Semua Bab ท่านอ๋องข้าไม่อยากเป็นสตรีอันสูงศักดิ์: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 9ครัววุ่น แขกจากแดนไกลเช้าวัดถัดมา บรรยากาศในครัวหลักภายในจวนหวังอ๋องก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีคำบ่นพูดคุยแบบวันก่อน มีเพียงเสียงตะหลิวกระทบหม้อ เสียงสับเนื้อเป็นจังหวะเนือง ๆ ทุกคนขมวดคิ้ว ตั้งหน้าเม้มริมฝีปากแน่น ราวกับอยู่ในสนามรบ(ในครัว)“จวนหวังอ๋องของนายเรา จะรับรองแขกจากเมืองหนานหลิง...ห‍นิงอ๋องแม่ทัพผู้เกรียงไกร เราจะพลาดไม่ได้แม้แต่นิด” เสียงพ่อครัวใหญ่ หลิวกง กล่าวเสียงเข้มดังทั่วครัวหลักฮวาอิงยืนฟังอยู่เงียบ ๆ พลางมองกระดานไม้ที่มีชื่อลูกทีมและเมนูวางเรียงกัน แม้ตอนนี้นางจะได้รับความไว้วางใจในครัวแล้ว แต่สถานการณ์ครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยซูเม่ยกระซิบข้างหูนายของตนเบาๆ ขณะยื่นผ้ามาเช็ดมือให้“คุณหนูเจ้าคะ  ข้าได้ยินมาว่าแม่ทัพผู้นี้ ไม่เคยแตะอาหารของใครเกินคำเลยเจ้าค่ะ หากไม่ถูกใจ...เขาจะเอ่ยคำที่ยากจะลืมได้ แม้ไม่ตวาดแต่คำที่เอ่ยกล่าวก็ทำให้คนครัวหลายคนถึงกับเลิกทำอาหารไปก็มีเจ้าค่ะ”ฮวาอิงย

ตอนที่ 11ขนมเกลือแสงแดดยามเฉินสาดส่องลอดผ่านชายม่านหน้าต่างห้อง นางลุกขึ้นล้างหน้าเพื่อให้สดชื่นรับวันใหม่ พร้อมกับแต่งองค์ให้สวยสดเพื่อเข้าพบหวังอ๋องด้วยความตั้งใจฮวาอิงยืนลังเลอยู่หน้าจวนหลัก มือทั้งสองประสานแน่นในแขนเสื้อ ริมฝีปากเม้มแน่น ลมหายใจค่อย ๆ ผ่อนออกเพื่อเรียกความกล้า“ท่านหวังอ๋องอนุญาตให้แม่นางฮวาอิงเข้าพบขอรับ” เสียงผู้ติดตามที่เฝ้าประตูด้านนอกเอ่ยขึ้นหลังจากเข้าไปแจ้งหวังอ๋องภายในเรือนหลักนางพยักหน้าช้า ๆ ก้าวเท้าอย่างมั่นคงเข้าไปในเรือนหลัก และพบว่าหวังอ๋องกำลังจิบชา นั่งทอดอารมณ์มองตำราอย่างสบายใจ“มีเรื่องใดรึ แม่นางฮวาอิง” หวังอ๋องถามโดยไม่เงยหน้า ดวงตาคมอ่านรายงานในมือไปเรื่อย ๆ ท่าทางไม่แสดงความรู้สึกใดฮวาอิงสูดหายใจเข้าลึกแล้วก้มโค้งคำนับ“หม่อมฉันหาได้ประสงค์สิ่งใดนอกเหนือหน้าที่ เพียงแต่...” คราวนี้หวังอ๋องลดตำราในมือลง เงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาลุ่มลึกประกายพินิจนาง“เพียงแต่...อันใด”“หม่อมฉันใคร่ขออนุญาตออกไปขายขนมชั้นในตลาดเช่นเคยเพคะ”“เพื่ออะไร? เบี้ยเลี้ยงที่วัง กับที่จวนข้ามอบให้เจ้าไม่เพียงพอหรือ?”“เปล่าเจ้าค่ะ เพียงแต่ขนมชั้นของหม่อมฉันได้รับความน

ตอนที่ 13สนมเอกแห่งวังหลวงจวนแม่ทัพหนิงอ๋องสายลมเริ่มพัดแรงขึ้นในยามเช้า ขณะเดียวกันเสียงฝีเท้าทหารก็ดังขึ้นเป็นเป็นจังหวะหน้าลานจวนอย่างพร้อมเพรียง ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่หนิงอ๋องยืนทอดสายตามอง จากศาลาร่มไม้ด้วยแววตานิ่งสงบ“เฉินซือ!” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกองครักษ์คนสนิท“พ่ะย่ะค่ะ” เฉินซือวิ่งมาหยุดตรงหน้า พร้อมผงกศีรษะทันที“เจ้าไปที่ตลาดยามเช้านั่นอีกครา ซื้อขนมเกลือจากแม่นางผู้นั้นมาให้มากหน่อย” น้ำเสียงของเขาเรียบ แต่หนักแน่นแฝงด้วยคำสั่ง“พ่ะย่ะค่ะ” เฉินซือกะพริบตานิด ยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้ “ท่านอ๋องไม่เคยรับสั่งกระหม่อมให้ออกไปซื้อขนมบ่อยเช่นนี้เลยขอรับ”“อย่าพูดมาก!” หนิงอ๋องปรายตาปราม ขณะวางถ้วยชาลงบนโต๊ะหินตรงหน้า“กระหม่อมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ขอรับ” และนั่นก็ทำให้เฉินซือรีบก้มหน้าก่อนจะวิ่งแจ้นออกไปทันควันเหตุผลที่ต้องสั่งขนมเกลือมากเช่นนี้ ไม่เพียงแต่เขาติดใจ หากแต่เช้าวันนี้ จะมีพระสนมเอกเฟิ่งเหยา พี่สาวต่างมารดาของเขา ซึ่งปัจจุบันเป็นหวงกุ้ยเฟยของฮ่องเต้ เสด็จเยือนจวนแม่ทัพตามคำเชื้อเชิญส่วนตัวหญิงผู้นี้ไม่ได้เป็นเพียงหญิงสูงศักดิ์ในราชสำนัก หากยังเป็นที่เกรงขามใ

ตอนที่ 15ฮวาอิงกับครัวในวังหลวงภายนอกประตูจวนหวังอ๋อง มีขันทีผู้หนึ่งแต่งตัวเต็มยศพร้อมผู้นำขบวนถือ ตราราชสำนัก ปรากฏตัวต่อหน้าเรือนหลัก โดยมีหวังอ๋อง และทุกคนที่อยู่ในจวนนี้ รวมถึงฮวาอิงด้วยเช่นกัน“ขอประกาศ...ตามพระประสงค์ของฮ่องเต้ และองค์ฮองเฮา...ให้องค์หญิงนาม ฮวาอิง เข้ารับใช้ในครัวหลวงชั่วคราว เพื่อปรุงขนมถวายพระองค์เป็นการเฉพาะ!”เสียงประกาศดังกึกก้องไปทั่วจวนหวังอ๋อง ให้ทราบโดยทั่วกันณ มุมต้นไผ่หลังเรือนหลังใกล้กับเรือนรองที่นางพำนักอยู่ ฮวาอิงยืนนิ่ง มือกำชายเสื้อแน่น เดินไปมา ดวงตาไร้แววสั่นไหวเล็กน้อยท่ามกลางเสียงใบไผ่เสียดสีเบาบาง“ซูเม่ย ข้าอยากออกจากวังนี้ อย่างน้อยข้าอยากกลับบ้านเกิดเรา”“คุณหนู...” เสียงของซูเม่ยเอื้อนเอ่ยด้วยความสงสารนายของตน“แต่ก่อนที่ข้าทนอยู่ตำหนักเย็นเพียงเพราะคิดว่า หากข้าฝืนทนอีกสักนิด ข้าคงจะถูกเลือกเป็นชายาของอ๋องคนใดคนหนึ่งในเร็ววัน เพื่อที่จะไม่ต้องให้เมืองเกิดเราถูกมองข้ามเยี่ยงนี้ แต่สิ่งที่ฮวาอิงพบเจอ...เอ่อข้าหมายถึงข้าน่ะ” ฮวาอิงถอนหายใจเบา ๆ ก่อนเอ่ยต่อ “กลับดูจะสูญเปล่ามากกว่า ดังนั้นข้าจึงอยากออกไปจากวังหลวงที่เหมือนกรงขังนี้นัก

ตอนที่ 17ข้าวต้มมัดถวายฮองเฮายามบ่ายคล้อย แสงแดดสาดแรงดั่งเคย ตำหนักมิ่งหลัน ใต้ต้นไม้ใหญ่แลดูสงบเงียบ ขันทีคนเดิมเดินอย่างเบามือ ถือถาดไม้สีเข้มที่วางขนมห่อใบตองเรียงรายอย่างบรรจงขนมทั้งถาดไม่ได้แต้มสีสันสวยงามหรือจัดวางในพานที่สวยงามงด มีเพียงไม้ตอกมัดแน่นเรียบร้อย และกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของข้าวเหนียวกะทิ“ถวายฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ ขนมจากคนครัวคนใหม่ แม่นางฮวาอิงจากจวนหวังอ๋องเป็นผู้ทำเองกับมือ” ขันทีเอ่ยเสียงเบาแต่ชัดถ่อยชัดคำ ก้มศีรษะวางถาดลงตรงหน้าอย่างนอบน้อมฮองเฮาซึ่งประทับนั่งอยู่ตรงบัลลังก์ไม้ยกพื้น ทอดพระเนตรลงมายังถาดด้วยแววตาเรียบเฉย ยกคิ้วขึ้นเล็ก ๆ“นี่น่ะหรือ ขนมสำหรับถวายเรา...ดูไปคล้ายขนมตลาดสามัญชน ใช้เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานยามสิ้นเดือนแท้”นางในข้างพระองค์หัวเราะเบา ๆ แฝงความหยามอยู่บางทีฮองเฮาไม่ได้ตรัสต่อ แต่หยิบห่อใบตองนั้นขึ้นมาทีละเล็ก นิ้วเรียวคลี่ปมตอกออก เมื่อใบตองแยกออกจากกัน กลิ่นหอมของกะทิที่กวนกับข้าวเหนียว กลิ่นกล้วยที่ถูกความร้อนนึ่งจนสุก ด้านในเป็นข้าวเหนียวขาวที่สุกนุ่มแน่น อีกทั้งยังมีถั่วเพื่อให้ได้ขบเคี้ยวฮองเฮาประทับนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดขนมออกเป็นคำเล็ก