บททั้งหมดของ Since The Beginning: บทที่ 1 - บทที่ 10

A little girl was playing by herself in front of their house. She has no friends because of her bad attitude. Even in this neighbourhood, no one wanted to be friends with her.She wanted to cry with that fact but she doesn't want to look weak that's why she just pretended to be okay."Why are you alone?" A handsome young boy came to her and took a seat beside her.She raised her brows because that was rude. She can't remember offering him to seat."What are you doing?" The little boy asked again. She didn't know him. They just came here the other day to live at the house beside them.As if reading what's on her mind, he introduced himself. "I'm Lance by the way." He extended his hand. "We just came here and I don't have any friend yet. So can you be the first?" He asked.She shooked her head, stood up then entered their house without saying anything.She heard the boy calling her but she just ignored him.She stayed all day inside their house and when she came down to have dinner she's

Nagising si Rhian kinaumagahan at nakitang nasa loob pa rin siya ng sasakyan ni Lance.Hindi na siya nagpaka-OA katulad ng mga nababasa at napapanuod. Ano ba naman kasing silbi ng pagtili-tili niya na parang hindi alam ang totoong nangyari pero sa isip, memorize naman ang detalye. Ginusto naman niya ito so bakit siya aarte.Pinagmasdan niya ang binata na mahimbing pa rin ang tulog. Akala mo talaga sobrang pagod eh isang beses lang naman nilang ginawa. Katunayan, gusto pa nitong humirit kagabi pero ayaw na niya. Akala niya etchuss lang 'yong mga nababasa at naririnig niya pero totoo pala talagang masakit kapag first time. Akala niya mamamatay na nga siya kagabi. Dapat kasi diniscuss nila 'yon no'ng nag-aaral pa siya para napaghandaan niya.Napailing siya bago dumukwang palapit dito at kinagat ito sa balikat."What the hell!" Napabalikwas ito at inis na tumingin sa kanya. "What are you doing?"Umismid siya. "Hindi kita pinaparinggan o ano ha? Pero baka lang gusto mong umuwi na.""Stop b

"Mom I'll be out of town for two days." Paalam ni Rhian pagkalabas niya ng kwarto at makasalubong ang ina."Where are you going?" Nagtatakang tanong naman nito."I needed a fresh air." Sagot niya habang inaayos ang backpack na dala.Tumaas ang kilay nito. "What happened?""Basta." Tipid niyang sagot saka ito hinalikan sa pisngi. "I'll go ahead. Just tell dad if he ever look for me." But she doubt he would.Lumabas na siya ng tuluyan pagkatapos magpaalam.She will go hiking. This is her stress reliever. Hindi niya kasi nagustuhan ang panaginip kagabi.Kailan pa kasi siya pinakaialam ng mga magulang patungkol sa pag-aasawa. Oo nga at parating sinasabi ng mga ito na mag-asawa na siya pero hinding-hindi nila magagawang ipagkasundo siya. Kaya napaka-imposible talagang mangyari 'yong napanaginipan niya. At ang pinaka-nakakainis sa lahat ay ang pagiging knight in shining armour ng gagong si Lance do'n. Like what the hell? Anong kabaliwan ang panaginip na 'yon?Napailing siya at pinagtuunan n

Kagaya ng gusto ni Lance, nagpakasal nga sila.Pero siyempre charot lang. Hindi pa siya nababaliw para sumang-ayon sa kalokohan nito noh.Hindi siya sumang-ayon kaya heto siya ngayon at pinanunuod ang binata na nag-aannounce ng engagement nito kay Shara. Ibang klase din talaga ang hinayupak. May pa 'Let's get married' pero mag-aannounce ng engagement sa iba. Nakakaputangina!Ngayon na talaga siya naniniwala sa kasabihan na kung ano ang napapanagipan natin ay kabaliktaran ng mangyayari sa totoong buhay. Sa panaginip niya kasi siya 'yong na-engaged pero ang nangyari ito pala talaga. Ano? Magiging knight in shining armour na rin ba siya? Ilalayo niyo ito at kakausapin saka hahalikan? Yuck! Nandiri siya bigla sa naisip."Nasasaktan ka na nga. Tinititigan mo pa." Nilingon niya ang nagsalita ang nakita ang nakakainis na mukha ng kapatid."Ako ba kausap mo?" Nakataas ang kilay na aniya."Yang iniinom mo siguro." Pamimilosopo nito.Tinignan niya ito ng masama. "Siraulo."Tumawa naman ang kapa

"Talaga bang isang linggo tayo dito?" Tanong ni Rhian habang nanunuod sila ni Lance sa may sala.Mula sa TV ay bumaling ang binata sa kanya. "Araw-araw mo 'yang tinatanong at araw-araw ko ding sinasabi ang kaparehong sagot. Yes we'll stay here for a week."Tinignan niya ito ng masama. "Nabobore na ako. We've been here for five days at wala tayong ibang ginawa kundi humilata, kumain o di kaya magsex."Sunod-sunod itong nabilaukan ng iniinom na juice. "Damn it Leigh. Do you really need to say the last word?"Tumaas ang kilay niya. "What? It's the truth. Don't tell me you're still embarrassed about it. Ang arte mo ha.""I'm not embarrassed or anything. It's just that, it feels so uncomfortable hearing the word coming from a woman."She rolled her eyes. "So ano? Kayo lang may karapatang magsabi no'n?" Tumango ito.Binato naman niya ito ng throw pillow. "Ewan ko sa'yo. I'm a doctor and that's not even a big deal anymore to us. And one more thing, you're too old to feel uneasy hearing that.