'Di ko naman alam kung ano ang dapat na i-reak ko. Ang pinunta ko rito ay si lola at para matingnan nang maayos ang lagay niya, pero iba 'ata ang plano ng tadhana sa 'kin ngayon."Suot mo pa rin," bulong niya. Bagaman mahina ang boses niya ay rinig na rinig pa rin 'to ng puso ko. Seryoso siyang nakatingin sa tuktok ng ulo ko ngayon, kung saan kapansin-pansin ang isang ribbon na talagang bumagay sa buhok ko.Balak ko sanang 'di na lang 'to suotin, pero sa tuwing tinatangka kong alisin ang bagay na 'to ay mas lalo akong 'di nagiging komportable.Spencer's stares made me want to just run off. Pero hindi, kailangan pa ako ni lola ngayon. I needed to have a proper conversation with her. She wasn't on her proper conscious earlier, thus she needed to talk with me. Miss na miss ko na ang lola ko."Frency," pagtatawag ng kaharap ko sa 'kin.Kaagad akong natauhan at mahinang kinurot ang sarili.

Mas lalo akong nairita. Sinabi ni Spencer na puwede ko naman nang ibaba ang tawag kasi mukhang may mabigat daw akong pinagdadaanan. For sure ay nang-aasar lang 'yun!Si Lowelyn naman, 'eto at aliw na aliw pa rin. Sumimangot na lang ako sa kaniya."Hindi na talaga ako magtatanong. 'Wag ka nang mag-alala pa!" pag-aassure niya sa 'kin. Pero 'di ko naman magawang maniwala kasi panay pa rin ang ngisi niya sa 'kin. "Hindi na rin pala ako magtatagal. See you tomorrow!"Masaya kaming napatango sa isa't isa. Papaano ba 'yan, 'di ko kayang tiisin si Lowelyn. Kahit na palagi niya 'kong inaasar ay mahal na mahal ko pa rin siya.Nang may humintong sasakyan sa harap ko ay kaagad akong napatayo. Noong una ay akala ko si Spencer ang makikita ko. Pero hindi pala. Si Hershly lang pala."Ano'ng pakay mo?" nakangiti kong tanong sa kaniya. "May kasama ka ba?" Palihim kong sinulyapan ang sasakyan nila. Gusto ko

Binitawan ko ang kamay niya at tumayo para matulak ko siya pabalik sa study table niya. I did not want to be his distraction. I wanted him to focus at his goal. Kapag nakikita ko kasi siyang tumitigil sa pag-s-study para lang makausap ako, nagi-guilty ako. In that day, I spent the day with him. He's studying and I was just staring at his figure in awe, memorizing his physique so that I would not miss him so bad if I would go far. Palagi kong sinasabi sa isip ko na lilipas din ang lahat. At isang araw, wala na akong problemang iiisipin pa. Alam kong labis na nasaktan ang mga kaibigan ko nang nalaman na nilang ngayon na ang alis ko. Ang sabi ko kasi sa kanila ay sa susunod pang araw ang flight ko.  Tinakbo ko ang madilim na daan habang patuloy pa ring umiiyak. 'Di ko akalaing magiging ganito na lang ako ka-emosyonal.Nang makapasok na 'ko sa kuwarto ko ay kaagad kong kinuha ang isang maleta. 

Busangot kong binalik ang phone sa handbag ko at kaagad nang lumabas. 'Di ko alam kung may nagawa ba akong mali o ano. Sa pakiramdam ko ay stressed lang siya ngayon kaya naging kakaiba na siya. Kapag kasi may pinupuri akong guwapong lalaki, palagi niya lang 'tong nilalait, o 'di kaya'y sasabihin na sapat lang.Naabutan ko si Isbelle na nasa gitna ng stage. Tumango-tango lang ako habang namamangha siyang pinapakinggan. Kinuwento niya kasi ang pinagdaanan ng kompanya. From small improvement to big improvement. Ngayong araw na 'to, para akong natauhan.Parang malamig na tubig ang sumampal sa mukha ko. 'Yung mga taong inakala kong nagpakasaya lang sa pera... nagkamali pala ako. Because they were doing their best to be successful using their own capability.Iniwan ni mama si papa para kay tito Suarez kasi mayaman ito. She let me choose between her and papa. And when I did not choose her, she left me. Ate Isbel

Tumahimik na lang ako at tumango nang tipid. Ngumiti naman siya. 'Yung ngiting punong-puno ng satisfaction. Na tila ba ilang oras niyang tinanong ang sarili kung paprangkahin ba niya ako o 'wag na lang.Hindi naman ako nakaramdam ng galit sa kaniya. Pagtatampo siguro, oo. 'Di ko rin naman siya masisisi. Kahit saang anggulo ay may karapatan naman siyang pagsabihan ako ng ganoon.I respected her statement. I knew that it wasn't her intention to hurt me. It's just that... she had not any choice but to say those painful words. Kung ako rin naman kasi ang nasa posisyon niya, ganoon din ang gagawin ko. I would always choose what's the best for my family.Alam ko... Mabigat talaga sa loob niya ang prangkahin ako, even so I did really understand her. "Iiwas a-ako," I announced in a shaky voice. Nag-iwas ako ng tingin sa kaniya at pinaglaruan ang mga daliri kong palihim na nanginginig. Nang wala naman akong marinig na salita mula sa kaniya ay tumayo ako nang