All Chapters of ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Chapter 11 - Chapter 20

“อาเฉิน คุณไปดูคุณหนิงหน่อยเถอะ อย่าทำอะไรให้เป็นเรื่องใหญ่เลย” สวีจือหรูถอนหายใจ แล้วดึงแขนเสื้อของฟู่เฉินพร้อมทำสีหน้าดูเจ็บปวดและอดทนสิ่งที่ฟู่เฉินเห็นแล้วทนไม่ได้ที่สุดคือการที่เธอต้องทนทุกข์ใจ พอได้ยินคำพูดนี้ ความโกรธในใจเขาก็ยิ่งปะทุขึ้น“ถ้าผมไปหาเธอ ก็เท่ากับผมติดกับดัก ผมจะรอดูว่าละครเรื่องนี้จะดำเนินต่อไปยังไงถ้าไม่มีผม!”ฟู่เฉินเอ่ยเสียงเย็นชา แล้วโอบกอดสวีจือหรูทันที“ถ้าเธอเข้าใจอะไร ๆ ได้เหมือนคุณก็คงจะดี”สวีจือหรูได้ยินดังนั้นกลับไม่ได้รู้สึกดีใจอะไร แต่ใบหน้าก็ซบลงบนอกของฟู่เฉิน“คุณก็อย่าโกรธเลยค่ะ พูดตามตรง คุณหนิงก็แค่แคร์ชื่อเสียงคุณผู้หญิงฟู่มากเกินไป คุณต้องเข้าใจเธอบ้าง” สวีจือหรูพูดอย่างระมัดระวัง ดวงตาแดงก่ำด้วยน้ำตา “แต่ตอนนี้พวกคุณหย่ากันแล้ว เธอ... เธอจะอาละวาดไปถึงเมื่อไหร่กัน?”คำว่าหย่าทำให้ฟู่เฉินเจ็บปวดอย่างรุนแรงสีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที เขาชักมือกลับ แล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสองเม็ดด้วยมือเดียว โดยไม่พูดอะไรปกติสวีจือหรูจะเห็นฟู่เฉินในมุมที่อ่อนโยนซะส่วนใหญ่ และยอมทำตามคำขอของเธอมาตลอด แต่เขาทำหน้าบึ้งตึงต่อหน้าเธอแบบนี้เป็นครั้งแรกสวีจือห

ส่วนเรื่องอื่น เธอไม่อยากคิดแล้ว และไม่จำเป็นต้องคิดอีกต่อไป เพราะทุกอย่างไม่สำคัญแล้วน้ำตาที่ไหลมากเกินไปทำให้ดวงตาของหหนิงหนานเสว่เจ็บปวดรวดร้าวพอออกมาจากโรงประกอบพิธีฌาปนกิจ เมื่อแสงแดดด้านนอกสาดส่องมาที่ตัวเธอโดยตรง หนิงหนานเสว่ถึงรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมองแสงตะวัน มองไปเรื่อย ๆ น้ำตาก็ไหลรินลงมาจากหางตาอีกครั้ง“สุยสุย แม่คิดถึงลูกเหลือเกิน” “สุยสุย... สุยสุยของแม่”เธอกอดจี้ที่บรรจุอัฐิของสุยสุยที่ห้อยอยู่บนหน้าอกไว้แน่น แล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้นและร้องไห้โฮออกมาแม้เธอจะเตือนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าสุยสุยอยากให้เธอมีความสุข แต่เธอก็ยังทนไม่ไหว เธอไม่เข้มแข็งขนาดนั้นจริง ๆเธอร้องไห้จนหมดแรงแล้วถึงค่อยลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก แล้วเดินตรงไปยังบ้านเก่าของเธอเหมือนศพเดินได้นี่คือสิ่งเดียวที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้เธอก่อนตาย เป็นบ้านเก่า ๆ หลังเล็ก ๆ ขนาดแค่หกสิบตารางเมตร ซึ่งเล็กกว่าห้องน้ำในบ้านตระกูลฟู่ซะอีก แต่ที่นี่ต่างหากถึงเป็นบ้านของเธอ เป็นบ้านหลังเดียวที่มีอยู่กว่าจะกลับมาถึงรังหนูเล็ก ๆ แห่งนี้ได้ เธอกลับเห็นแขกไม่ได้รับเชิญรออยู่ที่หน้าประตู เป็

“นายว่าอะไรนะ?”ฟู่เฉินหน้าเครียดขึ้นมาทันที เขาไม่ได้เจอสุยสุยมาหลายวันแล้ว คราวที่แล้วไปหาหนิงหนานเสว่ก็ไม่เจอสุยสุย พอนึกได้ว่าวันนั้นได้รับสายจากโรงประกอบพิธีฌาปนกิจ เขาก็รู้สึกไม่สบายอย่างประหลาด ทั้งที่รู้ดีว่านี่เป็นแค่เล่ห์เหลี่ยมของหนิงหนานเสว่ แต่เขาก็ยังรู้สึกตกใจอยู่ดี“อาเฉิน คุณอย่าเพิ่งร้อนใจไปเลย คุณหนิงคงแค่ประชดคุณน่ะ เธอไม่น่าจะทำร้ายสุยสุยหรอก”“แต่ไม่รู้ว่าเธอจะเอาสุยสุยไปไว้ที่ไหน เธอยังมีญาติคนอื่นอีกไหม?”สวีจือหรูก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วตบเบา ๆ ที่หน้าอกของฟู่เฉินพลางเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนญาติเหรอ?ฟู่เฉินนึกถึงหนิงไห่เทาขึ้นมาทันที และนึกถึงเช็คที่ถูกยกเลิกด้วย!นั่นคือผีพนัน เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อเงิน ถ้าสุยสุยตกอยู่ในมือเขาจริง ๆ ก็อันตรายแล้ว“ไปสนามบินเดี๋ยวนี้”ฟู่เฉินผลักสวีจือหรูออก แล้วสาวเท้าเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็วไม่ว่าอย่างไรก็ตาม สุยสุยก็แซ่ฟู่ เป็นลูกสาวของฟู่เฉิน เขาไม่มีทางยอมให้สายเลือดของตัวเองถูกทำลายเด็ดขาด!ใช่แล้ว ต้องเป็นแบบนี้ในวินาทีที่เขาเดินออกไปข้างนอก ฟู่เฉินก็หาเหตุผลให้ตัวเองได้แล้ว สิ่งที่เขาแคร์ไม่ใ

ไม่ว่ายังไงก็ตาม เขาไม่มีทางยอมให้ลูกสาวของเขาใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงแบบนี้ต่อไปเด็ดขาด!“สุยสุยตายแล้ว!”“เธอตายแล้ว ตอนที่คุณกับผู้หญิงคนนี้กระหนุงกระหนิงกัน ตอนที่คุณจุดพลุให้เธอเต็มเมือง สุยสุยของเรา ลูกสาวแท้ ๆ ของคุณ ตายเพราะไม่มีเงินค่าผ่าตัด! ตายแล้ว! เธอตายแล้ว!”หนิงหนานเสว่ดิ้นรนอย่างสุดแรง น้ำตาไหลรินจากหางตา ทุกถ้อยคำเต็มไปด้วยการกล่าวโทษและพังทลาย คือความสิ้นหวัง ความโกรธ และความอับจนหนทางของแม่เธอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดสลัดฟู่เฉินออก คุกเข่าลง อยากจะเก็บรูปที่อยู่บนพื้นขึ้นมา เศษแก้วที่แหลมคมบาดฝ่ามือเธอจนเลือดไหล แต่หนิงหนานเสว่ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อยเธอเช็ดเลือดที่มือกับเสื้อผ้าตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ แล้วค่อย ๆ ประคองรูปที่ยับยู่ยี่ขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วเช็ดคราบสกปรกบนรูปไม่หยุด“คุณ...”หัวใจของฟู่เฉินจมดิ่งในทันที แม้กระทั่งรู้สึกลาง ๆ ว่ามีบางอย่างพังทลายลง“คุณหนิงคะ ฉันรู้ว่าคุณรักอาเฉินหมดใจ และก็รู้ว่าคุณหวังเสมอว่าอาเฉินจะรักคุณ แต่คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ คุณเป็นแม่ สาปแช่งลูกตัวเองแบบนี้ ถ้าสุยสุยรู้จะเสียใจนะคะ”สวีจือหรูเดินเข้ามาพูดจาหว่านล้อมอย่างจริงใจ เธ

ทว่าตอนนี้ เธอกลายเป็นแบบนี้ หัวใจของฟู่เฉินกลับรู้สึกเจ็บปวดลึก ๆ “คุณหนิงคะ คุณอย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะ ฉันกับอาเฉินไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะ” สวีจือหรูตาแดงก่ำ ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังฟู่เฉินด้วยสัญชาตญาณ “พวกเรา... พวกเราไม่สกปรกค่ะ” “ฉันกับหรูเอ๋อร์รักกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คุณเองต่างหากที่พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้กำเนิดลูกมาผูกมัดผม ตอนนี้คุณไม่เพียงแต่ไม่รู้ว่าควรจะเป็นคุณนายตระกูลฟู่ยังไง แม้แต่จะเป็นแม่ที่ดี คุณก็ลืมไปหมดแล้ว” “สุยสุยอยู่ที่ไหนกันแน่? เอาเด็กออกมาเดี๋ยวนี้ อย่าทำให้ผมโมโหนะ” ฟู่เฉินหน้าบึ้งตึง บังสวีจือหรูไว้เกือบทั้งตัว ราวกับกลัวว่าเธอจะได้รับอันตรายอย่างไงอย่างงั้น นี่เป็นการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ จากจิตใต้สำนึก ซึ่งโกหกกันไม่ได้ และการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ จากจิตใต้สำนึกนี้สามารถอธิบายปัญหาได้ดีที่สุด ดังนั้นหนิงหนานเสว่จึงเข้าใจว่าเขารักสวีจือหรูจริง ๆ ในขณะเดียวกันก็เข้าใจว่าเขาไม่ได้รักเธอจริง ๆ เพราะเขาไม่รักเธอ ดังนั้นแม้แต่สุยสุยก็กลายเป็นเหยื่อที่บริสุทธิ์“เธอตายแล้ว”หนิงหนานเสว่ก้มหน้าลงพลางพูดความจริงนี้อย่างใจเย็นอีกครั้ง สุยสุยตายแล้ว และจะไม่กลับม