ทาสบำเรอราชนิกุล

หลังจากรถลิมูซีนสีขาววิ่งเข้ามาจอดสนิทหน้าอาคารผู้โดยสารอากาศยานส่วนบุคคล ของท่าอากาศยาน อัล อัคดาห์ สนามบินแห่งชาติรัฐสุลต่าน บาลาห์ จาเบลุซ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีน้ำเงินก็เปิดประตูด้านหลังก้าวลงมาก่อน ในขณะที่มือข้างหนึ่งยังจับข้อมือหญิงสาวอีกคนเอาไว้แน่น ร่างเพรียวบางในชุดราตรียาวจึงจำเป็นต้องรีบขยับตัวตามเขาลงจากรถ ก่อนจะถูกอีกฝ่ายเดินกึ่งลากกึ่งจูงเข้าไปภายในตัวอาคาร

ทันทีที่เสร็จสิ้นงานเลี้ยงมงคลสมรสของเจ้าชายโฮร์มุซ บิน ฮาเร็บ อัล อลาวี ผู้เป็นเพื่อนสนิทเมื่อเกือบครึ่งชั่วโมงก่อน หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ก็ตัดสินใจพาเชลยสาวของเขาเข้าไปอำลาเจ้าภาพ แล้วปลีกตัวมาเพื่อจะขึ้นเครื่องบินเดินทางออกจากประเทศอย่างกะทันหัน

“ถึง ตม.แล้วก็ปล่อยมือฉันซะทีเถอะค่ะ ฉันเจ็บจะแย่อยู่แล้วนะ” หญิงสาวพูดไม่เต็มเสียง ตาก็เหลียวมองไปรอบๆ ตัวด้วยความรู้สึกกระดากใจมากกว่าจะรู้สึกอย่างอื่น เพราะถึงแม้ว่าเธอจะมีอาชีพเป็นแอร์โฮสเตสก็จริง แต่ก็ไม่เคยเดินเข้าออกสนามบินในชุดราตรีที่ปักเลื่อมระยิบระยับไปทั้งตัวอย่างนี้

“ปล่อยไม่ได้ ผู้หญิงดื้อด้านอย่างคุณเผลอเป็นต้องหาโอกาสหนี ผมไม่มีเวลาไปไล่ตามหรอก” บอกพลางกระชากอีกฝ่ายเข้าไปชิด

“พาสปอร์ตฉันก็อยู่กับคุณ เงินก็ไม่มีติดตัวสักบาท ที่นี่มองไปทางไหนก็มีแต่ทะเลทราย แล้วฉันจะมีปัญญาหนีไปไหนได้อีกล่ะคะ” เธอพยายามโต้แย้งเสียยาวยืด ใบหน้าขาวนวลเนียนดูบึ้งตึงอยู่บ้าง หากก็ยังไม่กล้าแสดงความขุ่นเคืองทางน้ำเสียง

“อันที่จริงนะ ศศิวลัย...” พิษณุนเรศวร์หยุดเหมือนนิ่งคิดไปชั่วอึดใจหนึ่งจึงพูดต่อ “ถึงจะหนีคุณก็หนีไม่รอดหรอก เพราะที่นี่เป็นประเทศของเพื่อนผม... อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ ก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นคุณคงรู้นะว่าผลจะเป็นยังไง” ว่าแล้วก็ยอมปล่อยข้อมือของเธอ ไม่วายจ้องมองเธอด้วยดวงตาคมกริบดุดันเป็นเชิงข่มขู่

“ฉันรู้หรอกค่ะ” เจ้าของชื่อศศิวลัยตอบห้วนๆ “ตอนอยู่ที่งานแต่งงาน คุณสั่งไม่ให้ฉันคุยกับใคร ไม่ให้ฉันลุกไปไหน ฉันก็ทำตามที่คุณสั่งทุกอย่างไม่ใช่เหรอ”

“แต่ก่อนหน้านั้น คุณพยายามหนี จำไม่ได้เหรอ” หม่อมราชวงศ์หนุ่มหันมาย้อน ก่อนจะก้าวนำเธอไปยังเคาน์เตอร์ตรวจหนังสือเดินทางหญิงสาวจำใจต้องเดินตาม ปากก็ลอบขมุบขมิบด่าทอเขาไปด้วย ขณะเดียวกันก็นวดเฟ้นข้อมือตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายกุมอยู่นานจนห้อเลือด...

นี่มันเวรกรรมอะไรของเธอกันแน่ ถึงต้องมาอยู่ในสภาพนี้ ทั้งที่เพิ่งจะเริ่มมีชีวิตที่สดใส ได้ทำงานในฝันเมื่อไม่กี่วันแท้ๆ

พิษณุนเรศวร์ยื่นหนังสือเดินทางสองเล่ม พร้อมกับเอกสารขอการอำนวยความสะดวกจากสำนักราชวังที่เขาได้รับจากเพื่อนผู้เป็นเจ้าชายรัชทายาท จากนั้นค่อยหันมาจ้องมองเธออีกครั้งเป็นการคุมเชิง ศศิวลัยไม่มีทางเลือกนอกจากเดินนิ่วหน้าตามเขาไปติดๆ เพื่อไม่ให้คุณชายหนุ่มมีโอกาสค่อนขอดเธอได้อีก

***

เพียงไม่กี่นาทีหลังจากทิ้งตัวลงบนที่นั่งของเครื่องบินส่วนตัว ความอ่อนเพลียที่สะสมมานานหลายวันก็ทำให้หญิงสาวผล็อยหลับไปอย่างง่ายๆ ตั้งแต่ล้อเครื่องบินยังไม่ทันเคลื่อนที่

ในเวลาอย่างนี้ ใบหน้าเรียวเล็กประดับด้วยวงคิ้วโค้ง ผิวขาวละเอียดนวลเนียนราวกับงาช้าง เปลือกตาที่หลับพริ้ม และริมฝีปากชุ่มชื้นแวววาวตามธรรมชาติ ก็ยังคงไว้ซึ่งเสน่ห์ความงดงามอันน่าทะนุถนอม แม้จะมีเค้าของความอิดโรยและเหนื่อยล้าปรากฏอยู่บนรอยย่นน้อยๆ ตรงหว่างคิ้วก็ตาม

ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงัดภายในห้องโดยสารขนาดแปดที่นั่งของเครื่องบินเจ็ต ชาลเลนเจอร์ 350 ซึ่งอยู่ระหว่างการเดินทางกลับสู่ประเทศไทย คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามยังได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วๆ ดังเล็ดลอดจากจมูกของเธอดวงตาคมกริบสีดำสนิทจ้องเขม็งไปยังร่างหญิงสาวผู้ซึ่งกำลังหลับใหลไม่ได้สติ เหลือบมองรอยห้อเลือดเป็นรูปนิ้วจางๆ บนข้อมือซ้ายของเธอ ชั่ววูบหนึ่งเขาก็อดนึกเวทนาเธอไม่ได้

แต่เมื่อหวนคิดถึงสิ่งที่หม่อมราชวงศ์หญิงรัตน์นเรศวร์ น้องสาวเพียงคนเดียวของเขาต้องเผชิญ พิษณุนเรศวร์ก็ได้แต่บอกตัวเองว่าเขาจะไม่ให้อภัยผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด จนกว่าเธอจะได้รับบทเรียนที่สาสมที่สุด

แก้วบรั่นดีในมือถูกยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนเกือบหมด ลำคอขาวสะอ้านของคุณชายหนุ่มเวลานี้กลายเป็นสีชมพูจัด บ่งบอกถึงปริมาณแอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนอยู่ในกระแสเลือด คิ้วคมเข้มขมวดแน่น กล้ามเนื้อบนสันกรามปรากฏเป็นรอยนูนจากการขบฟันเพื่อข่มอารมณ์โกรธในใจ

ผู้หญิงไร้ยางอายคนนี้เป็นสาเหตุให้น้องสาวผู้ร่าเริงและมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเสมอ ต้องเสียใจจนถึงกับกินยานอนหลับเกินขนาด และหวุดหวิดจะเอาชีวิตไม่รอด

เธอทำให้รัตน์นเรศวร์เสื่อมเสียศักดิ์ศรี ต้องอับอายไปทั่วทั้งวงสังคมในฐานะม่ายขันหมาก ทั้งๆ ที่กำลังจะได้เป็นเจ้าสาวในอีกไม่กี่วันแท้ๆ

และตอนนี้ เขาก็ได้แต่มองคุณหญิงรัตน์ของเขา ระหกระเหินหลบลี้หนีหน้าผู้คนไปดามหัวใจของตัวเองตามลำพังถึงในยุโรปอย่างไม่มีกำหนดกลับ โดยที่พี่ชายแท้ๆ อย่างเขาก็ยังไม่สามารถห้ามปราม หรือส่งใครตามไปดูแลได้ ไม่รู้แม้แต่ข่าวคราวจากเธอเสียด้วยซ้ำ

แล้วจะให้เขาอยู่เฉยๆ ยอมรับชะตากรรมอันน่าเวทนาที่เกิดจากผู้หญิงหน้าใสใจคดคนนี้ได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น...

ไม่สิ! ที่เขาโกรธเกลียดศศิวลัยเป็นเพราะเรื่องของคุณหญิงรัตน์เพียงอย่างเดียว ไม่เกี่ยวกับความผิดหวังส่วนตัวสักนิด... หม่อมราชวงศ์หนุ่มพยายามย้ำกับตัวเอง

คิดพลางนิ้วมือซึ่งกำอยู่รอบแก้วบรั่นดีก็บีบเข้าหากันแน่นอย่างไม่รู้ตัว พร้อมๆ กับเสียงปริแตกที่ดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะรู้สึกถึงความแสบร้อนของแอลกอฮอล์ดีกรีสูงที่เหลือติดก้นแก้ว ยามที่มันสัมผัสกับบาดแผลลึกกลางฝ่ามือ

เลือดสีแดงสดไหลย้อย หยดลงบนพื้นพรมข้างที่นั่งโดยสาร สายตาดุดันยังเพ่งมองอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน เหมือนไม่สำเหนียกกับความเจ็บปวดที่ได้รับ มีเพียงคำพูดเย็นเยียบแผ่วเบาลอดจากริมฝีปากของเขา

“คอยดูเถอะ ทุกอย่างที่เธอทำเอาไว้กับรัตน์นเรศวร์ เธอจะต้องรับกลับคืนไปเป็นเท่าตัว... ฉันจะทำให้เธอได้ปีนขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุดของชีวิต ให้เธอได้ฝันเพ้อ ละเมอถึงความสุข... แล้วเมื่อถึงวันนั้น ศศิวลัย... ฉันก็จะทำให้เธอฝันสลาย และไม่เหลืออะไรติดตัวอีกเลยแม้แต่วิญญาณ...”