All Chapters of ขอคุณเพื่อนเลื่อนเป็นภรรยา: Chapter 11 - Chapter 20

ร่างกายมันกำลังพาจิตใจของจอมทัพ ให้เขวไปกับสิ่งที่หญิงสาวกำลังกระตุ้นอารมณ์เขา ให้พุ่งทะยานสูงขึ้นไปจนแทบระงับเอาไว้ไม่ได้เลย..บัดซบเอ้ย!...เป็นเพื่อนแล้วไงวะ!?ตื่นขึ้นมาอาจจะถูกเจ้าตัวโวยลั่น ก็ช่างห่ามันไปก่อนตอนนี้น่ะ...ร่างหนาถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกในระหว่างที่ทิ้งให้ปิ่นปักได้พักหายใจ ก่อนจะโน้มตัวลงไปหาหญิงสาวอีกที และคราวนี้เขาคงจะหยุดตัวเองไว้...ไม่ได้แล้ว...จูบครั้งนี้ของจอมทัพมันทำให้ปิ่นปัก ที่คล้ายจะจำได้บ้างไม่ได้บ้างรู้สึกลึกซึ้งเนิ่นนาน และแสนหวานกว่าทุกครั้งที่สัมผัสได้ เพราะเขาต้องการให้หญิงสาวรู้ว่า ตัวเองกำลังต้องการอะไร?“แกอยากให้ฉันไปต่อรึเปล่าฮึ?”จอมทัพเอ่ยถามเสียงแหบพร่า ในขณะที่ยังซุกไชร้ใบหน้าตรงซอกคอหอมกรุ่น ก่อนจะค้างทุกอย่างเอาไว้ แล้วผละออกมากวาดสายตามองหน้าของหญิงสาว เพื่อรั้งรอคำตอบรับนั่น ท่ามกลางความเงียบงันของทั้งสองคนและปิ่นปักก็ตอบรับเขา ด้วยริมฝีปากของเจ้าตัว...แต่ถึงอย่างนั้นจอมทัพก็ยังอยากจะได้ยินคำพูด ที่ออกมาจากปากของคนใต้ร่างนั่นมากกว่า“ฉันอยากให้แกพูด...บอกกับฉันสิว่าแกต้องการฉัน เหมือนกับที่ฉันกำลังต้องการแกอยู่ตอนนี้...”ปิ่นปักจ

“กะ...แกจะทำอะไรฉัน?”หญิงสาวเบิกตากว้างพลางเอ่ยถามและพยายามขืนตัว เพราะกลัวคนตรงหน้าจะทำตามที่ปากว่าจริงๆ นั่นละ“ทายาให้แกไง...”จอมทัพบอก ในขณะที่หยิบหลอดยาออกมาบีบใส่ปลายนิ้วชี้ ที่เจ้าตัวล้างด้วยแอลกอฮอล์มาแล้วก่อนหน้านั้น แล้วป้ายมันลงไปตรงจุดเกิดเหตุของร่างบางอย่างแผ่วเบา ราวกับไม่ต้องการให้หญิงสาวต้องมาเจ็บตัวเพราะเขามากไปกว่านี้อีกแล้ว“อ๊ะ!..เจ็บ!”ปิ่นปักสะดุ้งเฮือก เมื่อถูกข้อนิ้วหยาบกร้านสัมผัสโดนตรงนั้นของเธอเข้า หญิงสาวสูดปากเบาๆ พร้อมกับขยับก้นหนี และพยายามที่จะหนีบขาเข้าหากัน แต่มันก็ถูกอีกฝ่ายสอดมือเข้าไปใต้สะโพก เพื่อดึงร่างเล็กกว่าให้เข้ามาหาตัวเอง“อยู่เฉยๆ ดิวะ!” จอมทัพดุให้ทั้งคำพูดและสายตา พลางคิดในใจว่า...หมอห่าอะไรวะ! นอกจากจะกินยายากแล้ว เจ้าตัวยังใจเสาะอีกต่างหากเลยด้วยปิ่นปักดันตัวลุกขึ้นนั่ง โดยใช้แขนทั้งสองข้างยันกับที่นอน ก่อนจะพยุงร่างกายที่ถูกอีกฝ่ายกระทำให้รู้สึกปวดร้าวไปทั่วทั้งตัว สองมือบางยกขึ้นมาปิดใบหน้า ก่อนจะเบี่ยงองศาหันไปด้านข้าง เมื่อเห็นว่าเจ้าของร่างใหญ่จ้องมองเข้าไปตรงจุดเกิดเหตุของเธอโดยไม่ละสายตาไปทางไหน แต่ชายหนุ่มกลับเข้าใจไปอีกอย

Rrr!! Rrr!! Rrr!!ในขณะที่ปิ่นปักยังจัดการธุระของตัวเองอยู่ในห้องน้ำ จู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ของเจ้าตัว ที่วางอยู่บนหัวเตียงดังขึ้นมา มันดึงสายตาของจอมทัพให้หันองศาหน้ามาจ้องมองเจ้าของชื่อว่า 'จอร์แดน' ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมือถือชื่อของผู้ใดเขาไม่จำเป็นต้องรู้ แต่ดูชื่อที่ว่าเหมือนจะเคยผ่านหูของเขามาแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งเจ้าตัวก็พยายามที่จะนึกถึงมันให้ได้ อีกทั้งหมายเลขที่โชว์ขึ้นมาให้เห็น ส่วนใหญ่มักจะเป็นตัวเลขที่ใช้กันมากในต่างประเทศนั่นเองเจ้าของร่างใหญ่ไม่ยอมกดรับสาย จนกระทั่งเสียงนั่นเงียบหายไปเองแน่นอนว่ามันจะต้องมีปัญหา เพราะคนที่โทรเข้ามานั้น ดันเสือกเป็น 'ผู้ชาย' นั่นแหละแต่ก็ยังไม่มีเวลามาคิดอะไรมากนัก เพราะเสียงของโทรศัพท์เจ้ากรรมมันเสือกดังขึ้นมาอีกทีคิ้วเข้มขมวดเป็นปมผสมกับความสงสัย แล้วมันก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว้าวุ่นใจ ซะจนต้องคว้ามันมากดรับสายเอง“ สวัสดีครับ พอดีปิ่นอาบน้ำอยู่ เลยไม่ว่างมารับสาย มีอะไรฝากบอกผมไว้ได้ แล้วผมจะบอกเขาให้เอง”เสียงปลายสายเหมือนจะอึ้งไปสักพัก เมื่อได้ยินเสียงของคนรับสาย หลังจากที่ตั้งสติได้จึงเอ่ยทักทายกลับมา(“ครับ...กรุณาช่วยบอกคุณปิ่นด้ว

"ปิ่น...”เจ้าของชื่อชะงักมือที่กำลังเปิดประตูรถค้างไว้ ก่อนจะหันมาตามเสียงเรียกของอีกฝ่าย ที่ทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็อดจะพูดไม่ได้ตามนิสัยของเจ้าตัว“ฉันยินดีกับแกด้วยนะ ที่ฝันของแกเป็นจริง...”“......”ไม่มีเสียงตอบรับ นอกจากความเงียบของปิ่นปัก กับสีหน้าและสายตาที่แสดงออกมาว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรสักอย่าง ทั้งๆ ที่เจ้าของร่างบางเพิ่งจะผ่านความดีใจมาได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีตอนที่รู้ตัวว่าสอบชิงทุนได้ หญิงสาวดีใจมากจนลืมคนที่นั่งอยู่ข้างกัน แต่พอหันมาเห็นหน้าของจอมทัพ มันกลับทำให้ความรู้สึกนั้นมลายหายไปในทันทีมันไม่คิดจะรั้งกันไว้บ้างเลยหรือไง?แล้วอยู่ๆ คำพูดที่ว่า ‘ก็ไปดิ’ ของเจ้าตัวก็ดังก้องขึ้นมาในหัวของเธออีกครั้ง...อีกครั้ง...และอีกครั้ง กระทั่งทำให้สมองของปิ่นปักคล้ายจะหยุดทำงานไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะดึงสติกลับมาได้“ปิ่น..”“อืม...ขอบใจนะ...แกไปทำงานของแกเถอะ แกต้องรีบไปรายงานตัวไม่ใช่?”ปิ่นปักหันมาตอบรับ พร้อมกับคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบกลับในประโยคสุดท้าย ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง จากนั้นจึงผลักประตูแล้วเดินออกไป โดยที่ไม่ได้หันกลับมามองคนข้างใน ไม่ได้ยินกระทั่งเสียงเปิดประตูรถของอีกฝั่ง

ปิ่นปักเดินผ่านโต๊ะทำงานของนายตำรวจหลายๆ นาย ที่ส่วนใหญ่หญิงสาวจะไม่ค่อยรู้จักใครเท่าไหร่นัก นั่นอาจเป็นเพราะว่าเจ้าตัวย่างกรายเข้ามาที่โรงพักแทบจะนับครั้งได้อีกทั้งจอมทัพมักจะออกไปทำงานนอกพื้นที่นั่นซะมากกว่า หรือบางครั้งบางคราอาจจะต้องแอบซุ่มดูผู้ต้องสงสัยอยู่นานหลายวัน หรือไม่ก็จนกว่าจะปิดคดีได้แล้วนั่นแหละแต่ที่เธอมาหามันได้ในตอนนี้ก็เพราะรู้นะสิว่าจอมทัพเพิ่งจะปิดคดี และวันนี้ชายหนุ่มก็แค่เข้าไปรายงานตัวกับผู้ใหญ่เท่านั้น หากว่าไม่เจอมันอยู่ที่โรงพัก ปิ่นปักก็แค่กลับห้องเท่านั้นเองก็กะว่าจะมาเซอร์ไพรส์มันนั่นแหละ แต่ทว่าเมื่อหญิงสาวเปิดประตูเข้าไป กลับกลายเป็นเธอที่ต้องถูกมันเซอร์ไพรส์แทนเพราะภายในห้องทำงานของผู้กองไม่ได้มีแค่เจ้าของห้องอยู่ในนั้นเพียงคนเดียวสายตาของคนทั้งคู่หันไปมองทางประตูห้องที่ถูกเปิดออก โดยร่างบางที่กำลังยืนมองจอมทัพจับมือกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบเช่นเดียวกันกับเขา เพียงแต่หญิงสาวคนนั้นเธอใส่กระโปรงสั้น และที่สำคัญเครื่องหมายที่ติดอยู่บนบ่า เชิงบอกสัญลักษณ์ให้รู้ ว่าผู้หญิงคนนั้นมียศเดียวกันกับคนของเธอ“ปิ่น!....”จอมทัพเรียกชื่อปิ่นปัก