Part Twenty-two Hindi malaman ni Casey kung saan niya ilalagay ang saya na nararamdaman niya. Kahit paano ay nabawasan ang bigat ng kalooban na dinadala niya habang papunta sila sa St. Martha. Kung hindi pa tinakot ni Miggy ang ate Sandi niya, hindi pa yata niya makikita ang kanyang lola. At ngayon madadalaw niya ang mga magulang sa musuleo ng mga Imperial kapag inilibing ang napayapang matanda. Sa sobrang tuwa ay humigpit ang yakap niya kay Miggy nang hindi niya namamalayan kasabay ng pagngiti niya. Pero naalala niya ang lalaki na nilapitan nito kanina. Parang kakaiba ang naging mood nito simula nang lumayas ang lalaking naninigarilyo sa may harap ng bahay ng Tito Tristan niya. Nang tanungin naman niya ay wala namang naging sagot si Miggy, umiling lang at hinalikan siya sa noo. Kahit paano naman ay nasasanay-sanay na siya sa closeness nila. She accepted the truth that something's binding them together. It's a strong connection that's so hard to deny, and whatev

Part Twenty-four Casey sleepily yawned when she felt her neck was aching. Kinakalabit siya ng yaya Loring niya sa tuhod kaya nagising siya mula sa pagkakatulog. “Anak, gising. May mga pulis na bagong dating.” Anang matanda sa kanya kaya kaagad siyang napamulat. Napalinga siya sa paligid at hinanap kaagad ng mga mata niya si Miggy. Nawawala ang binata samantalang nasa tabi lang niya bago siya mapaidlip, nakasandal pa nga siya sa katawan nito dahil doon siya nagiging komportable. Halos lahat ng tao sa loob ay tulog na sa mga kanya-kanyang upuan at ang yaya na lang niya ang gising. “S-Si Tito Miggy po?” Kaagad niyang tanong at kaagad din na gumaralgal ang boses niya. Baka iniwan na siya nito at hinayaan na mag-isa. Natatakot siya nang husto sa pag-iisip na wala na ang isang defender na katulad ni Miggy. “H-Hindi ko nga alam kaya ikaw ang ginising ko.” Anang yaya niya kaya napatayo siya kaagad. “Tito Miggy!” Sigaw niya at wala siyang pakialam kung magising man ang mga tao na natutul

Part Twenty-six She couldn’t even move and got stranded on her seat while facing the marbled niches inside the Imperial Mausoleum. Casey’s grandmother’s urn was finally inside her new home after four days of mourning. Katabi noon ang sa Lolo niya at ang nitso Daddy niya, tapos ay sa Mommy niya. Busy na ang iba sa paglatag ng mga pagkain pero siya ay hindi umalis sa harap ng mga nitsong iyon. She’s crying silently. The people who had loved her so much were all gone. Ang naiwan sa kanya ay ang mga taong walang pakialam at sariling kapakanan lamang ang iniisip. She can’t blame them, every body has their own lives to contend and she got hers, too. After that day, she’ll no longer see the people who never wanted to see her. Kung may ipapasweldo lang sana siya sa yaya Loring niya ay kinuha na niya ang matanda, kaya lang ay wala siyang kakayanan na gawin iyon. The old helper has her family, too who must be fed. And if one day she’ll succeed, she’ll get the woman

Part Twenty-eight Parang estupido si Miggy sa kanyang kinauupuan. Hindi kasi matanggal ang ngiti niya na dinaig niya ang nanuno sa punso sa pagkatulala. Those lips he won’t ever forget and he can’t compare to anybody else. He doesn’t want to compare because starting that moment he stood in front of the niche, he had let go of the past and willing to face the present, accept the future and make sure to live with it perfectly.“Bud,” napapantastikuhang gising sa kanya ni Froilan. Si Froilan ang best friend niyang duwag na sinasabi niya noon na hanggang ngayon ay para silang mga linta na hindi magkahiwalay.Tumingin siya sa kaibigan habang relax na nakasandal sa upuan.“What was that?” Tsismis ng lalaki.“What – that?” Painosenteng tanong niya.“That smile and the kid’s word that her lips were sprained?”Napahalakhak siya nang wala sa oras pero kaagad din naman na natigil.“You’re not like that before you took your leave. What’s with you and that girl? Hindi ka

Part Thirty Days passed and Casey’s waiting for her birthday. Napangiti siya pagkagising niya dahil tatlong araw na lang, birthday na niya. By that time, the society will call her woman and not a child anymore. Sana lang buhay pa ang mga magulang niya para maranasan man lang sana ng Dad niya na isayaw ang unica hija noon, pero hanggang sa panaginip na lang. Wala naman siyang celebration at alam din ng mga kaibigan niya na simula nang mamatay ang parents niya ay hindi siya nagsasaya tuwing birthday niya. Oo, may celebration pero hindi ganoon kabongga, sapat na ang kumain sila sa labas na magbabarkada at mag-jamming sa isang sikat na bar sa Manila na pag-aari ng kaklase ni Queen na si Keiro. Doon sila nagwawala, kumakanta siya kahit na wala sa tono, walang habas naman sa pag-drum si Dana, si Empress ay wala sa tono ang gitara at si Queen ay dakilang pianista. Pagkatapos ay doon naman sila sa mas mataas na stage at sumasayaw na parang mga pasyenteng nakatakas sa me