All Chapters of ลิขิตรัก ภรรยาเคียงใจ: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อเลือกรองเท้าปักเรียบร้อยเขาก็จ่ายเงินแล้วพานางเดินออกมาทันทีมู่ชิงตานเหลือบมองไปรอบๆ พลางวิเคราะห์ ที่แห่งนี้ไม่เหมือนกับเมืองหมาน หรือกล่าวง่ายๆ อีกอย่างก็คือไม่เหมือนแคว้น ฝูหยวนเลยสักนิด!“ที่นี่ที่ไหน”ชายหนุ่มเหลือบไปด้านหลังเพียงหางตา ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “แคว้นชุนไห่”หา!!!เพียงข้ามคืนเขาพานางข้ามมา เพียงเวลาข้ามคืน!“เอ่อ แล้วบุรุษผู้ครอบครองดาบหลอมพิษจะตามมาถูกได้อย่างไร”ซวี่รุ่ยเข่อยกยิ้มเชิงเย้ยหยัน “ถ้าตามหาสตรีที่อยากพบไม่เจอ เช่นนั้นก็มุดกลับไปยังท้องมารดาเถอะ!”มู่ชิงตานไม่ได้เห็นแววตาเย้ยหยันของเขา แต่กลับถูกกระแสลมทำให้นางโมโหขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว สองเท้านวลจึงเตะเข้าไปเต็มๆ ก้นเขาในท่ามกลางคนเดินขวักไขว่ไปมา“นี่เจ้า!” ชายหนุ่มตาเขียวคล้ำ เขาไม่เคยคิดเลยว่าสตรีผู้นี้จะใจกล้าขนาดนี้“ห้ามท่านพูดเช่นนั้นอีก”ซวี่รุ่ยเข่อมองใบหน้าที่บูดบึ้งของนางก็ถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้ เหตุใดจึงรู้สึกราวกับแพ้บุรุษสวมหน้ากากผู้นั้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา ตั้งแต่เจอกับมู่ชิงตานชายหนุ่มก็ราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไปเพียงลมพัดมาเสี้ยวหนึ่ง เขาก็ก้มหน้าลงไปหยอกเย้าป

4เมื่อทั้งสองมาถึงหมู่บ้านชาวนาใกล้แม่น้ำแห่งหนึ่งก็เกือบมืดแล้ว มู่ชิงตานเห็นเขาเดินไปพูดคุยกับชาวบ้านคนหนึ่งจากนั้นเขาจึงพาทั้งสองไปกินอาหารบนบ้านเพียงลำพังสองคน หลังจากกินเสร็จก็พบว่ามีชายชราคนหนึ่งหยิบโคมไฟแล้วเดินนำพวกเขาเข้าไปลึกกว่าเดิมและห่างไกลจากหมู่บ้านเมื่อครู่อยู่มาก“พี่เข่อ นี่เขาจะพาเราไปฆ่าหรือไม่” นางกระซิบถามชายหนุ่มด้วยโทนเสียงที่เบาที่สุดซวี่รุ่ยเข่อไม่เข้าใจว่านางเก็บกดหรือไรยามอยู่หอนางโลม นางมักจะพูดมากไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว เขาเพียงส่งสายตาเย็นชากลับไปมองหญิงสาวให้หุบปากมู่ชิงตานเห็นเขาส่งสายตาเช่นนั้นมาก็เพียงเบะปากอย่างหมั่นไส้ นางไม่พูดก็ได้!เมื่อผู้เฒ่าในหมู่บ้านส่งทั้งสองมาถึงกระท่อมฟางหลังหนึ่งก็เดินจากมาในทันที ซวี่รุ่ยเข่อเดิมทีจะก้าวขึ้นบนบ้านก็หันหน้าเดินมาทางนางเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้เหตุใดจึงถูกมัดอีกแล้วเล่า!จนรอเขาจุดไฟในโคมทั่วกระท่อมเสร็จเรียบร้อยร้อยเขาถึงได้แก้มัดนางแล้วพาเข้าไปในห้อง“นี่มีห้องเดียวอีกแล้วหรือ” มู่ชิงตานถามขึ้นแผ่วเบา“ใช่...ขึ้นไปนอนด้านในสุด”ผายลมสิ! เขาจะนอนกับนางหรือ จะได้อย่างไรกันตอนอยู่โรงเตี๊ยมเขายังยอมนอ

ซวี่รุ่ยเข่อกลับมาถึงอีกครั้งก็เป็นยามบ่ายแล้ว เมื่อเข้าไปในกระท่อมก็โล่งใจที่ยังเห็นมู่ชิงตานนอนอยู่บนเตียง หญิงสาวที่กำลังนอนเล่นแทะเมล็ดทานตะวันอบแห้ง ไม่รู้ตัวว่าถูกชายหนุ่มมองตนอยู่ด้วยแววตาเอ็นดู“นอนหลับสบายหรือไม่”“อ๊ะ! พี่เข่อมาแล้วหรือ ท่านไปที่ใดมา” มู่ชิงตานได้ยินเสียงซวี่รุ่ยเข่อ ก็ลุกขึ้นนั่งอย่างอารมณ์ดี แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดอาการตนจึงเป็นเช่นนี้“ข้าไปในเมืองมา” เขาตอบเสร็จก็โยนขนมกับขี้ผึ้งตลับหนึ่งให้นาง “ทาสองเวลา ยามเช้าทาหลังตื่น ยามจะนอนทาก่อนหลับ”“หา! ทาที่ใดล่ะ?” มู่ชิงตานงงงัน จู่ๆ มาถึงก็โยนขี้ผึ้งอะไรก็ไม่รู้ให้ บอกทาสองเวลาเช้ากับก่อนนอน“ขี้ผึ้งชนิดนี้มีเพียงในแคว้นชุนไห่เท่านั้น ช่วยในเรื่องลบเลือนรอยแผลเป็น ไม่เกินสองอาทิตย์ก็จางแล้ว”อืม...ก็นับว่ามีประโยชน์เก็บไว้ก่อนก็แล้วกัน“ขอบคุณพี่เข่อเจ้าค่ะ”“อืม”“ไหนท่านบอกว่าเงินท่านหมดแล้ว เหตุใดจึงมีเงินไปซื้อขี้ผึ้งตลับนี้กัน ข้าดูแล้วก็คิดว่ามันไม่น่าจะถูกๆ นะ” มู่ชิงตานถามด้วยแววตาคาดคั้น คิ้วบางยกขึ้นอย่างทะเล้น“อย่ายกคิ้ว! เป็นหญิงสาวทำเช่นนี้ไม่เหมาะ”“ชิ!” มู่ชิงตานเดาะลิ้นในลำคอ

5มู่ชิงตานเดินทางมาถึงเมืองหลวงใกล้กับชายแดนเมืองเหอเถิงก็กินเวลาไปห้าวัน เมื่อพ้นจากป่าออกมาได้แล้วนางจึงขออาศัยเกวียนชาวบ้านมาจนถึงที่หมาย นางทำแบบซวี่รุ่ยเข่อไม่ได้ที่ใช้เวลาเดินทางแค่หนึ่งคืนแค่นึกถึงบุรุษคนเถื่อนผู้นั้นหญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็นับไม่ได้ มู่ชิงตานพยายามสลัดภาพของเขาออกไปจากหัวก็ยังคิดถึงยิ่งกว่าเดิม นางพยายามลืมเรื่องหลายคืนก่อนที่เขารุกล้ำจูบนางทั้งคืนใบหน้าก็ยิ่งร้อนผ่าวจนแทบละลายมันเกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่! บุรุษผู้นั้นใช้เคล็ดวิชาใดกับนางอยู่กัน เหตุใดยามจากเขามาแล้วใจนางก็ยิ่งปวดร้าวราวกับจะหลุดออกจากอกหรือเป็นเพราะนางอยู่หอนางโลมนานเกินไป จนไม่รู้ว่าการมีคนอยู่เคียงข้าง นอนเคียงคู่ ทานข้าวเคียงกันมันดีเช่นนี้...แต่ที่นางมั่นใจขึ้นมาก็คือ หากกล่าวถึงซวี่รุ่ยเข่อคำว่า ‘หลงรัก’ ก็ดังเข้ามาในหัวพร้อมกันตั้งแต่ที่กลับมาจากในเมือง ซวี่รุ่ยเข่อก็รีบตรงกลับไปยังกระท่อมท้ายหมู่บ้านทันที ใจที่เคยด้านชาของเขาและมีไฟแค้นแผดเผากลางอกไม่หยุดก็ต้องดับลงยามได้เจอหญิงสาวผู้นี้ เขารู้แน่ชัดแล้วว่าสิ่งที่เกิดในใจเขายามนี้คืออะไรความรัก... เขาดันหลงรัก

ยามเสี่ยวเอ้อร์วิ่งผ่านโต๊ะของมู่ชิงตาน หญิงสาวก็เงยหน้ามองไปยังมุมที่เสี่ยวเอ้อร์ผู้นั้นวิ่งจากมาทันที ฉับพลันนางได้สบตาเข้ากับดวงตาคู่ที่นางคิดถึงมาตลอดหลายคืนนี้ มือเล็กที่จับมือหนาไว้แน่นพลันตกลง สีหน้าตระหนกตกใจออกหน้าออกตาชัดเจน“เสี่ยวชิง เจ้าเป็นอะไร” เขายกมือนางขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าเส้นชีพจรนางประหลาด “เจ้ายังไม่กินยาแก้พิษ?”“ข้า...ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”ชายหนุ่มบีบมือเล็กไว้แน่น ริมฝีปากขบเม้มใบหน้าฉายแววออกมาหลากหลายอารมณ์ “พี่ผิดเอง ไม่ได้ดูแลเจ้าให้ดี วันนั้นพี่ควรจะไปไถ่ตัวเจ้าออกมา”แม้มู่ชิงตานจะรู้สึกซึ้งในใจ แต่สายตานางกลับมองไปยังแววตาพิโรธคู่เดิมที่แสดงออกอย่างเกรี้ยวกราด เส้นเลือดที่ปูดนูนขึ้นมากลางหน้าผาก มองจากตรงนี้นางก็ล้วนเห็นชัดเจนเขาโกรธเหลือเกิน...แต่แล้วลมหอบหนึ่งพัดวนในโรงเตี้ยม ผู้คนด้านในต่างตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว รีบนำมือมาบังหน้าไว้พยายามจะมองหาทางออก แต่ทว่าลมลูกนี้มันแรงเหลือเกินแม้นำมือมาปิดหน้าก็ล้วนลืมตาขึ้นมาไม่ได้มู่ชิงตานรู้สึกว่าเอวคอดถูกกอดไว้แน่น ก่อนจะทึ้งร่างบางตามไปกับสายลมลูกนั้น ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ