Semua Bab เล่หปฐพี: Bab 31 - Bab 40

" เดี๋ยวกูมา แป๊บ! " แล้วมันสะบัดผ้าห่มหนาๆ ปรกหน้าเพื่อนสนิทอย่างฉัน ก่อนจะวิ่งด้วยขาสั้นๆ ออกจากห้องกูไป เฮ้อ...เหนื่อยแทน เธอบอกว่าจะไปหาผู้ชาย แต่ก็หายเข้ากลีบเมฆปล่อยเพื่อนสนิทนอนรอจนหลับไป เช้าวันรุ่งขึ้น" มึงออกยัง กูไปเรียนด้วย " ไหล่บางแนบโทรศัพท์มือถือกับหู แล้วรีบเดินออกจากห้องนอนเธอยืนทำใจอยู่นานก่อนจะค่อยๆ แนบหูกับบานประตูฟังเสียงข้างนอก(กูเสร็จแล้ว ให้กูเดินไปรับที่หน้าห้องปะ) " งั้นมึงรีบมาเลย " ไม่นานเสียงคาะประตูหน้าห้องก็ดัง ฉันรีบเปิดออกไปหาขมิ้นแล้วรีบดึงแขนมันเข้าลิฟต์ โชคดีที่ไม่เจอหมา ไม่งั้นคงหมดอารมณ์เรียน " เดี๋ยวแวะหาไรกินกินก่อนถึงมอกันปะ " ฉันหันหน้าไปถามเพื่อนสาวที่ปรับเบาะหลังตรง สายตาจดจ่ออยู่แต่กับถนนตรงหน้า " กูทานแล้วอ่ะ แต่กูนั่งเป็นเพื่อนมึงได้ " คนฟังรี่ตาจ้องจับผิด " ทำไมมึงทานข้าวเร็ว ปกติมึงทำไรแทบจะไม่ทัน " นางเม้มปากก่อนจะพูดออกมาเสียงอ่อยๆ" ก็...ผู้กองทำให้กิน " " แหมมมม ผู้ทำให้นี่เอง แล้วเมื่อคืนทิ้งกูเฉยเลยน้าาาา " " มึงอ่ะ อย่าพึ่งแซวกูได้ไหมวะ เดี๋ยวกูไม่มีสมาธิขับรถ " เออ ไม่แซวก็ไม่แซว อี่นี่สมาธิยิ่งสั้นๆอยู่ ฉันเลยเงียบจน

ต้องเจ็บปวดขนาดไหนร่างกายถึงปฏิเสธสิ่งรอบตัว ยอมละทิ้งทุกอย่างเพื่อไม่ให้ตัวเองรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น " ถ้าผมไม่โกหกแล้วพูดความจริง ผมอาจจะได้อยู่ข้างๆลูกจันทร์ คอยปกป้องลูกจันทร์ อย่างน้อยลูกจันทร์ก็คงไม่เจออะไรแบบนี้ " คนเศร้าโศกยอมรับความผิดทั้งน้ำตา แต่ถึงอย่างนั้นคนบนเตียงก็ไม่ได้ตื่นมารับฟังความจริงอยู่ดี " เราไม่อาจคาดรู้อนาคตล่วงหน้าได้นี่คะ ใครจะรู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...จริงไหม ถ้าคนเราล่วงรู้อนาคตได้ คงไม่มีมนุษย์คนไหนทำผิดพลาดหรอกค่ะ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ผิดเพราะมันจะทำให้เราไม่ได้เรียนรู้ข้อผิดพลาดของตัวเองและแก้ไขเพื่อให้มันดีขึ้น " เขาหลับตาฟังสิ่งที่เพื่อนสนิทเธอพูด หากนี่เป็นข้อผิดพลาดของเขา สิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่คงเป็นบทลงโทษแสนสาหัสจากสิ่งที่เกิดขึ้น " ขอแค่คุณดินรักและดูแลลูกจันทร์ด้วยความรู้สึกข้างในจริงๆ ฉันเชื่อว่าลูกจันทร์ต้องรับรู้ถึงความรู้สึกและพลังพวกนั้นแน่ๆ ค่ะ " เขาก็หวังให้เป็นแบบนั้น ถึงแม้เธอจะตื่นมาแล้วเกลียดเขาก็ตาม แต่อย่างน้อยขอให้คนป่วยบนเตียงฟื้นขึ้นมาแล้วใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็พอ แค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้า

เปลือกตาบางค่อยๆ ขยับแล้วเริ่มลืมขึ้นช้าๆ กะพริบตาถี่ๆ ท่ามกลางความมืดสลัว มีไฟในห้องน้ำช่วยส่องสว่างเห็นภายในห้องรางๆ ดูแล้วน่าจะเป็นโรงพยาบาลโอเค...ฉันยังไม่ตายฉันมองไปรอบๆ ตอนนี้น่าจะกลางคืนแต่ไม่รู้ว่ากี่โมง ไล่สายตามองหานาฬิกาแต่กลับพบคนตัวโตนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเตียง มีผ้าห่มผืนบางคลุมขึ้นมาถึงเอว เขาใช้หลังมือหนุนรองจากหมอนเล็กอีกที ผมเพ้าปรกหน้าหลับตาพริ้ม ทำไมเขามาอยู่ที่นี่?ฉันหลับตาไล่เรียงถึงเหตุการณ์ต่างๆ ฉันกับขมิ้นโดนไล่ล่า รถแหกโค้งพุ่งเข้าโพงหญ้าแล้ววิ่งหนีตายกับขมิ้นจนตัวเองโดนยิง พอพยายามขยับตัวพึ่งรู้สึกเจ็บแถวช่วงเอว กระหายน้ำแต่ไม่มีแรงเปล่งเสียงเพราะคอแห้ง ตากลมโตเหลือบมองไปยังโต๊ะเล็กข้างหัวเตียงมีแก้วน้ำวางอยู่ พยายามยื่นมือไปหยิบแต่ไม่มีแรงพอจะกำให้แน่น เพล้ง!" เฮือกกกกก " คนนอนหลับตกใจสะดุ้งตื่น ลุกพรวดพราดสะบัดผ้าห่มทิ้งก่อนจะชะงักนิ่งกับภาพตรงหน้า " ละ...ลูกจันทร์! " เขาพุ่งตัวเข้าหา ก้าวขาแค่ก้าวเดียวก็ถึงเตียง วาดแขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กบนเตียงแล้วพึมพำอยู่ข้างหัว " ผมขอโทษ " เธอนอนนิ่งจนเขาคลายอ้อมกอด กลับไปยืนข้างเตียงแล้วกุมมือบางขึ้นหอม ฉันมอ

" อยากทานอะไรอีกไหมครับ เดี๋ยวผมป้อน " พอก่อนนะพ่อ เดี๋ยวเป็นเบาหวานแถมหัวใจยังทำงานหนักอีก" พอก่อนค่ะ " " ไม่อยากทานผมบ้างเหรอ " บอกว่าให้พอก๊อนนนนน เขาหัวเราะเยาะกับอาการขัดเขินมองตาเขียวปั๊ดของคนบนเตียง แต่ความจริงในใจถ้าอยากกินเขา เขาก็ไม่ขัดแถมพร้อมประเคนหลังอาหารสามมื้อ ติดอยู่อย่างเดียว ติดตรงที่คุณเธอไม่สบาย " แล้วคุณดินล่ะคะ ไม่กินอะไรเหรอ " เห็นแต่ป้อนเอาๆ" ใจจริงก็อยากกินครับ แต่เผอิญอาหารที่ว่าเธอยังไม่พร้อม " เขาหันมาตอบคำถามพร้อมสบตาสื่อความหมายโจ่งแจ้ง" ผมฝากไอ่กันต์ซื้อเข้ามาแล้วครับ เดี๋ยวคงมาพร้อมเพื่อนคุณ " โอเค ขืนอยู่แบบนี้มีหวังได้เขินตัวแตก หวานชื่นรื่นรมย์กันได้ไม่นาน เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงค่อยๆ เปิดเข้ามาตามด้วยเสียงใสๆ ของเพื่อนสนิท " กูเข้าไปนะ " อะไรของมัน จะเข้าก็เข้าทำไมต้องบอก ฉันมองขมิ้นที่ใส่ชุดนักศึกษาเดินยิ้มกรุ้มกริ่มเข้ามา ใช้สายตามองฉันสลับกับคุณดิน พิรุธ...มันมีพิรุธ" กูโคตรดีใจเลยที่มึงฟื้นขึ้นมา เรียนเสร็จก็รีบมาหามึงเลย มึงเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า? เนี่ย...กูมีเรื่องจะเล่าให้มึงฟังเยอะเลย " คุณดินหลีกทา

" หยุดก่อนค่ะ นี่มันในรถนะคะ ค่อยไปดมต่อที่ห้อง " เขาเงยหน้าขึ้นมาจากร่องอกที่เบียดกันแน่น เกยคางวางบนเนินนุ่มนิ่ม " ไม่อยากลองในรถดูเหรอครับ ถึงจะแคบไปหน่อยแต่เราจะได้เนื้อแนบเนื้อ ได้ไออุ่นตลอดเวลาที่เราทำรักกันเลยนะ " นี่ออกโรงพยาบาลวันแรกก็จะจัดกูเลยว่างั้น จะเอาให้ได้เลยใช่ไหม " แต่นี่มันหน้าโรงพักนะคะ อยากโดนข้อหาทำอนาจารในที่สาธารณะเหรอ " ปฐพียิ้มแหย่ ก็ความรักมันบังตา มองไปทางไหนก็เห็นเป็นสวรรค์ไปซะหมด เขาเลยคลายวงแขนแล้วกลับมานั่งตัวตรงเข้าเกียร์แล้วออกรถทันที แต่ยังไม่ไปคอนโดหรอก แวะหาอะไรยัดท้องระหว่างที่กลับที่พัก คาดว่าถ้าถึงห้องคงจะไม่ออกไปไหน จะกกจะกอดเธออยู่แบบนั้นจนข้ามคืน " ลูกจันทร์อยากกินอะไรสั่งเลยนะครับ " เขายื่นเมนูให้เธอพร้อมกับของตัวเองที่กำลังไล่สายตามองหาเมนูดูแลสุขภาพ " เดินเยอะปวดแผลบ้างไหม " เธอยกมือขึ้นมาใบ้ว่าเจ็บแค่ปลายนิ้ว ส่วนปากยังพูดไม่ได้ดูดแตงโมปั่นอยู่ " งั้นถ้าผมชวนคุณออกแรง คุณจะเจ็บหรือเปล่า " เธอทำหน้างงคิ้วขมวด ก่อนจะเบิกตากว้างแล้วหันซ้ายขวา " นี่มันร้านอาหารนะคะ! " ครับ ก็ร้านอาหาร ถ้าเป็นที่อื่นผมคงจัดเธอแล้ว เขาอุตส่าห์อดทนรอเวลา