Semua Bab ร่านสวาทเมียไซด์ไลน์: Bab 61 - Bab 70

วันต่อมาหลังจากเลิกคลาสแล้วฉันกับยัยจอยก็ลงมานั่งเมาส์มอยที่โต๊ะข้างคณะเหมือนเช่นเคย เมื่อก้นสัมผัสเก้าอี้นางก็ยิงคำถามมาไม่หยุดหย่อน จนไม่รู้จะตอบอะไรก่อนดีจึงยกมือปรามมันเอาไว้เสียก่อน“พอ ๆ เอาทีละคำถามฉันตอบไม่ทัน”“ตอบมาว่าทำไมแกถึงคิดสั้นอย่างนี้อีก ไม่เข็ดหลาบรึไงยะอีบ้า”“เรื่องรักก็ส่วนรัก แต่ฉันต้องการจะสั่งสอนพวกเขาว่าไม่ควรมาล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นอย่างนี้”“ยังไงยะ ตัวแกก็แค่นี้จะทำอะไรพวกเขาได้”“ฉันจะทำให้ผู้หญิงสองคนนั้นบอกเลิกไอ้พวกผู้ชายเห็นแก่ตัวพวกนี้ให้ได้”“ไหนแกบอกว่าไม่อยากแย่งแฟนคนอื่น ไม่อยากลักกินขโมยกินไงยะแล้วที่ทำนี่คือ...” ยัยจอยมองหน้าฉันอย่างขัดใจ มันคงคิดว่าฉันบ้าไปแล้วแน่ ๆ ถึงได้มาเปลี่ยนใจปุบปับอย่างนี้“เมื่อเขาถูกแฟนบอกเลิกแล้ว ฉันก็จะตัดขาดจากไอ้บ้าสองคนนั้นทันทีถึงแม้ว่า...” ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อคิดว่าคงถึงเวลาที่จะต้องตัดขาดจากพวกเขาจริง ๆ“ว่าอะไรยะ”“ถึงแม้ว่าฉันจะยังรักพวกเขาอยู่น่ะสิ” พูดจบฉันก็ทำหน้าเซ็ง ๆ อีกครั้ง แค่พูดยังใจหายขนาดนี้พอถึงตอนนั้นไม่อยากจะคิดเลยว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพไหน“แล้วทำอย่างนี้แกจะมีความสุขจริง ๆ เหรอ”“

“มีอะไรงั้นเหรอคะน้อง” แฟนพี่คิมเอ่ยกับฉันด้วยน้ำเสียงสุภาพ ยิ่งมาเห็นใกล้ ๆ ยิ่งมั่นใจว่าพวกเธอคือลูกคุณหนูผู้ดีอย่างแน่นอน บุคลิกภาพ หน้าตา ผิวพรรณ ทุกอย่างช่างดีงามจนไร้ซึ่งที่ติ“คือว่าหนูจะมาขอบคุณพี่คิมกับพี่อเล็กซ์ค่ะ วันก่อนตอนที่หนูเป็นลมพวกพี่ทั้งสองอุตส่าห์มาช่วยหนูเอาไว้” เมื่อฉันเอ่ยอย่างนั้นของเขาทั้งสองก็พรูลมออกจากปากเบา ๆ ด้วยความโล่งใจ ฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อยให้พวกเขารับรู้ว่าตอนนี้ฉันจะไม่มีทางยอมอยู่ในเงามืดอีกต่อไปแล้ว“จริงเหรอคะอเล็กซ์” เจ้าหล่อนหันไปถามคนที่ยืนตัวเกร็งอยู่ข้างกัน ส่วนแฟนพี่คิมเองก็หันไปถามเช่นเดียวกัน“เอ่อ...ครับอิน” พี่อเล็กซ์ยิ้มรับแต่โดยดี“พวกพี่เรียนหมอนี่ครับยินดีช่วยเสมอ ถ้าไม่มีอะไรแล้วน้องรีบกลับไปเถอะครับพอดีพวกพี่มีธุระต่อ” พี่อเล็กซ์พยายามผลักไสให้ฉันรีบกลับ คงกลัวว่าหากอยู่ตรงนี้นานอาจจะพูดอะไรที่ไม่ควร แต่ทว่าฉันคงไม่พูดให้เปลืองน้ำลายหรอกเพราะมีอะไรเด็ดกว่านั้นเยอะเลย“เดี๋ยวก่อนสิคะหนูยังพูดไม่จบเลยจะรีบไปไหนกัน พวกพี่ลืมไอ้นี่ไว้ในห้องหนูค่ะหนูเลยเอามันมาคืน เมื่อคืนพวกพี่ลีลาดีสุด ๆ ไปเลยค่ะ” ว่าแล้วฉันก็ล้วงมือเข้าไปหยิบของบาง

ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วนับจากวันนั้น เขาทั้งสองไม่มาให้ฉันเห็นหน้าเลยสักครั้ง ชีวิตที่เคยมีคนคอยดูแลและถูกตามใจมาโดยตลอด พอไม่มีอย่างนี้แล้วก็รู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรบางอย่างไปหลังจากอยู่ในวังวนแห่งความเหงาใจมานานหลายวัน วันนี้ฉันจึงนัดยัยจอยออกไปท่องราตรีกันอีกครั้งเพื่อเปิดหูเปิดตาเสียบ้าง และตอนนี้เราก็นั่งอยู่บนโต๊ะในผับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กำลังยกแก้วไวน์ขึ้นชนกันตรงกลางโต๊ะก่อนจะจิบชิมรสชาติมันเล็กน้อย“คิดถึงตอนที่ฉันพาแกมาที่นี่ครั้งแรกเนอะ ตลกฉิบหาย คริคริ” จู่ ๆ ยัยจอยก็เอ่ยถึงความหลัง เมื่อครั้งที่มันพาฉันมาที่นี่ครั้งแรก ตอนนั้นฉันเข้ามาเรียนในกรุงเทพใหม่ ๆ ยังไม่รู้จักตาสีตาสาแต่งตัวก็ยังเชย ๆ แต่ยัยจอยนี่ล่ะที่มันช่วยแปลงโฉมฉันให้สามารถเข้ากับสังคมที่นี่ได้อย่างรวดเร็ว“อย่ามาขำฉันนะยะยัยเพื่อนบ้า”“ไม่น่าเชื่อเนาะว่าคนที่จืดชืดบ้าน ๆ อย่างแกจะกลายมาเป็นสาวสวยรวยเสน่ห์อย่างนี้ได้” มันว่าพลางจิบไวน์ไปด้วย“เพราะแกนั่นล่ะที่ทำให้ฉันจนหลงแสงสีมาจนถึงทุกวันนี้”“จ๊ะอีเพื่อนมันเป็นความดีความชอบของฉันเอง” ยัยจอยยิ้มรับด้วยความภาคภูมิใจทั้งทีรู้ว่าฉันพูดต่อว่ามัน“ฉันพูดประช

“พี่คิม! พี่อเล็กซ์!” ฉันอุทานออกมาเสียงเบาอย่างลืมตัว ขณะมองภาพที่พวกเขากำลังโดนเตะต่อยหลายต่อหลายครั้ง“ผัวแกนี่หว่า! ทำไมเมาเหมือนหมาอย่างนี้เนี่ย สงสัยก่อเรื่องจนโดนการ์ดจัดหนัก...เอาไงดีแก” ยัยจอยเอ่ยกับฉันด้วยท่าทีร้อนใจราวกับกลัวว่าพวกเขาจะตายลงตรงหน้านี้ แต่ทว่าฉันกลับยืนทำหน้านิ่งพยายามทำใจไม่ให้อ่อนแอสงสารพวกเขา“ช่างพวกเขาดิ จะโดนซ้อมจนตายก็แล้วแต่เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้วกลับโต๊ะกันเถอะ”“อีบ้าถ้าเขาตายจริง ๆ ล่ะ”“ตายก็ดีผู้ชายเลว ๆ อย่างนี้สมควรแล้ว”พูดจบฉันก็จูงมือยัยจอยกลับไปที่โต๊ะ ในระหว่างนั้นก็ได้ยินการ์ดของทางผับเอ่ยขึ้นเสียงดัง“เมาแล้วพาลหาเรื่องคนอื่นไปทั่วต้องโดนซะบ้าง เอาพวกมันออกไปโยนไว้ที่หน้าผับเร็ว”“ครับ”เดินมาถึงโต๊ะฉันก็ดื่มไวน์แก้วแล้วแก้วเล่าทำตัวราวกับไม่ได้เห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่เลย ยัยจอยทนดูไม่ได้จึงจับมือห้ามฉันไว้“พอได้แล้ว! จะดื่มจนเมาตายเลยรึไงยะ”“ปล่อยให้ฉันดื่มเถอะแก”“ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วงพวกเขา ถ้ามันไม่ไหวจริง ๆ ออกไปดูก็ได้นะไม่มีใครว่าแกหรอก คิดซะว่าเป็นการช่วยเหลือเพื่อนร่วมโลกคนนึงเท่านั้น ไหนแกบอกว่าเข้มแข็งขึ้นแล้วไงล่ะ”

“ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ครับเนี่ย”ขณะกำลังอยู่ในห้วงแห่งความฝันฉันก็ได้ยินเสียงใครบางคนเอ่ยข้างใบหู รู้สึกเหมือนกำลังโดนลูบไล้ที่กลางกระหม่อมอยู่เนือง ๆ ฉันจึงค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้า ๆ ก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคยส่งยิ้มให้อยู่ตรงหน้า พวกเขายังคงอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าเหมือนเมื่อคืน แต่ตอนนี้ได้สร่างเมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว“พี่คิม...พี่อเล็กซ์” ฉันเอ่ยชื่อเขาทั้งสองเบาเสียง พยุงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ“ทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนเตียงล่ะครับ” พี่คิมถามด้วยความเป็นห่วง“เรื่องของหนูไม่ต้องมายุ่งน่า ดีขึ้นแล้วใช่ป่ะ รีบไปใส่เสื้อผ้าเถอะอุบาดตาชะมัด” ฉันแสร้งทำเป็นไม่สนใจมองคนที่อยู่ตรงหน้า“สภาพภายนอกไม่เท่าไหร่ครับ แต่สภาพภายในบอบช้ำมากเหลือเกิน ที่รักก็รู้ว่าเพราะอะไร” พี่อเล็กซ์พูดเสียงอ่อยฟังแล้วช่างดูน่าสงสาร แต่ทว่าฉันกลับหมั่นไส้ซะเหลือเกิน“มันไม่ได้ครึ่งของความเจ็บปวดที่หนูได้รับหรอก อย่ามาทำตัวน่าสงสารหน่อยเลย”“พวกพี่ผิดไปแล้วผิดจนไม่น่าให้อภัย แต่ตอนนี้พวกพี่สำนึกแล้วจริง ๆ นะครับ” พี่คิมทำหน้าตาน่าสงสารอีกคนฉันทนดูความเจ้าเล่ห์ของพวกเขาไม่ได้ จึงลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อผ้าชุดเดิมที่ใส