. The song’s familiar even if it’s slightly inaudible. Her eyes are closed. Its’ obvious na ninanamnam niya ang bawat linya ng kanta. I can almost see her dance. I didn't kno

“Ano kaya ang issue ni Gabriel at ni Lance? Bakit pati ako nadadamay? If I’ve known how big of a deal this would be, I won’t even consider working here,” I asked myself.“Is she the new slut?” said the girl in the red dress.“Siya na ba ‘yun? I didn’t know Sir Gabriel liked low-class girls now.”“Sana ako na lang,” another girl, who’s wearing a lot of make-up, said. “Mas mukha pa akong tao kesa sa kanya.”“Saan ba napulot ni Sir Gabriel `yan? Wala na ba mapagpilian?” someone from the back said loudly.While walking to my table, I can hear everything they’re saying. I kept my eyes on the floor while they continue talking. I didn’t say anything, I would likely to add fuel to the fire. What’s important is I didn’t do anything bad. Who are they to judge me? I don’t have any clue about what they’re saying. Wh