All Chapters of เด็กเฮียเต: Chapter 11 - Chapter 20

‘เมื่อช่วงค่ำของวันนี้ เกิดเหตุทะเลาะวิวาทครั้งใหญ่ในชุมชน​บ้านไข่น้ำ คาดว่าสาเหตุเกิดจากยาเสพติดชนิดใหม่ที่มาในรูปแบบยาสามัญประจำบ้าน ซึ่งคนในชุมชนบ้านไข่น้ำได้รับบริจาคข้าวของเครื่องใช้และยาสามัญประจำบ้านเมื่อช่วงบ่ายของวันนี้ หลายคนตกเป็นเหยื่อและนำไปสู่เหตุจลาจลก่อนหน้านี้มีรายงานว่า หลังจากที่นายแดง(นามสมมุติ​)​ ได้ทานยาแก้แพ้เข้าไปทำให้เกิดอาการคลุ้มคลั่งไล่ทุบตีภรรยาและลูก นอกจากนี้ยังมีวัยรุ่นคว้ามีดดาบไล่ฟันชาวบ้านไม่เลือกหน้า คาดว่าน่าจะมาจากสาเหตุเดียวกันด้าน พล.ต.อ. อดิศร​ ได้ลงพื้นที่เกิดเหตุ มีความเชื่อมั่นว่าทีมตำรวจในพื้นที่สามารถจับผู้ก่อเหตุจลาจลครั้งนี้ได้แน่นอน ส่วนรายละเอียดเพิ่มเติมยังไม่สามารถเปิดเผยได้’‘ยาสามัญฯ ทำพิษชาวบ้านไข่น้ำ ปมเหตุทะเลาะวิวาทครั้งใหญ่ขณะนี้เหตุการณ์ทะเลาะวิวาทอยู่ในการควบคุมของเจ้าหน้าที่ตำรวจในท้องที่ ชาวบ้านกว่า 20 รายตกเป็นเหยื่อของยาเสพติดชนิดใหม่ที่มาในรูปแบบยาสามัญประจำบ้าน เหตุจลาจลครั้งนี้ก่อให้เกิดความเสียหายและนำไปสู่การสูญเสียในวงกว้าง มีเหยื่อเสียชีวิตทั้งหมด 4 ราย ได้รับบาดเจ็บสาหัส 12 ราย ส่วนคนที่เหลืออยู่ในการควบคุมของ

“อื้อ~” เสียงเดินของใครบางคนรบกวนให้คนที่หลับสบายอยู่บนเตียงส่งเสียงครางในลำคอเบา ๆ เธอเหยียดแขนทั้งสองข้างเพื่อบิดไล่ความขี้เกียจออกไป“มาอยู่ที่นี่จนถึงเย็น กลับบ้านไปแม่มะลิจะไม่ดุเอาเหรอ?” เตชินเอ่ยถามคนที่เพิ่งตื่นนอน หลังจากที่มะปรางหลับอยู่บนเตียงของเขาจนมืดค่ำ“บอกแม่แล้วว่าจะออกไปหาอะไรทำ อาจจะกลับบ้านดึกหน่อย”“เฮียมีงานด่วนต้องไปจัดการ หนูกลับบ้านเลยไหม”“เฮีย...” มะปรางไม่ได้ตอบคำถามของเตชินเมื่อครู่ แต่กลับเอ่ยเรียกชายหนุ่มเสียงหวานพร้อมกวักมือเรียกให้เขามาหา ซึ่งเตชินก็รีบเดินไปหาเธออย่างไม่อิดออด“ครับ”“ตรงนี้ห้าร้อย ตรงนี้หนึ่งพัน” เด็กสาวเจ้าเล่ห์พูดพร้อมชี้ไปที่หน้าผากแล้วเลื่อนนิ้วชี้ไปที่แก้มตามลำดับ เตชินทำสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยขณะที่นั่งลงบนเตียงนอนเคียงข้างเธอมะปรางขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเลื่อนใบหน้าหวานซบลงบนบ่าแกร่งแล้วเงยมองชายหนุ่มด้วยสายตาออดอ้อน เตชินยกยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงไปจูบที่หน้าผากมนของเธออย่างอ่อนโยน“ห้าร้อย” มะปรางพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้เตชินรับรู้ความต้องการของเธอในทันที แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เลื่อนใบหน้าไปหอมแก้มและจูบหน้าผากของเธอสลับไปมาหลายครั

ปึก!เติร์ดกระชากคอเสื้อรุ่นน้องที่ปากดีใส่เขาเมื่อวานอัดเข้ากับผนังห้องน้ำ หากว่าเดินสวนกันตอนออกมาจากห้องน้ำบนอาคารเรียน จึงได้โอกาสสะสางและสั่งสอนให้หลาบจำ“ไอ้เด็กปากหมา!”“ผะ...ผมขอโทษครับพี่”“ตอนอยู่กับพวกเยอะ ๆ มึงปากดีนี่ ทำไมตอนอยู่คนเดียวมึงตัวสั่นเป็นหมาเลยล่ะ”“ขะ...ขอโทษครับ ผมกลัวแล้ว”“อย่ามาปากดีกับกูโดยเฉพาะต่อหน้าพี่ปรางอีก ครั้งนี้กูแค่เตือน ถ้ามีครั้งหน้าอีกกูจับมึงโยนลงอาคารแน่ เอาเรื่องนี้ไปบอกพวกของมึงด้วย!”“ครับ ๆ”“ไอ้เติร์ด!” เซนเรียกชื่อของเติร์ดเสียงดังเมื่อเห็นว่าเพื่อนกำลังรังแกรุ่นน้องอยู่ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เติร์ดปล่อยเด็กหนุ่มคู่กรณีหลุดจากพันธนาการไปอย่างง่ายดาย“เสียใจด้วยนะที่มาขัดจังหวะกูไม่ทัน เพราะกูจัดการสั่งสอนไอ้เด็กกระโปกนั้นไปเรียบร้อยแล้ว”“อยู่ต่อหน้าพี่ปรางมึงก็ดูเชื่องดีนะ แต่พออยู่ตัวคนเดียวมึงนี่หมาป่าล่าเหยื่อชัด ๆ”“มึงรู้ได้ไง เคยเห็นตอนกูอยู่กับพี่ปรางเหรอ”“ก็ตอนนั้นไง ตอนที่มึงคุยกับพี่ปรางหลังโรงเรียน กูยืนรอมึงตั้งนานจนเข้าเรียนสาย มึงจำไม่ได้เหรอ ความจำสั้นเหรอมึงอ่ะ”“เออว่ะจริงด้วย”ทั้งคู่เดินคุยกันขณะที่เดินลงบันได

ช่วงเช้ามืดของอีกวัน มะปรางตัดสินใจสวมใส่ชุดดำทั้งตัวพร้อมหมวกไอ้โม่งเข้าไปในป่า เธอใช้ระยะเวลาในการเดินเท้าเข้าไปนานพอสมควร หากว่าเป้าหมายอยู่ในป่าลึกมะปรางเข้ามาในป่าเพียงคนเดียว เธอไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครแม้แต่เตชิน คนที่ใช้เวลาว่างในการสำรวจพื้นที่ในท้องถิ่นอย่างเธอไม่มีทางหลงป่าแน่นอน เพราะเธอแทบจะรู้จักทุกตารางนิ้วของที่นี่กลัวก็แต่สัตว์มีพิษกับคนมีปืนเท่านั้นแหละ!“ว่าแล้วเชียวว่าต้องเจออะไรดี ๆ” หากว่าในป่ามีเต็นท์สำหรับทำอะไรสักอย่างมะปรางไล่มองใบหน้าของชายฉกรรจ์แต่ละคนในระยะไม่ไกลนัก หากว่าพวกนั้นเป็นพวกเดียวกันกับที่รุมซ้อมคุณตาเมื่อวาน เพียงแค่นั้นเธอก็รู้สึกเหมือนว่ามีเข็มจำนวนมากมายทิ่มแทงที่หัวใจดวงน้อย ภาพเหตุการณ์โหดร้ายมันยังคงชัดเจนในความทรงจำของเธอมะปรางหยิบโทรศัพท์มือถือสำหรับเก็บหลักฐาน ก่อนจะแอบเดินอ้อมไปข้างหลังเต็นท์ เพราะดูท่าทางคนพวกนั้นกำลังจะงีบหลับ จนไม่ได้สังเกตว่าเธอบุกรุกเข้ามาภายในเต็นท์มีลังไม้ขนาดใหญ่วางซ้อนกันเป็นจำนวนมาก ราวกับเป็นของที่เตรียมพร้อมสำหรับส่งออก มะปรางออกแรงเพื่อเปิดฝาลังไม้ออก ก่อนจ

เช้าวันต่อมา...“อื้อ~” มะปรางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสาย ๆ ของอีกวัน เธอส่งเสียงครางกระเส่าในลำคอเบา ๆ ทักทายแสงสว่างจ้าที่กระทบสู่ม่านตา หลังจากที่เปลือกตาค่อย ๆ เปิดออก ความเจ็บปวดที่เล่นพล่านไปทั่วร่างกายทำให้เธอนิ่วหน้าเล็กน้อย“เฮีย...” มะปรางเอ่ยเรียกคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ มือข้างหนึ่งของเตชินไล่เช็ดผมที่เปียกชุ่มด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่ตรงบ่า พร้อมเดินไปหาคนขี้เซาบนเตียงนอน“ครับ”“หนูลุกไม่ไหว”“อะไรนะ หนูลุกไม่ไหวเหรอ” คนทะเล้นหย่อนตัวลงนั่งพร้อมหยัดแขนทั้งสองข้างกักขังคนตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะก้มไปจูบแนบชิดปากอวบอิ่มอย่างหยอกล้อ มะปรางพยายามหันหน้าบ่ายเบี่ยง แต่ก็โดนอีกฝ่ายจูบต้อนไปทั่วทั้งดวงหน้า“อื้อ หนูเจ็บ”“เมื่อคืนเฮียรุนแรงกับหนูเหรอ ไหนเฮียขอดูหน่อย” พูดจบเขาก็สลัดผ้าห่มออกจากเรือนร่างของคนตัวเล็ก ก่อนจะสวมบทบาทเป็นคุณหมอเพื่อทำการตรวจภายในให้กับเด็กสาว “เจ็บตรงไหนบอกเฮีย”“ไม่เอานะเฮีย” มะปรางหนีบขาเข้าหากันพร้อมดันตัวเองลุกขึ้นมากอดแขนของชายหนุ่มเอาไว้แน่น ใบหน้าสวยซบลงบนบ่าแกร่งซ่อนอากา