Semua Bab ข้าจะเกี้ยวท่านมาเป็นสามี: Bab 41 - Bab 50

ยังไม่ทันที่นางจะได้ลุกเดินไปที่ใด หลี่เยี่ยนเฉินก็ยื่นมือออกมาเกี่ยวเอวบางของนางเอาไว้ ฟางเมี่ยวไม่ทันระวังจึงเซถลาเข้าไปซบที่แผงอกของหลี่เยี่ยนเฉินอย่างไม่ทันตั้งตัว นางเงยหน้าขึ้นไปมองเขา ก่อนจะพบว่ายามนี้ใบหน้าของเขาและนางใกล้กันจนแทบได้กลิ่นลมหายใจของกันละกันหลี่เยี่ยนเฉินจ้องมองฟางเมี่ยวด้วยแววตาที่อ่อนโยน ฟางเมี่ยวเองก็มองตอบเขาด้วยท่าทีที่เขินอายเช่นเดียวกัน“ฟางเมี่ยว เจ้าค่อยอาบน้ำเถิด”“เอ?”ยังไม่ทันที่ฟางเมี่ยวจะได้เอ่ยสิ่งใด หลี่เยี่ยนเฉินก็โน้มใบหน้าตนเข้ามาใกล้นาง ก่อนจะประทับริมฝีปากหนาใหญ่ของตนลงไปบนริมฝีปากบางสวยของนางอย่างเอาแต่ใจ ฟางเมี่ยวยังไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อถูกเขาจู่โจมเช่นนั้นนางจึงรู้สึกหายใจติดขัด พยายามผลักบุรุษตรงหน้าออก แต่ทว่าเขากลับกอดนางแน่นขึ้นกว่าเดิม อีกทั้งยังขบเม้มริมฝีปากนางอย่างหยอกเย้าอีกด้วยฟางเมี่ยวที่คราแรกยังมึนงงนั้น เมื่อตั้งสติได้ นางจึงยื่นสองแขนไปโอบรัดรอบลำคอของเขา พร้อมกับเผยอริมฝีปากตอบรับรสจูบของเขาเช่นเดียวกันหลี่เยี่ยนเฉินปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ของเขาและนางออก ก่อนจะโยนมันลงไปกองที่พื้น ยามนี้ร่างของคนทั้งสองเปลือยเปล่าไร้

หลี่เยี่ยนเฉินที่กลับมาถึงจวนก็พบว่ายามนี้ฟางเมี่ยวกำลังสนทนากับมารดาของเขาอย่างสนิทสนม อีกทั้งยังช่วยกันเลือกวัตถุดิบเตรียมทำอาหารมื้อค่ำอีกด้วย เขาหันไปมองฟางเมี่ยวก่อนจะยกยิ้มมุมปากไม่เจอเพียงครึ่งวัน นางก็หลอกล่อท่านแม่ไปเป็นพวกตนได้เสียแล้วฟางเมี่ยวที่เห็นว่าหลี่เยี่ยนเฉินกลับมาแล้ว จึงรีบเทชาร้อนใส่ถ้วยส่งให้เขาอย่างกระตือรือร้น"ท่านพี่ น้ำชาเจ้าค่ะ ท่านหิวหรือไม่ ข้าทำขนมหยกขาวเอาไว้ เก็บไว้รอท่านพี่มาชิมเจ้าค่ะ"หลี่เยี่ยนเฉินจ้องมองฟางเมี่ยวคราหนึ่ง และไม่ได้รับถ้วยน้ำชาจากนาง ฟางเมี่ยวเอียงคอมองหลี่เยี่ยนเฉินอย่างสงสัย ในมือก็ถือถ้วยชาค้างเอาไว้ หลี่ฮูหยินที่เดินมาเห็นเข้าพอดี จึงเอ่ยตำหนิบุตรชายของตนทันที"อาเยี่ยน ภรรยาเจ้ายื่นถ้วยชาส่งให้เจ้านานแล้ว เจ้าไม่เห็นหรือ รับจากนางแล้วดื่มซะสิ มารยาทที่ข้าสั่งสอนมาเจ้าลืมไปแล้วหรือ"หลี่เยี่ยนเฉินหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก นี่มันเรื่องบ้าอันใดกัน ท่านแม่เคยดุเขาเช่นนี้เสียที่ไหน พอนางแต่งเข้าจวนมาเขาก็กลายเป็นบุตรชังของท่านแม่ไปแล้วอย่างนั้นหรือเขารับถ้วยชามาจากฟางเมี่ยวก่อนจะดื่ม พบว่ารสชาติดีกว่าชาที่เขาดื่มเป็นประจำเสียอี

หลี่เยี่ยนเฉินที่กลับมาถึงจวน ยามนี้ก็พบว่าฟางเมี่ยวกำลังนอนเอนกายอ่านบทละครงิ้วอยู่บนเตียง"ฟางเมี่ยว""ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้วหรือ โอ๊ะ"ฟางเมี่ยวไม่ทันระหวัง นางเซถลาจะล้มลง หลี่เยี่ยนเฉินจึงรีบก้าวเข้ามาคว้าจับตัวนางไว้ ยามนี้เสื้อผ้าของนางบางยิ่งนัก แทบจะมองเห็นเนื้อกายขาวผ่องอย่างชัดเจนอยู่แล้ว ฟางเมี่ยวหรี่ตามองหลี่เยี่ยนเฉินคราหนึ่ง"ท่านพี่ ท่านกลับมาช้านะเจ้าคะ"หลี่เยี่ยนเฉินมองดูภรรยาตนคราหนึ่ง ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ให้ตายเถิด!!! นางจะไม่ให้เขาพักเอวสักวันเลยหรือ?ช่างเถิด ภรรยาเสนอ เขาที่เป็นสามีที่ดีย่อมต้องสนอง เมื่อคิดได้เช่นนั้นหลี่เยี่ยนเฉินจึงถอดเสื้อผ้าของตนโยนลงไปกองที่พื้นทันที ฟางเมี่ยวยิ้มตาหยี แต่ทว่ายังไม่ทันที่นางจะได้โอบกอดเขา สามีตัวดีก็วางนางลงบนเตียงนอน ก่อนจะใช้มือรูดชักลำแท่งเอ็นร้อนของตน ก่อนจะปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งกระฉูดมาถูกเส้นผมของนางจนเปียกชุ่มฟางเมี่ยวมองหลี่เยี่ยนเฉินตาขวาง ก่อนจะเอ่ย"ท่านพี่!!!""ขออภัยด้วยฮูหยิน แค่ข้าเห็นเจ้านอนอ่านตำราข้าก็แข็งสู้แล้ว พอเจ้าถอดเสื้อผ้าข้าก็ใกล้จะเสร็จพอดี จึงขอชักก่อน"ฟางเมี่ยวรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร

ผ่านมาร่วมหลายวัน หลังจากเตรียมการเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลี่เยี่ยนเฉินและบิดาของเขาก็นำกองทัพมุ่งหน้าออกไปสู้ศึกกับเหล่ากบฏ ฟางเมี่ยวมองตามกองทัพทหารนั้นไปจนลับสายตา นางถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ภัตตาคารโหยวเย่ว์ทันทีนางมาที่นี่เพื่อต้องการให้พ่อครัวที่ร้านทำอาหารมาแจกจ่ายชาวบ้านและผู้ลี้ภัยวันละสองมื้อ ส่วนที่มีคนมาซื้อก็ขายเช่นเดิม สงครามกำลังปะทุ เหล่าพ่อค้าต่างฉวยโอกาสขึ้นราคาสินค้าสูงเป็นหลายเท่าตัว ราษฎรต่างอดอยาก บางคนล้มตายเพราะความหิวก็มีภัตตาคารโหยวเย่ว์เปิดโรงทานแจกข้าวต้มและอาหารวันละสองมื้อ คือมื้อเช้าและมื้อเย็น ฟางเมี่ยวส่งคนมาตรวจตราดูความเรียบร้อยทุกครั้ง เย่จิ้นหยางที่รู้เรื่องก็ส่งทหารมาดูแลความปลอดภัยเช่นเดียวกันฟางเมี่ยวปิดร้านค้าหลายสิบแห่งลง ด้วยเหตุผลว่ายามนี้สถานการณ์ย่ำแย่ การค้าขายไม่ดีเท่าแต่ก่อนแล้ว จำต้องปิดตัวลงชั่วคราวจนกว่าสงครามจะสงบ นางระแวดระวังตนเสมอ เพราะก่อนที่หลี่เยี่ยนเฉินจะจากไป ได้บอกกับนางว่าให้ระวังคนในเอาไว้ นางเองก็ไม่รู้ว่าคนในที่เขาว่านั้นคือผู้ใด แต่นางก็ระวังตามที่เขาบอกฟางเมี่ยวมองดูเหล่าชาวบ้านที่มารอรับอาหารแจกอยู่ท

ด้านเย่จิ้นหยางนั้นเขากำลังวุ่นวายเป็นอย่างมาก เนื่องจากยามนี้กบฏเหลียงไท่กำลังจะนำกองทัพบุกเข้ามาถึงเมืองหลวงแล้ว พวกมันล้อมเมืองหลวงเอาไว้ เหล่าทหารต้าอู๋ที่เหลืออยู่เริ่มขาดขวัญกำลังใจ บ้านเมืองระส่ำระสาย ราษฎรต่างแย่งชิงอาหารกัน เหล่าชาวบ้านที่หนีตายจากนอกเมืองต้องการความช่วยเหลือ เขาจำเป็นต้องเปิดประตูเมืองรับผู้ยากไร้เข้าเมืองหลวง ทำให้เงินทองและเสบียงในท้องพระคลังขาดแคลนไปมิใช่น้อยเสิ่นจื่อหลางมีสีหน้าที่ไม่สู้ดีเท่าใดนัก เขาเอ่ยกับฮ่องเต้เย่หมิงหล่างด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน“ฝ่าบาท พวกมันบุกประชิดเมืองหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ นี่ก็ร่วมหลายเดือนแล้วที่กองทัพของแม่ทัพใหญ่หลี่ไปที่ชายแดน อีกทั้งยังไม่อาจเดินทางกลับมาถึงเร็วๆ นี้เป็นแน่”ฮ่องเต้เย่หมิงหล่างพยักหน้าคราหนึ่ง ยามนี้ร่างกายของเขาอ่อนแรงไม่ใช่น้อย คาดว่าคงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน“รับไป ประตูเมืองเปิดเมื่อใดโจมตีได้ทันที”“ฝ่าบาทจะทรงใช้พวกเขาจริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ยามนี้ข้าไม่รู้ว่าจะเก็บพวกเขาเอาไว้มอบเป็นของขวัญให้ใครแล้ว เย่หลงของข้าตายไปแล้ว เจ้ารับไปเถิด”“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”เสิ่นจื่อหลางรับตราพยัคฆ์มาถือเอาไว้ ฮ่องเต้เ