All Chapters of ตำหนักเย็นก็แค่สนามเด็กเล่น: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 10 นางเปลี่ยนไปค่ำคืนที่เงียบสงบ เหล่าข้าราชบริพารต่างทำหน้าที่ของตน นางกำนัลและขันทีไม่ได้เดินกันขวักไขว่เท่ากับตอนกลางวัน จึงทำให้หลี่อวิ๋นที่อยู่ในชุดราชองครักษ์เดินไปมาได้อย่างสบายใจและไม่มีใครสังเกตและสงสัยตัวเขาแน่นอนว่าหลี่อวิ๋นรู้ว่าราชองครักษ์ตัวจริงจะเดินมาถึงตรงนี้เมื่อไร ในเมื่อตารางการตรวจตราอยู่ในมือจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะใช้ช่วงเหล่านั้นแอบเข้าไปในตำหนักจางกุ้ยเฟยชายหนุ่มแอบเดินเข้าไปข้างในตำหนักที่ค่อนข้างเงียบกว่าตำหนักอื่น ชายหนุ่มคอยสังเกตความเคลื่อนไหวรอบข้างให้แน่ใจว่าไม่มีผู้ใดติดตาม หลี่อวิ๋นขยับตัวเข้าไปใกล้เฟยเฟยที่นั่งอยู่ในสวนริมน้ำของตนอย่างแผ่วเบา รอบกายของนางไม่มีแม้แต่นางกำนัลหรือขันที ซึ่งต่างจากเมื่อก่อนที่จูหลิงและขันทีน้อยจะประกบติดนายหญิงของตนเสมอเมื่อมั่นใจว่าที่ตรงนี้มีเพียงแค่เขากับหญิงสาวอยู่กันตามลำพัง หมวกราชองครักษ์ก็ถูกถอดออกเพื่อให้เห็นใบหน้าของคนด้านในชัดเจนขึ้น"มาอีกแล้วหรือ มีธุระอันใดจึงมาหาข้าถึงตำหนักเช่นนี้เล่า"หลี่อวิ๋นยิ้มและก้าวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น เฟยเฟยเงยหน้าขึ้นสบตาเขาแม้แววตาของนางจะสงบนิ่งแต่ก็มีความสงสัยแฝง

บทที่ 12 แผนการใส่ร้ายขันทีของสนมเจินยอบกายเข้าหาหญิงสาวอย่างนอบน้อม ก่อนจะเอ่ยกระซิบอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ "สนมเจินพ่ะย่ะค่ะ มีข่าวที่อาจจะทำให้พระสนมสนใจทีเดียว มีนางกำนัลหลายคนเริ่มพูดกันว่ามีราชองครักษ์ที่เข้าออกตำหนักของจางกุ้ยเฟยบ่อยนัก ได้ยินมาว่าเขาคนนั้นมีหน้าที่จัดการเรื่องสิ่งของที่ถูกขโมยไปจากตำหนักจางกุ้ยเฟย ทั้งที่เป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เขากลับทำให้ข้าราชบริพารในพระราชวังเริ่มหวาดกลัวจนไม่มีใครกล้าเข้าไปกลั่นแกล้งหรือแตะต้องของในตำหนักนั้นอีกเลยพ่ะย่ะค่ะ"สนมเจินยิ้มบาง ๆ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ราชองครักษ์หนุ่มถึงขั้นออกหน้ารับแทนนางเช่นนั้นหรือ ช่างน่าสนใจจริง ๆ เป็นถึงราชองครักษ์แต่กลับยอมลดตัวลงมาดูแลเรื่องเล็กน้อยของสนมที่ถูกลืมในวังหลัง ดูคล้ายว่าจะเป็นคนรับใช้มากกว่าจะเป็นองค์รักษ์ในวังหลวง แต่ก็น่าชื่นชมจริง ๆ เจ้าคิดเช่นนั้นหรือไม่ น่าชื่นชมจนควรทำให้คนทั้งวังหลวงได้รู้เรื่องนี้กันให้ทั่ว"ขันทีพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "พ่ะย่ะค่ะ ที่จริงการที่ราชองครักษ์ผู้หนึ่งยอมเสียเกียรติไปทำหน้าที่เช่นนั้น และเขายังดูแลตำหนักจางกุ้ยเฟยอย่างใส่ใจเป็นพิเศษ หลายคนก็เร

บทที่ 14 ความหวังดีจากพ่อหลังจากที่หลี่อวิ๋นออกจากห้องทรงงานไป ฮ่องเต้ก็ไอหนักออกมา อาการที่เขาเป็นยิ่งเหมือนเป็นการเพิ่มแรงกดดันให้กับตัวของเขา สายตาของคนมีอายุเหลือบมองไปที่สวนด้านนอกที่ดอกไม้เบ่งบานสะพรั่งแต่ใจของคนมองกลับไม่สามารถรู้สึกได้ถึงความสวยงามของมันเลย เพราะความวิตกกังวลแทรกซึมเข้าสู่วิญญาณไปแล้ว เวลาที่เหลือก็ไม่รู้ว่าจะเพียงพอต่อการจัดการทุกอย่างหรือเปล่าขันทีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป จึงพยายามทำให้เจ้านายของตนผ่อนคลายมากขึ้น“ฝ่าบาท พระองค์ทรงเป็นห่วงรัชทายาทหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” แม้จะไม่ตอบแต่ท่าทางคิดหนักนั่นก็มากเพียงพอที่จะตอบแล้ว “ทั้งหลี่อวิ๋นและจางกุ้ยเฟย...” คนมีอายุไอและเริ่มพูด “ไม่รู้ว่าภาระหน้าที่นี้จะเร็วไปไหมสำหรับคนทั้งสอง อีกทั้งสถานการณ์ตอนนี้มันก็ซับซ้อนเกินไป จะแก้ไขให้ไม่ผิดเพี้ยนก็คงจะไม่ได้”“อย่าทรงกังวลพระทัยไปเลยพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ทรงทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ในสถานการณ์ตอนนั้นการรับคุณหนูจางเข้ามาในพระราชวังเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ หากนางยังอยู่ข้างนอกคงจะวุ่นวายกว่านี้อีก”“เรารู้...เพราะรู้ดีถึงได้ทำเช่นนี้ลงไป” ฮ่องเต้ถอ

บทที่ 16 เพ็ดทูลสนมเจินและสนมเซียงที่ปกติมักจะไม่ลงรอยกันเป็นทุนเดิม แต่ครั้งนี้กลับร่วมมือกันเพื่อหวังจะชักจูงฮ่องเต้ด้วยการบอกกล่าวถึงข่าวลือของกุ้ยเฟยที่ดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์พิเศษกับราชองครักษ์ทั้งสองยิ้มแย้มและเข้ามาคำนับฮ่องเต้ด้วยกิริยานอบน้อม อีกทั้งยังออดอ้อนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานเหมือนที่เคยทำทุกครั้ง“ฝ่าบาทเพคะพวกเราได้ข่าวจากท่านพ่อ ว่าทรงพระชวรระหว่างที่ประชุมเช้าจึงต้มสมุนไพรนำมาถวาย” คนมีอายุยิ้มน้อย ๆ ราวกับรู้ทัน ทั้งสนมเจินและสนมเซียงอยู่กับเขามานาน พวกนางมาเพราะอะไรทำไมพระองค์จะไม่รู้“บอกเรื่องที่พวกเจ้าอยากพูดมาเถอะ” สนมเจินทำเป็นไม่กล้าพูดแต่สีหน้าบอกชัดว่ามีอะไรอยู่ในใจส่วนสนมเซียงก็รีบแก้ตัวทันที “หม่อมฉันจะมีอะไรเล่าเพคะ ก็แค่เป็นห่วงพระวรกายของฝ่าบาทก็เท่านั้น” “หึ แค่เจ้าเดินเข้ามาเราก็รู้แล้ว นึกว่ามีอะไรในวังหลวงแห่งนี้ที่เราไม่รู้บ้าง เอาเป็นว่าเรารู้เรื่องที่เจ้าอยากจะบอก แต่การที่เราไม่ทำอะไร นั่นไม่ได้หมายความว่าคือคำสั่งของเราหรอกหรือ” พระสนมทั้งสองที่ตั้งใจจะมาฟ้องฮ่องเต้เรื่องของกุ้ยเฟยกับราชองครักษ์ก็นิ่งไป“แต่ถึงจะเป็นคำสั่งของฝ่าบาทแต่

บทที่ 18ยิ่งผ่านวันเวลาความผูกพันของทั้งคู่ก็ค่อย ๆ สานต่อโดยวิธีนั้นอย่างเงียบ ๆ แม้จะห่างไกลยิ่งกว่าตอนอยู่ในกำแพงเดียวกัน แต่กลับรู้สึกใกล้ชิดยิ่งกว่า ราวกับต่างคนต่างรับรู้ถึงความคิดของกันและกันโดยไม่ได้เอ่ยคำอะไรออกมาให้ต่างฝ่ายต่างหนักใจหลี่อวิ๋นกลับมาถึงค่ายทหารด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยแผลและคราบเลือด การรบในรอบนี้ทำเขาได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แม้จะมีความเจ็บปวดแต่ชายหนุ่มก็ยังคงทนไหว นายทหารคนสนิทพยายามมองหาผ้าสะอาดเพื่อใช้เช็ดแผล แต่เมื่อค้นดูของที่มีอยู่ เขาพบว่าทุกอย่างเปื้อนฝุ่นและคราบเลือดไปหมด“องค์ชายเสบียงของพวกเราน้อยเต็มที ทางนั้นตัดต้นน้ำเราจะซักผ้าก็ไม่ได้ต้องใช้น้ำเท่าที่มีให้เป็นประโยชน์” หลี่อวิ๋นส่ายหน้า “อีกไม่นานมันก็จบแล้ว พวกมันดิ้นรนแต่ก็เป็นการฆ่าตัวตายเองเหมือนกัน เจ้าออกไปดูแลคนอื่นเถอะข้าดูแลตัวเองได้”หลี่อวิ๋นหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กที่เฟยเฟยส่งมาออกมา เขาจรดมันที่จมูกเบา ๆ ผ้าแพรผืนสวยยังคงสะอาดและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่เป็นกลิ่นเดียวกับเฟยเฟย“ต่อให้นี่เป็นผ้าผืนสุดท้ายที่เหลือ ข้าก็ไม่ยอมให้มันเปื้อนเลือดหรอก” ผ้าเช็ดหน้านี้เป็นสิ่งสำคัญที่เขาเก็บเอา