All Chapters of เพราะหัวใจไม่รักดี: Chapter 31 - Chapter 40

เขาเผลอแตะเบรกรถให้ช้าลงอีกนิด มีคำถามมากมายมารอที่ริมฝีปาก แต่กลับถามไม่ออกสักคำ ในลำคอมันตีบตันและขมปร่าไปหมด ใจนึกอยากเอื้อมไปคว้าร่างเล็กที่อยู่ห่างเพียงเอื้อมเข้ามากอดปลอบประโลมแต่เขาจะกอดอีกฝ่ายในฐานะใดกัน เขาจะใช้สิทธิ์ใดมาอ้างได้ด้านนอกฝนเริ่มลงเม็ดหนักขึ้นเรื่อยๆ และการจราจรเริ่มติดขัด เตชิตาหูอื้อ รู้สึกอึดอัดเหมือนจะหายใจไม่ออก ขอบตาเธอร้อนผ่าวด้วยหยาดน้ำตาที่เจ้าตัวพยายามซ่อนไว้อย่างมิดชิด เบาะรถนุ่มๆ ราวกับมีหนามแหลมงอกจนทำให้นั่งไม่ติด“แล้วถ้า...” ชายหนุ่มพยายามกลืนสิ่งที่จุกในลำคอลงไป “แล้วถ้าลูกชิ้นได้เจอพ่อจริงๆ จะทำยังไงครับ”เตชิตาหันขวับไปมองคนถามตาค้าง หัวใจแทบจะเด้งออกมานอกอก มือที่โอบกอดลูกกระชับแน่น“อืม...ลูกชิ้นอยากกอดพ่อครับ อยากให้พ่ออุ้ม อยากให้พ่อพาไปเที่ยว ไปซื้อขนม ซื้อของเล่นเหมือนพ่อโปเต้ แล้วก็พาไปกินไอติมด้วย” คำพูดไร้เดียงสาของเด็กน้อยทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองคนถึงกับจุกแปลบในหัวใจสติ...สติ...เตชิตาพยายามคุมสติไม่ให้หวั่นไหวใจอ่อนไปกับความเปราะบางทางอารมณ์ตรงหน้า“หิวหรือเปล่าลูก” หญิงสาวรีบหาทางเปลี่ยนเรื่อง“หิวครับ” เด็กชายตอบอย่างไม่ลังเล ปกติหาก

หากแล้วก่อนที่เขาจะได้โต้ตอบอะไรไป หางตาก็พลันแลเห็นคนตัวเล็กเดินคอตกกลับไปทางชั้นวางหุ่นยนต์ และวางของในมือลงที่เดิมเงียบๆ ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำขณะที่มองหุ่นยนต์ทั้งสองตัวนั่นอย่างอาลัยอาวรณ์“ทำไมเธอต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย ก็แค่ของเล่นราคาไม่กี่บาทเอง พี่อยากให้ลูกชิ้นบ้าง ทำไมเธอต้องมาขัดขวาง”เตชิตามองภาพเดียวกันกับเขา ด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ แต่จำเป็นต้องแข็งใจไว้ เพราะไม่อยากติดค้างสิ่งใดกับเขาอีก“แต่ลูกชิ้นไม่ใช่ลูกของคุณสักหน่อย ราคากี่บาทก็ไม่ใช่ประเด็นหรอกค่ะ ฉันแค่อยากให้ลูกรู้คุณค่าของทุกสิ่งที่เขาได้รับมาต่างหาก จะได้รู้จักรักษาทะนุถนอม ไม่ใช่ได้อะไรมาง่ายๆ พอเบื่อแล้ว หรือมีของที่ใหม่กว่า แพงกว่า ก็ทิ้งๆ ขว้างๆ ของเก่าไปเหมือนใครบางคน”“เตชิตา!” เจษภัทรตาลุกวาว แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรก็มีเสียงเล็กๆ แทรกขึ้นมาระหว่างเขาและเธอ พร้อมมือที่กระตุกชายเสื้อของมารดาเบาๆ“แม่ครับ คุณลุงเจครับ ลูกชิ้นไม่เอาหุ่นยนต์แล้วก็ได้ อย่าทะเลาะกันนะครับ ฮึ่กๆ ฮือ...”คนพูดน้ำตาคลอหน่วย จนคนเป็นแม่อดสงสารไม่ได้ เธอรีบอ้าแขนโอบร่างเล็กเข้ามากอดไว้อย่างปลอบขวัญ รู้ดีว่าตัวเองทำเกินไปหน่อย จนเผลอ

“ไม่รู้ว่ะ ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน”“เดี๋ยวๆ ไม่แน่ใจอะไรของแกวะ ตกลงไปทำสาวคนไหนท้อง บอกมา วินนี่น่ะเหรอ” คนพูดดักคอทีเล่นทีจริง เพราะเขาเองก็พอรู้เรื่องคนที่เพื่อนรักปักใจมานานเหมือนกัน“เปล่า...ไม่ใช่”“เฮ้ย! ไม่ใช่ยัยวินนี่หวานใจนาย แล้วมันใครกันวะ ฉันรู้จักหรือเปล่า”“เรื่องนั้นฉันยังบอกอะไรมากไม่ได้ เพราะยังไม่มีหลักฐาน เป็นแค่ความสงสัยของฉัน”“วินนี่รู้เรื่องนี้ไหม ก็ไหนคราวก่อนนายบอกว่าจะขอเขาแต่งงานไม่ใช่หรือไง แล้วไหงไปทำสาวคนอื่นท้องแบบนี้วะ ลืมป้องกันงี้” คนเป็นเพื่อนกันย่อมรู้จักนิสัยแต่ไหนแต่ไรมาเจษภัทรไม่ใช่คนเจ้าชู้ เหลวไหล แม้จะมีสาวๆ มาทอดสะพานให้ตั้งแต่สมัยเรียน ด้วยรูปลักษณ์อันหล่อเหลา คุณสมบัติโดดเด่น เรียนเก่ง เป็นนักกีฬา นักดนตรี แถมยังเป็นเดือนมหาวิทยาลัย แต่ทว่าเรื่องความรักนั้น เพื่อนๆ ต่างรู้กันดีว่าอีกฝ่ายมีหวานใจอยู่แล้วคือวินรดา แม้ฝ่ายหญิงจะเคยรักๆ เลิกๆ อยู่หลายหน แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นกลับมารักกันอีกเหมือนเดิม“เรื่องนี้วินนี่ไม่รู้ ฉันเองก็เพิ่งรู้เหมือนกัน”“หมายความว่ายังไงวะ เล่าให้มันชัดๆ หน่อย”“แกจำตอนที่วินนี่บอกเลิกฉัน ไปคบกับรุ่นพี่คณะวิศวะ

“ผมอยากถามว่าอันนี้คืออะไร...”เจษภัทรจ้องมองใบหน้าหวานที่เผือดซีดของเธออย่างเอาเรื่อง“จดหมายลาออกค่ะ”“ของใคร...”เตชิตาสูดลมหายใจเข้าช้าๆ แล้วเงยหน้าสบสายตาคมกริบเอาเรื่องคู่นั้นกลับไป“ของฉันเองค่ะ”“ขอเหตุผล”“ทุกอย่างระบุในจดหมายแล้วค่ะ...”“ผมไม่ต้องการเหตุผลจอมปลอมพวกนั้น เพราะลูกชิ้นงั้นหรือ...”หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ แต่เธอพยายามข่มใจเอาไว้ไม่ให้ลนลานจนเสียเรื่อง แต่มันก็ยากเต็มทีเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายเลือดเย็นตรงหน้า สำหรับเขาอาจจะลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว แต่เธอไม่เคยลืมเรื่องในคืนนั้นได้...“มะ...ไม่ใช่”เจษภัทรถอนหายใจ ดวงตาดุเข้มมองสบตาหญิงสาวตรงหน้านิ่ง“คุณคิดจะหนีอะไร หนีผมหรือความจริงกันแน่”“เปล่าค่ะ...ฉันไม่ได้หนีอะไรทั้งนั้น”“แน่ใจนะว่าไม่ได้หนี”“ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรนี่คะ ทำไมต้องหนีด้วย”“นั่นสิ คุณไม่ได้ทำผิด แล้วทำไมต้องหนีผมด้วย”“นี่คุณ!” หญิงสาวฉุนกึก ตาวาวโรจน์ “สำคัญตัวผิดไปหรือเปล่าคะ”“ผิดหรือถูก ลองพิสูจน์ดูไหมล่ะ”“คะ...คุณจะทำอะไร”เตชิตาถามเสียงสั่น เมื่อสบตาคมกริบราวกับรู้ทันคู่นั้น มันยิ่งทำให้หัวใจไม่รักดีเต้นรัวแรง ใบหน้าหล่อคมคายค่อยๆ โน้มลงมาใก

“ถ้าคุณไม่มีอะไรจะคุยแล้ว งั้นดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ พอดีมีคนรออยู่”เตชิตายิ้มเย็นชา หันไปคว้ากระเป๋าสะพาย ทำท่าจะผละไป ก่อนที่เธอจะหน้ามืดทนไม่ไหวแล้วหาอะไรเขวี้ยงใส่คนร้ายกาจตรงหน้าให้สาใจ“เดี๋ยว!”หญิงสาวชะงัก ก่อนปรายตามองมืออีกฝ่ายที่คว้าข้อมือเธอไว้อย่างเย็นชา“คุณมีอะไรจะแนะนำอีกเหรอคะ หรือว่ามีผู้ชายดีๆ คนไหนจะแนะนำให้รู้จัก อุ๊ย!” หญิงสาวอุทานอย่างตกใจ เมื่อถูกกระชากเข้าหาอ้อมอกแกร่งที่ตวัดขังเธอไว้อย่างถือสิทธิ์“ทำไมต้องแนะนำคนอื่น ก็ผมนี่ไง ไหนๆ เราก็เคยพลาด...ด้วยกันมาแล้วไม่ใช่หรือ”“ก็บอกแล้วไงคะว่า ฉันจะไม่ยอมพลาดซ้ำ...อุ๊บ!” ยังไม่ทันพูดจบ หญิงสาวก็ต้องผงะเมื่อใบหน้าหล่อเหลาฉกลงมามัดปากเธอไว้ด้วยริมฝีปากของเขาอย่างเผ็ดร้อนปนดุดันริมฝีปากอุ่นร้อนของเขาบดขยี้ลงบนกลีบปากอิ่มสวยราวกับทำโทษที่เธอยั่วโมโหเขา ก่อนที่จะส่งปลายชิวหาเข้าไปกวาดต้อนชิมความหวานของเธอทุกซอกทุกมุม โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ขัดขืนหรือต่อต้านได้เลยจูบของเขาแสนเอาแต่ใจและเรียกร้อง แต่มันกลับทำให้ไฟในกายเธอลุกโชน ราวกับอีกฝ่ายเป็นไฟ และเธอเป็นน้ำมัน เพียงแค่อยู่ใกล้กันมันก็พร้อมจะลุกไหม้ได้ง่ายๆถ้าปล