Semua Bab The Billionaire's Substitute Bride: Bab 351 - Bab 360

Brielle’s POV Hindi na namin hinintay ang ambulansya na dumating nang mapansing umuulan sa labas. Ang lakas ng ulan sa labas, parang tumutugma sa bilis ng tibok ng puso ko. Nasa backseat ako ng kotse, nakayakap sa ina ni Mark. Nasa tabi ko si Mark, ang mukha niya ay puno ng takot at lungkot. Ang kamay niya ay mahigpit na nakahawak sa kamay ng kaniyang ina, at ang pulso nito ay halos hindi na maramdaman. “Mama, please,” bulong ni Mark. “Hanggang sa ospital lang, please.” Naramdaman kong tumulo ang luha ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Parang ang bilis ng lahat. Kanina lang, nagtatawanan pa kami sa bahay kasama ang ina ni Mark. First time ko siyang nakita at nakilala. Ngayon, nasa biyahe na kami papunta sa ospital, at ang buhay ng ina ni Mark ay nakasalalay sa bawat segundo. “Mama, please,” ulit ni Mark. “Kaya mo pa ‘yan.” Pero ang kamay ng kaniyang ina ay unti-unting lumamig. Ang pulso niya ay tuluyan nang nawala. At sa gitna ng malakas na ulan, ang kotse ay parang

Brielle’s POV Nakatingin sa amin sina Karina at ang biological mother ni Mark. Pinagpapawisan na ang kamay ko sa sobrang higpit ng pagkakahawak niya. “Mark, hindi kami nagpunta rito upang manggulo sa buhay mo,” saad ng biological mother ni Mark. “Nakikiramay kami sa pagkawala ni Aida,” naging malumanay ang boses niya. “Dati mo ng ginulo ang buhay ko. Nakikiramay ba talaga kayo o nagsasaya dahil nawala na ang taong totoong nagmamahalan sa akin?” sarkastikong tanong ni Mark. Bumaling siya sa mga tauhan niya. “Hindi ko kailangan ang pakikiramay ninyong lahat. Umalis na kayo bago pa ako tatawag ng mga pulis upang sila mismo ang magkakaladkad sa inyo paalis ng pamamahay ko.” Yumuko ako, hindi makatingin ng diretso sa ina ni Mark, at nanatiling tahimik. “Brielle…” boses ni Luigi. Napalunok ako at nag-angat ng tingin sa kaniya. Naramdaman ko namang Ipinulupot ni Mark ang kaniyang kamay sa beywang ko. “Bumalik ka muna sa kwarto natin, Brielle,” mahinang sabi ni Mark. “Sige,” ti

Brielle’s POV Nakayakap lang ako kay Mark hanggang sa makatulog siya. Pagkatapos niyang ikwento sa akin ang dahilan kung bakit takot na takot siya sa tuwing umuulan ay hinayaan ko siyang kumalma. Umuulan kasi noong aksidente niyang naitulak sa bangin ang anak ni Mama Aida. Nasa Italy sila nang panahong ‘yon. Hindi na ulit nakita ang bata. Simula no’n, dala-dala niya na ang pangalan ng anak ni Mama Aida bilang kabayaran ng kasalanang nagawa niya. Sa tuwing umuulan, palagi niyang naalala ang batang palagi niyang kalaro at tinurin niyang totoong kapatid. Hindi niya nakalimutan ang nangyari noon kaya hindi rin siya pinapatulog ng konsensiya niya. Gustong bawiin ni Lesley si Mark kay Mama Aida, pero mas pinili ni Mark ang manatili sa tabi ng tinuturin niyang ina kesa sumama sa taong umabandona sa kaniya noon. Wala akong ibang nararamdaman sa kaniya ngayong kung ‘di ang maawa. All these years, palagi niyang sinisisi ang sarili niya sa pagkawala ng totoong anak ng mag-asawang Garcia

Mark’s POV “Hey, ayaw mo ba talaga akong kakausapin?” Pinigilan ko ang sarili kong matawa sa tuwing naalala ko ang ginawa ni Brielle kanina. Pinagbintangan niya akong may ibang babae nang dahil lang sa alarm clock ko. “Hindi mo na ba ako mahal?” “Tigil-tigilan mo ako, Mark. Hindi ako natutuwa sa ginawa mo. Hindi tayo bati!” singhal niya sa akin. “Nagseselos ka pa rin? Wala akong ibang babae, Brielle. Ganoon ka pala magselos?” Tinapunan niya ako ng masamang tingin. “Umalis ka na nga lang sa kwarto ko. Hiwalay na tayo.” Umigting ang panga ko sa sinabi niya. “Hindi tayo pwedeng maghiwalay.” “At bakit hindi pwede?” “Kasi hindi ako pumayag. Walang hiwalayang mangyayari sa atin. Talaga bang ganoon kalaki ang galit mo sa akin dahil lang narinig mo ang ringtone ng alarm clock ko? Boses mo naman ‘yon. Ngayon mo lang ba narinig ang boses mo habang umuungol?” “Shut up!” sigaw niya sa akin. Tinakpan niya ang kaniyang tainga. “Lumabas ka sa kwarto ko!” “I won’t. Hindi ako lalabas

Napako ang mga mata ko sa mukha ni Dr. Ramirez. Ang puso ko ay parang sasabog sa dibdib. Tatlong linggo na pala akong buntis. Tatlong linggo! Parang kailan lang, Pasko pa lang, at nagulat kami ni Mark nang makita namin ang dalawang guhit sa pregnancy test. Pero hindi namin alam kung gaano na katagal. “So, Brielle,” panimula ni Dr. Ramirez, ang boses ay kalmado pero may halong saya. “Based on the ultrasound and your last menstrual period, you are approximately three weeks pregnant.” Tatlong linggo. Ang maliit na salitang iyon ay nagbukas ng isang bagong mundo sa akin. Isang mundo na puno ng kaba, excitement, at isang malaking, malaking responsibilidad. Nakita ko ang pag-iiba ng ekspresyon ni Mark sa gilid ko. Ang kanyang mga mata ay puno ng pagmamahal at isang kaunting takot. Hawak niya ang kamay ko, at ang pagkakahawak niya ay nagbigay sa akin ng lakas. “Three weeks…” bulong ko, parang hindi pa makapaniwala. Ang katotohanang may isang maliit na buhay na lumalaki sa loob ko ay nag