Lahat ng Kabanata ng Captive by Lust Lover: Kabanata 31 - Kabanata 40

MARIELLE POV Magmula noong mawala si Mama, pakiramdam ko’y nawalan na rin ako ng direksyon sa buhay. Araw-araw, parang may malaking espasyo sa puso ko na walang makakapuno. Kahit anong pilit kong ngumiti, ramdam ko pa rin ang lungkot. Mabuti na lang at nandiyan si Jacob. Palagi siyang nakasuporta sa akin. Pero nitong mga nakaraang linggo, napansin kong naging mas abala siya sa negosyo niya. Madalas, wala siya sa bahay at kung nasa bahay man siya, parang nasa ibang lugar ang isip niya. Naiintindihan ko naman. Alam kong marami rin siyang responsibilidad. Pero hindi ko maialis ang lungkot ko. Isang araw, habang abala ako sa kusina dahil ginagawa ko ang mga cupcakes para sa bubuksan kong maliit na negosyo, napansin ko si Jacob. Nasa may pintuan siya ,nakasandal at nakatingin sa akin. Ngumiti siya at dahan-dahang lumapit. “Hmmm… ang bango naman dito,” sabi niya habang humalik sa pisngi ko. Pero kahit ngumiti siya, may nakita akong lungkot

Niyakap niya ako nang mahigpit. “Nandito lang ako, Marielle. Kahit anong mangyari, hindi kita iiwan.” Tumango ako at ipinikit ang mga mata ko, ninanamnam ang init ng yakap niya. Sa mga sandaling iyon, parang kahit papaano, naging magaan ang lahat. Matapos ang ilang minuto, binasag ko ang katahimikan. “Jacob, gusto mo bang masahihin kita? Mukhang pagod ka na rin.” “Huwag na, okay lang ako,” sabi niya, pero kita kong pagod talaga siya. “Hindi, tara na. Masahihin kita para makapagpahinga ka naman,” pilit ko, sabay hatak sa kanya. Ngumiti siya at tumayo na rin. “O sige na nga. Pero huwag masyadong malakas, ha? Baka masaktan ako.” “Sus, para kang bata,” biro ko habang hinatak siya papunta sa kwarto. Pagdating sa kwarto, pinaupo ko siya sa kama at sinimulan ang masahe sa balikat niya. “Dapat yata ako ang magpasalamat, eh. Kung hindi dahil sa’yo, baka nawalan na ako ng lakas ng loob.” Napahinga siya nang malalim. “Mahal kita, Marielle. Wala akong ibang gusto kundi ang maging

“Pasensya na, founder,” sabi ng isa, nanginginig. “Sino ba siya?” “Istupido!” Sigaw ng founder nila, sabay suntok sa isa sa mga tauhan niya. Lumapit siya sa akin, yumuko, at halatang takot na takot. “Mr. Jacob, patawarin mo na ang mga tangang ’to. Ako na ang bahalang kumastigo sa kanila,” sabi niya, halos hindi makatingin sa akin. Sinipa pa niya ang mga tauhan niyang nambastos kay Marielle, dahilan para mapaluhod ang mga ito sa harapan ko. “Humingi kayo ng dispensa mga bobo!” Sigaw pa niya Parang mga bata naman itong nghingi ng pasensya sa akin at kay Mairielle. Tumayo ako nang diretso at tinitigan sila nang mariin. “Ayoko nang makita kahit sino sa inyo. Umalis na kayo ngayon din.” Hindi na sila naghintay ng pangalawang utos. Mabilis silang nagsialis, parang mga dagang hinabol ng pusa. Ngayon, naiwan na lang kami ni Marielle. Binaling ko ang tingin ko sa kanya. Wala akong takot sa kahit na sino, pero kapag siya ang kaharap ko, bigla akong kinakabahan. Alam kong marami siya

Tila nananadya niyang tinitigilan ang kaniyang ginagawa. “Wag kang tumigil…” mahina kong sabi sa pagkakabitin ko sa kaniyang ginagawa. Napangisi siya na tila nasisiyahan sa ginagawa niya. “Libog na libog ka din ba Marielle?!” Bulong niya sa aking tainga. Ramdam ko ang pang aakit ng kaniyang hininga sa bawat pagdampi nito sa aking balat. Bago pa ako makasagot ay siniil na niya ako ng maalab na halik. Ibinaba niya ang kaniyang halik sa aking leeg . Matagal niyang sinipsip iyon na siguradong nag iwan ng marka sa aking leeg. Pumadausdos siyang muli sa aking ibaba at ibinuka niya ng maigi ang aking mga binti, buong pagnanasa niyang pinaikot ikot ang kaniyang dila sa loob ng aking hiyas. Ang kaniyang mga kamay ay gumapang sa aking sus* noong una ay banayad ang paglamas na kaniyang ginawa hanggang sa nagiging mapusok ang bawat pagkilos niya sa aking ibabaw. "AHHH MARIELLE, FVCK NAKAKALIB*G KA!" Hindi ko mapigilan ang mapasabunot sa kaniyang buhok habang binabarutsa niya ang aking perl

Pagbukas ko ng pintuan ng bahay, agad kong napansin si Marielle na nakaupo sa sofa, hawak ang isang basang panyo. Puno ng luha ang kaniyang mga mata, at kahit pinilit niyang punasan ang mga ito, huli na, alam kong umiiyak siya. Lumapit ako sa kaniya nang marahan. Hindi ko inasahang malalaman niya agad ang tungkol sa ambush, pero sa isang iglap, naunahan na ako ng balita sa telebisyon. Sa screen ay paulit-ulit na ipinapakita ang footage ng nasunog na convoy, ang mga pulis na abala sa crime scene, at ang balitang wala nang natirang buhay. “Marielle…” tawag ko, pero hindi siya sumagot. Hinaplos ko ang balikat niya. Kung anong tapang ko sa harap ng ibang tao, tila nawawala iyon kapag siya na ang kaharap ko. Lumalambot ang puso ko sa bawat hikbi niya. “Pasensya ka na,” bulong ko habang naupo sa tabi niya. Umiling siya, pilit na pinipigilan ang luha. “Hindi mo kasalanan, Jacob. Alam kong ginawa mo ang lahat para protektahan ang kaso.” “Pero hindi ko napigilan ’to. Kung mas naging main