Semua Bab ทาสบำเรอราชนิกุล: Bab 21 - Bab 30

“ปล่อยสองได้แล้วล่ะค่ะกต สองไม่เป็นอะไรแล้ว...” เสียงกระซิบของศศวลินปลุกให้ชายหนุ่มได้สติขึ้นมาอีกครั้ง แต่เขาก็ปฏิเสธที่จะคลายอ้อมแขนออก“ผมไม่อยากปล่อยมือจากคุณ ถ้าจะให้ปล่อย คุณก็ต้องสัญญาก่อนว่าคืนนี้คุณจะอยู่กับผม จะไม่กลับไปไหน”“ให้สองอยู่... อยู่แล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะคะ คุณทำอย่างนี้ ยิ่งจะเป็นการทำร้ายสองมากขึ้นเปล่าๆ...”“คุณหมายความว่ายังไง ก็เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอครับ นี่คุณคิดว่าผมอุตส่าห์บินจากกรุงเทพฯ มาหาคุณถึงเชียงใหม่เพราะอะไรกัน ไม่ใช่เพราะผมคิดถึงคุณเหรอ ทั้งๆ ที่อาทิตย์นี้ผมควรจะ...” เขายังพูดไม่ทันจบก็ต้องรีบหยุดเสียก่อน“คุณควรจะอยู่เตรียมงานแต่งงานกับคู่หมั้นของคุณใช่ไหมคะ...” ศศวลินช่วยต่อประโยคให้จนจบ “สองรู้ค่ะว่าเราเคยตกลงกันไว้ว่าสองจะไม่ไปก้าวก่ายเรื่องนั้น” เธอก้มมองพื้น เจตนาซ่อนสีหน้าและแววตาไม่ให้อีกฝ่ายเห็น แต่ก็ไม่สามารถปิดบังน้ำเสียงที่พร่าสั่นได้“คุณอาจจะคิดว่าผมเห็นแก่ตัว แต่จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อผมคบกับคุณรัตน์มาตั้งแต่ก่อนจะเจอคุณ แล้วเธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิด... เรื่องแต่งงานนี่ ผมก็บอกไปแล้วว่ามันไม่ใช่ความต้องการของผมเลย... แล้วการที่ผม

เมื่อถึงเวลาสี่ทุ่มตรงตามกำหนดการ ไฟทุกดวงในห้องจัดเลี้ยงก็ดับลง เหลือเพียงไฟฟอลโลว์จำนวนห้าดวงที่ยิงจากชั้นควบคุมระบบแสงเสียงด้านบนไปส่องสว่างอยู่บนเวที สายตาของทุกคนในโต๊ะต่างก็หันมองตามแสงไฟเหล่านั้นโดยอัตโนมัติพิธีกรกิตติมศักดิ์สาวใหญ่ในชุดราตรีสั้นปักเลื่อมทั้งตัว ค่อยๆ ก้าวขึ้นไปบนเวทีอย่างมาดมั่นและเปี่ยมด้วยความภาคภูมิใจ เธอเป็นลูกค้าคนสำคัญคนหนึ่งซึ่งทาง กลามูร์ ไดมอนด์ ได้ให้เกียรติเชิญมาเป็นผู้บรรยายการเดินแบบแสดงเครื่องเพชรและเครื่องประดับอัญมณีซึ่งเป็นไฮไลต์ของงานในค่ำคืนนี้เมื่อจบการกล่าวนำเข้าสู่การแสดง เสียงเพลงจังหวะดิสโก้ก็ดังกระหึ่มขึ้น พร้อมกับที่แสงไฟหลากสีสันบนเพดานห้องถูกฉายใส่มิเรอร์บอลขนาดยักษ์เหนือเวทีการแสดง เกิดประกายวิบวับสะท้อนไปทั่วทั้งห้องไม่ต่างจากแสงของดวงดาวบนท้องฟ้าเวลาไล่เลี่ยกันนั้น ที่ทางขึ้นเวทีด้านหนึ่งก็ปรากฏร่างของนางแบบในชุดแฟชั่นย้อนยุคสีเมทัลลิก บนร่างกายของเธอสวมใส่เครื่องประดับเพชรและอัญมณีที่มีความโดดเด่น ส่องแสงระยิบระยับเวลาต้องแสงไฟหญิงสาวก้าวเดินตามจังหวะดนตรี ผ่านรันเวย์ซึ่งทอดยาวต่อจากเวทีออกไปกลางห้องด้วยลีลาท่าทางที่ดูสนุกสน

ผ่านไปนานหลายนาทีแล้ว ศศิวลัยยังยืนนิ่งอยู่หน้าประตูรั้วอัลลอยเก่าๆ ทอดสายตามองเข้าไปยังบ้านไม้สักหลังใหญ่ บรรยากาศภายในบริเวณบ้านดูเงียบสงัดและอึมครึมเพราะร่มเงาของต้นหางนกยูงฝรั่ง ที่แผ่กิ่งก้านปกคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ รวมถึงสวนหน้าบ้านที่รกเรื้อไปด้วยวัชพืชจำนวนมาก เหมือนไม่ได้รับการดูแลมาเป็นเวลานานถึงแม้จะมีสภาพทรุดโทรมไปมาก แต่จากความโอ่อ่าและลักษณะการปลูกสร้าง ก็ทำให้รู้ว่าในอดีตบ้านหลังนี้จะต้องเป็นเคหาสน์ของเศรษฐีผู้มีอันจะกินมาก่อนที่นี่คือที่อยู่ของดิลก บิดาแท้ๆ ของเธอ...หลังจากบังเอิญได้พบและพูดคุยกับศศวลินทางโทรศัพท์เมื่อสัปดาห์ก่อน ศศิวลัยก็ตัดสินใจที่จะมาเยี่ยมผู้เป็นพ่อและย่าให้ได้ เธอจึงอาศัยช่วงที่ว่างจากตารางงาน ใช้สิทธิ์ของพนักงานซื้อตั๋วเครื่องบินราคาพิเศษ เดินทางมาเชียงใหม่โดยไม่ให้พรนภาและเครือระย้าเกิดความสงสัยเมื่อใช้เวลารวบรวมความกล้าจนพอใจแล้ว เธอจึงยื่นมือไปกดออดหน้ารั้วบ้าน และรออีกครู่ใหญ่ๆ ก่อนที่ประตูรั้วจะเปิดอ้าพร้อมกับใบหน้าของหญิงชราคนหนึ่งที่ชะโงกออกมามอง“เอ่อ... สวัสดีค่ะ คุณย่าหรือเปล่าคะ” หญิงสาวรีบยกมือไหว้ทันทีที่เห็น “หนูชื่อ...”“ศศิวลัยสิ

เสียงประตูลิฟต์ชั้นหกของโรงพยาบาลเอกชนในหมู่เครือญาติ เปิดออกอย่างกะทันหัน ทำให้หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ที่นั่งอยู่บนโซฟาหน้าห้องไอซียูมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ต้องหันไปมองโดยอัตโนมัติ เพราะนอกจากแพทย์และพยาบาลที่นานๆ ครั้งจะขึ้นมาเปลี่ยนเวรกันแล้ว ส่วนใหญ่ก็เป็นญาติพี่น้องที่รู้ข่าวร้าย และเดินทางมาให้กำลังใจครอบครัวของเขาแทบทั้งนั้นและทันทีที่เห็นว่าคนที่อยู่ในลิฟต์คือโฮร์มุซ คุณชายหนุ่มก็ยิ้มออกมาได้ แม้จะเป็นรอยยิ้มซึ่งดูไม่สดใสเหมือนทุกครั้งก็ตาม“พีท... ตกลงคุณรัตน์เป็นยังไงบ้าง...” เจ้าชายหนุ่มแห่งจาเบลุซเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง ขณะเดินตรงเข้าไปหา“หมอล้างท้องให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ตอนนี้ยังไม่ได้สติ แต่ที่ยังต้องอยู่ไอซียูเพราะชีพจรเต้นอ่อนกว่าปกติ เลยต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิดน่ะ...”เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้เป็นปกติมากที่สุด“ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะนะ...” โฮร์มุซรู้ว่าหม่อมราชวงศ์หนุ่มไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น จึงให้กำลังใจด้วยวิธีตามแบบฉบับของตัวเอง “ที่ฉันเป็นห่วงมากกว่าคุณรัตน์ก็คือนายนี่แหละ ได้นอนบ้างหรือยัง เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งไปอีก

ศศิวลัยไม่ได้สนใจผู้โดยสารหนุ่มคนนั้นอีก จนกระทั่งเสียงประกาศของหัวหน้าพนักงานต้อนรับดังขึ้น แจ้งว่าเครื่องบินมาถึงที่หมายและกำลังจะลดระดับการบิน เธอกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ จึงเริ่มเดินเช็กผู้โดยสารแต่ละที่นั่งในส่วนที่ตัวเองดูแล ว่ามีการรัดเข็มขัดนิรภัยตามคำแนะนำหรือยังและเมื่อก้าวมาถึงที่นั่งของชายหนุ่มคนเดิม หญิงสาวก็พบปัญหาอีกครั้ง“ผู้โดยสารคะ เครื่องกำลังจะลงแล้ว กรุณารัดเข็มขัดนิรภัยด้วยนะคะ” เธอพยายามพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อมและเป็นมิตรที่สุด“สายมันสั้นเกินครับ ผมรัดไม่ถึง” เขาดึงสายรัดเข็มขัดนิรภัยทั้งสองส่วนเข้าหากัน แต่ไม่สามารถนำสลักเสียบเข้ากับตัวล็อกได้จริงๆศศิวลัยต้องนึกแปลกใจ เพราะจำได้ว่าตอนเครื่องขึ้นจากกรุงเทพฯ ผู้โดยสารทุกคนต่างก็รัดเข็มขัดกันหมดโดยไม่มีปัญหา เป็นไปไม่ได้ที่สายรัดมันจะหดสั้นได้เองโดยไม่มีการปรับ“เอ่อ สายสามารถปรับระดับได้นะคะ”“คุณทำให้ผมหน่อยได้ไหม ผมทำไม่เป็น”ฟังแล้วต้องนึกตำหนิในใจ... แค่ปรับสายรัดเข็มขัดนี่นะที่เขาบอกว่าทำไม่เป็น... แต่เพื่อเป็นการตัดปัญหา หญิงสาวจึงโน้มตัวลงไปจับสายรัดข้างหนึ่งขึ้นมาเพื่อจะปรับความยาวให้เขา ด้วยควา