All Chapters of Arranged Marriage with the Ruthless CEO: Chapter 441 - Chapter 450

Hindi agad binitiwan ni Justin ang pagkakagat niya sa braso ni Mateo. Pero hindi rin naman siya minadali ng lalaki—hinayaan niya itong pakawalan ang takot niya sa sarili niyang bilis. Matatawag na sakripisyo ang ginawa nito.Unti-unting lumuwag ang kagat ni Justin.Hudyat iyon na pwede na. Kaya agad lumapit ang doktor at mga nurse para kunan ng vital statistics ang pasyente at para mabigyan ito ng mga gamot, kabilang na ang pampakalma. Hindi pa nabibigyan ng sedative ang kapatid kahit kailan dahil masasabing manageable ang sitwasyon nito—maliban na lang ngayon.Si Natalie ang unang kumilos, agad niyang niyakap ang kapatid. “Justin, ayos na. Narito na ako. Nandito ang ate mo.”Mas kalmado na ito kumpara kanina. Kahit hindi siya sumagot, hindi na rin siya nagpumiglas. Kahit paano ay nakahinga na ng maluwag si Natalie.“Mrs. Garcia, kailangan naming siyang turukan ng gamot at simulan ang psychological intervention.” Paalam ng isang doktor sa kanya.“Sige, kayo na ang bahala sa kanya.” Bi

Nakapamili na si Natalie at inaasikaso na ng may-ari ang bouquet ayon sa gusto ni Natalie. Habang naghihintay, hindi sila nag-uusap at abala pa rin ang isipan ni Mateo. “Sino ang bibigyan ni Natalie ng mga bulaklak na ito?”Hindi nagtagal hinarap sila ulit ng may-ari ng may ngiti sa mukha. “Ayan, natapos ko na ang bouquet arrangement at nabalot ko na din!” Inabot ng babae ang bouquet kay Natalie. “Sana magustuhan ng pagbibigyan mo.”“Salamat…sigurado akong magugustuhan niya ang mga bulaklak.”Sumingit si Mateo. “Saan ako pwedeng mag-scan para magbayad?”“Dito po, sir.”Kinuha ni Mateo ang cellphone at agad na binayaran ang bulaklak. Habang palabas sila ng flower shop, inabot niya ang kamay upang kunin ang bouquet. May kalakihan din ito at halos hindi na makita ni Natalie ang dinadaanan dahil sa yabong ng mga bulaklak at dahon.“Akin na. Ako na ang magdadala.”“Hindi na kailangan.” Umiling si Natalie, tsaka sandaling nag-alinlangan bago muling nagsalita. “Wala ka bang ibang gagawin? Pw

Nang dumapo ang tingin ni Mateo sa mga bulaklak na inilapag ni Natalie, agad niyang nakita ang larawan na nakapatong sa lapida. Isang babae. Hawig na hawig sa asawa niya.Bumaba ang tingin niya sa nakaukit na pangalan.In loving memory of Emma Natividad. From your loving children, Natalie and Justin.“Hah.” Isang malamig at mapait na tawa ang lumabas sa mga labi ni Mateo.May kung anong dumaloy sa kanyang katawan—isang lamig na gumapang mula sa gulugod niya hanggang sa dulo ng kanyang mga daliri. Binalot ang buo niyang sistema. Wala na ngang kailangan ipaliwanag. Ang taong pinaglalamayan ni Natalie ay ang kanyang ina. Ni hindi niya alam na Emma ang pangalan ng nanay ng asawa.Dahan-dahan siyang lumingon kay Natalie, ang boses niya mababa, puno ng babala. “Ito ang ‘nakatatanda’ na tinutukoy mo?”Lumapit siya, ang tingin niya hindi mabasa. “Sige nga. Sabihin mo. Tawagin mo siyang ‘Tita’ sa harapan ko. Ang dali naman sanang umamin, eh.”Pumikit saglit si Natalie, bago huminga ng malalim

“Doc, paano naman kita sisisihin? Imposibleng mangyari ‘yan.” Ngumiti si Natalie sa kabila ng kanyang mga luha. “Hindi mangyayari ‘yon Doc Norman kasi palagi mo akong inaalalayan. Kapag pakiramdam ko, hindi ko kaya ang mga obligasyon bilang isang doktor—lagi mong pinapaalala sa akin kung bakit ako nagsimula. Ang tanging magagawa ko lang ay magpasalamat—salamat talaga.”“Naku naman, bata ka. Hindi mo kailangang magpasalamat sa akin.” Maging si Norman Tolentino ay tila napuno ng damdamin. “Kung may dapat kang pasalamatan, ang sarili mo iyon. Hindi ka kailanman sumuko, kahit gaano kahirap. Nakita ko ang pagsisikap mo para marating kung nasaan ka man ngayon.”“Mm.” Tumango si Natalie, ramdam ang bigat ng emosyon sa kanyang lalamunan.Nagpatuloy si Norman, “kapag naaprubahan ang exemption mo sa graduate school, opisyal ka ng magiging resident doctor sa Affiliated Hospital natin. Ibig sabihin, parehong sigurado na ang landas mo sa akademya at sa propesyon. Ngayon, hihintayin na lang natin a

Napakaraming bagay na ang nagawa nito para sa kanya, kung tutuusin nga ay hindi lang para sa kanya kundi pati na rin sa mga mahal niya sa buhay—dapat man lang ay ipakita niya ang kanyang pasasalamat.“Ah…kasi naman.” Napabuntong-hininga si Natalie, lihim na sinisisi ang sarili dahil mukhang masisira na naman niya ang binitawang pangako sa sarili. “Hindi ba't napagdesisyunan ka nahuwag na muling mahuhulog sa kanya? Na kakalimutan na lang ang lighter? Na Mas mabuting huwag na lang ibigay?”Mabilis niyang isinara ang kahon at tumayo upang magtungo sa banyo.Pagbalik ni Mateo sa kwarto, narinig niya ang tunog ng tubig mula sa loob. Alam niyang naliligo si Natalie, kaya hindi niya ito inabala pa. Nagpalit siya ng mas komportableng kasuotan at naupo sa sofa. Doon, napansin niya ang isang maliit na kahon sa ibabaw ng bedside table ni Natalie.“Ano ‘yon?” Walang gaanong iniisip, tumayo siya at dinampot niya ito. Mukha itong kahon ng relo. Hindi niya napigilang buksan ito.Ngunit sa loob, hind