All Chapters of เมิ่งฮวาชาตินี้ข้าจะมีความสุขที่สุด: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อออกจากเหลาอาหารนางก็เดินชนกับคนผู้หนึ่งอย่างแรงเกือบจะล้มลงแต่ดีที่อีกฝ่ายช่วยนางเอาไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นนางคงจะต้องล้มลงก้นเจ้าเบ้าเป็นแน่“โอ้ย! ขะ… ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางเอ่ยขอบคุณที่ช่วยพร้อมกับเงยหน้ามอง แต่เมื่อมองเห็นหน้าตาคนที่ช่วยตนเองเอาไว้ก็ต้องตะลึงเพราะเป็นชายหนุ่มที่หน่าตาดีมาก นี่มันหวังอี้ป๋อหรือเปล่าเนี่ย กรี๊ด!“เจ้าไม่เจ็บตรงไหนใช่หรือไม่? ” เขาเอ่ยถามออกมาเมื่อเห็นนางทำหน้าพิลึกพิลั่นออกมา“อะ เอ่อ ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้เจ็บตรงที่ใด” เมื่อได้สตินางก็รีบกล่าวตอบคำถามชายหนุ่ม“เจ้าเป็นบุตรสาวของผู้ใดหรือ เหตุใดข้าไม่เคยเห็นหน้าคร่าตาเจ้ามาก่อนเลย” เขาเอ่ยถามนางเพราะอยากต่อบทสนทนากับนาง ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยต้องมาหาเรื่องคุยกับใครก่อนแท้ๆ“ข้าเป็นคนที่อื่นที่เพิ่งจะมาตั้งรกรากอาศัยอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ” นางเลี่ยงคำตอบที่เจาะจง แล้วเลือกคำตอบอย่างเป็นกลาง“เป็นเช่นนั้น แล้วเจ้ามีนามว่าอันใดหรือ? ” เขาลังเลว่าจะถามนางดีไหม สุดท้ายก็เลือกที่จะถามออกมา“ข้าชื่อ เมิ่งฮวาเจ้าค่ะ แล้วท่านเล่า? ”“ข้าชื่อ จางเหว่ย”“ยินทีที่ได้รู้จักนะเจ้าคะ แต่วันนี้ข้าต้องขอตัวก่อนนะเจ้าคะหากช้าข

เมื่อเมิ่งฮวาออกจากป่ามาแล้วก็เดินตรงไปยังบ้านของท่านลุงกับท่านป้าทันที แต่เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงยามอู่ (11:00-12:59 น.) ชาวบ้านก็ต่างพากันขึ้นเขาเข้าป่าเพื่อหาผักป่าล่าสัตว์ต่างๆ กินกันประทังชีวิต นางจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่ให้ชาวบ้านเห็นว่านางล่าไก่ป่ามาได้ถึงสองตัวเมื่อนางเดินออกจากป่าด้านในออกมาถึงป่าชั้นนอกแล้วก็พบเจอชาวบ้านตลอดทาง แต่นางก็ไม่ได้เอ่ยทักทายอะไรนักทำเพียงแค่ยิ้มตอบรับบ้านตระกูลลี่ก๊อก! ก๊อก!“ท่านลุง ท่านป้าเจ้าคะ ข้านำไก่ป่ามาให้เจ้าค่ะ” เมิ่งฮวาที่อยู่ด้านนอกประตูรีบเอ่ยบอกพร้อมกับเคาะประตูไปพรางแอ๊ดดด~“อ้าวอาเมิ่ง เอาอะไรมาให้อีกล่ะนั่น…” ท่านป้ากล่าวถามนาง“ข้าเอาไก่ป่ามาให้เจ้าค่ะ ข้าเพิ่งจะล่ามาได้2ตัว เลยนำมาแบ่งให้ท่านลุงกับท่านป้า1ตัวเจ้าค่ะ”“ขอบใจมากนะอาเมิ่งที่คอยหานั่นหานี่มาให้ตาแก่กับยายแก่เช่นข้า ข้าสองคนก็ไม่มีอะไรจะตอบแทนเจ้านอกจากความหวังดี…”“ท่านป้าอย่าคิดเช่นนั้นสิเจ้าคะ ข้าก็เห็นท่านลุงกับท่านป้าเหมือนดั่งเช่นลุงกับป้าแท้ๆ ของข้า”“เฮ้อได้ได้ แล้วเจ้าทำไก่เป็นหรือไม่เล่า ให้ตาแก่ทำไก่เผื่อเจ้าด้วยดีหรือไม่ เจ้าจะได้ไม่ต้องไปทำเอง” เมื่อ

ชายหนุ่มที่โดนล้อมอยู่ก็พยายามรวบรวมพลังของตนเองแล้วจัดการต่อสู้กับคนพวกนั้นจนตายตกหมด แต่ตนเองก็ได้รับบาดเจ็บจากการที่ฝืนใช้พลังไปเยอะเกินขีดจำกัดไหนจะต่อสู้กับพวกคนกลุ่มนั้นอีก… ซึ่งก็ถือได้ว่าชายหนุ่มคนนี้บาดเจ็บสาหัสอยู่พอสมควรแต่ก็ไม่ถึงกับตาย ส่วนบ่าวที่มากับเขาด้วยนั้นก็ตายไปนานแล้ว ถึงแม้จะเสียใจแต่ก็ต้องทำใจ เขาที่พยายามลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะเดินออกจากป่าเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพยุงตนเองทำให้ล้มลงหมดสติไป..ยามเหม่า (05:00-06:59 น.) หลังจากที่เผลอหลับไปนานก็ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยควาทกระปี้กระเป่า เมื่อลุกขึ้นมานั่งได้นางก็บิดขี้เกียจก่อนเลยพร้อมกับหาวหวอดๆ ออกมาด้วยความสดชื่นเพราะนางได้นอนพักผ่อนร่างกายไปเต็มเปี่ยม เมื่อตื่นเต็มตานางก็ลุกออกจากที่นอนพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันเสียก่อน…นางใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเพื่อจัดการล้างหน้าแปรงฟัน อาบน้ำชำระร่างกายเพียงแค่1เค่อ [15นาที] เท่านั้น เมื่อทำอะไรเรียบร้อยแล้วก็จัดการเช็ดตัวแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยดีแล้วก็เดินออกจากห้องนอนเพื่อไปห้องครัวทันที“วัน

เมื่อคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องบาดแผล แล้วก็เรื่องของหญิงสาวผู้นั้นไปไม่นานเขาก็ถึงกลับผล็อยหลับด้วยความเหนื่อยอ่อน……ตัดกลับมาที่ด้านเมิ่งฮวานางที่นอนคุยกับเสี่ยวเปาอยู่บนเตียงนอนในมิติตอนนี้ก็เลิกคิดมากเกี่ยวกับเรื่องที่เพิ่งจะเกิดไปได้ไม่นานนี้แล้ว เพราะถึงจะให้คิดมากไปก็แก้ไขอันใดไม่ได้อยู่ดี…[เจ้าเลิกคิดมากจริงๆ แล้วใช่หรือไม่?] เสี่ยวเปาเอ่ยถามนางด้วยความเป็นห่วง จนเมิ่งฮวานางอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา“คิกๆ นี่เจ้าเป็นห่วงข้าขนาดนั้นเลยหรือเสี่ยวเปา” เมิ่งฮวานางกล่าวถามเสี่ยวเปาออกมาพร้อมกับขำคิกคักๆ ออกมาเสี่ยวเปาที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้ตัวทันทีว่าเมื่อกี้ตนเองเผลอพูดอะไรผิดออกไปจนทำให้เมิ่งฮวามาเอ่ยล้อเลียนตนเองได้แบบนี้[เจ้าอย่ามาพูดจามั่วซั่วสิ ข้ายังไม่ได้พูดอันใดออกไปเลยว่าเป็นห่วงเจ้า!] เสี่ยวเปาปฏิเสธออกมาอย่างเลิ่กลั่ก จนขนาดที่เด็กอนุบาลยังรู้ว่าโกหก“หึๆ ก็ได้ๆ ข้าจะยอมเชื่อเจ้าก็ได้ หาววว~” เมิ่งฮวาที่พูดคุยหยอกล้อเสี่ยวเปาอยู่ดีๆ ก็เผลอหาวออกมาจนน้ำตาเล็ด[ถ้าเจ้าจะหาวจนน้ำตาเล็ดขนาดนี้ข้าว่าเจ้าไปนอนต่อเสียเถอะ] เสี่ยวเปาเอ่ยแซะเมิ่งฮวา แต่นางก็หาได้สนใจไม่เมิ่งฮวานาง

เมื่อคุณหนูตระกูลตงได้ยินคำพูดของเมิ่งฮวานางก็แสดงความไม่ยินยอมออกมาทันที คนอย่างนางเหตุใดจะต้องมาขอโทษนางผู้หญิงชั้นต่ำเช่นนี้ด้วย นางไม่มีวันยอม!“ไม่! ข้าไม่ยอม! เหตุใดข้าจะต้องมาขอโทษเจ้ากัน!”“หยุดทำนิสัยแบบนี้สักทีได้หรือไม่หนิงเอ๋อร์! ที่จวนของเราไม่เคยสอนให้เจ้าเป็นคนนิสัยเช่นนี้นะ ขอโทษคุณหนูนางนี้เดี๋ยวนี้ก่อนที่พี่จะนำเรื่องนี้กลับไปแจ้งท่านพ่อ!” ชายหนุ่มเอ่ยดุน้องสาวออกมาอย่างเด็ดขาด พร้อมกับขู่เมื่อคุณหนูตระกูลตงได้ยินคำพูดของพี่ชายที่ขู่ว่าจะไปฟ้องท่านแม่ นางก็ถึงกับหน้าซีด เพราะหากท่านพ่อรู้ว่านางก่อเรื่องอีกคงจะต้องโดนท่านพ่อกักบริเวณอีกเป็นแน่ นางจึงได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนเอ่ยคำว่าขอโทษออกมา“ขะ… ขอโทษ!” ข้าคุณหนูตระกูลตงจะจดจำความขายหน้าครั้งนี้ไว้เป็นอย่างดี ครั้งหน้าข้าจะต้องเอาคืนนางให้สาสม!เมิ่งฮวาที่ได้ยินคำขอโทษแล้วก็ไม่ได้ติดใจอันใดอีก เพราะแค่นางยอมเอ่ยขอโทษออกมาก็ถือว่าดีมากแล้ว“คุณหนูท่านนี้มีอันใดอีกหรือไม่ ถ้าหากว่าไม่มีเรื่องอันใดแล้ว ข้ากับน้องสาวคงต้องขอตัวก่อน”“ข้าไม่มีอันใดแล้ว พวกท่านจะไปไหนก็ไปกันเถิดเจ้าค่ะ” เมิ่งฮวาเอ่ยออกมาหลังจากนั้นชายหนุ่มก็