Napansin niya ang pagkadismaya ng kaibigan niyang si Lexi dahil sa ginawa niya. Namumuo pa ang mga luha ng kaibigan niya. Malamang ay naawa ito sa lalaking kaniyang iniwan sa labas na nanatiling nakaluhod. "Greta, kailangan ba talaga na pahirapan mo nang ganoon si Parker?"Hindi siya sumagot. Kaniyang tinungo ang mga gamit niya at inayos niya ang mga ito. Kusang gumalaw ang mga mata niya at tumitig ang mga ito sa labas. The man was still there. Nakaluhod at nakatitig sa semento. She sighed. Ang damdamin niya kasi ay tuluyan nang naging matigas. Noon ay alipin siya ng pag-ibig niya sa lalaki. Hindi na tulad nang dati ang lahat. Marami na talagang nagbago. Mahirap talaga na turuan ang puso niya na patawarin ang lalaki. Wala na kasing pakialam ang puso niya sa lalaki. Oo, alam niya na sinsiro ang lalaki subalit ayaw niyang bigyan ito ng pagkakataon. Halos ikamatay niya noon nang pinagtabuyan siya ng lalaki. Parang huling hininga na lamang niya iyon dahil sa takot na harapin ang bukas

Sa halip na mainis at magalit sa batang kasalo nila ng anak niya ngayon sa hapag ay awa ang naramdaman niya para rito. "Ganito pala kayo kasaya, Megumi? Hindi ko naranasan ang magdinner na hindi nag-aaway sina mommy at daddy— I mean, daddy mo.""Huwag mo nang isipin iyong mga masamang parte ng nakaraan mo, Mattina. Alam ko na darating ang bukas na makakasama mo ang mga magulang mo, at magiging masaya ang dinner niyo. Kami ni mommy, kahit simpleng dinner lang basta ba ay magkasama kami ay masaya na kami.""Pansin ko nga."Kumuha si Greta ng isang hipon na mataba at binalatan niya ito bago nilagay sa plato ni Mattina. "'Yan, Mattina, kumain ka na lang at huwag isipin ang mga iyon." "Thanks, tita," sabi ni Mattina sa kaniya.Napangiti siya. Masaya ang puso niya nang marinig na tinawag siyang tita ni Mattina. Kung gaano siya kabuwesit na buwesit sa batang ito noon ay ganoon na lang siya ka-naaawa rito. Hinayaan niya ang dalawang bata na nagkuwentuhan na para bang mga matatanda na. Ang

Hirap na hirap siyang matulog. She couldn't find out what was happening to her. Huminga siya nang malalim kaya ay nagising ang lalaking nakatagilid at nakayakap sa kaniya. "Baby, okay ka lang? Anong oras na? You need to sleep.""Oo, Parker. I'm fine. Sadyang hindi lang ako makatulog. I don't know why. Iniisip ko siguro ang nangyari. Ang bilis kasi.""Masaya ka lang siguro," sabi ng lalaki na halatang sobra na itong inaantok. "Walang mabilis o mabagal sa mga taong nagmamahal, Greta. Sabi ko naman sa iyo na makinig ka sa puso mo. Tama ako hindi ba? Edi, napatawad mo ako dahil iyon ang totoong gusto ng puso mo."Kaunti siyang ngumiti. Tama ang lalaki na masaya siya pero sa likod nito ay nakahimlay ang takot na baka maudlot na naman ang ligaya niya sa piling ng lalaki. Tama rin ang lalaki na iyon ang sinisigaw ng puso niya, na patawarin ang lalaki. Sadyang napuno lamang ng galit ang puso niya kaya nahirapan siyang makita ang maliit na bahagi nito na nagsasabing patawarin niya ang lalaki.

Nahiya siya sa ginawa ni Parker sa kaibigan niya. Huminga siya nang malalim habang inaayos ang buhok niya. Tuloy sila sa pag-party, pero sa ikatlong araw na mula noong nangyari ang pagsapak ni Parker kay Nate. Hindi na nga sana siya sasama pero mapilit si Lexi at Nate. Sinundo siya ni Nate. Ayon sa lalaki ay iisang sasakyan na lang ang dadalhin nila upang kapag pauwi na ay matiyak nito na ligtas silang dalawa ni Lexi. Dinaanan nila si Lexi bago sila tumuloy sa bar na pupuntahan nila. Nag-aalala siya na baka ay tuluyan na siyang hindi kakausapin ni Parker. Pinaliwanag naman niya sa lalaki ang lahat pero tila ba ay may malaking harang sa tainga nito na siyang dahilan kung bakit ayaw siyang pakinggan ng lalaki. "Kumusta naman si Parker? Kinausap ka na niya?"Umiling siya at kaunting ngumiti. "Hindi ko alam sa lalaking iyon kung bakit ayaw niya akong pakinggan, Lex. Sinabi ko naman sa kaniya na kung ano man ang nangyari sa nakaraan namin nitong si Nate ay wala na iyon. Kinalimutan na

Sumuntok siya sa sahig. Wala nang natira sa kaniya. Pati ang anak niyang si Keila ay pumunta na kay Greta.Masakit ang ulo niya. Ilang araw na siyang hindi kumain. Inisip niya ang nakita niya. Alam niya na deserve niya kung ano man ang sakit na nararamdaman niya ngayon. Honestly, kulang pa ito kumapara sa sakit na dinulot niya kay Greta. But then, minahal niya si Greta, mahal niya si Greta. Hindi rin siguro siya masasaktan kung hindi niya iniibig nang tunay ang babae. Tumayo siya at inisa-isa niyang pinulot ang bote ng alak sa sahig. Umupo siya at muling humagulhol. This pain is killing him little by little. Naligo siya at nagbihis matapos niyang linisin ang sala. Hindi niya na inasa pa sa mga maid ang paglinis ng kanilang sala. Bukod pa sa hindi naman ang mga ito ang nag-inom at naglasing ay alam niya kung ano ang responsibility niya. Tumungo siya sa labas upang asikasuhin ang flight niya. Naisip niya na magpakalayo na lamang upang kahit papaano ay unti-unting niyang mahilom ang s