All Chapters of นางรำ-อาริตา: Chapter 1 - Chapter 6

ข้อมูลเกี่ยวกับนางรำเขียน ลงนิตยสารดรุณี ช่วงปี2523-2524 ตีพิมพ์รวมเล่มกับ สนพ.โชคชัยเทเวศร์ปี 2524(คนเขียนอายุ 23-24ปีที่เขียน)เคยเป็นละครวิทยุ คณะนีลิกานนท์เคยเป็นละครทีวี ช่อง3 ในช่วง ร้อยรสบทละครนำแสดงโดย ออฟ อภิชาติ พัววิมล และ นุ่น สินิทรา บุณยศักดิ์ผ่านมา 39 จะ 40 ปี จึงหยิบขึ้นมาทำอีบุ๊คอีกครั้งหนึ่ง เพราะมั่นใจในรสแซบของเรื่อง และการปะทะกันของเธอกับเขาเกนเกด นางรำ ผู้บอกว่าไม่ใช่เพียงแค่อาชีพแต่คือลมหายใจอาริตา-----------------------------------------“ผู้หญิงนี่เอามาทำอะไรได้บ้างเล่า...ถ้าไม่จับลงนอนหงายแล้วเราอยู่ข้างบนน่ะ ฮึ...นายบอกฉันทีเถอะ...หรือนายจะให้ฉันเอาแม่คนนั้นมานั่งไว้บนแท่นปูผ้าขาวลาดกราบวันละสามเวลา จะได้เจริญกับตัวเอง”คำพูดอย่างผยอง ดูหมิ่นนี้ ออกจากปากเขาภิไธย หนุ่มเข้าขั้นเศรษฐี ปากร้าย เอ่ยถึงผู้หญิง ช่างไม่น่ารักส่วนเธอ เกนเกด คือผู้หญิงคนนั้น คนที่มีงาน นางรำ เป็นอาชีพเธอรับงานรำตามแต่คนจ้าง งานที่เป็นเงิน เธอมีสโสแกนว่าไม่ใช่แค่เพียงอาชีพ แต่คือลมหายใจเธอมองงาน เป็นลมหายใจ!!!และเพราะต้องรักษาลมหายใจทั้งของตัวเองและญาติผู้ใหญ่รวม

เสียงเขาร้องโอดโอยอย่างบอกให้รู้ว่าเจ็บจริงๆ ไม่ใช่เสแสร้ง นั่นพอจะทำให้สิ่งที่เดือดปุดๆ ในอกของหล่อนคลายลงบ้างเล็กน้อย“จำไว้แล้วกันว่าอย่าพูดแบบนี้กับฉันอีก”เขาสะบัดเท้าไปมา นัยน์ตาวาวจ้าด้วยความโกรธ แล้วในขณะเดียวกันก็นึกประหลาดใจที่ผู้หญิงคนนี้มองเขาอย่างไม่แยแส สำหรับผู้ชายที่เคยคิดว่าตัวเองเลอเลิศสุดแสน ผู้หญิงเห็นเป็นต้องจับตามองด้วยแววตาชื่นชม บางครั้งมองจนเหลียวหลัง ปรารถนาในตัวเขาอย่างเปิดเผย แล้วนี่กะแค่นางรำคนหนึ่ง ที่ภิไธยเห็นว่าต่ำต้อยกว่าเขาจนเปรียบเทียบไม่ได้ หล่อนมองเขาด้วยแววตาจงชังรังเกียจเสียด้วยซ้ำ ทำให้เขาสุดจะทนเขากัดฟันข่มความเจ็บปวดให้พ้นไป สาวเท้าเข้าไปใกล้ ขบฟันแน่นส่งเสียงลอดออกมา“หล่อนจะมากเกินไปแล้ว หล่อนทำร้ายฉัน”เหมือนลืมตัวไปชั่วขณะหนึ่ง ภิไธยจับบ่าบอบบางนั้นเขย่าแรงๆ พานกะไหล่ในมือหล่อนปลิวหวือไปอีกทิศทางหนึ่ง แล้วหล่อนก็สั่นเทิ้มด้วยแรงเขย่าอย่างไม่ปรานีปราศรัยสักนิดนั่น“ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าดีกับฉันอย่างนี้...”มือข้างหนึ่งปล่อยออกจากบ่าเงื้อขึ้นสูง หมายดวงหน้าที่ลงเมคอัพไว้เข้มจัดนั่น ดวงตาของเกนเกดขยายกว้างขึ้น บอกถึงความตกใจ แล้วสัญชาตญาณ

“เกนเกด”ชื่อของนางรำคนนั้น...ระวีถอนใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อควานคว้าหาตัวหญิงสาวที่ภิไธยปรารถนาจนพบตัวเข้าที่นี่ หลังจากสุ่มไปหลายต่อหลายแห่งที่มีการแสดงศิลปะแบบไทยทอดสายตามองท่ารำกรีดกรายสวยงามของหล่อน แล้วเขาก็พบว่าท่ามกลางแสงไฟกระจ่าง เกนเกดเป็นผู้หญิงสวยคนหนึ่งเมื่อเต็มเครื่องทรง ทำให้ระวีอยากรู้เวลาที่หล่อนถอดเครื่องออกหมดรวมทั้งเครื่องสำอางที่ลงไว้เข้มจัดบนใบหน้านั่นด้วย อยากเห็นดวงหน้าที่แท้จริง...เมื่อการแสดงในชุดนี้จบลง เขาก็เห็นเกนเกดเข้าไปทางด้านหลังเวที ไม่รู้ว่าหล่อนยังมีการแสดงชุดอื่นอีกหรือไม่ ระวีจึงยังนั่งอยู่ที่เดิม...ตรงหน้าเขาคือชุดอาหารที่แทบจะไม่ได้พร่อง เพราะเขาไม่สู้จะคุ้นลิ้นกับอาหารไทยรสออกหวานนำมากกว่ารสอื่น...เพื่อนหญิงของเขาตรงหน้าต่างหากที่ทำท่าเอร็ดอร่อยเหลือเกิน“มีอะไรหรือ วี” สายตาของสุพัตรายังว่องไวเหมือนเคย แม้จะไม่ได้พูดในตอนแรกที่เห็นเขาแสดงกิริยาทอดถอนใจ... “หรือว่าเกิดปิ๊งกับคนสวยนั่น...”“ผมตามหาตัวเธออยู่”สุพัตราชะงักไปเล็กน้อย มือจับช้อนยกค้าง ก่อนจะปรับให้เข้าสู่ปกติโดยเร็ว“ไม่ใช่เพื่อตัวเอง” เหมือนเขาแก้ตัวต่ออย่างร้อนรนพอประมาณ เพราะจนเป