All Chapters of จงอางร้อนสวาท (Paranormal erotic): Chapter 11 - Chapter 20

“ก็...” เธออ้าปากหวอ “นายก็รู้ว่าฉันมีใจให้นาย”“แล้วไง”“แล้วไงเหรอ...ไม่มีผู้ชายคนไหนในเมืองนี้ปฏิเสธฉัน”เพราะผกาแก้วเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดในเมืองนี้ แถมยังรวยที่สุดเลยก็ว่าได้เธอเป็นบุตรสาวคนเดียวของวันวิสาและชาญวุฒิ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของมารดาและบิดาของเขานั่นเอง “และฉันรู้ว่านายเองก็สนใจฉันเหมือนกัน”“เธอเข้าใจผิดแล้ว เราไม่เคยคิดกับเธอเกินน้องสาว ไม่เคยคิดที่จะจีบเธอเลยสักครั้ง”“นี่นาย!!!”“เราต้องขอโทษด้วยนะ ถ้าเผลอทำอะไรให้เธอเข้าใจผิด แต่แน่ใจไว้เถอะ ว่าเรื่องระหว่างเราไม่มีทางเป็นไปได้แน่”“มันจะมากไปแล้วนะ คอยดูนะฉันจะฟ้อง...”“น้าผึ้ง...” ชื่อมารดาของเขาเอง...แพรทองหรือผึ้ง หญิงสาวผู้กุมหัวใจนาคินทร์ พญางูผู้อยู่เหนืองูทั้งปวงในหุบเขาแถบนี้ “ฟ้องว่าไง ฟ้องเรื่องที่ฉันไม่เอาเธอเป็นเมียน่ะเหรอ”ผกาแก้วเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน โกรธก็โกรธ อายก็อาย อารมณ์นี้อยากจะมุดหายลงดินไปเลย แต่เพราะเธอเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา ๆ ที่ยังพอมียางอายอยู่บ้าง จึงใช้วิธีวิ่งหนีไปราวกับนางเอกหนังอินเดียแต่มันต่างกันก็ตรงที่...พระเอกไม่ได้วิ่งตามไปน่ะสิ “เฮ้อ...หมดจากงูหื่นพวกนั้น ก็เป็นยัยนี่ หมด

เธอคงโง่มาก ที่ไม่ยอมตัดใจจากชายหนุ่มผู้เย็นชาไร้หัวใจคนนั้น ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่ามันเวรกรรมอะไรกันนักหนา“ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ แต่งงานไปกับใครแล้วหรือยัง มีลูกไปกี่คนแล้ว แล้ว...ยังจำฉันได้รึเปล่า”เธอเองก็ไม่เคยได้ยินข่าวคราวของเขาเลย เพราะตั้งใจปิดตัวเองจากสังคมเดิม ๆ เธออยากเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างจริงจัง จึงไม่เล่นโซเชี่ยลใด ๆ ทั้งสิ้น“เขาทำอะไรอยู่นะ และตอนนี้จะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน ยังหล่อและสง่างามเหมือนเดิมรึเปล่า”ความจริง เธออดตื่นเต้นไม่ได้เหมือนกัน เมื่อคิดว่าจะได้เห็นหน้าเขาอีกครั้ง “ใช่...เราไม่ควรหนีอีกแล้ว เราต้องสู้กับความจริงสิ ไม่แน่ การได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง อาจจะทำให้ทุกอย่างจบลงแบบถาวรก็ได้”วารีขับรถเก๋งคันใหญ่ ซึ่งซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอเอง มุ่งสู่จังหวัดหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำโขงทางตอนเหนือที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยภูเขาลูกเล็กใหญ่และป่าทึนทึบน่าเกรงขาม แต่กระนั้นก็เต็มไปด้วยเสน่ของผู้คน วัฒนธรรม และวิถีชีวิตบ้านเก่าของเธอตั้งอยู่ในเมือง อยู่ในเขตที่ไม่พลุกพล่านมากนัก เธอตั้งใจจะเปิดคลินิกรักษาสัตว์ที่บ้านของเธอเอง โดยจะใช้พื้นที่ชั้นล่างทั้งหมด

“ฮ๊า...มันวิ่งออกไปที่ถนนแล้วค่ะ”เธอชี้ออกไปด้วยความกระวนกระวายใจ เขาจึงวิ่งแซงเธอออกไปอย่างเร็ว ขณะรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งมาพอดีชายหนุ่มกระโดดไปขวางรถไว้ ก่อนที่รถจะเหยียบเจ้าโกโก้แบบเฉียดฉิวเอี๊ยดดดดดดด...วารีมองเหตุการณ์ด้วยความระทึกและตะลึงงัน ก่อนจะวิ่งไปหาชายหนุ่มที่ช่วยชีวิตเจ้าโกโก้ไว้“อะ........”เขาอุ้มหมาขึ้นมาแล้วหันมาหาเธอ “เกือบตาย”“ขอบ...”เมื่อเธอได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มชัดเจน เธอถึงกับช็อคไปเลย เพราะเขาคือผู้ชายที่เธออยากจะลืมให้หมดใจนาเคนทร์ที่กลายเป็นหนุ่มแน่นในชุดทหารสุดเท่ หล่อเข้ม คมคร้าม และตัวโตกว่าเธอมาก...เธอจำแววตาเย็นชาของเขาได้ทันทีที่สบมอง แต่เขาจะจำเธอได้หรือเปล่า เธอไม่แน่ใจ“นี่หมาคุณ”“อ้อ...เปล่าหรอกค่ะ ของลูกค้า” เธอสูดลมหายใจเล็กน้อย เพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดในช่องท้องเธอรู้สึกตื่นเต้น เลือดลมสูบฉีดเมื่อได้เจอเขาอีกครั้ง กระทั่ง...แววตาและสีหน้าของชายหนุ่มตัวโตตรงหน้าบ่งบอกว่าจำเธอไม่ได้เลยสักนิดเดียว“เฮ๊ย!” กระจกรถเก๋งคันงามลดลง แล้วไอ้คนขับที่หน้าตาทะมึงทึงก็ยื่นออกมา “ไม่มีที่ยืนจีบกันรึไงวะ นี่บนถนนนะโว๊ย”“เออ กูรู้ว่าบนถนน” เขาตอบโต้ก

ในค่ำคืนนี้ หญิงสาวเข้านอนด้วยหัวใจที่ร้อนลุ่ม ในสมองของเธอนั้นเต็มไปด้วยใบหน้า สายตาและเสียงของชายหนุ่ม มันทำให้เธอนอนไม่หลับนารีลุกออกมาเปิดหน้าต่าง เพื่อให้ลมเย็น ๆจากแม่น้ำโขงส่งความหวานเข้ามาถึงหัวใจเธอคืนนี้พระจันทร์เต็มดวงอีกครั้ง ส่องแสงสว่างไสวเต็มท้องฟ้า แต่เธอจ้องมองดวงจันทร์ดวงโตด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว“ทำไมเราถึงลืมเขาไม่ได้นะ” เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกสาปด้วยมนต์ดำที่แสนร้ายกาจ “ทำยังไงถึงจะลืมเขาได้นะ”ขณะกำลังทอดถอนใจอยู่นั้นเอง เธอก้มลงไปมองที่สนามผืนเล็กหน้าบ้าน แล้วก็ต้องตกใจตาเหลือกเมื่อได้เห็นงูขนาดใหญ่นอนชูคอโชว์แม่เบี้ยแผ่หราอยู่กลางสนามแสงจันทร์สาดส่องลำตัวของงูขนาดใหญ่ยาวราวสิบห้าเมตร มันกำลังจ้องมองขึ้นมายังหน้าต่างของเธอ“หือ...งูเห่าหรืองูจงอางล่ะนั่น ทำไมมันใหญ่อย่างนี้”เมื่อเห็นทีแรก เธอตกใจอยู่ แต่พอตั้งสติได้ เธอกลับใจเย็นลง และคิดว่าจะทำยังไงต่อหากเธอไล่มันออกจากบ้านไป ก็อาจเป็นอันตรายกับคนอื่น และหากเธอแจ้งไปยังอาสาสมัคร“โอ๊ย ดึกขนาดนี้แล้ว เกรงใจเขา หรือว่า...โทรไป...”หรือว่าเธอจะลองโทรไปที่เบอร์ของหน่วยทหารลาดตระเวนดู...“แต่เขาคงไม่มาหรอก...

“อ้าว...นึกว่าใคร มาแต่เช้าเชียวนะ”“ไอ้นาค แล้วแกล่ะ มาทำไม”“ฉันจะมารับเด็กกลับบ้าน” เขาพูดพลางมองไปที่วารี“เด็ก?” แทนชัยมองไปที่วารีด้วยสายตาสงสัย “แกหมายถึงใครวะ ใครเป็นเด็กแก”“งูเหลือมน่ะค่ะแทน ผู้กองเขาเอางูได้รับบาดเจ็บมาทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ตอนนี้มันอาการดีขึ้นแล้ว”วารีชิงอธิบายเสียเอง เธอยิ้มหวานให้แทนชัยก่อนจะตอบคำถามเรื่องการนัดหมาย“เอาเป็นว่า คืนนี้คอนเฟิร์มนัดละกันนะคะ”“เหรอครับ ว๊าว ดีใจจังเลย” แทนชัยเข้าไปจับมือวารีแล้วจูบเพื่อแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของทันที “คืนนี้ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุดเลยนะครับวา”วารีเกือบจะกระชากมือกลับแล้ว หากไม่ติดว่านาเคนทร์มองอยู่...เขามองด้วยสายตาดุดันอย่างไรชอบกล เธอรู้สึกกลัวสายตาของเขากว่าครั้งใด“ค่ะแทน วาจะแต่งตัวสวย ๆนะคะ”“วาแต่งอะไรก็สวยครับ ไม่แต่งเลยก็...ยิ่งสวย”วารีหน้าร้อนวูบ ไม่เคยถูกรุกแบบสายฟ้าแลบมาก่อน แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะมันอาจจะทำให้ผู้ชายอีกคนสำนึกได้ว่าความรักมันเปลี่ยนกันได้“แทนพูดอะไรคะ”“ผมหมายถึงไม่แต่งหน้าน่ะครับ หน้าสดก็สวย”วารีหัวเราะขำกับมุกตลกของคนกะล่อน“งูผมล่ะ!” เสียงเข้มของนาเคนทร์ปลุกให้วารีร