All Chapters of เมียขายฝาก: Chapter 71 - Chapter 80

“ว่ายังไงครับ คุณจะนั่งรถเมล์ไปหรือไง”เขาเอ่ยว่าอย่างรู้สึกขบขันเอ่ยติดตลก หญิงสาวมองจ้องเขาทำแววตาประเล้าประโลมยามเอ่ยในสิ่งที่ฝืนความรู้สึกของตัวเองแต่จำต้องขอร้อง รู้สึกกระดากเหมือนกัน แต่หล่อนก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะครั้งนี้ดูเหมือนจะขออนุญาตกับบิดามารดาของหล่อนอย่างถูกต้อง ร้านก็ไม่ได้ไกลจากบ้าน บิดามารดาของหล่อนรู้ “บ้าหรือไงคุณ รถคุณค่ะ ขากลับฉันนั่งรถเมล์เองก็ได้” ใบฟางแสดงความจำนงของหล่อนอย่างนั้น เป็นเรื่องทึ่งอีกครั้งในใจของหนุ่มหล่อเขาประมาณคาดการตามความรู้สึกของหล่อนไม่ได้เลย ทำไมอารมณ์เปลี่ยนแปลงรวดเร็วนักยังโกรธเคืองเขาจัดตงิดอยู่ครู่ และหลายวันที่ผ่านมาแต่ถ้าเป็นอย่างนี้นะ ปางภูก็สบายใจด้วย เพราะเขาไม่อยากเครียดอึดอัดในเรื่องของหล่อน จึงพยักหน้า“งั้นตกลงครับ” ใบฟางเลยเข้าไปขออนุญาตกับบิดามารดา ท่านอนุญาตตามความคิดเห็นว่าอยู่ไม่ไกลจากบ้าน แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่ควรที่ลูกสาวกลับมาถึงบ้านแล้วจะออกไปธุระค่ำมืดต่ออีกแต่เพราะเห็นใบฟางรบเร้า ท่านรู้สึกไว้วางใจชายหนุ่มคนนี้เป็นพิเศษ อีกอย่างก็ไม่ไกลจากบ้านเท่าที่ควร ใบฟางกับชายหนุ่มมาทรุดนั่งที่เก้าอี้เ

ใบฟางจะไม่มีความรู้สึกดีขึ้นมาอย่างแน่นอน แต่หล่อนนี่ก็แปลกนะ เรียกหามากับเขาผู้ชายที่เป็นฝ่ายกระทำใส่หล่อน..ถึงกับย่อยยับป่นปี้เพราะแรงกระทำที่จาบจ้วงเห็นแก่ตัวคิดถึงเรื่องนี้หล่อนยังโกรธตงิดๆ ใช่ว่ามันจะหาย เพียงแต่ไม่คิดมันก็ลืมเลือนไปบ้าง หล่อนโบกมือ“อย่าพูดเรื่องนี้ค่ะ” หล่อนเคยบอกเขาแล้วว่าหล่อนไม่อยากฟัง จึงเน้นเสียงเข้มชัดอีกครั้ง “ฉันไม่อยากฟัง..”ไม่อยากฟังเรื่องที่ร้าวรานบีบคั้นใจตัวเอง และเขาเป็นผู้กระทำยังมานั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อหน้าหล่อนได้ ไม่สมควรให้อภัยสักนิด แต่ก็แปลกที่ใบฟางอนุญาต หล่อนไม่เข้าใจจิตใจของตัวเองเลยเช่นกัน ทั้งที่มันรู้สึกเจ็บปวดแทบจะดิ้นเร่าๆเหมือนปลาหมอที่ถูกแดดเผา แต่หล่อนยังมานั่งคุยกับเขาแถมสีหน้าระรื่นแทบจะลืมความโกรธเป็นบางครั้งหล่อนยอมรับว่าผู้ชายคนนี้มีจิตวิทยาที่ดีในการคุยและคำพูดที่อ่อนโยมแกมสุภาพของความเป็นบุรุษ ทำให้หล่อนรับฟังอย่างไม่ขัดใจ น้ำเสียงของเขานุ่มทุ้มเสมออ่อนโยน แต่แปลกที่รู้สึกขัดกับการกระทำอันเลวร้ายของเขา ใบฟางไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเขาแต่ภาพที่หล่อนตื่นนอนขึ้นมาในสภาพเปลือยเปล่าของโรงแรมแห่งนั้นก็ยืนยัน

แต่คราวโชคของหล่อนยังมีอยู่ เพราะใบฟางคุมสติ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นจากการที่ปางภูพาหล่อนเข้าโรงแรมนี่สิ ใบฟางยังตงิดๆโกรธเขาไม่หาย แม้ว่าจะคุยกันด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นมากกว่าเดิมก็ตามานทั้งสองทราบด้วยว่า ในเวลานี้และต่อไปผู้ชายที่ชื่อธีรคามจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับหล่อนสักนิดน"เครียดารดาของหล “ว่าไง แกพอจะบอก จาระไนเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้มาทั้งหมดได้ไหม ยัยฟาง..พ่อมีความรู้สึกว่า พวกแก นี่ถ้าจะมีลับลมคมในซ่อนปิดไว้เหลือเกิน.. ว่าแต่พวกแกมีลับลมคมในอะไรซ่อนไว้ล่ะ” ใบฟางอึ้ง หายใจเต้นแรงไม่คาดเดามาก่อนว่าบิดาจะทะลุกลางปล้องได้ถูกเผงอย่างนี้ แต่เธอก็ย่อมไม่ให้ท่านรู้ไปมากกว่านี้โดยเฉพาะเรื่องอัปยศอดสูที่เกิดขึ้นกับลูกสาว แต่เบาใจเมื่อปางภูบอกกล่าวว่าเขาไม่ได้ล่วงล้ำเธอเกินขอบเขตแค่ภายนอก เรื่องนี้อับอายเกินไปถ้าจะให้เธอพูดกับบิดาคุณบวรไม่ใคร่ที่จะอยู่ซักและพบปะพูดคุยกับลูกสาวคนโตอย่างเป็นงานเป็นการเช่นนี้ เรียกว่าเธอกับพ่อพบกันน้อยที่สุดพ่อก็มีธุระของท่าน เธอก็มีของเธอ แม้จะอยู่บ้านเดียวกัน ปกติท่านเองไม่ค่อยอยู่ติดบ้าง เงยหน้าสบตาบิดาพยายามปั้นหน้ายิ้ม และพูดออกไปด้วยสติและไม่วอกแ

ชายหนุ่มหล่อรวยด้วยทรัพย์ขุมเสน่ห์ทางกายก็เหลือหลาย เขาไม่อยากเอาตัวเองไปเทียบ มันไม่ติดฝุ่น จึงได้ครุ่นคิดอย่างเงียบในห้องสี่เหลี่ยมที่อุดอู้คับแคบแต่ทว่ายังดีกว่าสถานที่จากมาตั้งมากมายมุ้งสายบัว ไม่เอาแล้วเขาเข็ด ไม่ยอมกลับไปหามันอีกครั้ง แค่วันเดียวเขาแทบจะทนไม่ได้ แล้ววันต่อไปล่ะ นี่มันนรกชัดๆ“ต่อไปคุณจะเอายังไงคะ” หล่อนหันมาพูดดีกับเขาด้วยขมวดคิ้วถามลดน้ำเสียงที่ดูจัดจ้านของสาวกร้านโลกอย่างที่เขาพบพานมาเช่นทุกวันเพราะหล่อนรู้ตัวว่าหล่อนผู้หญิงระดับนั้น ง่ายๆไม่ถือตัวและหล่อนเองก็เป็นผู้หญิงที่เขาสามารถจะยอมรับได้ ในเมื่อตัวเขาเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าหล่อน แต่หล่อนก็ไม่แน่ใจว่าธีรคามจะยอมรับหล่อนสักครั้งไหม..คำถามนี้เป็นเรื่องที่หล่อนไม่อยากคิดเพราะคิดแล้วมันไม่เป็นผล ความสุขสมหวังของหล่อนอยู่กับการที่หล่อนรักเขาแม้เขาจะไม่สนองตอบหล่อนก็ดูมีความสุขมีค่าสำหรับตัวเองถ้าคิดแล้วมันไม่เป็นประโยชน์รังจะทำให้ตัวเองเป็นฝ่ายเจ็บฝ่ายเดียวสวรรค์สีคิดว่าเลิกคิดเสียดีกว่า เขาเงยหน้ามาตอบหล่อน มองเห็นแววตาที่หล่อนเปี่ยมด้วยรักและใส่ใจ“ก็คิดดูก่อน ผมอาจจะเลือกหางานทำ ที่พอจะเลี

แล้วหล่อนหันมาทางเขาก่อนจะเอ่ย “ค่ะ เมล ไม่ใช่ผู้ชายเต็มร้อย เขาเป็นเกย์ค่ะ..ที่น่าเกลียดว่านั้น เขาเป็นและรับได้ทั้งผู้ชายและผู้หญิง..”หล่อนสะอึกสะอื้นแต่ก็ยังมีเรี่ยวแรงเอ่ยต่อ ทั้งที่น้ำตานองหน้า ปางภูอึ้ง เบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำรับสารภาพของหล่อน อดีตแฟนสาว จนเกิดความรู้สึกสงสารอย่างจับใจอีกครั้ง เข้าใจสาเหตุที่หล่อนไม่กล้าตัดสินใจบอกเขาตั้งแต่ทีแรก อ้าปากค้าง แล้วก็ลดแววตาต่ำลงมามองหล่อนอย่างเห็นใจ“ผมเสียใจด้วย ไม่นึกว่าเพิร์ลจะพบอะไรที่ร้ายแรงอย่างนี้” หล่อนยิ้มให้เขาทั้งน้ำตาปางภูเดินเข้าไปใกล้ เช็ดน้ำตาของหล่อนด้วยหลังมือของเขาเอง แล้วเอ่ยบอกหล่อนว่า “หยุดร้องไห้เสียเถอะ ค่อยๆแก้ไขกัน” ภามิญาหยุดสะอื้นแล้วหันมาทางเขา “แต่เขามาแล้วค่ะ ถึงสุวรรณภูมิ เขาต้องเอาตัวเพิร์ลกลับไปด้วยแน่คะ เขามากับลูกน้อง” หล่อนเอ่ยด้วยเสียงสั่นและยังตะกุกตะกักด้วยความหวาดกลัว “ ไม่หรอก ตราบใดที่ผมยังอยู่ ผมจะปกป้องคุณเองเพิร์ล ไม่ต้องกลัว ตำรวจไทยช่วยคุณได้” ปางภูเอ่ยคำให้สัญญากับอดีตคนรักด้วยน้ำเสียงที่จริงจังหนักแน่นแม้เขาเพิ่งรู้ก็ตามและหล่อนเพิ่งมาบอกด้วย “แต่อยากจะตำห